Και κρίνονται, διότι στην πρώτη των περιπτώσεων ψεύδονται και στη δεύτερη είναι ανεπαρκείς. Και ας αφήσει ο υπουργός των Εξωτερικών τις δικαιολογίες, πως τάχα «εμείς γνωρίζαμε και ειδοποιήσαμε το αρμόδιο υπουργείο», διότι το ζήτημα παραείναι σοβαρό για να αποτελεί πεδίο για τα γελοία τους «συντροφικά» μαχαιρώματα. Ας καταλάβουν επιτέλους πως έχουν την Τρικούπη τους, τις συνεδριάσεις των Κεντρικών τους Επιτροπών, τα Εκτελεστικά τους Γραφεία, για να ...εκτελέσει ο ένας τον άλλον. Είναι, όμως, τουλάχιστον ιεροσυλία, να μεταφέρουν τις έριδες και τις αρχηγικές τους φιλοδοξίες μπροστά στα κρεβάτια πασχόντων στρατιωτών από τη νόσο των βομβών που επέτρεψαν να πέσουν στη γειτονική χώρα. Και στο συγκεκριμένο σημείο, ο εν αμύνη ευρισκόμενος από τη «συναδελφική» σπόντα, υπουργός Εθνικής Αμυνας, ήταν ειλικρινής: «Ολοι γνωρίζαμε στο ΚΥΣΕΑ και όλοι συνυπογράψαμε».

Το όλο ζήτημα, όμως, προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Διότι, πέρα από τον θυμό και την αγανάκτηση, υπάρχει και η θυμηδία. Δηλαδή, από ποιον ζητούν εξηγήσεις, από τον εαυτό τους; Εντάξει, μπορεί να πιστεύουν πως μας δουλεύουν όλους ψιλό γαζί, αλλά και η βλακεία έχει τα όριά της. Κάθε χώρα έχει τους αντιπροσώπους της σ' αυτόν τον ρημαδιασμένο πολεμικό μηχανισμό. Εχει τους υπουργούς της, τους στρατηγούς της, τους λακέδες της, για να μην ξεχάσουμε και τη μαρξιστική μας φρασεολογία. Μήπως κάποιος υπαλληλάκος, πάλι, πρέπει να πληρώσει τη ζημιά; Σε ποιον απευθύνεται, αλήθεια, ο Πρόεδρος της Ιταλίας, όταν από ιταλικό έδαφος εκτοξεύονταν οι πύραυλοι και από τις βάσεις του Αβιάνο έφευγαν τα «αόρατα» αεροπλάνα για τις «ειρηνευτικές» τους αποστολές; Μήπως η συγκεκριμένη περιοχή ανήκει διοικητικά στην Κίνα ή μήπως ο στρατηγός - διοικητής της βάσης ήταν Αλβανός λαθρομετανάστης; Λες να πιστεύουν πως πάθαμε γενική αμνησία; Μπορεί. Σκέψου, όμως, πόσο βάναυσα μπορούν να παραποιήσουν την Ιστορία γενικώς, όταν επιχειρούν ταχυδακτυλουργίες σε γεγονότα χθεσινά.

Και σαν να μην έφταναν όλ' αυτά, ήρθε και κάποιο γκάλοπ για λογαριασμό μιας οικολογικής οργάνωσης, για το αν είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε έναν επιπλέον φόρο για την προστασία του περιβάλλοντος, από τις μολύνσεις και την κακοποίηση που υφίσταται καθημερινώς. Ομολογώ πως το ποσοστό υπέρ της καθιέρωσης ενός τέτοιου φόρου, που άγγιζε το 80%, με ξάφνιασε. Επειδή, όμως, εμένα δε με βρήκαν για να με ρωτήσουν - σε καμία δημοσκόπηση δε με βρήκαν, ούτε εμένα, ούτε κάποιο φίλο ή γνωστό μου - (τυχαίο είναι κι αυτό;), θέλω να ψηφίσω εκ των υστέρων.

Οχι ρε (και το ρε, πάλι ευγενικό είναι), δε γουστάρω να πληρώσω επιπλέον φόρο σ' αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα σε βάρος του περιβάλλοντος. Δηλαδή, από τη μια μεριά, να τους καταγγέλλω και, από την άλλη, να τους πληρώνω κι από πάνω και να τους εμπιστεύομαι να θεραπεύσουν το κακό που οι ίδιοι προξενούν;

Αλήθεια, αγαπητοί Οικολόγοι, πώς θα σας φαινόταν, αν κάποιος σας χτύπαγε με το ακριβό του αμάξι, ενώ περπατούσατε αμέριμνοι στο πεζοδρόμιο και μετά σας ζητούσανε κάποιοι φιλεύσπλαχνοι να ευαισθητοποιηθείτε και να πληρώσετε εσείς τα νοσήλια για τη θεραπεία σας; Μην τρελαθούμε κιόλας. Στο κάτω - κάτω, εγώ πετάω βόμβες; Εγώ μολύνω με χημικά και απόβλητα; Εγώ σκορπάω καρκίνους και λευχαιμίες; Πάλι με τα λεφτά μας, δηλαδή, και τις ευαισθησίες μας θα πληρώσουμε για να ξεπλύνουν τα εγκλήματά τους οι ισχυροί; Φτάνουν οι ενοχές που έχουμε, μη μας δημιουργείτε κι άλλες.