Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

Οικογένειες φτάνουν στην απόγνωση, διαπιστώνοντας πως δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής όταν φτάνει η ώρα της απόλυσης.

Τα στοιχεία για τα δάνεια δείχνουν πως οι άνθρωποι καταφεύγουν όλο και περισσότερο στους επίσημους τοκογλύφους, για να βρουν χρήμα αναγκαίο για την άμεση επιβίωσή τους.

Κι αυτήν ακριβώς την ώρα βγαίνουν θρασύτατα οι κατ' εξακολούθηση κρατικοδίαιτοι, αυτοί οι «αυτοδημιούργητοι» που οι περιουσίες τους υπάρχουν μόνο και μόνο επειδή μονίμως μεταγγίζεται δημόσιο χρήμα στα δικά τους ταμεία, οι Σαραντόπουλοι, οι Λαμπράκηδες, οι Μπόμπολες, βγαίνουν και κάνουν μαθήματα για τις αντοχές της οικονομίας, ή για τις δημόσιες επιχειρήσεις που είναι αντιπαραγωγικές και ως εκ τούτου δικαιολογείται και η απόλυση 10.000 ανθρώπων, έτσι, για να συνεχίσουν να είναι κερδοφόρες κάποιες μετοχές.

Αυτοί, βέβαια, τη δουλιά τους κάνουν. Γι' αυτό έχουν τα έντυπα, τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, για να υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους, την εξουσία τους. Κι όταν χρειαστεί βγάζει και ο ένας τ' άπλυτα του αλλουνού στη φόρα.

Ο εργάτης, όμως; Ο κάθε ένας που πασχίζει να τα βγάλει πέρα στο κάθε μέρα; Τι δουλιά έχει να τους προσκυνά;

Ασχετο;Την ώρα που κυνηγάνε φτωχοδιάβολους, κάτι ειδήσεις δημοσιεύονται στο ψιλοαδιάφορο. Ισως ακριβώς γιατί αφορούν εγκλήματα που διαπράττονται από πολυεθνικούς κολοσσούς.

Οπως η είδηση για το «Vioxx». Που διαπιστώθηκε, λέει, πως αντί να γιατρεύει, σκοτώνει. Δηλαδή, έχει ήδη πληρωθεί με θάνατο. Και πώς θα πληρώσει γι' αυτό η πολυεθνική; Δε θα πληρώσει. Θα κερδίσει πλασάροντας το επόμενο φάρμακο που σαν καλύτερο θα είναι και ακριβότερο.

Θα 'πρεπε να αρκεί αυτή η «μικρή» είδηση για να ξαναμπεί στο τραπέζι η απλή αλήθεια: Οτι δεν μπορεί να υπάρχει χαΐρι για την εργατική τάξη, για τα λαϊκά στρώματα, όσο το Κεφάλαιο εξουσιάζει.