Οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί του κράτους, που κάθε άλλο παρά στοχεύουν στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία την ακαμψία τους και τον αντιλαϊκό τους χαρακτήρα. Σε μια τέτοια λογική, οι ανθρώπινες ανάγκες προσπερνιούνται ως μη γενόμενες.

Ενα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της πραγματικότητας είναι το πρόσφατο περιστατικό με μία νέα κοπέλα που υπηρετεί στο σώμα συνοριοφυλάκων και η οποία εδώ και ένα χρόνο πάσχει από σοβαρή ασθένεια (τα στοιχεία τα γνωρίζει ο αρμόδιος υπουργός). Αναγκασμένη να παίρνει αναρρωτικές άδειες, ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας της, συνάντα τώρα τον κίνδυνο της απόλυσης, γιατί σύμφωνα με το νόμο δεν μπορεί να πάρει άλλη αναρρωτική άδεια. Ετσι προκειμένου να μην απολυθεί, ζητά τώρα να γυρίσει στη δουλιά της, κάτι που θα κριθεί από την αρμόδια δευτεροβάθμια επιτροπή. Ομως οι λύσεις που υπάρχουν είναι δύο: Είτε θα αγνοηθεί η ασθένειά της και θα της επιτρέψουν να γυρίσει στη δουλιά, είτε θα την απολύσουν γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να εργάζεται. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται η απουσία οποιασδήποτε θεσμικής διαδικασίας που να λαμβάνει υπόψη της τις ανθρώπινες ανάγκες.

Θα μπορούσε να της δοθεί εκ νέου αναρρωτική άδεια - ακόμα και αν δεν τη δικαιούται με βάση το νόμο - χωρίς να κινδυνεύει να απολυθεί και μάλιστα σε μια στιγμή που χρειάζεται οικονομική στήριξη. Αλλωστε το «δε δικαιούται με βάση το νόμο» σε τέτοιες περιπτώσεις δε στέκει ούτε με όρους λογικής, ούτε με όρους ανθρωπισμού.