Η... ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ "ΔΙΑΛΟΓΟΥ"
Τα δείγματα γραφής, που καθημερινά δίνουν τα κυβερνητικά στελέχη για τον περιώνυμο και πολυδιαφημισμένο "κοινωνικό διάλογο", δεν αφήνουν κανένα περιθώριο. Οπως κι αν στηθεί το σκηνικό και ανεξάρτητα από τους συνενόχους που θα καταφέρει να μαντρώσει η κυβέρνηση στα πλαίσιά του, δε θα έχει τίποτα κοινό είτε με το "κοινωνικό", είτε με το "διάλογο". Η προσεκτικότερη ανάγνωση δηλώσεων αρμοδίων παραγόντων προδιαγράφει από τώρα, και μάλιστα με ακρίβεια, το στίγμα των επιδιωκόμενων στόχων.
Ενδεικτικό από αυτή την άποψη αποτελεί και το περιεχόμενο της προχτεσινής ομιλίας του υπουργού Εθνικής Οικονομίας στο ακροατήριο των μεγαλοεπιχειρηματιών, του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου της Αθήνας. Ο Γ. Παπαντωνίου δεν είπε τίποτα καινούριο. Κωδικοποίησε, όμως, με σαφήνεια τους πραγματικούς συνομιλητές της κυβέρνησης στην κατάστρωση των επόμενων κινήσεων και μέτρων. Κατονόμασε, ουσιαστικά, τους συμμάχους με τους οποίους είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μέτωπο στήριξης της ασκούμενης πολιτικής της. Ξεκαθάρισε πως υπάρχουν ζητήματα που μπορούν να επιλυθούν με απλές υπουργικές αποφάσεις και άλλα, που αποτελούν θέματα "διαρθρωτικών μεταβολών" και πρέπει να παραπεμφθούν στον... "κοινωνικό διάλογο".
***
Το ..."διάλογο", αφορούν όλα τα ζητήματα που έχουν σχέση με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πιο σωστά, το ΣΥΝΟΛΟ του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου, στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων, από την αδίστακτη πολιτική και τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου και το σχεδιαζόμενο σάρωμά του. Οταν οι κυβερνώντες κάνουν λόγο για "διαρθρωτικές μεταβολές" και "ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων", για παράδειγμα, δεν εννοούν τίποτα άλλο από την τυφλή υλοποίηση των ρυθμίσεων, που προβλέπονται από τη "Λευκή Βίβλο". Ενα κείμενο που επιχειρεί να αναιρέσει όλα τα δεδομένα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και που θα προωθείται σε άμεση σχέση με τα κάθε φορά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και το βαθμό αντίστασης των λαϊκών μαζών. Η κυβέρνηση το 'χει ξεκαθαρίσει: Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Η προστασία της εργασίας και του μεροκάματου, τα δικαιώματα ασφάλισης και συνταξιοδότησης των εργαζομένων, η αύξηση των διαφόρων εργατικών εισφορών, η κατάργηση των όποιων περιορισμών στις απολύσεις ή τις αποζημιώσεις που δίνονται γι' αυτές, η καθιέρωση μορφών ελαστικής απασχόλησης που μπορεί να οδηγήσουν στην περιοδική ή την εκ περιτροπής εργασία, όλα αυτά είναι θέματα ανοιχτά. Το λόγο, κατά τη γνώμη της, έχει ο "κοινωνικός διάλογος". Η, γνωστή ύφους και κάλλους πλέον, παράσταση - φιέστα, που θα στηθεί και ο καθένας που θα πάρει μέρος σ' αυτήν θα έχει όλο το δικαίωμα να προσέλθει και να διατυπώσει τις σκέψεις του, αρκεί φεύγοντας να έχει υιοθετήσει πλήρως τις απόψεις και την πολιτική που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση.***
Οι σύμμαχοι που έχει ήδη εξασφαλίσει η κυβέρνηση σ' αυτές της τις επιλογές είναι γνωστοί. Δεν είναι άλλοι από τους κατά καιρούς συνδαιτυμόνες της και εκείνους που με κάθε ευκαιρία τής απευθύνουν συγχαρητήρια για την αποφασιστικότητα που δείχνει. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, με όποιο φορέα κι αυτοί εμφανίζονται, έχουν δηλώσει απερίφραστα ότι για την επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής θα είναι πάντα στο πλευρό των κυβερνώντων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Από αυτή την άποψη, ζητήματα που αφορούν άμεσα αξιώσεις αυτών των συμμάχων δε χρίζουν καν διαλόγου, σχεδόν ανοιχτά το είπε προχτές ο Γ. Παπαντωνίου.
