Δεν έχουν χάσει το μέτρο. Συνειδητά εμπαίζουν τα θύματα της πολιτικής τους. Και χαρακτηρίζουν «ιστορικό βήμα για τη δημοκρατία» ένα, κατά τ' άλλα, κοινότατο αλισβερίσι στο θεσμικό μέρος μιας εξουσίας, που όχι μόνο διατηρεί ατόφια τα αντιλαϊκά χαρακτηριστικά της, αλλά και διακηρύσσει πως έρχονται ακόμα χειρότερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό, μαζί με τα πανηγύρια, και η αγωνιώδης προσπάθεια να περάσει στα λαϊκά στρώματα ως θετική εξέλιξη η συναίνεση. Τι ζητάνε; Να βγούμε όλοι μαζί να εκλιπαρούμε «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».

Την ώρα που μιλάνε για συναίνεση, η δικαστική εξουσία τους μετατρέπει σε πλημμέλημα την εν ψυχρώ εκτέλεση 82 ανθρώπων για να αυξηθούν τα εφοπλιστικά κέρδη.

Την ώρα που μιλάνε για συναίνεση, βγαίνει ο πρώτος τη τάξη εφοπλιστής και δηλώνει ότι είναι δικαίωμά του να επιβάλει ό,τι ναύλο θέλει, να έχει όσους ναυτικούς αυτός κρίνει ότι είναι αναγκαίοι και να πιάνει μόνο τα λιμάνια που βολεύουν τον ίδιο.

Την ώρα που μιλάνε για συναίνεση, κάτι ακρίτες θυμίζουν το αυτονόητο: Οτι δεν μπορεί οι πειρατές να καθορίζουν ότι ένα νησί θα μένει 9 μήνες αποκλεισμένο.

Την ώρα που μιλάνε για συναίνεση, βγαίνουν οι ίδιοι και λένε πως δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα άλλο από το να εφαρμόσουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Μα, γι' αυτήν την πολιτική δεν υποτίθεται ότι καταψηφίστηκε το ΠΑΣΟΚ;

Λένε, βέβαια, κι άλλα: Οπως αυτό για το κόστος εργασίας. Που θα φροντίσουν, λέει, να το κρατήσουν στα ίδια επίπεδα. Αυτό σημαίνει, τουλάχιστον, «πάγωμα» μισθών. Σημαίνει μείωση έως και χάρισμα ασφαλιστικών εισφορών, σημαίνει τζάμπα εργάτες για το κεφάλαιο. Ποια συναίνεση σε ποια πολιτική, λοιπόν;

Ολα δείχνουν πως έρχεται άγρια μπόρα για το λαϊκό εισόδημα. Τέτοια, που αγγίζει τους ίδιους τους όρους επιβίωσης για όποιον φουκαρά, για παράδειγμα, τύχει να έρθει αντιμέτωπος με το φακελάκι στο νοσοκομείο και ακούει τον αρμόδιο υπουργό να του ζητάει να το αποδεχτεί με διάλογο.

Είναι πρόκληση αυτοί να μιλούν για συναίνεση κι ακόμα χειρότερο να βρεθούν λαϊκές δυνάμεις που να τους χειροκροτήσουν.