"Ποδοσφαιρική" βία... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"Ποδοσφαιρική" βία...

Ιδιαίτερα έντονη η έξαρση της βίας των ποδοσφαιρικών γηπέδων - ως είθισται να ονομάζεται - τον τελευταίο καιρό. Αλλεπάλληλα τα σχετικά γεγονότα μέσα σε δέκα μόνο μέρες, ενώ καθόλου αμελητέο δεν είναι το γεγονός, της παρουσίας και επανάληψής τους, ακόμη και σε χώρους, όπου μέχρι σήμερα ήταν άγνωστη - αν όχι αδιανόητη - η βία σε τόση έκταση και ένταση.

Αρκετά και τα ερωτηματικά, που γεννά η επανάληψη των έντονων αυτών φαινομένων σε τόσο μικρό διάστημα. Ακόμη περισσότερο, γιατί φαινομενικά ήταν ουσιαστικά αδικαιολόγητα, ενώ τα μέτρα τήρησης της τάξης, υποτίθεται, δρακόντεια. Ερωτηματικά, που δεν έχουν να κάνουν με το γενικότερο φαινόμενο, τις αιτίες και τις ρίζες του, αλλά με τη χρονική στιγμή που ξεδιπλώνεται, την ένταση και την επιμονή του, τους πραγματικούς στόχους, που θέλει να εξυπηρετήσει, και τους "εγκεφάλους", που βρίσκονται από πίσω του. Οι συνειρμοί - που δε συνιστούν βεβαίως αποδείξεις, αλλά ευνόητα γίνονται - με άλλα γεγονότα και εξελίξεις δίνουν στα ερωτηματικά αυτά, ακόμη μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα.

Το γενικότερο, βέβαια, φαινόμενο δεν είναι καινούριο και καθόλου άσχετο, με τα όσα χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες το κύκλωμα του ποδοσφαίρου και ιδιαίτερα του επαγγελματικού. Το κυνηγητό του κέρδους και η υποταγή των πάντων στο σκοπό αυτό έχει πλέον ελαχιστοποιήσει - αν όχι εξαφανίσει - οποιοδήποτε αθλητικό γνώρισμα, από το δημοφιλέστερο "άθλημα" κι έχει βάλει στη θέση τους την ίντριγκα και τη συναλλαγή, το φανατισμό, το χουλιγκανισμό, την υστερία, ακόμη και την παράλογη βία. Και μη βιάζονται ορισμένοι, να βγάλουν εύκολα συμπεράσματα, συγκρίνοντας με το χώρο του μπάσκετ. Η τυφλή και απάνθρωπη αυτή βία δε θ' αργήσει - δυστυχώς - να"μετακομίσει" και σ' αυτό το χώρο, αφού κι αυτός βαδίζει στα ίδια με το ποδόσφαιρο γλιστερά μονοπάτια.

Το φαινόμενο, όμως, δεν έχει σχέση μόνο με τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου. Αλλωστε, η τυφλή βία κάνει όλο και περισσότερο έντονη - αν και αρκετά λιγότερο από τα γήπεδα ακόμη - την πολύμορφη και αποτρόπαιη παρουσία της και σε πολλούς άλλους τομείς της δημόσιας ζωής. Είναι αποτέλεσμα, πρώτα και κύρια, της εντεινόμενης κοινωνικής κρίσης και των αδιεξόδων, που "χτυπάνε" με ιδιαίτερη σφοδρότητα τους νέους ανθρώπους. Και ας μην έχει κανείς αμφιβολία, ότι από μια στιγμή και πέρα, τα φαινόμενα αυτά αρχίζουν να αλληλοτροφοδοτούνται και αναπτύσσονται με γρήγορους ρυθμούς. Ενα γεγονός, που φαίνεται πως το εκμεταλλεύονται ορισμένοι κύκλοι, που "βλέπουν" την αναπτυσσόμενη "ποδοσφαιρική" - μαζί με κάποια κοινωνικά υποτίθεται χαρακτηριστικά - βία, ως μέσο αποπροσανατολισμού και εκτόνωσης.

Η διέξοδος, πάντως, δε βρίσκεται στην ενίσχυση των μέτρων καταστολής, όσο κι αν αυτά φαντάζουν προς στιγμήν λογικά και αναγκαία. Ούτε πολύ περισσότερο, δίνοντας το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, να δημιουργήσουν- ή να επισημοποιήσουν - τους ιδιωτικούς τους μηχανισμούς αστυνόμευσης. Ο αυταρχισμός ποτέ δεν έλυσε προβλήματα. Αντίθετα, βοήθησε στην αναπαραγωγή τους και μάλιστα, σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση. Τα φαινόμενα της βίας, όπως κι αυτά των ναρκωτικών, της εγκληματικότητας κλπ, θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται και να σημαδεύουν όλο και περισσότερο έντονα την κοινωνία μας, όσο το θερμοκήπιο, που λέγεται σύγχρονος καπιταλισμός, θα φροντίζει για την καλλιέργεια και τη γιγάντωσή τους. Οσο οι αντιλήψεις της "ελεύθερης αγοράς" και του απάνθρωπου ανταγωνισμού θα συνεχίσουν να μετατρέπουν όλο και περισσότερο την κοινωνία μας σε μια πραγματική ζούγκλα.