Ποτέ ο δρόμος της λαϊκής δυστυχίας και φτώχειας, ο δρόμος των τοπικών συγκρούσεων, ο δρόμος της υποταγής και της καταστολής δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει αυτός ο δρόμος, γιατί υπάρχει και ο αντίθετος. Είναι μονόδρομος, όχι για όλους, αλλά για τους λίγους.

Με αυτή τη φράση, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, κλείνοντας την ομιλία της κατά τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή, συμπύκνωσε τους λόγους για τους οποίους το ΚΚΕ είναι αντίθετο και καταψηφίζει τη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Η Αλέκα Παπαρήγα κατήγγειλε τον ταξικό χαρακτήρα της συνθήκης, που επιφυλάσσει ακόμα πιο ζοφερό μέλλον για τους λαούς, αποκαλύπτοντας τους μηχανισμούς και τις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται, τόνισε ότι η ΕΕ όχι μόνο δε διασφαλίζει την ειρήνη, αλλά κουβαλάει τον πόλεμο και την ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, κατέρριψε πλαστά διλήμματα του τύπου "ΕΕ ή απομόνωση", καθώς και την επιχείρηση εξαπάτησης περί "αριστερού Μάαστριχτ", ενώ αποκάλυψε την υποκρισία της ΕΕ για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

"Η στάση απέναντι στην ΕΕ αποτελεί για μας κριτήριο για το ρόλο του κάθε κόμματος στη χώρα μας", υπογράμμισε χαρακτηριστικά.

Ολόκληρη η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει ως εξής:

"Η πολυήμερη, ανοιχτή στην κρατική τηλεόραση, συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής για την επικύρωση της Συνθήκης του Αμστερνταμ, 20 μήνες μετά τη Διακυβερνητική, αποτελεί μια ακόμα διαδικασία εξαπάτησης του ελληνικού λαού.Για να αποτελεί η Βουλή ανώτατο θεσμό και ναό της δημοκρατίας, όπως εσείς την αποκαλείτε, απαιτείται μια βασική τουλάχιστον προϋπόθεση: Να λειτουργεί η δημοκρατία, ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος, με αφετηρία το χώρο εργασίας, όπου σήμερα βασιλεύουν η εργοδοτική τρομοκρατία, η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, οι μηχανισμοί εξαγοράς.

Για να έχουν οι βουλευτές ήσυχη τη συνείδησή τους ότι η φωνή του λαού φθάνει πραγματικά μέσα στις αίθουσες της Βουλής, πρέπει να είναι πλήρως κατοχυρωμένο το στοιχειώδες δικαίωμα των εργαζομένων να αγωνίζονται, να απεργούν, να ασκούν το δικαίωμα της αντίστασης και της αντίθεσης, σε μια πολιτική που γεννά τη φτώχεια και την ανεργία, τρέφει τα κέρδη και την ασυδοσία.

Η κυβέρνηση Σημίτη έχει δώσει πάντως πολύ καλές εξετάσεις στο ζήτημα αυτό, διαπρέπει στο όργιο τρομοκρατίας, βίας και καταστολής τα τελευταία χρόνια, όπως δείχνουν οι εργατικές, αγροτικές και μαθητικές κινητοποιήσεις.

Δε μας ξενίζει το ότι η κυβέρνηση έβαλε κερί στα αυτιά της, και ανέχθηκε την προκλητική δήλωση του κ. Πάγκαλου, που αναγόρευσε το δημοψήφισμα σε οχλοκρατική εκδήλωση. Φοβάται ένα λαϊκό δημοψήφισμα, καθώς γνωρίζει ότι σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα το όραμα της ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη ξεφτισμένο.

Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση θα επικαλεστεί ότι ο λαός ήδη τοποθετήθηκε με την ψήφο του στις εκλογές. Εμείς για άλλη μια φορά λέμε, άλλο πράγμα οι εκλογές για το Εθνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και άλλο το δημοψήφισμα.

Πριν λίγα χρόνια, υπήρξαν διαφορές στη φυσιογνωμία των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων και των σοσιαλιστικών - σοσιαλδημοκρατικών. Σήμερα, εξ αιτίας της ευθυγράμμισής τους στο μονόδρομο της ΕΕ, παύουν να υπάρχουν και οι ελάχιστες διαφορές.

Σε όλη την Ευρώπη, ο δήθεν αριστερός Ζοσπέν, ο δήθεν κόκκινος Σρέντερ, ο "μεταρρυθμιστής" Μπλερ, ο "αριστερός" Σημίτης, ο "σούπερ αριστερός" και πρώην κομμουνιστής Ντ' Αλέμα λένε τα ίδια, όταν αντιμετωπίζουν απεργούς, καταληψίες, όταν αντιμετωπίζουν εργάτες δυσαρεστημένους από την πολιτική τους: Οτι προέχει η τάξη και η ασφάλεια, η νομιμότητα, απάντηση που θυμίζει μούχλα.

