Για του λόγου το αληθές, θα υπενθυμίσω κατ' αρχήν ότι στα τρία και πλέον χρόνια, που ο Κ. Σημίτης κυβερνά τη χώρα, έχει αποκηρύξει μία, μία, όλες τις τάξεις των εργαζομένων, στρέφοντας επιδεικτικά τα νώτα του στα προβλήματα και τις αγωνίες των αγροτών, των εργατών, των υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων. Θεωρώντας ότι ουδεμία σχέση πρέπει να έχει με αυτές τις τάξεις, τις έχει "μουντζώσει" συστηματικά και τις έχει αφήσει να υφίστανται τα πάνδεινα, χάριν της ένταξής μας στην ΟΝΕ, η οποία ένταξη - ας σημειωθεί - μόνον τους μεγαλοκεφαλαιούχους του τόπου θα ευνοήσει και ουδόλως τους μισθοσυντήρητους.

Αλλά πέραν αυτών θα μπορούσε κανείς να σημειώσει ότι ο πρωθυπουργός αποκήρυξε - πριν αλέκτορα φωνήσαι - και όσα ευφρόσυνα είχε εξαγγείλει από τα προεκλογικά μπαλκόνια, για να εξαπατήσει, όπως αποδείχτηκε, τους ψηφοφόρους. Είχε μιλήσει, λόγου χάρη, για μια εξουσία με "νέο ήθος" και αντ' αυτού είδαμε υπουργούς του να υβρίζουν ασύστολα πολίτες, χαρακτηρίζοντάς τους "γαϊδάρους", "μαφιόζους" και "κουραδόμαγκες". Είχε μιλήσει, ακόμη, ο πρωθυπουργός για "εκσυγχρονισμό" της χώρας και αντί για εκσυγχρονισμό βλέπουμε καθημερινά τη χώρα να οπισθοδρομεί. Με το "μεσαίωνα" που επιβάλλεται στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση των κοινωνικών παροχών, με την έξαρση της διαπλοκής, με την εξάρθρωση της παραγωγικής μας βάσης, με την ολοένα αυξανόμενη εξάρτηση της χώρας από ξένα κέντρα εξουσίας, που κόβουν και ράβουν στα δικά τους μέτρα "λύσεις" για εμάς.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