Εκαναν "πρώτο θέμα" την παιδεία οι μαθητές με τους αγώνες τους εδώ και τρεις μήνες. Η σκληρή και ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, μπροστά στην καθολική λαϊκή αντίθεση που εκφράστηκε για την αντιεκπαιδευτική "μεταρρύθμιση", αλλά και η καταδίκη τόσο της "μεταρρύθμισης" όσο και της κυβερνητικής ταχτικής γίνεται καθημερινά αντικείμενο συζήτησης μέσα στους χώρους που ζει και εργάζεται ο λαός. Οι ανησυχίες του για τη μόρφωση των παιδιών του, όπως και οι ανησυχίες των ίδιων των παιδιών για το μέλλον τους, που "έπεσε σε λάθος χέρια" συνεχίζουν να είναι στην επικαιρότητα. Πρόκειται για ουσιαστική κατάχτηση που έχει ήδη φέρει ο αγώνας των μαθητών, οι οποίοι τρεις μήνες τώρα είναι στους δρόμους και παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες να τους κλείσουν το στόμα, φωνάζουν ότι η "παιδεία", που σχεδιάζουν γι' αυτούς, σκοτώνει τα όνειρά τους.

Αυτός ο "αγώνας ζωής", όπως επανειλημμένα έχουν πει οι μαθητές, συνεχίζεται μέχρι την ανατροπή της αντιδραστικής μεταρρύθμισης. Τον χαρακτηρίζουν έτσι, επειδή έχουν συνειδητοποιήσει την ουσία και τους στόχους της "μεταρρύθμισης" και γι' αυτό διεκδικούν την ανατροπή των νόμων που την υλοποιούν. Εχουν καταλάβει και έχουν απορρίψει την ύψωση των φραγμών μέσα στο "ενιαίο" Λύκειο - εξεταστικό κέντρο, αλλά και τη στενά δεμένη με το Λύκειο και πολλών ταχυτήτων τριτοβάθμια εκπαίδευση, την υποβαθμισμένη τεχνική εκπαίδευση μέσα από τα "μεταγυμνασιακά" ΤΕΕ. Δε ζητούν ούτε τη διαιώνιση του σχολείου "του χτες" αλλά ζητούν ένα άλλο σχολείο, σύγχρονο, που να δίνει εφόδια στη ζωή - που να οικοδομεί ανθρώπους ελεύθερους. Ενα σχολείο για όλους.

Από την άλλη, είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής που υπηρετεί μια κυβέρνηση το γεγονός και μόνο ότι αρνείται και να συζητήσει το αίτημα για διεύρυνση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, την οποία ζητούν οι μαθητές μέσα από ένα ενιαίο 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο δημόσιο και δωρεάν για όλους. Ενα αίτημα που συσπειρώνει όλη την ελληνική κοινωνία και γι' αυτό σκόπιμα "θάφτηκε" από την κυβέρνηση, η οποία επέλεξε να προβάλει ως αίτημα των μαθητών το εξεταστικό. Η διεκδίκηση του αιτήματος αυτού δείχνει από τη μία πλευρά την ωριμότητα του μαθητικού κινήματος και το πραγματικό ενδιαφέρον των μαθητών για την εκπαίδευσή τους και από την άλλη ξεμπροστιάζει την κυβέρνηση και αποδεικνύει ότι τα περί "ίσων ευκαιριών στη μόρφωση" και περί "παιδείας ανοιχτών οριζόντων" είναι κούφια λόγια.

Ο λαός, ωστόσο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να "εξαπατηθεί". Ολο και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι οι αγώνες δεν ξεκινούν για να υπερασπίσουν τα "συντεχνιακά" συμφέροντα των εκπαιδευτικών, την "τεμπελιά" των μαθητών και άλλες τέτοιες συκοφαντίες που εκτοξεύονται από τα χείλη στελεχών της κυβέρνησης, που στόχο έχουν να κρύψουν την ουσία και το δίκαιο των διεκδικήσεων. Ολο, και περισσότερο μαθαίνει ότι, αν ο αγώνας για κάθε διεκδίκηση δε γίνει παλλαϊκός δύσκολα μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Η εκπαίδευση συνδέεται με το δικαίωμα στη δουλιά. Η επιχειρούμενη "μεταρρύθμιση" συνδέεται με την ανατριχιαστική επιλογή των πολυεθνικών, η οποία όχι τυχαία, παρουσιάζεται ως αντικειμενική. Αυτή που λέει ότι ο άνθρωπος στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αλλάξει τέσσερα με πέντε επαγγέλματα στη ζωή του. Στο μέτωπο της Παιδείας θέση έχει όλος ο λαός. Το "μέλλον", τα χιλιάδες νέα παιδιά που γεμίζουν τους δρόμους με αποφασιστικότητα και ελπίδα, διεκδικώντας το "αύριο", δεν είναι μόνοι.