"

Ούτε λίγο, ούτε πολύ ένας ολόκληρος στρατός κονδυλοφόρων και διαφημιστών, προσπαθεί με μια σειρά χιλιοειπωμένα και ψευδεπίγραφα συνθήματα, να μας πείσει πως ό,τι σχετίζεται με την αγωνιστική παράδοση του φοιτητικού κινήματος ανήκει στο χτες, πως το αύριο της νεολαίας δεν είναι άλλο απ' την πολιτική αδιαφορία και την αδιέξοδη προσπάθεια για ατομική σωτηρία, μακριά από κάθε συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων της.

Ομως πέρα απ' τις έγχρωμες εικόνες και τα ιλουστρασιόν φυλλάδια των παρατάξεων, υπάρχει η γκρίζα πραγματικότητα που ζούμε και δυστυχώς για όλους αυτούς, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Η ίδια η ζωή δείχνει σ' όποιον θέλει να δει, ποιος ανήκει τελικά στο χτες και ποιος ανήκει στο αύριο:

Στο ΑΥΡΙΟ εγγράφεται η δική μας προσπάθεια να ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ τις φετινής χρονιάς, να δυναμώσει η συλλογικότητα, να αναζωογονηθούν οι διαδικασίες των Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητικών συλλόγων. Σ' αντίθεση με όλους εκείνους που προσπάθησαν είτε άμεσα είτε έμμεσα να σταματήσουν τις φετινές κινητοποιήσεις με την τακτική τους σ' όλα τα επίπεδα (ΔΣ, ΓΣ, ΕΦΕΕ) ή να ευνουχίσουν τον προσανατολισμό του αγώνα, να συσκοτίσουν τη μόνη πραγματική διέξοδο για την παιδεία και την κοινωνία.

Στο ΑΥΡΙΟ εντάσσεται ο δικός μας αγώνας για την κατοχύρωση της γνώσης σαν κοινωνικού αγαθού, για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών καθώς και για τον προσανατολισμό της επιστημονικής έρευνας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Το ΑΥΡΙΟ προδιαγράφει η δική μας σημερινή αντιπαράθεση για τη γενναία αύξηση των θέσεων εργασίας, για παροχή ειδίκευσης σ' όλους τους αποφοίτους, για 15% του προϋπολογισμού στην παιδεία, για ριζική αναδιάρθρωση των σημερινών ΑΕΙ και ΤΕΙ, με στόχο την κατοχύρωση μιας Ενιαίας Δημόσιας και Δωρεάν Ανώτατης Εκπαίδευσης, στα πλαίσια μιας συνολικά διαφορετικής κοινωνικής διεξόδου, σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχουν χαμένες γενιές. Οπως πριν 20 χρόνια, η χαμένη σύμφωνα με αρκετούς κονδυλοφόρους γενιά του Γουέμπλεϊ και των φλιπεράδικων, μεταμορφώθηκε μέσα σ' ένα χρόνο σε ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου, έτσι και τώρα η γενιά της φαινομενικής αδιαφορίας, θα βαδίσει τελικά προς τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο, αυτή της ικανοποίησης των πραγματικών αναγκών και των δικαιωμάτων της. Και αυτή τη διέξοδο προδιαγράφει με σαφήνεια, η πρόταση αγώνα των ΠΚΣ.