Υπερφίαλοι «πανηγυρισμοί», προαναγγελίες για ακόμα πιο αντιλαϊκές επιλογές, αλλά και έκφραση αγωνίας μπροστά στον κίνδυνο να αποτελέσει η νέα «μεγάλη ιδέα» της ΟΝΕ μπούμερανγκ, τελικά, για την άρχουσα τάξη και τις επιδιώξεις της τελευταίας να πλασαριστεί σε υψηλότερη θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Η αίσθηση αυτού του κινδύνου, ότι δηλαδή η ολιγαρχία δε θα μπορέσει να βγει αλώβητη και από τις επερχόμενες κοινωνικές συγκρούσεις, καθώς και από την εκδήλωση των ισχυρών ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ήταν ευανάγνωστη - αν και πίσω από τις γραμμές που ανάγνωσε - στη χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Ζάππειο. Μια ομιλία με την οποία άρχισε και επίσημα μια τακτική που θυμίζει τα «θεάματα μετά άρτου» ενόψει της επικύρωσης από την ΕΕ, την ερχόμενη Τρίτη, της εισόδου της Ελλάδας στη «ζώνη του ευρώ».

«Πανηγύρια» που θα συνεχιστούν και σήμερα στο Ζάππειο, ενώ ο πρωθυπουργός θα δέχεται τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μαξίμου, τους οποίους και κάλεσε με αφορμή την οριστικοποίηση της ένταξης. Οσο για την Τρίτη, σχετική τελετή θα διοργανώσει και η ΕΕ στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής, στην Πορτογαλία...

Ο Κ. Σημίτης, στην εισαγωγή της τοποθέτησής του επιστράτευσε κάθε λογής διθυραμβικές αναφορές για να περιγράψει το... «επίτευγμα» της ΟΝΕ: «Ιστορική στιγμή», «η μεγαλύτερη πρόκληση σε ειρηνική περίοδο», «τεράστια ποιοτική αλλαγή για τη χώρα», «Ελλάδα - τμήμα ενός από τους ισχυρότερους πόλους της παγκόσμιας οικονομίας», «επένδυση ασφάλειας» ήταν μερικές μόνο από τις φράσεις που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός για πείσει - το ήδη πεισμένο έτσι κι αλλιώς - ειδικό ακροατήριο που τον άκουγε, ότι ένας δήθεν «παράδεισος» ανοίγει για το λαό και τη χώρα με την ένταξη στην ΟΝΕ.

Μεγάλο μέρος της πρωθυπουργικής τοποθέτησης αφιερώθηκε ώστε να προσανατολιστεί η κοινή γνώμη σε μια συναινετική αντίληψη για επιλογές που το επόμενο διάστημα θα στοχεύουν να εμπεδώσουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού την ανάγκη για συμμετοχή της Ελλάδας σε ένα σχήμα, που -στο όνομα πάντα της «παγκοσμιοποίησης»- θα υπαγορεύει διακρατικές και υπερεθνικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας.

Οπως είπε ο Κ. Σημίτης «ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ωφελημάτων της», αλλά και πιέσεων που ασκούνται από τους επεκτατικούς μηχανισμούς της αγοράς. Για την αντιμετώπιση, τάχα, αυτής της «επέκτασης», ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι «απαιτούνται παρεμβάσεις (που) οφείλουν να έχουν υπερεθνικό χαρακτήρα»...

Μαχητής της «γνήσιας πολιτικής ένωσης»...

Κάτω από αυτό το πρίσμα, η ΕΕ «αποτελεί αναγκαιότητα» είπε ο Κ. Σημίτης, ο οποίος και τάχθηκε υπέρ της ανάπτυξης της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και της ενίσχυσής της με «υπερεθνικούς θεσμούς», αφού αυτός είναι «ο μόνος τρόπος για να προωθηθεί η ισορροπία στο διεθνές σύστημα». Πιο... ειδυλλιακή περιγραφή της συμμετοχής της Ελλάδας σε έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό που αντιμάχεται με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ και Ιαπωνία), αλλά και πιο ψευδής περιγραφή - αφού η συμμετοχή σε αυτό τον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο μόνο δεινά επιφέρει στους λαούς και όχι «ανάπτυξη» - δε θα μπορούσε να υπάρξει.

Ομως η εμμονή του Κ. Σημίτη σε αυτή την επιλογή είναι αδιαπραγμάτευτη. Γι' αυτό και όπως διευκρίνισε η Ελλάδα «πασχίζει» για «γνήσια πολιτική ένωση» της ΕΕ, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που «εξετάζει» τις θέσεις Φίσερ για «ομοσπονδιοποίηση» της ΕΕ. Η κυβέρνηση - όπως και στις υπόλοιπες περιπτώσεις - θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση για να μην «περιθωριοποιηθεί η χώρα»...

