Επίσκεψη στη Μελίτη, ένα από τα λίγα χωριά της περιοχής που αντιστέκονται ακόμη στην ερήμωση. Οσοι δεν αναζήτησαν το "american dream", δίνουν καθημερινά τη μάχη για τη ζωή στον τόπο τους. Στη μέση η κεντρική πλατεία, εκεί που ακόμη ίπταται το δράμα του Εμφύλιου, ο πόνος και η ελπίδα της ξενιτιάς, έμελλε να παιχτεί η φάρσα, λίγες μέρες πριν από την κατραπακιά της υποτίμησης. Η "εξουσία" ένιωθε την ανάγκη να κάνει το "κομμάτι της". Να εμφανιστεί λαοπρόβλητη, δεκτική και απαραίτητη για τους κατοίκους της περιοχής. Γιατί ξέρει πολύ καλά ότι κρατάει στα χέρια της τις ελπίδες τους, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι η δουλιά για τους Φλωρινιώτες παραμένει και σήμερα ένα όραμα. Εστησε, λοιπόν, "παράσταση", την οποία μάλιστα φρόντισαν ειδικοί που κατέβηκαν από την πρωτεύουσα.

Ο χειμώνας εδώ στη Φλώρινα έχει βρει το απάγκιο του. Δύσκολα ξεκουνάει. Ομως οι κάτοικοι έχουν μάθει να ζούνε μαζί του, έχουν συμφιλιωθεί. Αυτό που δεν αντέχεται είναι ο χειμώνας της εγκατάλειψης και προπαντός δεν εξαγνίζεται με ωραία λόγια, υποσχέσεις και συνθήματα του τύπου "οι ακρίτες δεν είναι ποινή, είναι τιμή". Η εξουσία θα παρελάσει, θα τάξει, θα ξεχάσει. Η παράσταση θα λάβει τέλος. Επιστροφή στην πραγματικότητα της εγκατάλειψης, με αναπτερωμένη την ελπίδα για ζωή. Σε λίγο, όπως και πριν, όλα θα τελούν υπό τη σκιά της λήθης της πολιτείας.

Χρύσα ΛΙΑΓΚΟΥ

Υ. Γ. Το σημερινό σημείωμα είναι λίγο καθυστερημένο. Οι εικόνες αυτές, όμως, μού ξανάρθαν στο μυαλό, καθώς προχθές βράδυ και χτες όλη μέρα άκουγα και πάλι τους αρμόδιους, να αραδιάζουν τα ...μέτρα, που πήραν και παίρνουν, για να μην πνιγεί η Αττική από μια λίγο μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη νεροποντή.