Ορισμένοι ονειρεύονται, τόνισε στην ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι μπορεί να γλιτώσουν από την υιοθέτηση μιας συνολικής ρήξης με την ΕΕ, αν υιοθετήσουν ορισμένα μέτρα Κεϋνσιανής έμπνευσης, που τάχα διορθώνουν τις μεγάλες αδικίες που γεννώνται στο πεδίο της αγοράς.

Ο χρόνος δε μου επιτρέπει να αναφερθώ με επιχειρήματα στο καθένα από αυτά τα μέτρα. Ωστόσο, θα κάνω δύο βασικές παρατηρήσεις:

1. Οι σκέψεις για μια νέα κοινωνική πολιτική, όπως φαίνεται στη διακήρυξη του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά και στις θέσεις των κομμάτων που κατατάσσονται στη "νέα αριστερά", δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας αόριστος και ασαφής λόγος, εκ του πονηρού, να μας επιτρέψετε να πούμε. Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Η αυτοί που διατυπώνουν τέτοιες σκέψεις δε γνωρίζουν τις αντικειμενικές τάσεις και τους νόμους της αγοράς, ή παραπλανούν συνειδητά. Εμείς πιστεύουμε ότι ισχύει το δεύτερο.

2. Οι προβληματισμοί που γίνονται για κρατική ή διακρατική ή ακόμα και παγκόσμια διακρατική παρέμβαση, με στόχο τη σταθεροποίηση των ισοτιμιών, τη μείωση των διακυμάνσεων στα συναλλαγματικά αποθέματα, ένα σχετικό έλεγχο στη διακίνηση του χρήματος, δεν είναι ούτε καινούριοι, ούτε, πολύ περισσότεροι, αδοκίμαστοι. Τέτοια μέτρα έχουν παρθεί και στο παρελθόν.

Ας μην ξεχνούν ότι ο ίδιος ο Κέυνς, που αποτελεί, υποτίθεται, τον πνευματικό τους πατέρα, έλεγε ανοιχτά ότι προτείνει μέτρα για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κρατικομονοπωλιακού κεφαλαίου. Τα μέτρα του δεν είχαν κομματική ταυτότητα. Πολλές από τις προτάσεις του κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης πρωτοδοκιμάστηκαν από το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ, εκεί δηλαδή που δημιουργήθηκαν βολικές συνθήκες για να ασκείται μια τέτοια κρατική παρέμβαση στην οικονομία και στην κοινωνία.

Με Κέυνς ή με Φρίντμαν, που υποτίθεται ότι είναι ο αντίποδάς του, παραμένει η ιδέα της κρατικής παρέμβασης, σε εθνικό και διακρατικό επίπεδο, με έναν και μόνο στόχο: Να ικανοποιείται η δίψα των μονοπωλίων για κέρδος και κυριαρχία.

Η Συνθήκη του Αμστερνταμ καθόρισε την αρχή της ευελιξίας, δηλαδή την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, την Ευρώπη των ισχυρών και των αδυνάτων.

Αρα, επιβεβαιώνεται και εδώ το ΚΚΕ, ότι ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός, ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα, ούτε αύριο.

Η Ελλάδα εισπράττει χρόνια τώρα, σύγκλιση, όμως, δεν έγινε. Το ίδιο ισχύει και με τις άλλες χώρες. Υπήρξε, όμως, και κατά περιπτώσεις απόκλιση. Παράδειγμα, η Ελλάδα, το ΑΕΠ της οποίας το '81, όταν έγινε η πλήρης ένταξη στην ΕΟΚ, ήταν το 58% του μέσου κοινοτικού, σήμερα έχει κατρακυλήσει γύρω στο 48 - 49%. Επομένως, αυτά τα πακέτα δε συντέλεσαν στην αναβάθμιση ή βελτίωση της θέσης της ελληνικής οικονομίας και κυρίως του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.

Η Γερμανία δίνει περίπου το 60% των εισφορών του κοινοτικού προϋπολογισμού. Ενώ οι εισφορές της φαίνονται μεγάλες σε σχέση με τις άλλες χώρες, τα οφέλη της είναι υπέρ - πολλαπλάσια. Ουσιαστικά, οι δύο - τρεις χώρες που εισφέρουν κάπως μεγάλα ποσοστά, ουσιαστικά, επιδοτούν τη δική τους βιομηχανία, τη δική τους παραγωγή, τις δικές τους υπηρεσίες:

Με τις εξαγωγές των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων στις υπόλοιπες κοινοτικές χώρες και σε τρίτες χώρες. Ετσι, η εισφορά τους επιστρέφει και συσσωρεύεται στα ταμεία των πολυεθνικών. Από τότε που γίνεται διάλογος για πακέτα, προκαλούμε να φέρουν το "λογαριασμό" μπροστά στη Βουλή. Πόσα παίρνουμε, αλλά και πόσα δίνουμε.

Πριν λίγα χρόνια, είχαμε υπολογίσει ότι για κάθε μια δραχμή που παίρνουμε δίνουμε δύο δραχμές. Σήμερα μάλλον η σχέση είναι ένα προς τρία.

Οταν μπήκαμε στην ΕΟΚ το 1981, είχαμε θετικό ισοζύγιο 3,2 δισ. δραχμές, τώρα έχουμε πάνω από 350 δισ. έλλειμμα.Από τα κονδύλια των πακέτων που δίνονται για τα διάφορα έργα, συμβάλλουμε, ανάλογα με το έργο, στο κόστος του με συγκεκριμένο ποσοστό, που ξεκινά με κατώτατο όριο το 25%. Επομένως, δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια ότι τα έργα γίνονται από τα πακέτα, αφού υπάρχει η συγχρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τα χρήματα του ελληνικού λαού. Ετσι σχεδιάζονται και πραγματοποιούνται τα "μεγάλα έργα", όπως το αεροδρόμιο των Σπάτων. Γι' αυτό και ξεπουλιούνται τα αεροδρόμια της Κέρκυρας, της Ρόδου, της Θεσσαλονίκης, του Ηρακλείου, ενώ έχουν αφεθεί χωρίς τεχνολογικό εξοπλισμό και συντήρηση άλλα αεροδρόμια στην Ελλάδα.

Οσον αφορά τα κονδύλια που δίνονται με τις διαβόητες επιδοτήσεις στα αγροτικά κυρίως προϊόντα, σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωστάτ, το 80% το καρπώνονται μεταπράτες, μεγαλοεξαγωγείς, δε δίνονται στους παραγωγούς. Επίσης, μεγάλο μέρος των επιδοτήσεων ή των παροχών από αυτά τα κονδύλια, διατίθενται δήθεν στον παράγοντα άνθρωπο, μέσω προγραμμάτων κατάρτισης, εκπαίδευσης κλπ. Είναι μια απάτη. Δίνονται για εξαγορά συνειδήσεων, οδηγούν στη διαφθορά.