Σύντροφοι, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του Κόμματός μας για προσυνεδριακό διάλογο, θα πω λίγα λόγια απλά.

Δεν είναι τυχαίο που το ΚΚΕ έμεινε ακέριο και αμόλυντο μέχρι σήμερα, παρά τους μεγάλους και καινούριους διωγμούς από τους φυσικούς του αντιπάλους και υπονομευτές φίλους του.

Οι επιτυχίες του και οι ήττες του στα 95 χρόνια της πορείας του δεν του φούσκωσαν τα μυαλά ούτε το έσκιαξαν για να μη συνεχίσει μέχρι σήμερα το δρόμο προς το στρατηγικό στόχο του: Ο λαός που παράγει τον πλούτο να πάρει στα χέρια του την εξουσία με επανάσταση.

Ομως οι καιροί, οι συνθήκες και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο αντίπαλος αλλάζουν. Πρέπει λοιπόν το Κόμμα μας προσηλωμένο στο στρατηγικό στόχο να αντιμετωπίζει τις ποικίλες επιθέσεις με ποικίλες ταχτικές και ελιγμούς. Μπορεί και να χρειαστεί να κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Μπορεί και το καμουφλάζ να χρειαστεί.

Μπορεί να χρειαστεί και μια παραπλανητική ήττα σε μια μάχη. Οι εμπειρίες που έχουμε από τις ένοπλες αναμετρήσεις μας με τον αντίπαλο και της παρανομίας είναι πολύ χρήσιμες και τις νόμιμες περιόδους της πολιτικής δουλειάς μας.

Ο αντάρτης είναι απρόβλεπτος στις κινήσεις του. Αλλού τον περιμένεις και αλλού σου παρουσιάζεται.

Ο αντάρτης είναι διαρκώς σε κίνηση και κυρίως κινείται νύχτα. Ο αντάρτης δεν κάνει ποτέ άμυνα. Είναι πάντα επιτιθέμενος και πάντα από τα νότα του αντιπάλου. Ο αντάρτης αξιοποιεί τη μορφολογία του εδάφους και τους φίλους κρυφούς και φανερούς. Ακόμη δεν υποτιμάει τον αντίπαλο, μα και δεν τον υπερτιμάει.

Σύντροφοι, το καλοκαίρι είχαμε μια ήττα εκλογική. Είναι αλήθεια πως αυτό επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία μας, πράγμα φυσικό. Το κακό είναι πως αυτή η ήττα δεν έγινε γιατί ο αντίπαλός μας ήταν στα φόρτε των επιτυχιών του μπροστά στα καθημερινά προβλήματα του λαού, αλλά ήταν μέσα σε μια κρίση του, κρίση των αδυναμιών του. Αυτή η κρίση του καπιταλισμού λογικά έπρεπε να τον οδηγήσει και σε μια εκλογική ήττα και στην ενίσχυση της κοινοβουλευτικής δύναμης του ΚΚΕ. Τα πράγματα δεν έγιναν έτσι γι' αυτό πρέπει να πούμε όλοι μας τι από μέρους μας έπρεπε να γίνει και δεν έγινε και τι έγινε που δεν έπρεπε να κάνουμε.

Η δική μου η γκλάβα λέει:

Δεν μιλάμε απλά και κατανοητά, επαναστατικά στον κόσμο. Πολλοί από εμάς δεν έχουμε συνέπεια λόγων και έργων.

Δεν έχουμε την απαιτούμενη γνώση μια πειθαρχεία.

Δεν οργανώνουμε και δεν συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που συγκινούν το λαό μας (αυτό αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ).

Δεν αντιμετωπίσαμε με μαεστρία το σέντερ φορ που προωθεί η αστική τάξη τον ΣΥΡΙΖΑ. Η στάση μας ήταν αμυντική και όχι επιθετική όπως έπρεπε, να τον υποχρεώνουμε σε αναδίπλωση - ξεβράκωμα.

Σύντροφοι δεν με έσκιαξε το 4,5% των εκλογών. Οταν οι συνθήκες ωριμάσουν ένας κομμουνιστής στους 1.000 θα κάνει την δουλειά καλά όπως έγινε και στην κατοχή. Αυτό που με σκιάζει είναι μην ξεσπάει η λαϊκή οργή και εμείς ψαχνόμαστε ανέτοιμοι. Η εσωστρέφεια, η ηττοπάθεια, ο ομφαλοσκοπισμός δεν χαρακτηρίζουν τον επαναστάτη, αλλά τον αμαρτωλό, τον ένοχο.

Το 19ο Συνέδριό μας να σκεφτεί ψύχραιμα και μεστά.

Πρόβλημά μας σήμερα είναι οι τακτικές και οι ελιγμοί που πρέπει σήμερα να γίνονται για να αντιμετωπίζουμε τις οβίδειες μεταμορφώσεως και πονηριές που ο καπιταλισμός και οι διαχειριστές του κάνουν για να αποφύγουν τις συνέπειες τις κρίσης τους. Δηλαδή, την οργανωμένη πειθαρχημένη επανάσταση του λαού.

Ο λαός βρίσκεται σε αμηχανία και από το ΚΚΕ περιμένει πολλά. Πρέπει με απλά λόγια γεμάτα ζωή και πεποίθηση να κάνουμε τον κόσμο να πιστέψει πως έχει δίκιο, δύναμη, φιλότιμο, εγωισμό και είναι ντροπή να ζει μέσα στη φτώχεια. Πρέπει να τον πείσουμε πως το εγώ πρέπει να γίνει εμείς και να βγει από τη μοναξιά του.

Ακόμη σημασία δεν έχει μόνο τι λέμε στον κόσμο αλλά και το πώς το λέμε. Να κάνουμε τον άλλο να πειστεί πως αυτά που του λέμε τα πιστεύουμε και έχουν ιστορικά αποδειχθεί σωστά.

Από το 19ο Συνέδριό μας περιμένουν έξυπνες, επαναστατικές αποφάσεις που η υλοποίησή τους βήμα το βήμα θα κάνουν τις υποκειμενικές συνθήκες έτοιμες για την επανάσταση που έρχεται. Σύντροφοι, μιλάμε για επανάσταση που θα δώσει την εξουσία στον εργάτη. Η οργάνωση της επανάστασης θέλει πολλά και δύσκολα πράγματα. Ενα από αυτά είναι το κλίμα που πρέπει να είναι διάχυτο στον κόσμο, το κλίμα του επαναστάτη.

