«Δεν είναι δυνατόν να μπουν σε δρόμο λύσης τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για άλλη πορεία, αν δε δρομολογηθούν δραστικές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης. Το θέμα δεν είναι να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, με μια αναδιανομή της εκλογικής πίτας ανάμεσα στα κόμματα, αλλά να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στο λαό και στις δυνάμεις που υπηρετούν τα μονοπώλια». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα χθες το απόγευμα στη Βουλή, παίρνοντας το λόγο, κατά τη συζήτηση του Κρατικού Προϋπολογισμού 2000. Παραθέτουμε στη συνέχεια βασικά αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο χειρότερος από όλους τους προηγούμενους

Στην αρχή της ομιλίας της, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε με έμφαση πως «το ΚΚΕ θεωρεί ότι ο φετινός προϋπολογισμός είναι αναπόφευκτα ο χειρότερος από όλους τους προηγούμενους, βαθύτατα αντιλαϊκός και αντιδημοκρατικός, ακριβώς γιατί είναι εναρμονισμένος στις αντιλαϊκές επιλογές και υποδείξεις της ΟΝΕ. Ακριβώς γιατί ακολουθεί την κατεύθυνση της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση και δυσαρμονία με τα συμφέροντα των λαών. Ας σταθώ», τόνισε η ομιλήτρια, «σε ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα γύρω από το συγκεκριμένο περιεχόμενο και την κατεύθυνση της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Είναι γνωστό ότι στα πλαίσια των διεθνών επιλογών γίνεται συστηματική προσπάθεια να μειωθεί ο όγκος παραγωγής των προϊόντων διατροφής. Θύμα αυτής της κατεύθυνσης είναι και η χώρα μας, στα πλαίσια της ΚΑΠ και των συμφωνιών του ΠΟΕ. Την ίδια ώρα, υπάρχει έλλειψη τροφίμων σε μεγάλα τμήματα του πλανήτη, λιμοκτονούν, όχι μόνο κάποια λαοί, αλλά ολόκληρες περιοχές.Τόσο "σύγχρονη" και "μοντέρνα" είναι η παγκοσμιοποίηση, για την ακρίβεια είναι τόσο ταξική και απάνθρωπη».

Σχολιάζοντας το κλίμα των τελευταίων ημερών, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε πως «η κυβέρνηση τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη του Κλίντον και το Ελσίνκι, προσπαθεί να διαμορφώσει ένα κλίμα θριαμβευτικής εφόδου και ανόδου, με προκαθορισμένη την εκλογική της νίκη. Είναι τόσο σίγουρη, μάλιστα, σε σημείο που μπορεί κάποιος ανίδεος να αναρωτηθεί, αν χρειάζονται και οι εκλογές. Αυτό το κλίμα που υπάρχει από τα πάνω δεν έχει καμία σχέση με το πώς αισθάνεται ο λαός, από τα κάτω, ας πούμε. Το μονότονο σύνθημα του κ. Σημίτη ότι η κυβέρνηση δημιουργεί πλούτο και τον διανέμει στο λαό, μόνο κοροϊδία, γκραν γκινιόλ ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί. Η κυβέρνηση, με την πολιτική της, εξασφαλίζει πολύ πλούτο για τους λίγους, φτώχεια και ανασφάλεια για τους πολλούς».

Αναφερόμενη στη δυνατότητα που έχει η κυβέρνηση να κάνει παραχωρήσεις στις λαϊκές τάξεις, παρατήρησε πως «πάει εκείνη η εποχή που το ΠΑΣΟΚ, όπως συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μπορούσε να κάνει κάποια αναδιανομή εισοδήματος και πόρων στα λαϊκά στρώματα. Τώρα, όπως δείχνουν οι ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις, και τα κόμματα αυτά, από τη στιγμή που υπηρετούν τις σύγχρονες κατευθύνσεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μόνο αφαίρεση κεκτημένων μπορούν να κάνουν, μόνο ή κύρια σταθερή αναδιανομή υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου είναι σε θέση να πραγματοποιούν.

