Τρία πράγματα επιχειρεί βασικά να επιτύχει με χτεσινό του άρθρο στην "Αυγή" ο Αλ. Καλύβης, συνδικαλιστικό στέλεχος του ΣΥΝ: α) Να παρουσιάσει την προσπάθεια που ξεκινά για την ταξική αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος, σαν μια οικογενειακή υπόθεση της ΕΣΑΚ. β) Να εμφανίσει την πρωτοβουλία σαν επιζήμια για το συνδικαλιστικό κίνημα. γ) Να παρεμποδιστεί η συστράτευση κι άλλων συνδικαλιστών σ' αυτή την προσπάθεια, αποκαλώντας τους "μαϊντανούς"(!) που χρησιμοποιεί η ΕΣΑΚ για να δώσει "πλασματικό εύρος στην κομματική της προσπάθεια"...

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, πρόκειται για ολοφάνερη παραποίηση της αλήθειας. Ξέρει καλά ο αρθρογράφος ότι ναι μεν η ΕΣΑΚ στηρίζει με όλες τις δυνάμεις της αυτήν την προσπάθεια - πράγμα εξάλλου που ποτέ δεν έκρυψε - αλλά η πρωτοβουλία πάρθηκε από συνδικαλιστές του ευρύτερου συνδικαλιστικού φάσματος και πολύ περισσότερο εκφράζει (όλοι το αναγνωρίζουν αυτό) μια ακόμα ευρύτερη απαίτηση να αλλάξει η σημερινή ζοφερή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, είναι τουλάχιστον άστοχο, αν δεν κρύβει άλλες σκοπιμότητες, να χαρακτηρίζει κανείς επιζήμια την όποια προσπάθεια συντονισμού δυνάμεων πάνω σε ένα πλαίσιο στόχων, για το οποίο τίποτα μεμπτό δεν έχει να παρατηρήσει ούτε ο αρθρογράφος, όταν - κατά κοινή παραδοχή - η δράση των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων δεν ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στην οξύτητα και την κρισιμότητα των προβλημάτων.

Τέλος, τα περί "μαϊντανών" είναι πολύ φτηνά και απαντημένα από την ίδια την πολιτική συμμαχιών της ΕΣΑΚ, από την ίδρυσή της ακόμα.