Η αίγλη του επαναστάτη περιποιούσε τιμή και εκτίμηση στον κομμουνιστή όσο το ΚΚΕ ήταν στην παρανομία.

Η νομιμοποίησή του μέσα στα πλαίσια της αστικής νομοθεσίας το απογύμνωσε κατά πολύ από αυτή την αίγλη.

Τη χασούρα αυτή του ΚΚΕ από το 1974 και δώθε πασχίζουν να την ιδιοποιηθούν πολλοί είτε μισθοφόροι της αστικής εξουσίας είτε παλικαράδες της φακής πολύχρωμοι, εποχιακοί.

Πρέπει να πείσουμε τον εργαζόμενο λαό αλλά και τους αντιπάλους πως το κομμουνιστής και μόνο είναι επαναστάτης.

Θα τον πείσουμε με το βίο και την πολιτικής μας, με τη σωστή και ζωντανή κουβέντα μας άνθρωπο τον άνθρωπο, με τις ζωντανές εκδηλώσεις μας, αγώνες μας, με την πειθαρχημένη οργάνωσή μας σαν μέλη του ΚΚΕ και με τα ικανά στελέχη μας έξω στον κόσμο και όχι μέσα στα γραφεία μας.

Είμαστε κομμουνιστές, είμαστε επαναστάτες συνειδητά και επιλεγμένα. Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο.

1. Το ύφος των Θέσεων αποπνέει υπερτίμηση της ηγεσίας έναντι της βάσης, στο πνεύμα του γνωστού άρθρου, το οποίο καταφέρεται εναντίον αυτών που τους παραμυθιάζει ο οπορτουνισμός για τον δήθεν «αποφασιστικό ρόλο της κομματικής βάσης».² Η θέση του άρθρου και οι υποστηρικτές της πρέπει να καταδικαστούν ρητά από το Συνέδριο. Η ένδοξη αλλά και τραγική πολλές φορές ιστορία του Κόμματος δείχνει ότι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ήταν επαναστατικό καθήκον η αντιπαράθεση της βάσης στην ηγεσία! Ποιοι είχαν δίκιο, ο Αρης ή η τότε πλειοψηφία της ΚΕ; Οι εξεγερμένοι της Τασκένδης ή η δοτή ΚΕ; Οσοι διαφώνησαν με το λεγόμενο «Κοινό Πόρισμα» ή η τότε πλειοψηφία της ΚΕ, μέλη της οποίας βρίσκονται σήμερα στην απερχόμενη ΚΕ; Ποια θα έπρεπε να ήταν η στάση της βάσης, αν μετά το 13ο Συνέδριο πλειοψηφούσαν οι «άλλοι»; Σ' αυτό το πλαίσιο προτείνω την πλήρη αποκατάσταση των Βελουχιώτη, Κάππου από το 19ο Συνέδριο.

Μετά την κρίση του '90 στο Κόμμα και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών (ανασυγκρότηση) δεν επιμερίστηκε καμιά ευθύνη στα μέλη της ΚΕ, παραμερίστηκε το θέμα της κριτικής και της αυτοκριτικής. Στις Θέσεις παρακολουθούμε ιδεολογικούς ακροβατισμούς οι οποίοι εκ των πραγμάτων διαιρούν τους σ. σε υποστηρικτές α) των Θέσεων, β) των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Στελέχη που από την εποχή του 13ου Συνεδρίου συμφωνούν με την εκάστοτε κυρίαρχη τάση, που συμφώνησαν «για την αναθεώρηση της πολιτικής μας θέσης για έξοδο από την ΕΟΚ» και με την «απόρριψη του όρου δικτατορία του προλεταριάτου»,³ διατρέχουν χωρίς ίχνος αυτοκριτικής -ή μήπως αυτό δεν αφορά τη βάση;- πέντε συνέδρια από τη θέση τουλάχιστον της ΚΕ. Για λόγους σκοπιμότητας, νομιμοποιημένης από επιλεγμένο κομματικό σώμα, ο Β' Τόμος της ιστορίας του Κόμματος σταματά στο 1968, ενώ ο οπορτουνισμός είναι ο ίδιος και χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα (δηλαδή το εξής ένα που αφορά στον ρόλο της εργατικής τάξης και του Κόμματός της) απλώς στα τέλη της δεκαετίας του '80 διανθίζεται με την γκορμπατσοφολαγνεία, με το «νέο» πνεύμα που, έστω προς στιγμή, ίσως γοήτευσε και στελέχη που τελικά παρέμειναν στο Κόμμα.

Σήμερα η ΚΕ φέρνει για συζήτηση σύμφωνα με μια νέα θεώρηση της πολιτικοοικονομικής δομής της χώρας τις λογικά επιβαλλόμενες αλλαγές στο πρόγραμμα, με «βεβαιότητες» συνεπικουρούμενες από την ανακαταγραφή μελών. Η ΚΕ δε θεώρησε ανάγκη να συζητήσει στην διάρκεια μιας δεκαετίας τις κατ' αυτήν διαφαινόμενες αλλαγές. Το ΚΜΕ δεν υφίσταται εδώ και χρόνια, χωρίς κανένας να αισθάνεται την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι η αρχή συγκρότησης του κόμματος νέου τύπου με κύριο στοιχείο το συγκεντρωτισμό, αρκεί βέβαια να είναι δημοκρατικός.

Διαβάζουμε στο διάλογο αφορισμούς ότι παλιότερα το Κόμμα είχε εκλογικές αυταπάτες, άποψη που καλλιεργείται κατά υποδειγματικά φραξιονιστικό τρόπο, προτροπές από τους μεν ότι οι της άλλης άποψης είναι εχθρικό σώμα και δεν έχουν θέση στο Κόμμα, ενώ από τους δε, οι οποίοι φαίνεται να θεωρούν ως κατ' εξοχήν κριτήριο απήχησης του Κόμματος το εκλογικό αποτέλεσμα, ζητείται η ισότιμη προβολή της μειοψηφούσας άποψης, η αλλοίωση δηλαδή του χαρακτήρα του Κόμματος. Η διελκυστίνδα καλά κρατεί με ιστορική ευθύνη της ΚΕ.

