Ο ταπεινός παραλήπτης του φακέλου τον πήρε στα χέρια του και άρχισε να τον περιεργάζεται, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να μαντέψει ποιος μπορούσε να του είχε στείλει αυτό το στιλπνό ραβασάκι.

Από όσο θυμόταν είχε κόψει από πολλά χρόνια πλέον την αλληλογραφία με συγγενείς και γνωστούς και οσάκις ο ταχυδρόμος τού χτυπούσε το κουδούνι ήταν για να του παραδώσει τις... λυπητερές "επιστολές", που του έστελναν ανά δίμηνο οι ΔΕΚΟ. Α, ναι, μια φορά το χρόνο ο ταχυδρομικός διανομέας του έφερνε, επίσης, και την "απανταχούσα" της εφορίας, που του θύμιζε, σαν... παλιά ερωμένη, ότι δεν πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ!

Περιεργαζόταν, λοιπόν, ο Αργύρης το φάκελο και μη μπορώντας να λύσει το μυστήριόν του, πέρασε στην κουζίνα, όπου ήταν η γυναίκα του, η Μαριέτα, και ζήτησε βοήθεια από αυτήν. Εκείνη τότε πήρε το φάκελο στα χέρια της τον κοίταξε καλά, καλά και είπε με περισπούδαστο ύφος: "Εκείνο που διαπιστώνω, Αργύρη, είναι ότι δεν πρόκειται για κάποια επιστολή, αλλά για πρόσκληση". Η διαπίστωση αυτή, όμως, αντί να φωτίσει τα πράγματα, τα συσκότισε περισσότερο, διότι το ανδρόγυνο άρχισε να σκέφτεται τώρα ποιος και γιατί τους προσκαλούσε. Ούτε κανέναν γνωστό τους είχαν να παντρεύεται, ούτε φυσικά περίμεναν καμία "πρόσκληση δεξιώσεως" από τον Λάτση, ας πούμε, διότι τώρα τελευταία τα είχαν... τσουγκρίσει λίγο μαζί του και είχαν κόψει τις κοινωνικές επαφές!

Ο Αργύρης κάθε άλλο παρά είχε ενθουσιαστεί με όσα είχε αραδιάσει η γυναίκα του, γιατί και η αναφορά και μόνο του ονόματος της ΕΟΚ τού είχε ανακατέψει το στομάχι. Είχε θυμηθεί ο φουκαράς ότι, εξαιτίας αυτής της "φάμπρικας", η λιτότητα έσπαζε κόκαλα, οι μισθοί και οι συντάξεις είχαν καθηλωθεί, η αγορά είχε πάρει φωτιά, η ανεργία ρήμαζε τους νέους, τα "λουκέτα" στα μικρομάγαζα ήταν πλέον καθημερινό γεγονός και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είχε πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις. "Τέλος πάντων όμως - αναλογίστηκε ο Αργύρης. Αφού φτάσαμε στο τέρμα της πορείας κομμάτια να γίνει... ". Κι έπειτα έπιασε το φάκελο να βγάλει την πρόσκληση, για να δει πού και πότε ακριβώς θα γινόταν η τελετή της "ολοκλήρωσης". Οταν, όμως, ο καημένος άνοιξε το στιλπνό ραβασάκι, τον χτύπησε κυριολεκτικά κεραυνός. Αντί για την πρόσκληση, που περίμενε, βρήκε ένα μπουγιουρντί, που έλεγε ορθά- κοφτά ότι αυτός και οι όμοιοί του έπρεπε να πληρώσουν το 1997 ένα τρισεκατομμύριο επιπλέον φόρους, για να συνεχιστεί η πορεία προς την ευρωπαϊκή "ολοκλήρωση"!

Με την απονομήμ όμως, τέτοιων... "ευσήμων" μόνο το άχτι σου βγάζεις και τίποτε δεν αλλάζει. Γι' αυτό και ο Αργύρης ζήτησε από τη γυναίκα του να μην κατεβάσουν τα χέρια τους, αλλά, αντίθετα, να τα υψώσουν λίγο ακόμη, και αφού σφίξουν τις παλάμες τους σε γροθιές, να βγουν στους δρόμους, για να διαδηλώσουν με τους ομοιοπαθείς τους την αντίθεσή τους και την αντίδρασή τους στη νέα λαίλαπα. "Δεν υπάρχει άλλη λύση...", είπε ο Αργύρης απλά.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