Οδοιπορικό στην ακριτική Θράκη και στην Ανατολική Μακεδονία. Που κατέληξε σε μια πλημμύρα συναισθημάτων.

Οργή και αγανάκτηση για την επιδεικτική αδιαφορία της πολιτείας, για τα συνεχώς διογκούμενα προβλήματα των κατοίκων, που δε ζητούν πολλά, αλλά μονάχα το αυτονόητο, να μπορούν να συνεχίσουν να ζουν και να εργάζονται στον τόπο τους.

Οργή και θλίψη όταν απλοί άνθρωποι του μόχθου, με αγωνία και πίκρα σου λένε ότι ο τόπος τους ερημώνει. Πώς να μην νιώσεις πικρία όταν διαπιστώνεις ότι ένας τόπος ασύγκριτης φυσικής ομορφιάς, ένας τόπος εύφορος, ευλογημένος και φιλόξενος, έχει αφεθεί στη μοίρα του. Αλλά, πώς να μη νιώσεις και περηφάνια όταν διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι εκεί, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τα "χαστούκια" που έχουν δεχτεί, συνεχίζουν και επιμένουν να κρατάνε το κεφάλι ψηλά...

Τα προβλήματα είναι τόσο πολλά που χρειάζονται πολλές μέρες μόνο για να τα καταγράψεις. Εργοστάσια που έχουν κλείσει κι άλλα που οδεύουν στο κλείσιμο. Εργοστάσια που έχουν εγκαινιαστεί κατ' επανάληψη, αλλά που ποτέ δε λειτούργησαν. Αγρότες που επιμένουν να καλλιεργούν τη γη τους, έστω κι αν στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτά που κερδίζουν τους επιτρέπουν μόνο να επιβιώνουν. Χωριά που ερημώνουν, αφού οι νέοι φεύγουν για τις μεγαλουπόλεις για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί. Χωριά κοντά στα σύνορα, ξεχασμένα από το... Θεό και τις κυβερνήσεις. Εργαζόμενοι που βιώνουν την πιο σκληρή εκμετάλλευση που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους. Κι όμως ο τόπος αυτός μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί...

Ο "Ρ" αρχίζει σήμερα τη δημοσίευση μιας σειράς αφιερωμάτων σε προβλήματα της περιοχής, όπως καταγράφηκαν στη διάρκεια του οδοιπορικού μας εκεί. Στο σημερινό φύλλο παρουσιάζουμε αντιπροσωπευτικά ρεπορτάζ από τους νομούς που επισκεφθήκαμε.