2. Η ΚΕ δεν κάνει οικονομικό απολογισμό και επιμένει να τον τσουβαλιάζει σε ενιαία ψηφοφορία με τις θέσεις, εκβιάζοντας ουσιαστικά σε μια συμφωνία του τύπου «όλα ή τίποτα». Μοιάζει με τους εγκεκριμένους απολογισμούς των προηγουμένων συνεδρίων, αλλά στο μεταξύ χάθηκε το κτίριο της Μπουμπουλίνας. Δεν είχε κανείς ευθύνη; Τελικά πώς μπορούν τα μέλη να μάθουν την ακριβή οικονομική κατάσταση του Κόμματος; Είναι θεμιτό δηλαδή μετά την υπαγωγή της «Τυποεκδοτικής» στο περίφημο άρθρο 99, να μη γνωρίζουν τα μέλη τουλάχιστον όσα γνωρίζει η αστική τάξη για την κατάστασή της; Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι γίνεται προσπάθεια να μη χαθεί η συχνότητα του «902», που θεωρείται περιουσιακό στοιχείο του Κόμματος. Με ποιο κόστος; Για το ιστορικό αρχείο και το μνημείο στον Γράμμο η ΚΕ δεν αισθάνεται την υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις στο λαό από τον οποίο ζήτησε οικονομική στήριξη; Παλιότερα, το ΠΑΣΟΚ των Κουρή - Κουτσόγιωργα - Αντρέα απευθυνόμενο στο πιο καθυστερημένο πολιτικά εκλογικό σώμα μιλούσε για «κότερα στελεχών» του Κόμματος, αλλά αυτό δε μας άγγιζε, ενώ τώρα με τα γνωστά προβλήματα διαισθάνομαι ότι δεν έχουμε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα που ανέκαθεν είχαμε, πρέπει να «εξηγούμε». Η θέση ότι άλλο καπιταλιστικές επιχειρήσεις και άλλο «Ριζοσπάστης», ενώ είναι σωστή, μαρτυρά συγχρόνως αδυναμία προβλέψεων και, τολμώ να πω, βαθύτατο λεγκαλισμό.

3. Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι ζητήματα περιεχομένου της εκπαίδευσης δεν αποτελούν σταθερό προσανατολισμό των ΚΟΒ εκπαιδευτικών. Τα ποικιλώνυμα προγράμματα έχουν καταστεί μοχλός διαφθοράς εκπαιδευτικών και μαθητών, στα βιβλία η ύλη ανεβοκατεβαίνει από τάξη σε τάξη (π.χ. άλγεβρα Α'-Β' Λυκείου), τα σχολεία μιμούμενα τα φροντιστήρια προετοιμάζουν διαγωνίσματα προσομοίωσης με στόχο την εξασφάλιση μιας καλής αξιολόγησης. Με απλά λόγια: Ο μαθητής που ξέρει άριστα λ.χ. μόνο το βιβλίο των μαθηματικών κατεύθυνσης δε θα γράψει πάνω από 5 στις πανελλαδικές και γι' αυτό το «δημόσιο» σχολείο στην προσπάθεια να σώσει το «κύρος» του «φροντιστηριοποιείται» διά της ασκησεολογίας. Ζητάμε ενιαίο λύκειο ή αρκεί η προβολή του αιτήματος για ένα διαφορετικό σχολείο, «για ανατροπή και κοινωνία άλλη»;

Το μάθημα των θρησκευτικών αναγράφεται στα σχολικά απολυτήρια και έτσι υποσκάπτεται η προαιρετική παρακολούθησή του, ενώ παραμένει αμείωτη η ιδεολογική παρέμβαση της εκκλησίας. Δεν ήρθε η ώρα για την κατάργησή του;

Το Κόμμα πριν δύο χρόνια ξεσήκωσε έναν ανούσιο θόρυβο για «τα λιγότερα μαθηματικά» στην ύλη των εισαγωγικών εξετάσεων, όχι για το ποια πρέπει να είναι τα σχολικά μαθηματικά. Εδώ θα βοηθούσε η πείρα του σοσιαλισμού, αλλά αυτά τα ζητήματα ήταν και είναι σταθερά εκτός του πεδίου αναζητήσεων του Κόμματος. Μου κάνει εντύπωση ότι δε σχολιάστηκε ποτέ το βιβλίο της φιλοσοφίας, ο πυρήνας δηλαδή της αστικής ιδεολογίας, πρόλαβε όμως το Κόμμα να αλλάξει ερήμην των ΚΟΒ θέση για την επετηρίδα. Τέτοια θέματα δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των τμημάτων, αλλά κυρίως των ΚΟΒ, γιατί το Κόμμα είναι οι ΚΟΒ του.

Παραπομπές:

1 Με τον ίδιο τίτλο, βλ. «Ριζοσπάστης» 27/11/1990, συμμετοχή μου στον προσυνεδριακό διάλογο για το 13ο Συνέδριο.

2 Βλ. «Ριζοσπάστης» 27/2/2011.

3 Βλ. «Ριζοσπάστης» 19/6/1990. Προτείνω το συγκεκριμένο φύλλο να ανατυπωθεί ως ένθετο σε «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», θα δώσει πολύτιμη πείρα για τον σύγχρονο οπορτουνισμό στην Ελλάδα, ο οποίος δεν τελειώνει με την 12η Ολομέλεια.

Το ΚΚΕ με το 19ο Συνέδριο προωθεί και ξεκαθαρίζει ότι σήμερα το δίλημμα είναι: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (με κρίσεις) ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ - ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ (σε αντιδιασταλτική αντιπαράθεση και με τη σοσιαλδημοκρατία).

Αυτό το δίλημμα στο κοινωνικό εποικοδόμημα καταγράφεται: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (αστική) ή ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ.

Και αυτό πρέπει το Κόμμα να το «ανεβάσει» στην προπαγάνδα αλλά και την αγκιτάτσια του. Επιτέλους ήρθε ο καιρός ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ Ο ΟΡΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ του ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Για να «τρίβεται» και εξοικειώνεται η εργατική τάξη, και οι σύμμαχοί της, και ο λαός ότι η αστική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πρέπει να καταργηθεί. Γιατί, εκτός των άλλων, καθιερώνει, και δίνει πρόσχημα δικαίου, στις λοβιτούρες, τις λαμογιές, τη διαφθορά, την εξάρτηση, την (ηθική και πολιτική) ΚΡΙΣΗ. (Οι φασίστες τολμούν...) ( ο ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει επιτροπές εξωραϊσμού και αναπαλαίωσής της).

