«Η Αριστερά έμαθε να αναλύει τον κόσμο με βάση τις αντιθέσεις και ανάλογα να πράττει. Στον καπιταλισμό βασική αντίθεση ήταν, είναι και θα είναι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Στις μέρες μας μάλιστα ο βαθμός εκμετάλλευσης αυξάνεται, αφού το προϊόν της ανάπτυξης προστίθεται πολύ περισσότερο στην αμοιβή του κεφαλαίου απ' ό,τι στην αμοιβή της εργασίας». Αυτή είναι η εισαγωγή ενός άρθρου του Σπ. Καβουνίδη (μέχρι πρόσφατα μέλους της ΚΠΕ του ΣΥΝ), που δημοσιεύεται στο χτεσινό «Βήμα». Και, μέχρι εδώ, μπορείς να πεις καλά.

Από κει και κάτω, όμως, επιχειρεί να πείσει ότι η κυρίαρχη αντίθεση στη σημερινή ελληνική κοινωνία είναι αυτή μεταξύ του εκσυγχρονισμού και του αναχρονισμού. Ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος τις αρκετές αυθαιρεσίες, διαστρεβλώσεις και επιδερμικές αναλύσεις, που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος, οι δύο αυτές έννοιες δεν έχουν σαφές πολιτικό και κοινωνικο - ταξικό περιεχόμενο και αναφορά. Αραγε, δε γνωρίζει, ότι υπάρχουν ένα σωρό τεχνολογικοί εκσυγχρονισμοί, που υλοποιούμενοι στον καπιταλισμό μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο την εκμετάλλευση και την καταλήστευση των εργαζομένων; Μήπως, δεν καταλαβαίνει, ότι καπιταλιστικοί εκσυγχρονισμοί, όπως οι προωθούμενες ιδιωτικοποιήσεις, οι αναδιαρθρώσεις, κλπ., ωφελούν αποκλειστικά και μόνο το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, υποβαθμίζουν παραπέρα τη διεθνή θέση της χώρας και κάνουν ακόμη μικρότερη την πίτα των λαϊκών εισοδημάτων; Από πού κι ως πού, έχουν προοδευτικό χαρακτήρα οι εκσυγχρονισμοί αυτοί;

Ας προσπαθήσει να το σκεφθεί λίγο βαθύτερα το ζήτημα...