Με την ανοχή του επίσημου κράτους, διαιωνίζεται και επεκτείνεται το καθεστώς της παρανομίας που έχει επιβάλει ο δήμαρχος Ανω Λιοσίων Ν. Παπαδήμας,προκειμένου να εξοντώσει τους χιλιάδες Τσιγγάνους που ζουν στην περιοχή.

Παρά τις τεκμηριωμένες καταγγελίες, τα επιβαρυντικά πορίσματα δύο υπουργείων, την πειθαρχική δίωξη που έχει ξεκινήσει σε βάρος του από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθήνας και την ποινική δίωξη, που έχει ασκήσει ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Χαρ. Ζυγογιάννης,ο "σοσιαλιστής" δήμαρχος ολοκληρώνει ανενόχλητος το φασιστικής έμπνευσης σχέδιό του, με τη βοήθεια ενός πολυπρόσωπου μηχανισμού.

Οι Τσιγγάνοι ζουν εδώ και δεκαετίες στα Ανω Λιόσια. Οδηγήθηκαν μαζικά στη βορειοδυτική Αττική στις αρχές της δεκαετίας του '60. Για 20 περίπου χρόνια, το ελληνικό κράτος τούς αγνοούσε προκλητικά, δεν έκανε καμία προσπάθεια να τους εντάξει στην τοπική κοινωνία σαν ισότιμα μέλη.

Μόλις το 1982 το υπουργείο Γεωργίας παραχώρησε στο υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας μία έκταση δίπλα στη χωματερή των Ανω Λιοσίων, πίσω από τον ΟΔΔΥ, για τη δημιουργία πρότυπου οικισμού Τσιγγάνων με τα απαραίτητα έργα υποδομής. Τελικά, αντί για οικισμό, στήθηκε πρόχειρα ένας καταυλισμός, το "κάμπινγκ", όπως αποκαλείται, χτίστηκαν κάποιες τουαλέτες και μία μάντρα. Ο καταυλισμός ουδέποτε ηλεκτροδοτήθηκε.

Ηδη, από το 1987, το υπουργείο Υγείας, με έγγραφό του προς το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού, επισήμανε ότι το έργο είχε καθυστερήσει αδικαιολόγητα και ότι ο δήμος ήταν αντίθετος στην παραμονή του "κάμπινγκ" στα Ανω Λιόσια.

Στις δημοτικές εκλογές του 1990, ο νεαρός δικηγόρος Ν. Παπαδήμας εκλέγεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ δήμαρχος στα Ανω Λιόσια, αντικαθιστώντας τον μέχρι τότε δήμαρχο Στ. Πανάγο.Από την πρώτη στιγμή, καταστρώνει ένα πρόγραμμα κατά των Τσιγγάνων, τους οποίους αποκαλεί χαρακτηριστικά "γύφτους" σε επίσημες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου, ώστε να τους αναγκάσει να φύγουν από την περιοχή. Υποστηρίζει ότι ο δήμος έχει αγοράσει έκταση στο Διόνυσο για να τους εγκαταστήσει, αποκαλύπτεται, όμως, ότι πρόκειται για ...1,5 στρέμμα γης. Αρνείται να τους γράψει στο δημοτολόγιο, δε δέχεται τα παιδιά τους στο σχολείο, τους επιβάλλει πρόστιμο ενός εκατομμυρίου δρχ., χαρακτηρίζοντας τα γαμήλια γλέντια τους"εμποροπανηγύρεις".

Το πολεοδομικό γραφείο του δήμου αρνείται να δώσει άδειες οικοδομής σε δικαιούχους Τσιγγάνους, δεσμεύει και απαλλοτριώνει τα οικόπεδα και τα σπίτια που κατέχουν νόμιμα, είτε χαρακτηρίζοντάς τα "χώρους πρασίνου", είτε παραχωρώντας τα σε ιδιωτικά εκκλησάκια και μοναστήρια. Αρνείται να εκδώσει βεβαιώσεις Τέλους Ακίνητης Περιουσίας (ΤΑΠ), που είναι απαραίτητες στις αγοραπωλησίες, γκρεμίζει επιλεκτικά τα σπίτια τους και σταματάει βίαια τις νόμιμες οικοδομικές εργασίες.

Από τις 6 - 7 χιλιάδες Τσιγγάνους που ζουν στην περιοχή, μόνο 1.800 είναι γραμμένοι στο δημοτολόγιο και μόλις 550 ψήφισαν στις δημοτικές εκλογές του 1994, όταν ο Παπαδήμας επανεκλέχτηκε δήμαρχος.

Το 1994 το ΥΠΕΧΩΔΕ με το Προεδρικό Διάταγμα 178/94 λύνει κι άλλο τα χέρια του δημάρχου, μεταβιβάζοντας στο Δήμο Ανω Λιοσίων αρμοδιότητες τροποποίησης του σχεδίου πόλης, καθώς και δικαίωμα αναστολής αδειών για εκτέλεση οικοδομικών εργασιών.

Στα τέλη του 1995, ο δήμαρχος κόβει την παροχή νερού στον καταυλισμό, όπου ζουν 400 περίπου άνθρωποι, με αποτέλεσμα να ανθούν οι επιδημικές ασθένειες κυρίως ανάμεσα στα παιδιά. Ταυτόχρονα, συνεργεία του δήμου, με το πρόσχημα ότι θα καθαρίσουν το χώρο, αρχίζουν να γκρεμίζουν τις παράγκες, ανάμεσα στις οποίες και αυτήν που στέγαζε το σχολείο.

Στις αρχές του 1996, η νέα λεωφόρος Σπάτων - Ελευσίνας κόβει στα δύο τον καταυλισμό και αχρηστεύει τις μοναδικές τουαλέτες. Τον περασμένο Απρίλη, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, αρχίζει επιλεκτικά στις γειτονιές των Τσιγγάνων το πρόγραμμα "ανάπλασης", δηλαδή η τελική φάση.

Στα Ανω Λιόσια αποδεικνύεται πως η επικρατούσα άποψη, ότι οι Τσιγγάνοι προτιμούν τη νομαδική ζωή και δεν επιθυμούν να ενσωματωθούν και να ριζώσουν, καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αντίθετα, ενώ οι ίδιοι πασχίζουν να ενταχθούν, η πολιτεία και ιδιαίτερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση αρνείται πεισματικά να τους δεχτεί ισότιμα στους κόλπους της, θεωρώντας τους πολιτισμικά υποδεέστερους.

Χαρακτηριστική είναι η απόγνωση μίας Τσιγγάνας, που, ενώ είχε τις νόμιμες προϋποθέσεις, δεν την άφηναν να χτίσει: "Γιώργος Λούτσας, λέγεται ο άντρας μου. Εχω δέκα πιτσιρίκια, έχω ένα γαμπρό, έχω μία νύφη και μένουμε σε δύο κάμαρες σπίτι. Εβγαλα μία άδεια οικοδομήσεως για να φτιάξω κι εγώ ένα σπίτι, να βάλω μέσα τα παιδιά μου. Δεν μπορώ τα παιδιά μου να τα πετάξω, ούτε και παράνομα μπορώ να χτίσω. Χτίζουμε παράνομα, έρχεστε και μας ενοχλείτε, μας γκρεμίζετε τα σπίτια μας. Πέντε πράγματα έχω, μου τα πήρε το νερό, τα κατέστρεψε. Θέλω να δώσω τα λεφτά μου, να χτίσω το σπίτι μου κανονικά...". (Από τα πρακτικά της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου, στις 14 Νοέμβρη του 1994)