Το σύστημα διακυβέρνησης αφορά το ΚΡΑΤΟΣ. Και στην εργατική τάξη στους συμμάχους της, στις πλατιές λαϊκές μάζες, ακόμα και σε πολλά κομματικά μέλη, κυριαρχεί η αντίληψη-αίσθηση ότι ΚΡΑΤΟΣ είναι μόνο η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και τα ΚΟΜΜΑΤΑ, το ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ. Το ΚΚΕ πρέπει να αναδείχνει ότι ΚΡΑΤΟΣ είναι ΑΚΟΜΑ: και η ΕΥΡ. ΕΝΩΣΗ, και το ΝΑΤΟ, και οι Διεθνείς Ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί (ΟΗΕ, ΠΟΕ, Σύνοδος των 8-10), και τα ΜΜΕ, και η Τοπική Διοίκηση, και τα Δικαστήρια, και οι Ενοπλοι Σχηματισμοί, και το παρακράτος, και η ελληνική Εκκλησία, και... και...

Ηδη οι Θέσεις της ΚΕ αποτελούν, και ελπίζω η συνεδριακή απόφαση να αποτελέσει, θετικό οροσημικό κρίκο στο ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ!

Αυτή η ποιοτική ανέλιξη του ΚΚΕ δεν εξασφαλίζει, δυστυχώς, και την ικανότητα πολιτικής πρωτοπορίας των κομματικών μελών του. Τα μέλη, κατά κύριο λόγο, ενώ διακρίνονται για την πίστη τους, δε διακρίνονται για την ιδεολογική αυτοπεποίθησή τους. Και εξ αυτού υστερούν σε κοινωνικότητα, ευελιξία και προσαρμοστικότητα επιχειρημάτων, πειστικό διάλογο. Συχνότερα οδηγούνται σε αμυντική θέση και αποκλειστικά σε δυναμικές επιθετικές ταχτικές της λογικής «τους πήρα μπάλα... και το βουλώσανε...». Η χρονίζουσα αυτή κατάσταση, μαζί με αυτοϊκανοποίηση, δημιουργεί και το κέλυφος της ΖΩΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. Μεταξύ μας παλεύουμε, μεταξύ μας διασκεδάζουμε, μεταξύ μας τα λέμε, μεταξύ μας ερωτευόμαστε, μεταξύ μας... Ακόμα και οι επιρροές του Κόμματος είναι εκτός του μεταξύ μας! ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΠΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ. ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, και Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΕΝ «ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ» ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ...

Τέλος κάτι για τον κυβερνητισμό και το ΑΑΔΜ.

Τολμώ να επισημάνω σε όλους: κομματικά μέλη, επιρροές, οπαδούς, καλοπροαίρετους εργάτες και συμμάχους της εργατιάς. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ. Είναι στο χώρο μεταξύ του ΚΚΕ και των συστημικών κομμάτων. Το σύστημα έχει ανάγκη έναν κυματοθραύστη στη θέση που μέχρι σήμερα με επιτυχία (όπως αποδείχτηκε) κρατούσε ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός, προτιμάνε, να έχει αριστερές (χωρίς εισαγωγικά...) περγαμηνές και μάλιστα νωπές.

Από πού θα 'βρει να ψαρέψει τέτοιο πολιτικό προσωπικό;

Η λίμνη για τέτοια ψάρια είναι κατά κύριο λόγο ο ίδιος αυτός, ιστορικός, αντιΚΚΕ χώρος. Ο δεξιός (κλάσματα ΣΥΡΙΖΑ), οι αριστεριστές παλαιοί και νέοι. Ενα μέρος όμως είναι και οι δυνάμεις του ΚΚΕ!

Εκείνοι που θεωρούσαν και θεωρούν την Ευρωπαϊκή Ενωση νομοτέλεια...

Εκείνοι που διακατέχονται από ανυπομονησία...

Εκείνοι που παρά το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ εθελοτυφλώντας προτιμούν τη διέξοδο του μικρότερου κακού.

Εκείνοι που, μικροαστικά, βλέπουν ότι ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας είναι έξω από τις γραμμές των επαναστατών.

Εκείνοι που νομίζουν ότι η ταξική επανάσταση είναι «πίσω από την πόρτα...».

Γι' αυτό οι ΦΥΛΑΚΕΣ ΝΑ ΓΡΗΓΟΡΟΥΝΕ...

Κι όσοι δεν καταλάβαμε ΑΣ ΦΥΛΑΧΤΟΥΜΕ...

Πιστεύω πως οι Θέσεις είναι πολύ καλές με δεδομένες τις δυσκολίες της ταξικής πάλης.

Θέλω όμως να επικεντρωθώ σε ένα ζήτημα που βγαίνει ως καθήκον από τις Θέσεις, στην ιδεολογικοπολιτική μόρφωση με το μαρξιστικό λενινιστικό ιστορικό και πολιτικό βιβλίο αλλά κι άλλα βιβλία του Κόμματος. Τα μέλη της ΚΝΕ κυρίως πρέπει να γνωρίσουν την κοσμοθεωρία του Κόμματος και την Ιστορία. Είναι μεγάλη δύναμη αυτή η γνώση. Με αυτές τις γνώσεις μπορούν να αντιπαρατεθούν στον αντικομμουνισμό, να κάνουν παρεμβάσεις στα μαθήματα αλλά και το πιο σημαντικό είναι ότι οι ίδιες οι θέσεις και οι επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα για τις δύσκολες συνθήκες που θα έρθουν βασίζονται στην κοσμοθεωρία μας. Ετσι θα αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος.

