Χαρακτηριστική αδυναμία αυτών των παρουσιάσεων είναι η επιμελής διαγραφή απ' αυτά οποιουδήποτε κοινωνικού στοιχείου ή προβληματισμού, που συνδέεται με την κάθε χωριστή έκδοση. Μια αστική νοοτροπία, κλεισμένη στον εαυτό της και στις αναμνήσεις της, ανίκανη να προσεγγίσει την ανθρώπινη πραγματικότητα, πίσω από τη λαμπερή φωτογραφική παρουσίαση των θεμάτων της. Ως εδώ θα μπορούσε να τελειώσει το σχόλιο, με την παρατήρηση πως θα 'ταν υπερβολή να περιμένει κάτι διαφορετικό από τις όποιες παρουσιάσεις φροντίζει να κάνει το μεγάλο κεφάλαιο για τα συμφέροντά του (κυκλοφορία εφημερίδας, διαφήμιση κ.ά.). Ομως, το κακό δεν περιορίζεται στα παραπάνω. Συχνά, συνοδεύεται από αποσιωπήσεις σ' οτιδήποτε χαλάει την όρεξη της οικονομικής ολιγαρχίας και- ειδικότερα τελευταία - συνειδητή στρέβλωση της πραγματικότητας. Χαρακτηριστικές, πάνω στο τελευταίο, είναι οι "ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ" της 17ης Νοέμβρη '96 για το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Στον ανύποπτο αναγνώστη, μια παρόμοια έκδοση, ανήμερα της 23ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δε θα 'ταν απλά φυσικό, αλλά επιβεβλημένο, να αναφέρεται ευρύτερα και στα γεγονότα αυτής της εξέγερσης και όσα σχετίζονται μ' αυτήν ή την ακολούθησαν. Ομως, από τις τριάντα δυο (32) μεγάλες σελίδες, μόνο τέσσερις (4) (και στην ουσία λιγότερες από δυο) αφιερώνονται σ' αυτήν τη μεγάλη επέτειο και, μάλιστα, για να την κακοποιήσουν, να τη διαστρεβλώσουν. Αυτουργός, ο κ. Νίκος Μ. Χριστοδουλάκης, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας (ΑΣΟΕΕ) και σημερινός υφυπουργός Οικονομικών. Πρώτα απ' όλα λοιπόν, ο παραπάνω κύριος κάνει κάθε προσπάθεια για να μπει τέλος στην ανάμνηση του Πολυτεχνείου, σύμφωνα και με την επιθυμία της αμερικανικής πρεσβείας. Του "είναι δύσκολο πια", λέει, "να μιλήσει κανείς για το γεγονός", "είκοσι τρία χρόνια απ' την εξέγερση του 1973"! Ομως, τελικά, λέει: Ειρωνεύεται τους πάντες (δήμους, εφημερίδες, μαθητές σχολείων, πολιτικές νεολαίες, ανθοπώλες κ.ά.), τους κατηγορεί ότι αξιοποιούν - ανεπίτρεπτα - την εξέγερση. Φορτώνει στους πάντες (και όχι στα διατεταγμένα όργανα της κυβέρνησης και των μυστικών υπηρεσιών της, σε συνεργασία με τις αντίστοιχες υπηρεσίες των ΗΠΑ) τις "πράξεις καταστροφής", που ..."κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στις επετειακές εκδηλώσεις", τις πυρπολήσεις, το κλέψιμο έργων Τέχνης και υπολογιστών, το κάψιμο της ελληνικής σημαίας και γενικά εξομοιώνει όλους με ...εξαγριωμένους χούλιγκαν!

