Θυμάστε, βέβαια, τα όσα έλεγαν παλιότερα οι οπαδοί του κοινοτικού μονόδρομου και της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρουσίαζαν την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, ως την πολυπόθητη μέρα, που θα τέλειωναν τα βάσανα των εργαζομένων και του λαού. Ως τη μέρα εκείνη, που θα 'παιρνε τέλος η πολύχρονη στενωπός της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας και θα βγαίναμε από το τούνελ στο φως.

Καθώς, όμως, η μέρα αυτή ουσιαστικά έχει έρθει και όπου να 'ναι θα γίνουν και τα πανηγύρια, για τη νέα... εθνική επιτυχία, μια άλλη έννοια έχει αντικαταστήσει τις παλιότερες υποσχέσεις. Η έννοια της «διατηρησιμότητας».

Σωστά κάναμε τόσα χρόνια και καλώς οι εργαζόμενοι και ο λαός φορτώθηκαν τόσα κι άλλα τόσα βάρη, λένε τώρα οι κυβερνώντες, αλλά θα χρειαστεί να συνεχίσουμε την ίδια και, ίσως, ακόμη σκληρότερη πορεία, για να διατηρήσουμε τη... μεγάλη κατάκτηση της ΟΝΕ.

Μ' άλλα λόγια, δηλαδή, επαναλαμβάνεται η ίδια ουσιαστικά ιστορία, με τα χρυσά κουτάλια της ένταξης στην κάποτε ΕΟΚ, με τη μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων, όταν φτιάχνανε την Ενιαία Εσωτερική Αγορά, κλπ., κλπ.

Κάθε φορά, μοιράζανε ψεύτικες υποσχέσεις, κάνανε τη δουλιά τους και μετά, άντε πάλι από την αρχή. Και «κατακτήσεις» υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά προορίζονταν και προορίζονται για την ολιγαρχία. Οι εργαζόμενοι και ο λαός μένουν, με τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα βάρη, που γίνονταν όλο και περισσότερα.