Το βασικό για ένα κομματικό και ΚΝίτικο μέλος είναι ότι όποιον άνθρωπο γνωρίζει, από την οικογένειά του μέχρι τη γειτονιά του, το χώρο δουλειάς, το χώρο μαθητείας είναι να τον δουλεύει με σκοπό την ένταξή του στο Κόμμα ή στην ΚΝΕ. Βασικό είναι να ξεκινήσει τη διαπαιδαγώγηση από τα ίδια του τα παιδιά από μικρή ηλικία. Ο αντίπαλος έχει επεξεργασμένο σχέδιο για την απομάκρυνσή τους από το Κόμμα. Είναι επιτακτική ανάγκη ενός κομματικού μέλους να προτρέψει το παιδί του να οργανωθεί στην ΚΝΕ, δε γίνεται να θέλουμε την κοινωνία οργανωμένη και να μην έχουμε το δικό μας κόσμο κοντά μας, οργανωμένο. Στα σχολεία βρίσκεται η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, η γενιά μας που θα βγει άνεργη ή θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Εμείς θα ζήσουμε χειρότερα από τους γονείς μας. Ταυτόχρονα όμως δεν έχουμε γνωρίσει από αγώνες, συλλογικές διεκδικήσεις. Ο αντίπαλος έχει παρέμβαση στην ηλικία μας από παντού και μας απομακρύνει από τη συλλογική δράση. Αρα χρέος μας είναι να αφυπνίσουμε τα παιδιά της εργατικής τάξης για να διώξουμε αυτόν που μας ναρκώνει.

Αυτό θα γίνει με κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, τα κομμουνιστικά επαναστατικά χαρακτηριστικά πρέπει να αυξηθούν και να ωριμάσουν. Θα βοηθηθούμε από τη δράση και το διάβασμα, μέσα από πρότυπα της Ιστορίας του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Για παράδειγμα, τους ΕΑΜίτες εξόριστους, την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ που ήταν η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Αρα άμεσο καθήκον και ενόψει του συνεδρίου είναι να διαδώσουμε τις θέσεις στους συμμαθητές μας γιατί ενώ είναι παιδιά εργατικών οικογενειών και έχουν συμφέρον από το σοσιαλισμό, μένουν μακριά από τον ταξικό αγώνα, γεγονός που πηγάζει από τη δράση του αντιπάλου, ο οποίος κρύβει την πολιτική του Κόμματος με νύχια και με δόντια.

Επίσης, αυτό που προτείνουμε είναι άμεσο και διαχρονικό, γιατί ο σοσιαλισμός θα λύσει τα βασικά μας προβλήματα. Παρ' όλ' αυτά λέμε ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια γιατί τον πρώτο καιρό θα είναι δύσκολη η εκκίνηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και εξουσίας. Αλλά αυτός ο κόπος και η θυσία αξίζει.

Επίσης η μαζική πάλη μέσα από τη λαϊκή συμμαχία θα είναι μεγάλο βήμα του λαϊκού κινήματος καθώς τα σύμμαχα φτωχά λαϊκά στρώματα θα βοηθήσουν για να έρθει το νέο, το επαναστατικό. Αλλωστε κι αυτοί έχουν συμφέρον από αυτό. Οι λαϊκές επιτροπές παίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Πλέον αυξάνεται η εξουσία της τοπικής διοίκησης, τα προβλήματα θα διογκώνονται, θα είναι πιο δύσκολο να δημιουργηθεί αντίσταση στη γειτονιά. Η λύση έρχεται με τη λαϊκή επιτροπή.

Επίσης, αξίζει αναφορά στο σχέδιο προγράμματος. Είναι πολύ λεπτομερές, σωστά σχεδιασμένο και επεξεργασμένο για την κατάληψη της εξουσίας και συμφωνώ ιδιαίτερα με τη θέση που βάζει για την κοινωνικοποίηση της περιουσίας αγροτών και αυτοαπασχολούμενων.

Μένω πιστός στην κοσμοθεωρία μας, δηλαδή το μαρξισμό - λενινισμό και την Ιστορία του Κόμματος, που αποτελούν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης αγώνα και θυσίας για εμένα.

Το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εφόσον ψηφιστεί, αλλάζει την ως τα σήμερα γραμμή του κόμματος από το 15ο Συνέδριο. Αλλάζει ως προς το τυπικό μέρος, γιατί αν ανατρέξουμε στην πρακτική δουλειά του κόμματος τα τελευταία χρόνια αυτή η γραμμή έχει αλλάξει μέσα από αποφάσεις (10ο Συνέδριο της ΚΝΕ), πανελλαδικά σώματα (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την εργατική δουλειά), επεξεργασίες της ιστορίας του ΚΚΕ (Β' Τόμος Ιστορίας) και δηλώσεις στελεχών, όπως και από το 18ο Συνέδριο με το λεγόμενο «εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης». Πρόκειται λοιπόν, για συνειδητή διολίσθηση από το πρόγραμμα αφού την ευθύνη για την αλλαγή του προγράμματος την έχει το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος, το συνέδριο και κανένα άλλο σώμα.

Μέσα από αυτή την πρακτική το κόμμα απομακρύνθηκε σταδιακά από βασικά στοιχεία του προγράμματος όπως είναι ο κοινωνικοπολιτικός χαρακτήρας του μετώπου και «η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» ως παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει στην «έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Εδώ και ένα μεγάλο διάστημα το κόμμα έχει «ξεχάσει» γιατί στο 15ο Συνέδριο πάρθηκε η απόφαση ο χαρακτήρας του μετώπου να είναι και κοινωνικός και πολιτικός. Εχει «ξεχάσει» το ότι η δύναμη του μετώπου «βρίσκεται στο γεγονός ότι θα "συστεγάζει" από τα πάνω και από τα κάτω κοινωνικά κινήματα, της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τα κοινωνικά κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, για την ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το περιβάλλον κλπ. με πολιτικές δυνάμεις και κινήσεις».

Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις τέτοιες που επιτρέπουν τη συνεργασία μαζί τους παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όσο συντελούνται διεργασίες στο κοινωνικό επίπεδο, αντικειμενικά θα συντελούνται και στο πολιτικό. Στο σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο το ενδεχόμενο της πολιτικής συμμαχίας αποκλείεται ρητά και κατηγορηματικά. Στο όνομα της ιδεολογικής μας «καθαρότητας» και της διατήρησης της «επαναστατικότητάς» μας και επηρεασμένοι από τις αρνητικές εμπειρίες από τη στάση των συμμάχων μας στα πλαίσια του Συνασπισμού και της ΕΔΑ καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο πιο σωστός, ο πιο γρήγορος δρόμος είναι να πάμε μόνοι μας για τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και να αρνηθούμε (όταν στο μέλλον δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις) τις πολιτικές συμμαχίες και τα μέτωπα. Από το «θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε» του σ. Χαρίλαου (εννοώντας ότι θα εκμεταλλευτούμε «την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διάφορων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως επίσης και την παραμικρή δυνατότητα ν' αποχτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους») φτάσαμε στη σημερινή μας θέση «δε συνεργαζόμαστε με κανένα». Μια θέση που πολύ θυμίζει τις θέσεις των Γερμανών αριστερών και που πολλή κριτική έκανε ο Λένιν.

