Δεν το λέμε εμείς, σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, το λένε οι ειδικοί, οι υπεύθυνοι, το ΕΥΡΩ εισάγεται για να ενισχύσει την κίνηση κεφαλαίων κι εμπορευμάτων στο εσωτερικό της Ενωσης, εξαφανίζοντας τους συναλλαγματικούς κινδύνους που προκύπτουν από τη διακύμανση των ισοτιμιών. Ταυτόχρονα μέσω του ΕΥΡΩ το δυτικοευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο επιχειρεί να έχει ένα ισχυρό εργαλείο στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, με στόχο να περιορίσει την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Το ερώτημα που εμάς μας ενδιαφέρει είναι τι έχει να κερδίσει ο λαός, από το ενιαίο νόμισμα. Εμείς λέμε ότι όχι μόνο δε θα κερδίσει, αλλά θα χάσει. Γιατί:

1.Η βιωσιμότητα του ΕΥΡΩ στηρίζεται στα αντιλαϊκά, καθαρά ταξικά, προγράμματα ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών των κρατών - μελών.

2.Το ΕΥΡΩ επίσης προστατεύεται με ένα πρόγραμμα που καθορίζει λιτότητα και αρπαγή δικαιωμάτων διαρκείας, το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας.

3.Το ΕΥΡΩ θα οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών, και αυτοί με τη σειρά τους θα ρίχνουν όλο και περισσότερα βάρη στους λαούς, καθώς θα ζουν κάτω από το φόβο της μη βιωσιμότητας του ενιαίου νομίσματος.4.Τα κράτη - μέλη παραιτούνται από τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν σε εθνικό επίπεδο μέσα άσκησης νομισματικής και εν μέρει δημοσιονομικής πολιτικής, που χρησιμοποιούνται για μια κάποια "ρύθμιση" - "παρέμβαση" στον κύκλο της κρίσης. Με την εκχώρηση αυτή τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα για τους εργαζόμενους, μια και η κάθε κυβέρνηση, αλλά και η φιλοκοινοτική αντιπολίτευση, θα βρίσκουν πρόσχημα να μην ικανοποιούν ούτε μίνιμουμ λαϊκά αιτήματα.

5.Το ΕΥΡΩ θα γίνει ένας επιπλέον παράγοντας για την αύξηση της ανεργίας, στο φόντο πάντα της έντασης του ανταγωνισμού. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι επιχειρήσεις που διατηρούν καταστήματα σε πολλές χώρες για να αντιμετωπίσουν τους υφιστάμενους έως σήμερα συναλλαγματικούς κινδύνους, θα αναδιατάξουν τη δομή τους κλείνοντας άχρηστα πια υποκαταστήματα σε διάφορες χώρες, το πιθανότερο στις μικρές αγορές.

Ηδη ένα νέο κύμα συγχωνεύσεων σε διεθνές, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο ογκούται ως αποτέλεσμα της κρίσης. Στην Ελλάδα μέσα στο 1998 καταγράφτηκαν 30 μεγάλες εξαγορές - συγχωνεύσεις μεταξύ ελληνικών ή ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων, ιδιαίτερα αποσκοπούσες στη "διείσδυση" - εξαγωγή κεφαλαίων - στα Βαλκάνια και ευρύτερα. Αφορούν τις τράπεζες, τον κλάδο του μετάλλου, ορυχεία, τσιμέντα, τεχνικές εταιρίες, τρόφιμα, μεταφορές, πετρέλαια, ασφάλειες και εμπορικά δίκτυα.

Η αναγγελία μιας συγχώνευσης ή εξαγοράς, κατά κανόνα εκτοξεύει τις μετοχές των συμμετεχόντων στα ύψη και τους εργαζόμενους στον Καιάδα της αβεβαιότητας, αφού πάντα αυτές συνοδεύονται από απολύσεις και άλλα αντεργατικά μέτρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους καταψηφίζουμε τη συνθήκη. Η στάση απέναντι στην ΕΕ αποτελεί για μας κριτήριο για τον ρόλο του κάθε κόμματος στη χώρα μας.

Ποτέ ο δρόμος της λαϊκής δυστυχίας και φτώχειας, ο δρόμος των τοπικών συγκρούσεων, ο δρόμος της υποταγής και της καταστολής, δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει αυτός ο δρόμος γιατί υπάρχει και ο αντίθετος. Είναι μονόδρομος όχι για όλους, αλλά για τους λίγους.