Παραδέχεται τη "διαχρονικότητα της εξέγερσης" σαν "κάτι διαφορετικό από άλλα συμβάντα (!!!) της δικτατορίας" και όχι χάρη στους στόχους της!! Γιατί, για τον κ. υφυπουργό και καθηγητή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το Πολυτεχνείο ακολούθησε "μια γενιά μεταπολίτευσης και δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος". "Θα 'ταν χρήσιμη!!", μας βεβαιώνει, "μια επέτειος εξέγερσης, αν εξακολουθεί να υφίσταται η αντιπαλότητα που την προκάλεσε ή, τουλάχιστον, υπάρχει ο κίνδυνος να αναβιώσει". Βεβαιώνει, λοιπόν, ότι "αν κύριος στόχος της εξέγερσης ήταν να πέσει η δικτατορία και να σταματήσει η ιταμή ανάμειξη των ξένων στη ζωή της χώρας μας" δεν υπάρχει τώρα πια "κίνδυνος αναβίωσης παρόμοιων καταστάσεων, είναι τόσο απόμακρος, που δε δημιουργεί κανένα αίσθημα εγρήγορσης"!!!

Συμπέρασμα: Σήμερα ΔΕΝ υπάρχει - κατά τον κ. Ν. Μ. Χριστοδουλάκη - "ιταμή ανάμειξη των ξένων στη ζωή της χώρας μας"!! Για φαντάσου..! Υποθέτω ότι τέτοια ανάμειξη δεν καταλαβαίνει ο κ. καθηγητής, ούτε όταν οι "ιταμοί ξένοι" ανακατεύουν τα βιβλία του στο πλαϊνό δωμάτιο του υπουργείου του, σαν ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που μπαινοβγαίνουν καθημερινά σε κάθε κρατική δραστηριότητα για επιθεώρηση, με την "επιμέλεια", με την οποία οι κοινές γυναίκες πραγματοποιούν τη δική τους - κατά διαστήματα - επιθεώρηση...

Για τον κ. υφυπουργό του ΠΑΣΟΚ, προφανώς, τα γεγονότα στο Αιγαίο, στις μειονότητες, στην Κύπρο κ.α. δεν έχουν καμιά δουλιά με τους ξένους - το Μάαστριχτ, το "λευκό βιβλίο" είναι, προφανώς, ελληνικής κατασκευής! Η δημόσια παραδοχή του πρωθυπουργού, ότι "στο μέλλον"!! όλα θα ρυθμίζονται απ' τις Βρυξέλλες, δε φαίνεται επίσης "ιταμή ανάμειξη".

Ο άνθρωπος επιδείχνει και μια πρωτότυπη "ενημερότητα": Η εξέγερση, λέει, βοηθήθηκε και από "κινήματα της Ευρώπης και Αμερικής", που δίδαξαν στους φοιτητές μας και την ..."τεχνική" της εξέγερσης! Ανάλογους αυθαίρετους ακροβατισμούς κάνει, για να εξηγήσει τα πριν της εξέγερσης. Μιλάει για την επιδίωξη της χούντας να δημιουργήσει από το 1972 άτομα "γνήσιας κοινωνικής εκπροσώπησης" και, φυσικά, δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει σήμερα τι ρόλο επιφυλάσσει η κυβέρνησή του στους κυβερνητικούς συνδικαλιστές της "τριμερούς συνεργασίας", της "συναίνεσης" και του "διαλόγου"! Αυτοί, κατά τον κ. καθηγητή, γνωρίζουν σίγουρα τις τρεις σειρές (με τις οποίες ολοκληρώνει το "μνημόσυνό" του). Κατά τις οποίες, "το συμφέρον της κοινωνίας πρέπει μερικές φορές να ξεπερνά τα στενά όρια των ατομικών ή συντεχνιακών τους διεκδικήσεων". Δηλαδή, γνωρίζουν να υμνολογούν τη μονόπλευρη, πολύχρονη, αντεργατική λιτότητα προς όφελος του (καθόλου συντεχνιακού) κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που υποδουλώνουν τη χώρα με "αόρατα" δεσμά!

Κώστας ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ

Υ. Γ. Για να 'μαστε δίκαιοι: Σαν άλλοθι και για καμουφλάζ των παραπάνω στοχεύσεων του αρθρογράφου, δε λείπουν οι αναγκαίες ποσότητες "αριστερού" αλατοπίπερου...