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα... κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων». Γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

«Είναι εκπληκτικό πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατό οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν πως όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!» απαντάει ο Λένιν στον «Αριστερισμό».

Κανένα μάθημα δεν παίρνουν λοιπόν οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος από τη θεωρητική και πρακτική στάση του Λένιν (βλ. συνεργασία με μενσεβίκους - αριστερούς εσέρους), από τη στάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο θέμα αυτό, από το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και από τις μέχρι σήμερα συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος. Ολη η παγκόσμια επαναστατική πείρα, θετική και αρνητική, διαγράφεται με μια μονοκονδυλιά.

Με αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων και σαν λογική συνέπεια αυτής, βλέπουμε να διαμορφώνονται και οι θέσεις στο πρόγραμμα που αφορούν στην απόρριψη της δυνατότητας αξιοποίησης μιας κυβέρνησης ΑΑΔ δυνάμεων που «με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, θα συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Θέση 29 ...Η ΚΕ δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας»...

Θέση 53 ...Η ΚΕ ως ανώτερο καθοδηγητικό όργανο στις πιο δύσκολες στιγμές της τετράχρονης πορείας, όπως ήταν οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις ελλείψεις και επιμέρους αδυναμίες, ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας...

Με αυτό τον τρόπο οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος δικαιολογούν τη στάση του κόμματός μας στην τελευταία εκλογική μάχη αποκρύπτοντας όμως το γεγονός ότι πουθενά στο ισχύον πρόγραμμα του κόμματος δε γίνεται λόγος για συμμετοχή του ΚΚΕ γενικά σε μία κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας», γενικά σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, σε μία κυβέρνηση που το ΚΚΕ θα συμμετέχει apriori μόνο και μόνο επειδή δέχεται πιέσεις.

Το ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ κάνει σαφή αναφορά για την κυβέρνηση που ενδεχομένως να προκύψει, σε ποιες συνθήκες και με ποιους όρους. Διαβάζουμε στο πρόγραμμα: «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Μιλά καθαρά για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και όχι για μία κυβέρνηση συνεργασίας γενικώς και αορίστως.

Οσο για την Θέση 65 ...Στα καθήκοντα του Κόμματος είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο πρώτ' απ' όλα το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια και η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού...

Εχει απαντήσει η ΓΓ του κόμματος σε παλιότερη ομιλία της και παραθέτω το κομμάτι εκείνο όπως δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 31/03/1996.

«Η ζωή, όμως, έχει δείξει, ότι στην περίοδο του μακρόχρονου και σκληροτράχηλου αγώνα προς το σοσιαλισμό εμφανίζονται δυνατότητες, να επιδράσει το αγωνιζόμενο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και στη διακυβέρνηση του τόπου, πριν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ριζική πολιτική αλλαγή, για την ανάδειξη, δηλαδή, της σοσιαλιστικής εξουσίας».

Ενα από τα καθήκοντα του Κόμματος είναι η συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ αποφασισμένης για την επανάσταση.

Σ' αυτή την κατεύθυνση αποφασιστική συμβολή έχουν τα συνδικάτα.

Σήμερα δυστυχώς, ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ χαμηλός. Παρ' όλα αυτά, φοβίζει την αστική τάξη. Γι' αυτό κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου να κρατήσει τους εργάτες μακριά από τα συνδικάτα, είτε τρομοκρατώντας, τσακίζοντας εν τη γενέσει του καθετί που πάει να σηκώσει κεφάλι, είτε με κρατική καταστολή, είτε καλλιεργώντας τη θεωρία της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, είτε δυσφημίζοντας και τσουβαλιάζοντας τους πάντες ως συνδικαλιστές τεμπέληδες και εξαργυρωμένους, αξιοποιώντας το κομμάτι της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν στρεβλή εικόνα για το ρόλο των συνδικάτων.

Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, τα συνδικάτα πρέπει να ενσωματώσουν στο λόγο και στη δράση τους τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν της λαϊκής οικονομίας, να στοχοποιήσουν τους πραγματικούς ενόχους της σημερινής κατάστασης (καπιταλιστική οικονομία, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, ΕΕ). Παρά τα βήματα που έχουν γίνει εξακολουθεί να υπάρχει καθυστέρηση στην υλοποίηση των αποφάσεων της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την εργατική δουλειά.

Σύντροφοι, η δράση των συνδικάτων σήμερα σε περίοδο κρίσης, κατά κύριο λόγο έχει να κάνει με την υπεράσπιση των κατακτήσεων που αφαιρούνται (και πολύ σωστά κάνουμε), έχει να κάνει με την παρέμβαση για την ικανοποίηση μικρών και μεγάλων αιτημάτων της εργατικής τάξης (υπεράσπιση συλλογικών συμβάσεων, καταβολή δεδουλευμένων, ανάκληση απολύσεων, κλπ.). Αυτός ο αγώνας, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ελλιπής και οξύμωρος. Δεν μπορείς, σήμερα, να λες στον εργάτη «ξέρεις συνάδελφε ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, τώρα θα σου αφαιρέσει ό,τι κατακτήσεις αναγκάστηκε να σου παραχωρήσει τα προηγούμενα χρόνια, έλα να υπερασπιστούμε αυτές τις κατακτήσεις». Εδώ, ο συνάδελφος, σου απαντάει με την απλή λογική «αφού το βλέπουμε και μόνοι μας ότι δεν έχει δουλειά, τι να κάνει και ο εργοδότης, ας έχουμε δουλειά και ας παίρνουμε λιγότερα». Αυτό το αντιμετωπίζουμε έντονα ιδιαιτέρα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εδώ, αν εμείς δεν του πούμε τώρα για την εργατική εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, για την εκλογή από τους ίδιους τους εργαζόμενους όλων όσων διευθύνουν την παραγωγική διαδικασία, για την ανακλητότητά τους κλπ., μπορεί να τον κερδίσουμε να έρθει σε μια απεργία αλλά ως εκεί.

Τα προηγούμενα χρόνια αναπτύχθηκαν επιχειρησιακοί αγώνες («Φυρογένης», «Καζής» και αλλού). Οι εργαζόμενοι απέσπασαν μικρές κατακτήσεις, επιδόματα κ.ά. κι αυτά κατακτήθηκαν όταν μπήκαν μπροστά οι ταξικές δυνάμεις, και μας το αναγνώρισαν. Σήμερα όμως, αν κοιτάξουμε πόσοι έμειναν και παλεύουν για τον τελικό σκοπό θα τους μετρήσουμε στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κατά την περίοδο της κρίσης, οι παρεμβάσεις των συνδικάτων για απολύσεις, δεδουλευμένα, αυξήθηκαν. Εγιναν οργανωμένες κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις μετάλλου, όπως στα αλουμινάδικα στο Περιστέρι, όπου εκφράστηκε καλύτερη συμπαράσταση και σημαντική αλληλεγγύη. Το τελικό αποτέλεσμα και εδώ το ίδιο. Αναφέρω τα παραδείγματα, σύντροφοι, γιατί πιστεύω πως σήμερα σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο της ταξικής πάλης που διανύουμε είναι ανάγκη να προβάλλουμε πιο δυναμικά και αποφασιστικά την πολιτική μας πρόταση. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εργάτες να ξεχωρίζουν τους άμεσους στόχους (επίδομα, αύξηση μισθών, κλπ.) από τον τελικό σκοπό, να ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους συμμάχους τους. Πρωτίστως, να προβάλλουμε ότι υπάρχει και προοπτική και ελπίδα. Τα ίδια τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν σήμερα σχολεία της εργατικής εξουσίας.

Σήμερα, είναι ανάγκη να δώσουμε νέα δείγματα γραφής. Οφείλουμε να εμπνεύσουμε τους εργάτες με την προοπτική, γιατί ένα μεγάλο μέρος εργατών, μας έχει συνδέσει μόνο με τη διαμαρτυρία. Η προοπτική δεν μπορεί να μπαίνει στην τελευταία αράδα της ανακοίνωσης ή σε μια ομιλία στο εργοστάσιο να δειλιάζουμε να αναφερθούμε σ' αυτήν μήπως και μας κατηγορήσουν για κομματικοποίηση. Είναι στην αρμοδιότητα του συνδικάτου και κάθε κλάδου να παρουσιάσει στους εργάτες τις καταστροφικές συνέπειες από τη συμμετοχή μας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, όχι με ένα ξερό όχι στη λυκοσυμμαχία (αυτό είναι να το γράψουμε στο πανό μας ή στην αφίσα μας), αλλά με επιχειρήματα να αποδεικνύουμε ότι η χώρα μας μπορεί να εξασφαλίσει τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, την ένδυση και την υπόδηση, τη μόρφωση και την υγεία, δηλαδή την ικανοποίηση των διευρυνόμενων σύγχρονων λαϊκών αναγκών, εξαλείφοντας την ανεργία, αρκεί να ακολουθηθεί ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι κάθε ευρώ που έρχεται από την ΕΕ είναι απόλυτα συνδεδεμένο με καταστροφή της παραγωγής μας (αγρότες, ΕΣΠΑ, κλπ.). Πρέπει, λοιπόν, να ξεπεράσουμε, σύντροφοι, τη συνθηματολογία στις ανακοινώσεις και στις ομιλίες μας στους χώρους δουλειάς.

Μπορούν τα Συνδικάτα σήμερα να παρουσιάσουν παραδείγματα για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας τομέας με κεντρικό σχεδιασμό. Για παράδειγμα, σήμερα οι επιχειρήσεις που κατασκευάζουν ηλιακούς θερμοσίφωνες βρίσκονται στη δύνη της κρίσης. Δεν είναι άραγε, ευθύνη του Συνδικάτου με τις δυνατότητες και ικανότητες που διαθέτει σήμερα μέσα από μια μελέτη ή ημερίδα, με συμμετοχή και των ίδιων των εργαζομένων, να αποδείξουμε ότι όχι μόνο δε θα έπρεπε να γίνουν απολύσεις στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά να γίνουν προσλήψεις για να καλυφθούν οι ανάγκες. Εδώ δεν πρέπει να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους; Δεν πρέπει να απαντήσουμε πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ένωση βολεύει μόνο τους καπιταλιστές, αφού ακόμα και σε περίοδο κρίσης μπορούν να εξάγουν τα κεφάλαια και να πάνε σε όποια χώρα μπορούν να εκμεταλλευτούν σε μεγαλύτερο βαθμό την εργατική της τάξη; Αυτό δεν είναι απόδειξη ότι λειτουργεί η Ελλάδα ως ιμπεριαλιστική χώρα;

Πιστεύω, πως όσο θα ανοίγεται το ζήτημα της προοπτικής στους χώρους δουλειάς και θα δίνουμε στον εργάτη να κατανοεί ότι η προοπτική περνάει μέσα από την κοινωνική συμμαχία, θα κατακτάμε συνειδήσεις και θα ξεπηδάνε πρωτοπόροι εργάτες που θα θέλουν πραγματικά να βάλουν πλάτη για άλλη κοινωνία.

Να μιλήσουμε απλά, κατανοητά, στην καρδιά των εργατών. Να διδαχτούμε από αυτό που έκανε ο μεγάλος ποιητής σύντροφος Γιάννης Ρίτσος. Εκανε χιλιάδες εργάτες, αγρότες, να τραγουδήσουν ποίηση χωρίς ποτέ τους να έχουν ανοίξει ένα βιβλίο να διαβάσουν ένα ποίημα.

Σύντροφοι, τα εργαλεία τα έχουμε. Πρέπει να αξιοποιήσουμε το γεγονός ότι το Κόμμα έχει επεξεργασμένες θέσεις που αποτελούν παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Να αποδείξουμε πρέπει τη μαστοριά μας.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο ενσωματώνουν εμπειρία που έχουμε αποκτήσει σαν Κόμμα όλα τα προηγούμενα χρόνια και κάνουν ένα βήμα παραπέρα διαμορφώνοντας συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην πάλη μας για την επαναστατική αλλαγή. Θα ήθελα από τη μεριά μου να συμβάλω στον προσυνεδριακό διάλογο μεταφέροντας εμπειρία που προσφέρει η δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που ζουν σε χώρες του εξωτερικού.

