Η υπερηφάνεια, όμως συνοδεύεται από πίκρα, αφού η Ελληνίδα γιατρός, για να προκόψει και να διακριθεί, έπρεπε να εργάζεται στην αλλοδαπή κι όχι στην πατρίδα της. Εκεί βρήκε το "εύφορο έδαφος" για ν' αναδείξει - μέσα από τη συλλογική προσπάθεια - το ταλέντο της και να προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Εδώ, οι συνάδελφοί της, δεν έχουν αυτή την "πολυτέλεια". Σπουδάζουν, αλλά δεν μπορούν, όλοι όσοι θέλουν, να μπουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, αφού οι διορισμοί γίνονται "με το σταγονόμετρο". Κι σε όσους μπουν κάποτε, δεν τους παρέχεται η δυνατότητα ν' αναδείξουν τα ταλέντα τους, καθώς το σύστημα λειτουργεί χωρίς πρόγραμμα, χωρίς υποδομή, χωρίς αμοιβή κι άλλα κίνητρα. Ενα σύστημα που εξαναγκάζει πολλούς γιατρούς να στραφούν στην ιδιωτική ιατρική, αποκοπτόμενοι, έτσι, από την επιστημονική ενημέρωση και έρευνα, ενώ κάποιοι - εκμεταλλευόμενοι τις καταστάσεις - ξεχνούν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη και μετατρέπονται σε "εμπόρους της υγείας".

Η ανυπαρξία υποδομής και η έλλειψη κρατικής αρωγής - αφού όλα παραδίνονται στη λεγόμενη "ιδιωτική πρωτοβουλία" - δεν αφήνουν περιθώρια για μεγάλες επιστημονικές διακρίσεις σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Στο γενικό κλίμα απαξίωσης και ξεπουλήματος των πάντων στις πολυεθνικές που έχει διαμορφωθεί, καλλιεργείται κι επικρατεί η λογική και πρακτική της ατομικής ενσωμάτωσης σ' ένα "άναρχο, συλλογικό σύστημα μετριοτήτων". Βεβαίως, υπάρχουν επιστήμονες που δε συμμορφώνονται στα "υποχρεωτικώς επικρατούντα", αντιδρούν στην επέλαση της μετριότητας κι αγωνίζονται να σπάσουν το σκληρό κέλυφος του συστήματος, για να διακριθούν και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και στη χώρα μας.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