Τα παιδιά, είπε η Αφροδίτη Μελισλή, είπαν μεγάλες αλήθειες, άνοιξαν την ψυχή τους και κατέθεσαν τους φόβους στην ομάδα.

Να τι κατέγραψε δασκάλα τους: "Πρώτος φόβος των κοριτσιών είναι η απαγωγή και η κακοποίηση, ενώ των αγοριών είναι ο πόλεμος. Αγόρια και κορίτσια φοβούνται το ίδιο τα ναρκωτικά, τα ατυχήματα, το θάνατο και τους καυγάδες των γονέων τους. Τα αγόρια φοβούνται έντονα το σωματικό και ψυχικό πόνο, ενώ τα κορίτσια πολύ λιγότερο. Η μοναξιά φοβίζει πολύ τα αγόρια και σχεδόν ελάχιστα τα κορίτσια. Και τα δύο φύλλα φοβούνται έντονα την οργή των ενηλίκων".

"Στο κεφάλαιο δυστυχία - ευτυχία, συνέχισε η Αφρ. Μελισλή, βρήκαμε ότι τα κάνει ευτυχισμένα το καλό οικογενειακό περιβάλλον, η αγάπη, η στοργή, η εμπιστοσύνη των ενηλίκων στο πρόσωπό τους, η φιλία, το χιούμορ και τα υλικά αγαθά. Δυστυχία τους φέρνουν οι καυγάδες και ο χωρισμός των γονιών τους, ανεξήγητες και αβάσιμες απαγορεύσεις, η καταπίεση, ο πόλεμος, η δυστυχία των άλλων, ο άσχημες ειδήσεις στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο έρωτας αναφέρθηκε σαν παράγοντας ευτυχίας και δυστυχίας. Αρκετά από τα παιδιά - κυρίως αγόρια - κατέθεσαν ότι έχουν καπνίσει για να δουν πώς είναι, αλλά δήλωσαν δεινοί αντικαπνιστές. Παράλληλα έδειξαν ότι η πίεση της ομάδας να κάνουν κάτι που δεν είναι "αποδεκτό" από τους ενήλικες και λογικό, τα φέρνει σε μεγάλα διλήμματα".

Η Αφρ. Μελισλή είπε ότι θα μπορούσε να μιλά για ώρες για "αυτά που έμαθε απ' τα παιδιά". Εμείς επιλέγουμε τούτη την πλευρά: "Ανακάλυψα πράγματα για το χαρακτήρα του κάθε παιδιού που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν τα ήξερε ούτε ο δάσκαλός του και αυτό με έκανε ν' αλλάξω στάση και απέναντι στους δικούς μου μαθητές και ν' ανακαλύπτω κάθε μέρα ότι οφείλω να έρθω πιο κοντά τους, πέρα από το να τηρώ το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου".