- Τι στάση κρατούν οι γονείς απέναντι στην απεργία των καθηγητών;

- Στο χώρο των γονέων υπάρχει έντονος προβληματισμός και κορύφωση της αγωνίας μας, όπως και στους μαθητές, αλλά και στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, όσον αφορά την τύχη της σχολικής χρονιάς. Την ίδια στιγμή όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων αντιλαμβάνεται ότι τα σχολεία παραμένουν κλειστά με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία προκειμένου να επιβάλει την εισοδηματική της πολιτική συνολικά, δε διστάζει να τσαλακώσει το κύρος των εκπαιδευτικών και να βάλει φωτιά στα όνειρα των μαθητών και των οικογενειών τους. Τη στάση της κυβέρνησης οι γονείς τη βλέπουν και παρ' όλες τις περί του αντιθέτου προσπάθειες της κυβέρνησης και μερίδας των ΜΜΕ, η πλειοψηφία των γονέων στηρίζει τις ελπίδες της σε αυτόν τον αγώνα των εκπαιδευτικών και συμπαραστέκεται ενεργά με κάθε τρόπο.

- Πώς έχει εκφραστεί μέχρι σήμερα η συμπαράσταση των γονιών;

- Με πολλούς και διάφορους τρόπους εκδηλώνεται αυτή η συμπαράσταση. Ψηφίσματα στήριξης του αγώνα των εκπαιδευτικών έχουν, μέχρι στιγμής, εκδώσει 30 Ενώσεις της Νομαρχίας Αθήνας, δεκάδες άλλοι πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, η Ομοσπονδία Ενώσεων Γονέων Πειραιά. Καθημερινά οργανώνονται συγκεντρώσεις, συσκέψεις, κινητοποιήσεις ενημέρωσης και αλληλεγγύης σε δήμους και σχολικά συγκροτήματα από φορείς των γονέων σε συνεργασία με τις κατά τόπους ΕΛΜΕ, οι οποίες γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ αρκετές Ενώσεις Γονέων ενισχύουν τα απεργιακά ταμεία των τοπικών ΕΛΜΕ. Εξάλλου οι γονείς συμμετέχουν σταθερά στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια της ΟΛΜΕ και γενικότερα αναπτύσσουν πολύμορφες πρωτοβουλίες, προκειμένου με κάθε τρόπο να στηρίξουν αυτόν αγώνα, αφού τους αφορά άμεσα, αλλά και να αναδείξουν το συνολικό πρόβλημα της παιδείας.

- Ποιο είναι κατά τη γνώμη σας το σημαντικότερο στοιχείο που αναδείχτηκε από τη μέχρι τώρα πορεία των απεργιακών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών;

- Το σημαντικότερο στοιχείο που προκύπτει από αυτόν τον αγώνα, πέρα από τη μαζικότατη συμμετοχή των εκπαιδευτικών, που από μόνη της έχει να "πει" πολλά γύρω από τη συσσωρευμένη για χρόνια αγανάκτηση του κλάδου, είναι ότι έφερε στο προσκήνιο και συνεχίζει να φέρνει, επιτακτικά, το συνολικό πρόβλημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Στην πορεία, τα αιτήματα των κινητοποιήσεων αυτών πολιτικοποιήθηκαν - κατά την άποψή μου πρέπει να συνεχίσει να γίνεται ακόμα περισσότερο - τονίζοντας την υπεράσπιση και διεύρυνση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κάτι που απαιτεί πολιτική βούληση, γενναία χρηματοδότηση και σχεδιασμό με βάση τις ανάγκες του λαού μας. Με δύο λόγια γίνεται συνείδηση σε όλο και περισσότερους, το γιατί υπάρχει σήμερα αυτό το χάλι στην παιδεία και η ανάγκη χάραξης και υλοποίησης μιας άλλης πολιτικής, τελείως διαφορετικής από αυτήν που επιτάσσουν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα. Ολα αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν από μόνα τους. Χρειάζεται η συστράτευση των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, όλου του εργαζόμενου λαού και των ευρύτερων στρωμάτων που πλήττονται από τη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης, που θα απαιτήσουν μια άλλη παιδεία, ενταγμένη μέσα σε μια γενικότερη πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους.

Φ. Κ.