Εκαναν ...λάθος. Ζήτησαν από το γαλλικό λαό να εγκρίνει τα αμαρτωλά σχέδιά τους κι αυτός τους απάντησε όπως του ταίριαζε. Ηθελαν το OUI, βολεύονταν ίσως και με το POURQUOI και πήραν ένα ηχηρό NON. Νόμιζαν πως ο λαός ήταν του χεριού τους. Οτι τον είχαν αποχαυνώσει και δεν καταλάβαινε τι του ετοιμάζουν. Οτι τον είχαν ευνουχίσει να μην μπορεί ν' αντιδράσει. Ξέχασαν, φαίνεται, πως αυτός ο λαός κρατάει από τους επαναστάτες που γκρέμισαν τη Βαστίλλη, οικοδόμησαν την Κομμούνα του Παρισιού, συγκρότησαν τους ΜΑΚΙ της Αντίστασης, δημιούργησαν το Μάη του '68. Υποτίμησαν τη δύναμη των «Αθλίων», υποβάθμισαν την αξία του πολιτισμού. Και βρέθηκαν μπροστά στον Ροβεσπιέρο και στην Ζαν Ντ' Αρκ, αντίπαλοι με τους «Αγιάννηδες», απέναντι στον Κιουρί και στον Αραγκόν, στον Μπαλζάκ και στον Ανατόλ Φρανς.

Θεώρησαν ότι η Ευρώπη των τραπεζιτών θα εξαγόραζε τη Γαλλία των προλετάριων. Εταξαν, εκβίασαν, απείλησαν. Χρησιμοποίησαν ντόπια σκυλιά και ξένους λύκους. Μάταιος κόπος. Οι μνήμες δεν έσβησαν, τα οράματα δε θόλωσαν. Αυτή τη φορά η «γραμμή Μαζινό» άντεξε και η Γαλλία δεν «έπεσε». Ο γαλλικός λαός με την ψήφο του ανέκοψε την επέλαση του Δ΄ Ράιχ για τη μετατροπή της Ευρώπης σε φέουδο των κεφαλαιοκρατών. Κι έδωσε το σύνθημα για συνέχιση και ένταση της πάλης των λαών της «γηραιάς ηπείρου», με στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής εταιρίας του κεφαλαίου και τη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης των λαϊκών δικαιωμάτων, της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Οι κυβερνώντες τη Γερμανία και την Ιταλία δεν έκαναν το ίδιο ...λάθος. «Φρονίμως ποιούντες» απέφυγαν να ρωτήσουν τους αντίστοιχους λαούς. Ισως οι πρώτοι σκέφτηκαν τι θα γινόταν, αν έπαιρναν μια απάντηση, που θα εμπνεόταν ο Γκαίτε και θα την έγραφε ο Μαρξ, θ' αποδείκνυε την ορθότητά της ο Αϊνστάιν και θα τη συνέθετε ο Μπετόβεν. Θα τη διαδήλωναν οι εργάτες της «Μπάγερ», οι άνεργοι της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας, οι μετανάστες. Και οι δεύτεροι, ίσως, αναλογίστηκαν τι αποτέλεσμα θα είχαν, αν στέκονταν απέναντι στην επιμονή του Γαλιλαίου, στην τέχνη του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, στη μουσική του Βιβάλντι, στη φαντασία του Βισκόντι. Με την «παντιέρα ρόζα» ν' ανεμίζει στις φάμπρικες, χαιρετώντας το κόκκινο μέλλον.

Ούτε και το λαό μας έκαναν το ...λάθος να τον ρωτήσουν. Γιατί ήξεραν πως η απάντησή του θα ήταν το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» του Κολοκοτρώνη, το «εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα» του Αρη Βελουχιώτη. Το ΝΑΙ της συμμόρφωσης που ακούστηκε στη Βουλή των Ελλήνων από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν απηχεί τη θέληση του ελληνικού λαού. Αντίθετη γνώμη έχουν οι εργάτες που βιώνουν την ευρωενωσιακή βαρβαρότητα, οι μικρομεσαίοι αγρότες που ξεκληρίζονται, οι συνταξιούχοι που πεινούν, οι νέοι που δε βρίσκουν δουλιά και στερούνται τη μόρφωση. Και θα 'ρθει η ώρα που θα την πουν...