«Ανοχή τέλος»! Το διακήρυξε ο κ. Μαρκογιαννάκης. Ο ίδιος που την επομένη της ανάληψης των καθηκόντων του και ερωτηθείς γιατί οι αστυνομικές δυνάμεις αντί να συλλάβουν κουκουλοφόρους συνέλαβαν σωρηδόν ...δικηγόρους και φοιτητές με καθαρά πρόσωπα, απάντησε: «Πρώτο δείγμα θετικό. Πήγαμε καλά!»...

«Ανοχή τέλος»! Τι να εννοεί ο καλός αυτός υπουργός; Οτι η πολιτική της ΝΔ θα πάψει να φλιτάρει τους αγρότες με εκείνα τα ληγμένα χημικά και ότι τώρα θα τους ρίχνει τα «καλά» και τα «εγκεκριμένα» από τον ΕΟΦ;...

«Ανοχή τέλος», λέει ο κ. Μαρκογιαννάκης, εκφράζοντας προφανώς τον πρωθυπουργό του. Τι να εννοεί; Οτι από δω και πέρα ο Παλαιοκώστας δε θα την κοπανάει με το ελικόπτερο;...

«Ανοχή τέλος», ξεκαθαρίζει ο κ. Μαρκογιαννάκης. Τι να εννοεί ο κύριος αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών; Μήπως ότι από τούδε και στο εξής θα σταματήσουν να κυκλοφορούν ...ζαρντινιέρες με στολή, ότι όποιος φοράει πράσινα παπούτσια θα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος χωρίς τον κίνδυνο να τον τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, ότι στα αστυνομικά τμήματα Ομονοίας οι μετανάστες θα αντιμετωπίζονται ως κανονικοί άνθρωποι από τους μέχρι μυελού των οστέων «χαλασμένους» βασανιστές;

«Ανοχή τέλος», διαλαλεί ο κ. Μαρκογιαννάκης. Τι να εννοεί αυτός ο κέρβερος της πολιτικής του «νόμου και της τάξης»; Μήπως ότι πλέον μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε ότι δε θα ...εποστρακίζονται οι σφαίρες πάνω στο στέρνο ανυπεράσπιστων 15χρονων; Οτι τώρα τους ναυτεργάτες θα τους επιστρατεύουν στέλνοντάς τους μπουκέτο με λουλούδια; Οτι οι εργάτες θα διαδηλώνουν κατά των απολύσεων συναδέλφων τους χωρίς να τους περιμένουν τα ΜΑΤ και χωρίς ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να φρίττει με τα «τελεσθέντα εγκλήματα» που διαπράττουν;

Οι μάσκες έχουν πέσει. Και στη θέση της μουτσούνας του «λαϊκού αγωνιστή» που ενδύονται τα μαυροφορεμένα αθύρματα της «νόμιμης» βίας, χάσκει πλέον το πραγματικό πρόσωπο της πολιτικής που μεθοδευμένα, αξιοποιώντας τα εξαρτήματα και τα κουκουλοφόρα ενεργούμενά της, αναζητά, εφευρίσκει και κατασκευάζει τις αφορμές για περισσότερη καταστολή, για περισσότερη κρατική βία, για μεγαλύτερη επέμβαση μυστικών υπηρεσιών στο εσωτερικό της χώρας, για ένταση της αστυνομοκρατίας.

*

«Ανοχή τέλος», μας ...υπόσχεται ο κ. Μαρκογιαννάκης. Και είναι σίγουρο ότι μεταξύ άλλων εννοεί το Ασυλο ως σύμβολο ελευθερίας, δημοκρατίας και ανεκτικότητας.

Αλλά στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι, στη Σκουφά, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στην Ερμού, στη Συγγρού, δεν υπάρχει άσυλο. Γιατί, λοιπόν, σε όλα αυτά τα σημεία της Αθήνας έχουν επιδείξει - χρόνια τώρα - τόση ανοχή οι κύριοι της Αστυνομίας, ανεξαρτήτως υπουργού, υφυπουργού, αρχηγού της Αστυνομίας και χρώματος κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση;

Γιατί χρόνια τώρα, εκεί που κανένα νόμο δεν μπορούν να επικαλούνται προσχηματικά, ότι τάχα μου τους εμποδίζει να «δράσουν», εντούτοις δε συλλαμβάνουν την αλητεία; Μήπως γιατί αυτή η αλητεία ήταν και παραμένει το καλύτερο άλλοθι για να επιδεικνύουν την αποτελεσματικότητά τους σε άλλες περιπτώσεις, όπως οι διαδηλωτές, οι απεργοί, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι μετανάστες;

Αλήθεια, τους φταίει το Ασυλο που εδώ και τρεις μήνες δεν μπορούν να πιάσουν τους επίδοξους δολοφόνους της Κ. Κούνεβα;

Τους φταίει το Ασυλο που στις τάξεις τους υπάρχουν τύποι σαν αυτόν που τις προάλλες έριχνε λέιζερ στους συναδέλφους του στα Εξάρχεια;

*

Μας λένε ότι η Αστυνομία πρέπει να αλλάξει για να γίνει πιο αποτελεσματική, πιο φιλική, αρωγός στον πολίτη, κ.ο.κ.