Με μιας, χωρίς πολύ ψάξιμο και σπατάλη δυνάμεων, μπορούν να επιλυθούν, για παράδειγμα, τα θέματα που συνδέονται με το λεγόμενο "αναπτυξιακό νόμο". Σ' αυτή την κατεύθυνση, με απλή απόφαση προαναγγέλθηκε η κατάργηση της κυβερνητικής εποπτείας και ο σχετικός έλεγχος για την τύχη των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων που δίνονται - με το πρόσχημα της πραγματοποίησης επενδύσεων - στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Ο σχετικός έλεγχος, λέει, θα γίνεται στο εξής από τις τράπεζες! Θα βάλουν, δηλαδή, "το λύκο, να φυλάει τα πρόβατα". Θα ελέγχουν, δηλαδή, τη χρηστή αξιοποίηση του "τζάμπα χρήματος" οι τραπεζίτες, που επί δεκαετίες προσφέρουν παντοιοτρόπως "θαλασσοδάνεια" στο μεγάλο κεφάλαιο, τα οποία με την πάροδο του χρόνου γίνονται δανικά κι αγύριστα. Οι τράπεζες που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ πού πήγαν τα δικά τους κεφάλαια - δάνεια, τα οποία μεταμορφώθηκαν αργότερα σε "επισφαλή ποσά" και τελικά παραγράφηκαν, θα ελέγχουν δήθεν πώς εξελίσσεται μια επένδυση που δε χρηματοδοτούν οι ίδιες. Οι "θεσμικοί" αυτοί τζογαδόροι σε κάθε είδους κερδοσκοπικό παιχνίδι, θα παίζουν το ρόλο του επιθεωρητή που με τη μεγαλύτερη ευκολία αποποιείται η πολιτεία, πριν καν τον ασκήσει. Χωρίς διάλογο, όμως, θα προωθηθούν και οι άλλες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, αφού στόχος της κυβέρνησης είναι η δημιουργία προϋποθέσεων, στα πλαίσια της οποίας η "ιδιωτική πρωτοβουλία" θα πρέπει να αδράξει - όπως είπε ο Γ. Παπαντωνίου - την ευκαιρία της οικονομικής συγκυρίας.
***
Αυτή είναι η κατεύθυνση της πολιτικής τους. Η λήψη μέτρων για την "αποτελεσματικότερη" αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου. Ο περιορισμός και η κατάργηση των όποιων δικαιωμάτων των εργαζομένων και η δημιουργία του αναγκαίου θεσμικού πλαισίου νομιμοποίησης της ακραίας αυθαιρεσίας και αισχροκέρδειας των μεγαλοεπιχειρηματιών, σε βάρος ολόκληρου του λαού. Αλλά επειδή ακριβώς αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να επιβληθεί, επινοούν το "διάλογο". "Στόχος του κοινωνικού διαλόγου - είπε χαρακτηριστικά προχτές ο Γ. Παπαντωνίου - είναι να εδραιωθεί η αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης".
***
Η ...αίσθηση είναι εκείνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση. Η παραμορφωτικήεικόνα που πρέπει να δημιουργήσει γύρω από την πολιτική της. Η εντύπωση που πρέπει να δοθεί για τις επιλογές της. Η κυνική παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός. Κατά τ' άλλα, αδιαφορεί για τις καταστροφικές επιπτώσεις, που έχει για τη χώρα το περιεχόμενο της πολιτικής που εφαρμόζει. Προσπερνά με παγερή περιφρόνηση τη δεινή κατάσταση, στην οποία απειλείται να περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και άλλα λαϊκά στρώματα. Γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά στο όποιο λαϊκό αίτημα, από όπου κι αν προέρχεται. Επειδή, όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα, καλό είναι οι αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής να γνωρίζουν ότι πολύ συχνά η... αίσθηση, την οποία επιχειρεί κάποιος να δημιουργήσει στους άλλους, συχνά αποδεικνύεται δική του ψευδαίσθηση!
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
"Κοινωνικός διάλογος", είναι η γνωστή ύφους και κάλλους φιέστα, στην οποία ο κάθε προσερχόμενος θα έχει όλο το δικαίωμα να προσέλθει και να διατυπώσει τις σκέψεις του, αρκεί φεύγοντας να έχει υιοθετήσει πλήρως τις απόψεις και την πολιτική που σκοπεύει να εφαρμόσει η κυβέρνηση
Feeds
ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ η επιλογή της κυβέρνησης 
