Τη χτεσινή έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δε συνοδεύει η ανυπομονησία για τη γονιμοποίηση και τον εμπλουτισμό της γνώσης, που θα έπρεπε να εξασφαλίζει το κράτος σε όλους ανεξαίρετα τους μαθητές και τις μαθήτριες. Γιατί, όλα όσα έχουν ήδη προωθήσει ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλα όσα ευθαρσώς ομολογούν ότι ετοιμάζονται να προωθήσουν, εντείνοντας την αντιεκπαιδευτική επίθεση, μόνο προβληματισμό και ανησυχία προκαλούν.

Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία αποτυπώνουν την εγκατάλειψη της δημόσιας Παιδείας. Στη Θεσσαλονίκη, καταγράφονται ανάγκες για τουλάχιστον 213 νέα σχολεία. Στην ευρύτερη περιφέρεια του Πειραιά, 56 σχολεία (νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια) στεγάζονται σε μισθωμένα κτίρια. Δέκα εννιά σχολεία λειτουργούν με το καθεστώς της διπλοβάρδιας, ενώ υπάρχουν σχολεία που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ θέλουν την Παιδεία υποταγμένη στις επιδιώξεις και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ακόμα και λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, Καραμανλής και Παπανδρέου, «έταξαν» - από το βήμα της ΔΕΘ - ιδιωτικά πανεπιστήμια, στενότερη σύνδεση των σχολείων με την «ανταγωνιστικότητα», αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η επίθεση που ξεδιπλώνουν ενάντια στην πρόσβαση των παιδιών της εργατικής τάξης και συνολικά των λαϊκών στρωμάτων στη μόρφωση, είναι πολύπλευρη. Δεν εξαντλείται στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Προ των πυλών βρίσκεται ο «Καποδίστριας 2», με τον οποίο τα σχολεία περνούν στην αρμοδιότητα των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Με το πρόσχημα των «τοπικών αναγκών», μεθοδεύεται η διάσπαση του ενιαίου περιεχομένου της Παιδείας, βαθαίνουν οι ταξικοί φραγμοί. Η χρηματοδότηση - και συνεπώς η «τύχη» - των σχολείων ανατίθεται στην ΤΑ (στην οποία το κράτος χρωστά δισεκατομμύρια ευρώ) και τους ιδιώτες.

Το πού το πάνε, άλλωστε, έχει γίνει σαφές εδώ και καιρό. Τα βιβλία που μοιράζονται φέτος στα σχολεία είναι γεμάτα από αντιεπιστημονικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις. Η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, από την προνηπιακή μέχρι την πανεπιστημιακή βαθμίδα, επιταχύνεται χέρι - χέρι με τον όλο και πιο ασφυκτικό έλεγχο του περιεχομένου της από την πλουτοκρατία. Το κεφάλαιο κερδίζει διπλά: Από τη μια, κάνει μπίζνες και θησαυρίζει. Από την άλλη, χειραγωγεί τις συνειδήσεις των εργαζομένων, συνολικά του λαού.

Οι εξελίξεις στην Παιδεία δεν μπορεί να απασχολούν μόνο τους νέους, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς. Αφορούν πρώτα και κύρια ολόκληρη την εργατική τάξη. Γιατί το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός της Παιδείας, το κρίσιμο ζήτημα της παραγωγής νέας γνώσης, της έρευνας συνδέονται με τη συνολική ανάπτυξη της κοινωνίας. «Ανοίγει» το κρίσιμο ζήτημα του ποιες ανάγκες υπηρετεί η Παιδεία, σε ποια ανάπτυξη υποτάσσεται.

Την ερχόμενη Κυριακή, πρέπει να «κλείσουμε» αυτήν ακριβώς την απαίτηση για την Παιδεία που χρειαζόμαστε μέσα στο ψηφοδέλτιο που θα πέσει στην κάλπη. Η κόκκινη ψήφος είναι το ελάχιστο που μπορεί και πρέπει να κάνει σήμερα κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια. Οχι μόνο για να ορθωθούν εμπόδια σε όσα μας επιφυλάσσουν από τις 17 του μήνα. Αλλά και για την οργάνωση της αντεπίθεσης. Για την ανάπτυξη αγώνων με στόχο την Παιδεία που θα υπηρετεί τη λαϊκή προκοπή.