Ο καθένας μας εδώ, το κάθε κόμμα, κρίνεται από τη στάση που παίρνουμε απέναντι στο δικαίωμα του αγώνα, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο πέλεκυς των αποφάσεων της ΕΕ είναι πολύ κοφτερός. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα και η νεολαία δεν έχουν ανάγκη από τις συμβουλές για το ποια μορφή πάλης, ποια μέσα αγώνα θα επιλέξουν για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους. Τα συμπεράσματα θα τα βγάζουν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι, μέσα από την πείρα τους.Δεν έχουν να κερδίσουν τίποτε, αντίθετα, θα χάσουν από την ελιτίστικη στάση ορισμένων, που μιλάνε, μάλιστα, εξ ονόματος αριστερών συνθημάτων. Αυτό που έχει ανάγκη ο λαός, είναι να του εξασφαλιστεί το δικαίωμα να αγωνίζεται, αλλά αυτό δε γίνεται ούτε στα σαλόνια ούτε στα μπαλκόνια, ούτε στη διαδικασία της καρικατούρας "του κοινωνικού διαλόγου"".

Μια συνθήκη με ταξικό χαρακτήρα, που επιφυλάσσει ακόμα πιο ζοφερό μέλλον για τους λαούς, αν αυτοί δεν εργαστούν για την ανατροπή της κατάστασης.

Οσοι μας κατηγορούν για τη θέση μας απέναντι στην ΕΕ, ας μας απαντήσουν πώς γίνεται οι πιο ένθερμοι υποστηριχτές της να είναι οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και μεγαλέμποροι, οι καπιταλιστές γενικά, τα ανώτερα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου; Βεβαίως, υπάρχουν θιασώτες και σε άλλα στρώματα του πληθυσμού, τα διάφορα τρωκτικά, οι διάφοροι βολεμένοι που εισπράττουν, πάνω και κάτω από το τραπέζι, ένα σοβαρό μερίδιο από τα κοινοτικά ποσά, σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους στην επιχείρηση παραπλάνησης και εξαγοράς των λαών.

Οι κύριοι υπεύθυνοι για το κτίσιμο της αποκρουστικής ΕΕ είναι τα κλασικά, παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, τα φιλελεύθερα ή νεοφιλελεύθερα, όπως αυτοαποκαλούνται, και τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά, τα οποία αναδείχτηκαν τα τελευταία χρόνια σε κόμματα πολύ ικανά στην εξαπάτηση και στην απορρόφηση, σε ένα βαθμό, ορισμένων κραδασμών. Δεν είναι, όμως, αμελητέα η ευθύνη που φέρνουν και μια σειρά κόμματα στην Ευρώπη, που εμφανίζονται με τη σημαία της αριστερής ανανέωσης, με τη σημαία των πρώην πολέμιων της Ενωσης, με τη σημαία του ευρωρεαλισμού και του δήθεν τρίτου δρόμου των κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς.

Οταν συζητήθηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που είπε ΟΧΙ, καθαρά, χωρίς περικοκλάδες και περιστροφές. Σήμερα εμφανίζονται στη Βουλή κάπως διαφοροποιημένα τα πράγματα, πράγμα που οφείλεται οπωσδήποτε στην πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, στο γεγονός ότι τα ευρωοράματα είναι πολύ ξεθωριασμένα.Το "ΠΑΡΩΝ" του Συνασπισμού, κατά τη δική μας γνώμη, δεν περιέχει ούτε κόκκο ουσιαστικής κριτικής προς την ΕΕ. Αλλωστε, το ξεκαθάρισε η εισηγήτρια του Συνασπισμού, λέγοντας ότι ο ισολογισμός της ΕΕ είναι θετικός για τον ελληνικό λαό, υπογραμμίζοντας ακόμα ότι το "ΠΑΡΩΝ" δίνεται γιατί η Ενωση δεν έκανε πιο τολμηρά βήματα. Αλίμονο στον ελληνικό λαό, αν η ΕΕ ήταν πιο τολμηρή. Θετικά εκτιμούμε την αρνητική ψήφο του ΔΗΚΚΙ, το ζήτημα σήμερα πάντως είναι να μην περιοριστούμε σε ένα ΟΧΙ στην ΕΕ, αυτό είναι μια καλή βάση, που δε φθάνει, αν δεν εκφραστεί μια ευρύτερη συνολική αντιπαράθεση προς τις αναδιαρθρώσεις που προωθεί η ΕΕ. Το ΟΧΙ σε μια συνθήκη μπορεί να φέρει πρακτικό αποτέλεσμα για το λαό, όταν εντάσσεται σε μια πολιτική ρήξης, υπέρ μιας Ευρώπης χωρίς την ΕΕ, που όσο υπάρχει θα δεσμεύει λαούς και χώρες να κάνουν ένα βήμα ανάπτυξης. Οντως, προς τα πίσω δεν μπορεί να γυρίσει το ποτάμι.