Τη «δημιουργία σημαντικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων» για τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου ζήτησε χτες από τη Φρανκφούρτη ο Γ. Παπανδρέου, μετά τη συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Ζαν Κλοντ Τρισέ, και τον αντιπρόεδρό της, Λουκά Παπαδήμο.

Μια μέρα νωρίτερα, από τη Βέροια, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτός από τον παροχή πακτωλού εκατομμυρίων στους μεγαλοεπιχειρηματίες πρότεινε την ενίσχυσή τους με την παροχή φτηνού και «επιδοτούμενου» εργατικού δυναμικού και δεσμευόταν για τη διάνοιξη νέων πεδίων δράσης στα μονοπώλια μέσα από την «πράσινη οικονομία» για την εκμετάλλευση του περιβάλλοντος και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Χωρίς να αμφισβητήσει ούτε στο ελάχιστο τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ, που στο όνομα της κρίσης επιχειρεί να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε να ...πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει «εναλλακτικό σχέδιο» για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Στη συνάντηση που είχε για περισσότερες από δύο ώρες με τους επικεφαλής της ΕΚΤ, ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε ότι παρουσίασε τις θέσεις των «σοσιαλιστών και των σοσιαλδημοκρατών για την έξοδο από την κρίση και ενόψει της Συνόδου του G-20 στο Λονδίνο». Σύμφωνα με τους συνεργάτες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ ο ίδιος πρότεινε: «Τη δημιουργία σημαντικών χρηματοδοτικών προγραμμάτων για την τόνωση της οικονομίας και δημιουργία νέων υποδομών οι οποίες θα δώσουν νέες προοπτικές στην οικονομία»...

Πρέπει, δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου, να «επενδύσουμε στην ανάπτυξη, την πράσινη ανάπτυξη, με επίκεντρο τον άνθρωπο και να αναπτύξουμε τις υποδομές». Αυτή η ανάπτυξη, όπως είχε σημειώσει από τη Βέροια μια μέρα πριν, θα φέρει «σημαντικά κέρδη για τις επιχειρήσεις»!! Σε πλήρη σύμπνοια με τις ευρωενωσιακές πολιτικές ο Γ. Παπανδρέου τάχτηκε υπέρ της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και τόνισε ότι σ' αυτή την κατεύθυνση θα είναι «καθοριστικός ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης» αλλά και της ΕΚΤ.

Ο Γ. Παπανδρέου στη συνάντηση που είχε με τα δύο κορυφαία στελέχη της ΕΚΤ, συμφώνησε με τα πακέτα ενίσχυσης του τραπεζικού τομέα και πρότεινε«συγκεκριμένους θεσμούς ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος», ώστε να υπάρξει «ροή κεφαλαίων προς την αγορά, η οποία έχει "στεγνώσει"». Να πάρει μερίδιο δηλαδή από την πίτα και το βιομηχανικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο. Αφού διαβεβαίωσε τους τραπεζίτες ότι η «ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία» κινείται στην ίδια κατεύθυνση με την πολιτική προάσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, στη συνέχεια σε ένα ...«σοσιαλιστικό» κρεσέντο πρότεινε «να υπάρξει μεγαλύτερος έλεγχος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τονίζοντας ότι το δόγμα πως η αγορά θα τα λύσει όλα αποδείχτηκε όχι μόνο λανθασμένο αλλά και καταστροφικό».

Ο Γ. Παπανδρέου, πειθαρχώντας απόλυτα στις αντιλαϊκές αποφάσεις της ΕΕ για περιστολή των δημόσιων δαπανών, για νέες περικοπές στους μισθούς, για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για νέα επέλαση σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στις περιοριστικές και αντεργατικές αποφάσεις του ευρω-οικοδομήματος, αλλά την ίδια στιγμή, όπως σημείωναν συνεργάτες του, τόνιζε ότι από «το 2006 η χώρα βρίσκεται εκτός κριτηρίων Μάαστριχτ και ότι, ουσιαστικά, το 2007 και το 2008 η χώρα βρίσκεται σε επιτήρηση και γι' αυτό η ευθύνη της κυβέρνησης είναι τεράστια». Δίνοντας επί της ουσίας το «πράσινο φως» για νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και πάγωμα των μισθών.

Την πλήρη συναίνεσή του στην προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων και την ταύτισή του με την εφαρμοζόμενη από την κυβέρνηση πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε να συγκαλύψει πίσω από κούφιες υποσχέσεις για μια ...«πράσινη ανάπτυξη». Που, όπως την παρουσίασε και από τη Βέροια, στηρίζεται στην παροχή ζεστού χρήματος στο κεφάλαιο μέσα από τον κρατικό και τον κοινοτικό προϋπολογισμό και την «επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων για τέσσερα χρόνια», ώστε να τους προσλάβουν οι επιχειρηματίες.

Για την προώθηση αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε από τη Βέροια συναίνεση για «να ενωθούν όλοι οι Ελληνες γύρω από μια νέα εθνική κοινωνική συμφωνία, (...) να ενώσουμε τις παραγωγικές δυναμικές ομάδες με τους αδύναμους. Να πάμε όλοι μαζί μπροστά». Κοινωνική συναίνεση λοιπόν μεταξύ βιομηχάνων και εργαζομένων για να πάει μπροστά ο τόπος, είναι το όραμα του Γ. Παπανδρέου.