Συμπληρώνονται σήμερα 55 χρόνια από το θάνατο του Αρη Βελουχιώτη, του ανθρώπου που πρωταγωνίστησε στην ίδρυση του ΕΛΑΣ και υπήρξε ο πρωτοκαπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στ. Σαράφη και στον Αν. Τζήμα - Σαμαρινιώτη. Με τη ζωή και τη δράση του, με τις ηρωικές πράξεις του, ακόμη και με τα λάθη του, έγραψε διδακτικές - και πλούσιες σε περιεχόμενο - σελίδες στην ιστορία του λαϊκού μας κινήματος.

Ο Αρης υπήρξε προσωπικότητα ανήσυχη και προικισμένη με σπουδαία ηγετικά χαρίσματα, πνεύμα ανυπότακτο και δημιουργικό, με πλούσια επαναστατική δράση και στις δεκαετίες του '20 και του '30. Ας δούμε πώς ο Θανάσης Κλάρας (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα) έφτασε να γίνει Αρης Βελουχιώτης.

Ο Θανάσης Κλάρας γεννήθηκε, από εύπορη οικογένεια, στη Λαμία, στις 27 Αυγούστου του 1905. Το επάγγελμα που σπούδασε ήταν γεωπόνος και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα προσπάθησε να το εξασκήσει. Πολύ γρήγορα, όμως, εγκατέλειψε την προσπάθεια, αρνήθηκε να ζήσει εκμεταλλευόμενος την περιουσία του πατέρα του και κατέβηκε στην Αθήνα για να αναζητήσει άλλη τύχη. Τη ζωή του, όμως, την άλλαξε η επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα.

Ο ίδιος, μέσα από επιστολή του στο «Ριζοσπάστη» (9/9/1931), λέει: «...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ξανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλιές, όπως συντάκτης της εφημερίδας της ΟΚΝΕ «ΝΕΟΛΑΙΑ», μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Αθήνας, υπάλληλος στο κομματικό «Σοσιαλιστικό Βιβλιοπωλείο», που είχε διευθυντή τον Γ. Ζέβγο, συντάκτης του «Ριζοσπάστη» κ.ο.κ. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε, φυλακίστηκε στην Αίγινα, απέδρασε κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα, πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό ξανασυλλήφθηκε και στα μέσα του 1939 - πιθανόν τον Ιούνη - τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Το Νοέμβρη του 1941, στάλθηκε από την ΚΕ του ΚΚΕ στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Ετσι, το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλιά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων, που, στη συνέχεια, με τη ραγδαία ανάπτυξή τους πανελλαδικά, αποτέλεσαν τον ΕΛΑΣ.

Στα Δεκεμβριανά, ο Αρης δεν πήρε μέρος. Στάλθηκε μαζί με τον Σαράφη και τον κύριο όγκο των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Ηπειρο εναντίον του Ζέρβα. Κι όταν υπογράφηκε η Συμφωνία της Βάρκιζας διαφώνησε, αλλά, παρά τις διαφωνίες του, πειθάρχησε στις κομματικές αποφάσεις και υπέγραψε τη διαταγή αποστράτευσης του ΕΛΑΣ. Γρήγορα όμως - και παρά το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ είχε διαλυθεί, οι συνθήκες είχαν αλλάξει και η ανασυγκρότηση του κινήματος απαιτούσε μακρόχρονη μαζική πολιτικοϊδεολογική δουλιά και δράση - αντιτάχθηκε ενεργά στην πολιτική του Κόμματος, ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ». Το γεγονός αυτό, που δεν ήταν απλά μια οποιαδήποτε απειθαρχία προς στο Κόμμα, αλλά δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους για το λαϊκό κίνημα συνολικότερα, υποχρέωσε την ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, να προχωρήσει στη διαγραφή του.

Η απόφαση της διαγραφής θα δημοσιοποιηθεί τον Ιούνη του 1945, αφού προηγουμένως θα αποβούν άκαρπες οι προσπάθειες της ηγεσίας του Κόμματος, ώστε ο Αρης να εγκαταλείψει την αντάρτικη δράση.

Ο Αρης έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του στις 16/6/1945, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού. Στο θάνατο, τον ακολούθησε και ο πιστός του αντάρτης, ο Τζαβέλας.

Οι δύο νεκροί σύντροφοι θα αποκεφαλιστούν από τους διώκτες τους και τα κεφάλια τους θα τα κρεμάσουν από τις 18 ως τις 20 Ιούνη σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε με τον κανιβαλισμό και τη θηριωδία του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος.