Αν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δώσουν «βάση» στην κυρίαρχη προπαγάνδα, που ξετυλίγεται με αφορμή τις αποφάσεις των Βρυξελλών το περασμένο Σάββατο και την εκλογολογία, τότε θα πρέπει να αποδεχτούν ότι είναι καταδικασμένοι να υποστούν την αντιλαϊκή επίθεση στον... αιώνα τον άπαντα. Δεν τους αφήνουν καμία χαραμάδα ελπίδας. Η παράταση της λιτότητας, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση και η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, η παράδοση των πάντων στο μεγάλο κεφάλαιο, προβάλλει ως νομοτέλεια και μοναδική «ρεαλιστική επιλογή». Ακόμα χειρότερα. Οι αντιλαϊκές πολιτικές που δρομολογούνται για τα επόμενα χρόνια στηρίζονται και εφαρμόζονται από τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά, ταυτόχρονα, δεν αμφισβητούνται σοβαρά και από το ΔΗΚΚΙ και τον ΣΥΝ.

Ευτυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι μόνο μαύρα. Το μέλλον δεν το καθορίζουν μόνο η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, αλλά ο λαός με τους αγώνες του. Εδώ είναι που αναδεικνύεται ο αναντικατάστατος ρόλος του ΚΚΕ, συνυφασμένος βέβαια αναπόσπαστα με την ταξική πάλη. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, βλέπουν στο πρόσωπο του ΚΚΕ το μοναδικό κόμμα για το οποίο μπορούν να είναι περήφανοι για τη μέχρι τώρα δράση του. Δεν έχει διαψεύσει ποτέ τις προσδοκίες τους, δεν έχει προδώσει τους αγώνες και τα οράματά τους. Ομως δεν είναι μόνο οι δεκαετίες των αγώνων και των θυσιών, που αποτελούν τη μεγάλη κληρονομιά και παρακαταθήκη για το μέλλον. Το ΚΚΕ βρέθηκε τα τελευταία χρόνια με όλες τις δυνάμεις του μπροστάρης στους λαϊκούς αγώνες ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δίκαια θεωρούν το ΚΚΕ ως το δικό τους κόμμα και το έχουν στηρίξει σε όλες τις δύσκολες στιγμές και τις «ανάποδες στροφές». Το Κόμμα καταξιώθηκε σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, οι οποίες εκτίμησαν την ξεκάθαρη πολιτική του, την ενωτική τακτική στα λαϊκά προβλήματα, την αντίσταση στη λογική της συναίνεσης και της υποταγής.

Σήμερα το ΚΚΕ προβάλλει ως η ψυχή και ο «εγκέφαλος» για την πραγματική εναλλακτική λύση και τη συγκρότηση του άλλου πόλου, του Λαϊκού Μετώπου. Το ζητούμενο πια δεν είναι μια αμυντική στάση απέναντι στην επίθεση των πολυεθνικών και της «νέας τάξης», αλλά το σάλπισμα της λαϊκής αντεπίθεσης, μέσα από ένα ενωτικό κίνημα, που θα έχει ανώτερα χαρακτηριστικά, θα ανοίξει άλλους δρόμους και θα θα φέρει στο προσκήνιο τη λαϊκή εξουσία. Από αυτή τη σκοπιά έχει ξεχωριστή σημασία η επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο στόχος δεν είναι μόνο η ήττα του δικομματισμού, αλλά ταυτόχρονα να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος για μια άλλη πορεία του τόπου, να δυναμώσει αισθητά το ΚΚΕ.

ΗΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στο άρθρο της, που δημοσιεύτηκε στον Κυριακάτικο «Ρ», περιέγραψε με σαφήνεια τους λόγους για τους οποίους τα λαϊκά στρώματα πρέπει να υπερψηφίσουν το Κόμμα. Είναι ολοφάνερο ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αφορά και ενδιαφέρει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, που δε θέλουν να συμβιβαστούν με τη σημερινή σαπίλα, που έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη συγκρότησης του «άλλου πόλου» μέσα και από τους λαϊκούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Η σημαντική απήχηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ στις λαϊκές μάζες είναι επιτακτική ανάγκη να εκφραστεί και εκλογικά. Υπάρχουν γι' αυτό όλες οι προϋυποθέσεις.