Δε χρειάζεται και πολύ για να καταλάβει ο λαός ότι τους εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, τα διάφορα λεγόμενα αναπτυξιακά προγράμματα τους νέμονται οι ισχυρές μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου, εξ ου και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, ποιος θα απολαύσει την κυβερνητική διανομή.

Αλλά και η πλατφόρμα που προβάλλεται και εδώ, όπως και σε όλη την Ευρώπη, της λεγόμενης αντινεοφιλελεύθερης πολιτικής, δεν τολμά να φθάσει ως τη ρίζα των προβλημάτων, δεν αμφισβητεί καθοριστικές κατευθύνσεις, δεν προτείνει ριζικές αλλαγές.

Δεν είναι δυνατόν να μπουν σε δρόμο λύσης τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για άλλη πορεία, αν δε δρομολογηθούν δραστικές αλλαγές στο συσχετισμό δύναμης. Το θέμα δεν είναι να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, με μια αναδιανομή της εκλογικής πίτας ανάμεσα στα κόμματα, αλλά να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στο λαό και στις δυνάμεις που υπηρετούν τα μονοπώλια».

Σχολιάζοντας η Αλέκα Παπαρήγα τη συζήτηση που διεξαγόταν στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, παρατήρησε: «Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε τι ξέρει ο λαός για το χαρακτήρα της συζήτησης στη Βουλή, λίγο πριν το τέλος του χρόνου, του Κρατικού Προϋπολογισμού. Πιστεύω ότι ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων πιθανά να πιστεύει ότι η συζήτηση στη Βουλή έχει ουσιαστικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση και εφ' όσον το θέλει να πάρει υπόψη προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ή των φορέων και οργανώσεων των εργαζομένων.

Ολοι σ' αυτήν την αίθουσα ξέρουμε ότι το μόνο που μπορεί να αποκομίσει ο λαός, στο μέτρο βεβαίως που αντέξει να παρακολουθήσει, παραμονές γιορτών, την πενθήμερη συζήτηση, είναι να πληροφορηθεί περίπου και μόνο περίπου για τις θέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων, να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Με την παρατήρηση, όμως, ότι πρέπει να πάρει υπόψη ότι πρόκειται για συζήτηση μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης, επομένως άλλα πράγματα θα ειπωθούν με προσοχή, άλλα δε θα ειπωθούν καθόλου, θα μείνουν στο σκοτάδι, και άλλα θα ειπωθούν με σκοπό να θεωρήσει ο λαός ότι όλοι μας δεν έχουμε τίποτε άλλο στο μυαλό μας παρά τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων, των ανθρώπων του μόχθου.

Βέβαια, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο άνθρωπος που υποφέρει να ακούει τα προβλήματά του, αλλά να τα διεκδικεί ο ίδιος. Οι αγώνες που γίνονται τα τελευταία χρόνια αποτελούν μέτρο των προβλημάτων, δίνουν απάντηση στην κυβερνητική δημαγωγία».

«Εχουμε να παρατηρήσουμε», τόνισε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δε δείχνουν την ίδια ευαισθησία και ζέση στην πρακτική και ουσιαστική στήριξη των αγώνων. Η φλυαρία περί των μορφών πάλης αποτελεί καλό πρόσχημα, για να μη στηρίζονται με ζέση οι αγώνες.

Αν υπήρχε, τουλάχιστον, η σωστή στήριξη από την αντιπολίτευση, κάτι θα είχε γίνει καλύτερο.

Εμείς δε μετράμε μόνο τα προβλήματα από τους αγώνες που γίνονται. Υπάρχουν σημαντικά σχετικά τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, που βαρυγκωμούν, είναι δυσαρεστημένα, αλλά δεν εκφράζονται όλα ανεξαίρετα ενεργητικά με τη συμμετοχή τους στα σωματεία, στις μαζικές οργανώσεις, στους αγώνες. Πάντως, υπάρχει τάση ανόδου των αγώνων, εμφανής, εμφανέστατη».

