Είναι δικαίωμα του Συνασπισμού να πορεύεται στους δρόμους αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων χέρι χέρι με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι δικαίωμα του ΣΥΝ να στηρίζει ψυχή τε και σώματι την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις αντεργατικές της αποφάσεις. Είναι όμως δικαίωμα, είτε του ΠΑΜΕ, είτε του ΚΚΕ, είτε όποιου δεν έχει «λιποτακτήσει» από το μετερίζι της ταξικής πάλης να ασκούν κριτική στην πολιτική του ΣΥΝ, στις πρακτικές και τις δράσεις του. Ας σταματήσουν, λοιπόν, τα στελέχη του να διαμαρτύρονται και να παριστάνουν τις αθώες περιστερές. Οπως έκανε χτες ο υπεύθυνος του γραφείου Τύπου του ΣΥΝ Ν. Βούτσης, μιλώντας για «πρωτοφανή επίθεση εναντίον του ΣΥΝ στη χωριστική εργατική εκδήλωση του ΠΑΜΕ» και για «αναζήτηση εσωτερικών εχθρών για το κίνημα», που «επιχειρείται να αιτιολογηθεί με πρωτοφανείς συκοφαντίες».

Ποιες είναι οι συκοφαντίες, κύριοι του ΣΥΝ; Στηρίζετε ή όχι την Ευρωπαϊκή Ενωση; Αυτήν την Ευρωπαϊκή Ενωση, που λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις. Πιστεύετε πως είναι αρκετό σαν άλλοθι το να καταψηφίσετε μια κάποια ευρωενωσιακή επιλογή, όταν έχετε υπερψηφίσει σωρεία άλλων, με πρώτη και καλύτερη τη Συνθήκη του Μάαστριχτ;

Τα περί «ανθενωτικής λογικής» και «διασπαστικών εκδηλώσεων» πάλιωσαν πια. Στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης χτες ήταν χιλιάδες και χιλιάδες, προφανώς «διασπαστές» κατά το Συνασπισμό. Οπως προείπαμε, δικαίωμά του να συναγελάζεται με τον Πολυζωγόπουλο και τον Πουπάκη, δικαίωμα όμως των ταξικών δυνάμεων να στέλνουν και μ' αυτόν τον τρόπο το μήνυμα πως με τέτοιες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα ας μην περιμένει ο κόσμος της δουλιάς να δει άσπρη μέρα. Είναι γνωστά τα έργα και οι ημέρες τους.

Τέλος, το ΚΚΕ δεν καταδικάζει καμία επιμέρους κατάκτηση των εργαζομένων και του λαού. Εχει δώσει, μάλιστα, για τέτοιες επιμέρους κατακτήσεις πολύ αγώνα και αίμα. Η σχετική κατηγορία, που διατυπώθηκε από τον Ν. Βούτση και αφορούσε στο πώς το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την πρότασή του για θεσμοθέτηση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, δείχνει απλά πως η ηγεσία του ΣΥΝ δεν μπορεί ή δε θέλει να κατανοήσει το γιατί απορρίπτεται η θεσμοθέτηση της κρατικής φιλανθρωπίας. Κι αυτή είναι μια αντίληψη πολύ κοντά στις παραδόσεις του κινήματος, που δε γίνεται επαίτης, αλλά απαιτεί όλα όσα του ανήκουν. Αλλά απ' αυτές τις παραδόσεις ο ΣΥΝ έχει πάρει διαζύγιο...