Ο τοξικομανής, υπογραμμίζει η Κ. Μάτσα, που ζει μέσα στη φρίκη της τυραννικής εμπειρίας του διαρκούς καταναγκασμού της δόσης του, με κάθε τίμημα, δεν είναι άρρωστος, χρόνιος και ανίατος, σωματικά και ψυχικά. Δεν είναι καταδικασμένος, από την ίδια φύση του προβλήματος, να ζει εξαρτημένος διά βίου από την ουσία του ή το υποκατάστατό της.

Η τοξικομανία δεν είναι αρρώστια, με την ιατρική έννοια του όρου. Δεν είναι βιολογικό φαινόμενο, έστω κι αν υπάρχουν βιολογικοί συντελεστές. Είναι κατά κύριο λόγο ένα κοινωνικό φαινόμενο, πολυδιάστατο και πολυπαραγοντικό. Η αντιμετώπιση του τοξικομανή ως χρόνιου αρρώστου τον καταδικάζει να ζήσει στο περιθώριο θεσμοποιημένο και με την κάρτα της δόσης του στο νοσοκομείο ή το ειδικό κέντρο. Πίσω από αυτή τη ριζοσπαστική φρασεολογία κρύβεται ο ίδιος μηχανισμός, που μετατρέπει τον τοξικομανή σε αποδιοπομπαίο τράγο όλων των κοινωνικών δεινών, επικίνδυνο εγκληματία, που πρέπει να κλειστεί στη φυλακή, ή χρόνιο άρρωστο, που χρειάζεται την ηρωίνη ή το υποκατάστατό της για να επιβιώσει. Και οι δύο τρόποι αντιμετώπισης του τοξικομανή (που συναρτώνται με τις δύο πολιτικές, της καταστολής ή της νομιμοποίησης) εμπεριέχουν, ανοιχτά ή καλυμμένα, τον ίδιο ρατσισμό που καταδικάζει αυτό το νέο συνήθως άνθρωπο να μείνει στο κοινωνικό περιθώριο, το νόμιμο, το θεσμοθετημένο (βάσει της κάρτας) ή το παράνομο. Το ρατσισμό, που, ανεξάρτητα από τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί, είτε το παραδέχεται είτε όχι, μετατρέπει τον τοξικομανή με τη δοσμένη εξαρτητική συμπεριφορά σε αντικείμενο ομαλοποίησης κοινωνικού ελέγχου, χειραγώγησης από το σύστημα και τους κρατούντες.

"Να δώσουμε τη μεθαδόνη ελεύθερα να σωθούν τα παιδιά" φωνάζουν οι ριζοσπάστες. Αναρωτιούνται όμως όλοι αυτοί πώς θα σωθούν αυτά τα παιδιά και τι ακριβώς σημαίνει αυτή η σωτηρία;

Οταν στη θέση της ηρωίνης μπαίνει το υποκατάστατό της, η μεθαδόνη, μια εξίσου ή και περισσότερο εξαρτητική ουσία, δεν εξασφαλίζεται τίποτα περισσότερο από τη συντήρηση της εξάρτησης ως τρόπου ζωής,με τη μόνη διαφορά ότι στη θέση της παράνομης μπαίνει μια νόμιμη ουσία - πράγμα βέβαια που όπως φαίνεται από τη διεθνή εμπειρία, λίγες φορές εφαρμόζεται, αφού στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ο τοξικομανής συνδυάζει νόμιμες και παράνομες ουσίες.

Αυτό λοιπόν εννοούν ως "σωτηρία" των παιδιών οι επίδοξοι σωτήρες τους, εκσυγχρονιστές και τεχνοκράτες; Το πρόβλημα της εξάρτησης βρίσκεται μόνο στην παρανομία και όχι στη φύση και το χαρακτήρα της;

Ξέρουν τι σημαίνει να ζεις μέσα στον εφιάλτη της εξάρτησης από ουσίες, να αφανίζεσαι καθημερινά ως ανθρώπινη υπόσταση, χάνοντας όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά σου,να μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο παρά μόνο την ουσία σου, να μην αισθάνεσαι, παρά μόνο υπό την επήρεια της ουσίας, να μην επικοινωνείς, να μην ενδιαφέρεσαι για τίποτα άλλο πέρα απ' την ουσία σου, να μην είσαι ο εαυτός σου, να βουλιάζεις στη μοναξιά και στη μιζέρια της ατέλειωτης επαναληπτικής ρουτίνας της δόσης σου, ακόμα και αν αυτή σου παρέχεται νόμιμα ή και δωρεάν; Ξέρουν ότι δεν υπάρχει ευτυχισμένος τοξικομανής,ακόμα κι αν βρίσκει εύκολα τα ναρκωτικά του;