«Οι δασικές υπηρεσίες δε γνωρίζουν ποιες είναι οι δασικές εκτάσεις. Υπάρχει αδυναμία έγκαιρου εντοπισμού των αυθαιρέτων κατασκευών και των καταπατήσεων δασικών εκτάσεων που οφείλεται στην πολυνομία και το διάσπαρτο της νομοθεσίας, την έλλειψη δασικού προσωπικού, τεχνολογικής υποδομής και δασολογίου. Ακόμη και όταν εντοπιστούν αυθαίρετες κατασκευές, πράγμα που γίνεται συνήθως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, αυτές κατά κανόνα δεν κατεδαφίζονται. Οι λόγοι είναι πολλοί (γραφειοκρατία, κλπ.), κυρίως όμως οφείλονται στην απροθυμία της πολιτείας να αναλάβει "το κοινωνικό κόστος" της κατεδάφισης. Λόγο για τον οποίο δεν εισπράττονται και τα επιβαλλόμενα πρόστιμα».

Το απόσπασμα είναι ένα ελαχιστότατο δείγμα από την ετήσια έκθεση του Σώματος Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, που παραδόθηκε προχτές στην υπουργό Εσωτερικών. Κι όπως διαβάσατε, είναι αρκούντως παραστατική και αντικειμενική. Και μπορεί να μην ονομάζει ευθέως τον μεγάλο ένοχο, αλλά γίνεται φανερό πως αυτός δεν είναι οι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες δημόσιοι υπάλληλοι. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο λαός μας και η παροιμία αυτή ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της δημόσιας διοίκησης.