Μετά από όλα αυτά ο Κ. Σημίτης αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει απάντηση στο πώς εννοεί η κυβέρνηση το ρόλο του εθνικού κράτους. Αφού λοιπόν είπε ότι «ο ρόλος του είναι και θα παραμείνει σημαντικός», προσέφερε και πάλι τις αποδείξεις για την κοσμοπολίτικη αντίληψη του κεφαλαίου, που εκπροσωπεί η «κεντροαριστερά» και στη χώρα μας. Ετσι ο κ. Σημίτης αν και είπε ότι το κράτος δε συρρικνώνεται, δήλωσε ταυτόχρονα υπέρμαχος του «μετασχηματισμού» του, που στα πλαίσια της «παγκοσμιοποίησης» σημαίνει ότι οι σχεδιασμοί του πρέπει να γίνονται «στο πλαίσιο ενός ευρύτερου οικονομικού χώρου» και συγκεκριμένα «στο πλαίσιο της Ενωσης». Κατόπιν αυτών δε δίστασε να δηλώσει ότι «βλέπουμε καταρχήν θετικά όλες τις προτάσεις που συμβάλουν προς την κατεύθυνση της ενοποίησης σε υπερεθνικές δημοκρατικές βάσεις»...

Παρά τη «γιορτινή» του διάθεση, ο Κ. Σημίτης αξιοποίησε φυσικά και τη χτεσινή ευκαιρία για να προαναγγείλει τον επερχόμενο αντιλαϊκό οδοστρωτήρα. Αυτή τη φορά λοιπόν, με πρόσχημα ότι «πρέπει να παραμείνουμε στην ΟΝΕ» (μέχρι τώρα οι θυσίες γίνονταν για «να μπούμε στην ΟΝΕ» τώρα θα γίνονται για «να μη βγούμε»), η Ελλάδα και ο λαός της θα κληθούν να καταβάλουν το τίμημα που θα «βοηθήσει να προχωρήσουμε ακόμη πιο γρήγορα, ακόμη πιο αποτελεσματικά». Εδώ ο πρωθυπουργός δεν εννοεί τίποτα λιγότερο από:

α) λιτότητα (σσ: «η μακροοικονομική μας πολιτική θα παραμείνει προσηλωμένη στη διασφάλιση της οικονομικής σταθερότητας», ήταν τα λόγια του),

β) «απασχολησιμότητα» (σσ: χρησιμοποίησε την εύηχη φράση «καταπολέμηση της ανεργίας»),

γ) ξεπούλημα (σσ: «θαρραλέες οικονομικές μεταρρυθμίσεις» κατά την πρωθυπουργική ορολογία).

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, συνδυασμένα με δέσμες μέτρων υπέρ του κεφαλαίου που θα περιλαμβάνουν από «κίνητρα για τις επιχειρήσεις» και τη «σύνδεση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες των επιχειρήσεων», μέχρι τις αναγκαίες κινήσεις για να δοθεί «έμφαση στο ρόλο του κράτους, ώστε να διαφυλάσσεται η σταθερότητα του χρηματοοικονομικού συστήματος», θα προωθούνται υπό τη συνήθη επίκληση του «εκσυγχρονισμού». Τώρα πια όμως το «παραμύθι» συμπληρώνεται με ένα ακόμα «στόχο»: Ο λαός - κατά την καλλιεργούμενη προπαγάνδα - πρέπει να υποστεί τα πάνδεινα, γιατί μόνο έτσι η Ελλάδα θα βρίσκεται πάντα (σσ: όπως τώρα!!!) στην «πρώτη ταχύτητα» των εξελίξεων...

Ανησυχία...

Πάντως, οι επιλογές του κεφαλαίου, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο σε ευρύτερο επίπεδο και παρά τα φληναφήματα με τα οποία ήδη επενδύονται, γεννούν ανησυχία τους κυβερνώντες. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δεν ήταν η αναφορά του πρωθυπουργού στην ανάγκη η πορεία αυτή, είτε θα αφορά την «πολιτική ένωση» είτε τον εσωτερικό «εκσυγχρονισμό», να «εξελιχθεί σταδιακά -όπως είπε - μέσα από συναινέσεις, χωρίς δογματισμούς, αλλά συγχρόνως -πρόσθεσε- και με συναίσθηση μέχρι πού οι λαοί μας είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν την πύκνωση των εξουσιών στην υπερεθνική Ευρώπη»...

Φυσικά από το λόγο του πρωθυπουργού δεν έλειψαν τόσο οι αναφορές στους μεγάλους «σταθμούς» του μέλλοντος, όπως η Ολυμπιάδα (ένα ακόμα «όραμα» που θα πληρωθεί πανάκριβα από το λαό), όσο και οι αναφορές στους μοχλούς «ανάπτυξης» (όπως το Γ΄ ΚΠΣ που ο Κ. Σημίτης σε κάθε ομιλία του το αναφέρει, προφανώς για να θυμίζει στους κεφαλαιούχους τι έχουν λαμβάνειν) κλπ.

Τα παραπάνω, εγγυήθηκε ο κ. Σημίτης, θα αξιοποιηθούν για να επέλθει στο τέλος της επόμενης δεκαετίας η «πραγματική σύγκλιση» με τους υπόλοιπους της ΕΕ. Εγγυήθηκε, δηλαδή, ότι - τουλάχιστον - για 10 χρόνια ακόμα ο ελληνικός λάος θα ζει, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, μέσα στο ανήλιαγο τούνελ.