Σχετικά με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι η πλειοψηφία του λαού στηρίζει τις επιλογές της, η ομιλήτρια σημείωσε με έμφαση: «Δεν υπάρχει βουβή πλειοψηφία, που, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, στηρίζει την πολιτική της ΟΝΕ και το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, που τάχα πρέπει να μιλήσει και να βάλει στη θέση της τη μειοψηφία που αγωνίζεται. Υπάρχει η πλειοψηφία αυτών που θέλουν, αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να αγωνιστούν κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Υπάρχουν οι φοβισμένοι εργατοϋπάλληλοι, που φοβούνται την απόλυση. Υπάρχουν άνθρωποι, που φοβούνται ακόμα τα μάτια και τα αυτιά των μηχανισμών της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, που τα τελευταία χρόνια οργώνουν την Ελλάδα παντού, πλαγιοκοπούν με υποσχέσεις εξαγοράς, με εκφοβισμό ακόμα».

Σχολιάζοντας τη φετινή κίνηση στην αγορά, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε: «Κατά κοινή ομολογία, η αγορά έχει στραγγίσει. Διευκρινίζουμε, εμείς τουλάχιστον, ότι όταν μιλάμε για στραγγισμένη αγορά εννοούμε την αγορά ειδών λαϊκής κατανάλωσης, και όχι το δικό σας ναό, του ΧΑΑ. Είναι χωρίς σύγκριση η στενότητα που νιώθουν οι λαϊκές οικογένειες με τις αγωνίες των επιχειρηματιών, αλλά και ορισμένων ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, που καθημερινά μελετούν τους δείκτες των μετοχών. Επιτρέψατέ μου να ανοίξω μια παρένθεση εδώ. Το τελευταίο διάστημα, καλλιεργείται συστηματικά η εντύπωση ότι, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, πάντως ένα πολύ σοβαρό ποσοστό ποντάρει στο ΧΑΑ, και μάλιστα αυτό θεωρείται ως δείκτης λαϊκής ευημερίας. Δεν υπάρχει πλάνη, υπάρχει κοροϊδία στο ζήτημα αυτό. Κατ' αρχήν, οι μικρομέτοχοι και ευκαιριακοί παίκτες μικροποσών δεν είναι τόσοι πολλοί, που να γίνεται λόγος για μαζική αξιοποίηση του Χρηματιστηρίου. Αλλωστε, καλό είναι να θυμόμαστε ότι στις ιδιωτικοποιημένες ή σε πορεία ιδιωτικοποίησης επιχειρήσεις μοιράζονται στους εργαζόμενους μετοχές, θα έλεγα, ως ένα βαθμό και υποχρεωτικά, με βάση το κλίμα που δημιουργείται. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτή η μικρή κατηγορία εργαζομένων, ακόμα και αν κερδίσει κάτι, που θα είναι προσωρινό, δεν πρόκειται να γείρει τη ζυγαριά αλλιώς, γιατί οι ζημίες που υφίσταται από τη συνολική πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας είναι πολύ μεγαλύτερη, δεν αντισταθμίζεται με τους προσωρινούς ενθουσιασμούς και αυταπάτες.

Επειδή ο λεγόμενος λαϊκός καπιταλισμός έχει προϊστορία, καλό είναι να γνωρίζει ο κάθε εργαζόμενους ότι πουθενά δεν έφερε αποτελέσματα, ακόμα και σε εκείνη την περίοδο που ο καπιταλισμός δε γνώριζε τόσο συχνές κρίσεις.

