Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

Αυτοί, που, ήδη, έχουν βουλιάζει το ΝΑΤ. Αυτοί, που από τη δουλιά και μόνο τη δουλιά των ναυτεργατών φτάνουν να βγάζουν ναύλο και βαπόρι, τα θέλουν όλα.

Ελα τώρα στη στεριά και διάβασε προσεκτικά τι λέει ο παπαγάλος του κυβερνητικού «πρωινού καφέ». Οτι οι βιομήχανοι δεν κερδίζουν αρκετά (δεν είναι «ανταγωνιστικοί»), γιατί δεν μπορούν να έχουν όσους εργάτες θέλουν, όποτε τους θέλουν και με όποιους όρους τους θέλουν κάθε φορά. Αυτό είναι το τρίπτυχο της κυβερνητικής επίθεσης για το επόμενο διάστημα. Και όπως η πείρα τους έχει διδάξει, φροντίζουν έγκαιρα να χτίσουν συμμαχία υπέρ του κεφαλαίου με βαστάζους τμήματα της εργατικής τάξης.

Για την ίδια την εργατική τάξη, αυτό είναι ένα από τα προβλήματα, που πρέπει να λύσει με το μαχαίρι. Γιατί, μπορεί όλα να δείχνουν θύελλα ενόψει, τίποτα, όμως, δε βεβαιώνει πως η θύελλα θα φέρει αναγκαστικά και την ανατροπή εκείνη, που να συμφέρει πράγματι τους εργάτες.

Κι αυτό σημαίνει πως δεν αρκεί, πλέον, να διατυπώνει κάποιος επιμέρους αιτήματα. Στη γωνία πάντα περιμένει αυτός, ο οποίος, την ώρα της δικής σου έκρηξης, θα εμφανιστεί για να σε πείσει πως το δικό σου, ειδικά, αίτημα κάλλιστα μπορεί να ικανοποιηθεί, χωρίς, βρε αδερφέ, να χυθεί και αίμα. Να φοβάσαι περισσότερο αυτούς που χτίζουν τον «άλλο κόσμο» μέσα στον καπιταλισμό. Δες τι ωραία μοιράζουν ρόλους.

Γι' αυτό και δεν πανηγυρίζουμε πάνω απ' όσο επιτρέπει ο ίδιος ο συσχετισμός. Τόσο αρκετοί απ' όσους πανηγυρίζουν για το «όχι», όσο και οι άλλοι που κινδυνολογούν με αφορμή το «όχι», μην ξεχνάς, δηλώνουν και αξιώνουν να τους υπολογίζεις στην από δω όχθη. Οτι δουλεύουν για το κεφάλαιο πρέπει εσύ να το κρίνεις.

Μέτρο για μια τέτοια κρίση είναι ο πήχης που θα βάλεις. Η γραμμή της γενικής αντεπίθεσης, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, περνά μέσα από την απειθαρχία, την ανυπακοή, την πλήρη αντίθεση με τον ευρωμονόδρομο. Ας είναι καθαρό: Σήμερα ακόμα, δεν είμαστε όλοι νικητές στον ίδιο αγώνα...