«Ξεχνούν» ότι η Αστυνομία, ως μακρύ (και ...βαρύ) χέρι του κρατικού μηχανισμού, είναι ταυτόχρονα και καθρέφτης αυτού του κράτους. Επομένως, όσο φιλικό, όσο αποτελεσματικό, όσο αρωγός είναι το κράτος τους απέναντι στον πολίτη, άλλο τόσο θα είναι και η Αστυνομία του.

Εν ολίγοις, το πρόβλημα είναι πρόβλημα προσανατολισμού της Αστυνομίας που απορρέει από το ρόλο που της ανατίθεται στο πλαίσιο της ακολουθούμενης πολιτικής.

Μιλάμε για μια πολιτική που το νόμισμά της έχει δύο όψεις: Η μια είναι η όψη της εκμετάλλευσης, των αντιλαϊκών μέτρων, της επιβολής θυσιών για τους πολλούς και της παροχής προνομίων για τους λίγους. Η άλλη της όψη είναι η ασυδοσία, η ατιμωρησία, η λεηλασία, η λαμογιά, η διαπλοκή, η ξιπασιά, η αναξιοκρατία.

Αυτή η πολιτική είχε πάντα για «παρτενέρ» της τον κοινωνικό βάλτο της λουμπεναρίας, τις ξεχαρβαλωμένες προσωπικότητες, τα ενσυνείδητα ή ασυνείδητα τάγματα εφόδου των προβοκατόρων, όλον αυτόν το συρφετό των «γνωστών - αγνώστων» της αλητείας και του χουλιγκανισμού.

*

Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όλος αυτός ο «στρατός» που απαρτίζεται από διάφορους «λόχους» - άλλοι «λόχοι» αποτελούν τα κουμπουροφόρα τμήματα του φασισμού της σφαίρας και του καλάσνικοφ, κι άλλοι τα ροπαλοφόρα «κουκουλό-παιδα» των «επαναστατών» του κωλο...νακίου - είναι ακόμα πιο χρήσιμος στην κυρίαρχη πολιτική.

Αξιοποιείται με στόχο τη διάχυση της κοινωνικής ανασφάλειας, για την καλλιέργεια του φόβου και της τρομοκράτησης του πολίτη. Επιδιώκει την παράλυση των αντοχών και τη διεύρυνση των ανοχών του λεγόμενου μέσου ανθρώπου στα μέτρα καταστολής. Χρησιμοποιείται για την κατασκευή μιας «κοινής γνώμης» που θα εκλιπαρεί για λιγότερη ελευθερία στο όνομα της «περισσότερης ασφάλειας». Και κυρίως είναι το όχημα που έχουν θέσει σε κυκλοφορία για την εκ προοιμίου υπονόμευση και συκοφάντηση του λαϊκού κινήματος, το οποίο θέλουν να καταστήσουν συνώνυμο του «βανδαλισμού», του «εμπρησμού», της «βεβήλωσης» και της ποινικού τύπου «αναταραχής».

Πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής ή βαθύτατα ταυτισμένος με την πολιτική του επιδιωκόμενου «στρατωνισμού» της κοινωνίας για να μη βλέπει ή να μην ομολογεί πως πίσω από τις εξαγγελίες για νέα τάγματα της Αστυνομίας, τα εισαγόμενα κόλπα της «Σκότλαντ Γιαρντ», τη διεύρυνση του ρόλου της καμεροκρατίας και τα διαγγέλματα περί «τέλους της ανοχής», κρύβεται η πολιτική που αξιοποιεί τις μολότοφ για να επιβάλει το καθεστώς των «πλαστικών σφαιρών» στις διαδηλώσεις. Που σε κάθε δράση των καλάσνικοφ βρίσκει και μια ακόμα ευκαιρία για την ενοχοποίηση των πάντων. Που στο όνομα της εγκληματικότητας παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Ολα αυτά είναι υπεραρκετός λόγος για να μπει, πράγματι, «τέλος στην ανοχή». Αλλά από το λαό, από τις οργανώσεις του, από τα ταξικά συνδικάτα, που έχουν τη δύναμη, συντεταγμένα, περιφρουρημένα, οργανωμένα, να ξεσκεπάσουν και την πολιτική του κρατικού «κνούτου» και το κουκουλοφόρο παρακράτος της.