Ας σκεφθούν οι εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι μπορεί κάτι να αντισταθμίσουν, παίζοντας στο ΧΑΑ, ότι στο χώρο αυτό, που γίνονται τεράστιες μετακινήσεις κεφαλαίων, που κυριαρχούν τα μεγάλα ψάρια, δεν είναι δυνατόν όλοι να κερδίζουν, κάποιοι πρέπει να χάσουν. Θα χάσουν κάποιοι από τους μεγιστάνες, θα χάσουν ένα μέρος των κεφαλαίων και κερδών τους, θα χάσουν οι μικρότερες επιχειρήσεις, θα χάσουν οι χιλιάδες μικρομέτοχοι σε κάποια στιγμή.

Ακούμε τις τελευταίες μέρες ότι κάποια συνωμοσία γίνεται γύρω από το ΧΑΑ και δε λέει να σηκώσει κεφάλι. Δεν αμφιβάλλουμε ότι υπάρχουν και παιχνίδια, άλλωστε αυτή είναι η φύση του Χρηματιστηρίου. Αυτό που εμείς έχουμε να πούμε είναι ότι το Χρηματιστήριο δεν μπορεί να αποκοπεί από τη συνολική προοπτική της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις, τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα δύο κέντρα, τις συνέπειες της κρίσης. Εμείς, με βάση τα οικονομικά δεδομένα και τις τάσεις, εκτιμάμε ότι η ελληνική οικονομία ήδη ζει τα τελευταία χρόνια τον κύκλο της κρίσης πιο συχνά από ό,τι οι άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες. Μπορεί το τελευταίο διάστημα να υπάρχει μια σχετική ανάκαμψη, όμως αυτή η ανάκαμψη δε γίνεται αναίμακτα, ήδη μέσα της περιέχει το στοιχείο της επόμενης κρίσης».

Αναφερόμενη η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο πλαίσιο και στις κοινωνικοπολιτικές προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την επίλυση των προβλημάτων, σημείωσε:

«Δυνατότητες απόσπασης κατακτήσεων υπάρχουν, έστω προσωρινών, όμως σήμερα αυτό που προέχει είναι η ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Εξαρτάται βασικά από το ποιος βρίσκεται στην εξουσία, αν έχουμε λαϊκή ή φιλομονοπωλιακή εξουσία και αν έχουμε λαϊκή οικονομία ή οικονομία των μονοπωλίων.

Από εκεί και μετά, μπορεί να δει κανείς τι γίνεται με όλα τα άλλα προβλήματα.

Βασικό ζήτημα είναι, επίσης, αν η χώρα συνεχίζει την προσαρμογή και ενσωμάτωση στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ή βρίσκεται σε πορεία αντίστασης, αποδέσμευσης από δεσμεύσεις.

Μόνο ένα εντελώς νέο πλαίσιο εξουσίας μπορεί να δρομολογήσει ένα νέο πλαίσιο οικονομίας, μιας, δηλαδή, λαϊκής οικονομίας.

Βασικά στοιχεία της δικής μας αντίληψης για τη λαϊκή οικονομία είναι:

1. Η ύπαρξη κρατικού τομέα λαϊκής οικονομίας, στον οποίο υπάγονται βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, οι τομείς δηλαδή ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, ορυχείων, βασικοί κλάδοι της μεταποίησης, το εξωτερικό εμπόριο, το συγκεντρωμένο δίκτυο εμπορίου.

2. Η συνεταιριστικοποίηση της παραγωγής, κυρίως στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, αλλά και στη μεταποίηση εκεί που είναι χαμηλή συγκέντρωση.

3. Ο δημόσιος χαρακτήρας της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας και ασφάλισης.

4. Η πολιτική της λαϊκής στέγης, παίρνοντας υπόψη τη σεισμογένεια του ελληνικού εδάφους κ.λ.π.

5. Προστασία της εγχώριας παραγωγής από τη μονοπωλιακή διείσδυση ξένου κεφαλαίου.

6. Η ανάπτυξη της παραγωγικότητας, κυρίως με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και σύγχρονων μορφών οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας. Η κάθετη σύνδεση παραγωγής και μεταποίησης. Η προσαρμογή της γενικής σχεδιασμένης πολιτικής στις ημιαστικές περιοχές και στην ύπαιθρο».