Η πολυφωνία τους λοιπόν λένε ότι είναι ταυτόσημη με τη δημοκρατικότητα. Μόνο που αυτή η πολυφωνία στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται και κατανοείται ως εξής: Να μπορεί ένα στέλεχος του ΣΥΝ να δηλώνει υπέρ του ευρωστρατού, ένα άλλο στέλεχος να τον κατακεραυνώνει, ένα τρίτο να ζητά αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και στις αρμοδιότητες που ασκεί και ένα τέταρτο στέλεχος να θέλει ένα νέο ευρωστρατό ως αντίπαλο δέος στο ΝΑΤΟ, και την Ελλάδα να παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτόν. Το ίδιο περίπου που συμβαίνει και με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αρκεί μια ανάγνωση της εφημερίδας του ΣΥΝ, της ΑΥΓΗΣ, για να δεις από σελίδα σε σελίδα εκ διαμέτρου αντίθετες τοποθετήσεις για το ίδιο θέμα. Και όλο αυτό μπορεί να σημαίνει πλουραλισμό και αποθέωση της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα..! Μόνο που όλος αυτός ο πλουραλισμός δεν είναι τίποτα άλλο από καραμπινάτο οπορτουνισμό, έτσι που να χρησιμοποιείται κάθε θέση κατά το δοκούν, και να σπέρνουν αυταπάτες για την ουσία της πολιτικής τους, σοσιαλδημοκρατική πολιτική διαχείρισης με την ουτοπία ενός ανθρώπινου καπιταλισμού.

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στη συνέντευξή του ο Αλ. Τσίπρας ανοίγει την αγκαλιά του στον Φώτη Κουβέλη, όταν λίγες μέρες πριν ο εκπρόσωπος του κόμματός του, Θ. Καρίντζης, επικαλούνταν το καταστατικό για να αποκλείσει τη συμμετοχή του στο ευρωψηφοδέλτιο.

Αυτό που αντανακλά η δημοκρατία τους στην εσωκομματική τους λειτουργία, είναι ακριβώς αυτό που αντανακλούν και οι πολιτικές τους θέσεις και προτάσεις. Διαχείριση της κατάστασης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, καμία προοπτική για τα λαϊκά στρώματα. Γιατί όλο αυτό το μείγμα αποπροσανατολισμού έχει ένα στρατηγικό στόχο: Να μπει φρένο στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να πειστούν οι εργάτες ότι μπορεί να δουν άσπρη μέρα αν ο εργοδότης τους τούς εκμεταλλεύεται λιγότερο... Αλλη ουτοπία. Επικίνδυνη. Αυτή είναι η πολιτική τους θέση και γύρω από αυτήν κλωθογυρνά ο όποιος πλουραλισμός προσπαθούν να πείσουν ότι υπάρχει.