Ο Κουροσάβα μάς έφερε σ' επαφή με την ψυχολογία, παρατηρώντας το "Είναι" των ηρώων του. Με την ποίηση, ψάχνοντας τη γραφή του στο σελιλόιντ. Με το συμβολισμό, μεταφέροντάς μας από το "τότε" στο "τώρα". Με την αλληλοεπίδραση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ταξιδεύοντάς μας από την Ιαπωνία στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο. Με τον ουμανισμό και την ανθρώπινη μοίρα, ψηλαφώντας τα μηνύματα της δημιουργίας του.

Τότε, ο Κουροσάβα, ο Μπέρκμαν, ο Ορσον Γουέλς, ο Γκοντάρ, ο Ταρκόφσκι, ο Αγγελόπουλος ήταν οι συνομιλητές μας. Οι δάσκαλοι. Απλησίαστοι, πολλές φορές, σε πρώτη κινηματογραφική "ανάγνωση", μας μιλούσαν με λόγο που φαινόταν, λόγω της δικής μας ανεπάρκειας, εικονικός και αποσπασματικός. Περισσότερο επικοινωνούσαμε με τα μάτια και το συναίσθημα, αν κι αυτοί απευθύνονταν στο μυαλό και στη συνείδηση. Σε κάθε περίπτωση, μας παρότρυναν να συζητούμε μεταξύ μας. Για το νόημα, για το μήνυμα, για την προοπτική.

Αλλαξαν, λένε, οι καταστάσεις, τα πρότυπα, τα όνειρα. Και τι θα γίνει; Θα συμβιβαστούμε με την παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης αξιών; Θα έχουμε πρότυπα υπουργούς των σκυλάδικων και ιεράρχες της "Κόκκινης Μηλιάς"; Θα πάψουμε να ονειρευόμαστε, διαπερνώντας την ομίχλη της παρακμής; Οχι. Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να μη σκεφτόμαστε, καταναλώνοντας το μοιραίο ναυάγιο του "Τιτανικού". Να μην ονειρευόμαστε, ταλαιπωρώντας τον αμφιβληστροειδή μας στα "εφέ" του Χόλιγουντ.

Είμαστε εν αναμονή, περιμένοντας τους νέους Κουροσάβα, που θα 'ρθουν να συνομιλήσουμε, να συσκεφτούμε, να συνοραματιστούμε, να συνδημιουργήσουμε. Η τελευταία ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, το 1993, είχε τον τίτλο "Οχι ακόμα". Συνεπώς, καλώς τους περιμένουμε...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