Ολο το προηγούμενο διάστημα οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο εξωτερικό, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σύγκρουση με τον ταξικό αντίπαλο, στο βαθμό που αυτή αναπτύχθηκε. Το ΚΚΕ και στο πλευρό του η ΚΝΕ σήκωσαν το κύριο βάρος της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη ιδεολογία, για τις αιτίες της κρίσης, την προβολή της διεξόδου από αυτήν, το σοσιαλισμό, την απάντηση στον αντικομμουνισμό. Σύντροφοι αναδείχθηκαν σε λαϊκούς ηγέτες στο χώρο δουλειάς τους, σε μεγάλα εκτυπωτήρια ή σε εργοστάσια της αυτοκινητοβιομηχανίας στη Γερμανία. Τους εμπιστεύτηκαν, σε αρκετές περιπτώσεις, εκατοντάδες εργαζόμενοι. Τους προστάτευσαν όταν η εργοδοσία στράφηκε εναντίον τους, τους ανέδειξαν είτε σαν μέλη, είτε σαν προέδρους των εργοστασιακών συμβουλίων. Μαθητές μέλη της ΚΝΕ ήταν η φωνή που, είτε σε ελληνικά είτε σε γερμανικά σχολεία, απαντούσε στον αντικομμουνισμό του δασκάλου, που υπερασπιζόταν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Σύντροφοί μας έδωσαν μάχη να επηρεάσουν σε ταξική κατεύθυνση κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς, σε νοσοκομεία ή πανεπιστήμια, όπου κυριαρχούσαν ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και για τα προβλήματα των νέων μεταναστών από την Ελλάδα, είτε αυτά αφορούσαν τη δουλειά τους, τη διαμονή τους ή την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Η μάχη αυτή που δίνουμε σαν Κόμμα και σαν Οργάνωση στις χώρες του εξωτερικού, πραγματοποιείται κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, καθώς αρκετές φορές η απόσταση που σε χωρίζει από τους συντρόφους σου είναι μερικές δεκάδες χιλιόμετρα ή πολλές φορές σε δυσκολεύει το γεγονός ότι η ιδεολογική - πολιτική διαπάλη διεξάγεται σε μια ξένη γλώσσα. Το πιο σύνθετο καθήκον όμως είναι το πώς κατορθώνουμε να εξειδικεύσουμε τη γενική πολιτική του Κόμματος με τέτοιο τρόπο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της πάλης όχι μόνο σε έναν κλάδο ή τομέα δουλειάς αλλά σε μια άλλη χώρα.

Αυτή είναι και μια από τις κύριες αδυναμίες που παρουσιάστηκαν το προηγούμενο διάστημα. Υπήρξε επανάπαυση δηλαδή με το ότι ο γενικός προσανατολισμός δράσης ήταν σωστός, ότι επιβεβαιωνόταν η κατεύθυνσή του. Από τη μια πλευρά δηλαδή είχαμε σωστά σαν κριτήριο του προσανατολισμού δράσης των Οργανώσεων στο εξωτερικό, ότι οι κομμουνιστές σε όποια χώρα και αν ζουν πρέπει να συμβάλλουν στο να δημιουργούνται προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, προϋποθέσεις για να απαλλαγούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα από τους εκμεταλλευτές τους. Την ίδια στιγμή όμως δεν υπήρξε ειδικευμένο σχέδιο δράσης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε πανεπιστήμια, σε νοσοκομεία, στις μεγάλες πόλεις του εξωτερικού. Χρειάζεται το επόμενο διάστημα να δούμε συνολικά στα όργανα και στις Οργανώσεις Βάσεις το πώς θα εξειδικευτεί το γενικό αυτό καθήκον με συγκεκριμένο σχέδιο για κάθε έναν σύντροφο.

Το παραπάνω θα δώσει και ώθηση στη λύση μιας ακόμη δυσκολίας: Τι ικανότητα έχουμε να παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά όταν κινητοποιούνται ανώριμες πολιτικά δυνάμεις σε χώρους που μάλιστα κυριαρχούν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Τότε λοιπόν είχαμε περιπτώσεις που σύντροφοι κάτω και από το βάρος του ότι μπορεί να βρίσκονταν μόνοι στο συγκεκριμένο χώρο είτε δεν έκαναν προσπάθεια να οργανώσουν την πάλη στο χώρο τους, είτε συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις χωρίς να δώσουν μάχη στο μέτρο που ήταν δυνατό για να επηρεάσουν το περιεχόμενό τους, να αλλάξουν συσχετισμούς, να κερδίσουν συνειδήσεις. Και φυσικά εδώ μπορούμε να εντοπίσουμε και αδυναμίες στην καθοδηγητική δουλειά των οργάνων ή στη λειτουργία των ΚΟΒ κα ΟΒ, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ικανότητα των κομματικών και κνίτικων μελών να αντεπεξέλθουν σε αυτά τα σύνθετα καθήκοντα.

Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία το εξής ερώτημα: Τι είναι αυτό το στοιχείο που έδωσε τη δυνατότητα στα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να αναπτύξουν, παρά τις αδυναμίες, μια τέτοια δράση στο εξωτερικό, την ίδια στιγμή μάλιστα που δυνάμεις που θα έπρεπε να παίζουν πρωτοπόρο ρόλο στο εργατικό λαϊκό κίνημα κάθε χώρας έχουν δυσκολίες, για διάφορους λόγους, να αντεπεξέλθουν σε αυτό το καθήκον; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι σαν κόμμα έχουμε κατακτήσει να διαμορφώσουμε επαναστατική στρατηγική, που εμπλουτίζεται διαρκώς με βάση την εμπειρία που κατακτούμε, και έχει στον πυρήνα της την ανατροπή του καπιταλισμού και όχι τη διαχείρισή του. Το γεγονός δηλαδή ότι στο δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση όλο το σχέδιο δράσης του Κόμματος τα προηγούμενα χρόνια αλλά και τώρα μέσα από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ήταν και είναι σχέδιο συγκέντρωσης δυνάμεων με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των αστών. Αυτό είναι που διαμορφώνει και κομμουνιστές, που μπορούν να δρουν κάτω από όλες τις συνθήκες χωρίς να υπολογίζουν τις θυσίες που θα απαιτήσει μια τέτοια μάχη.

Ταυτόχρονα το γεγονός ότι η δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έκαναν σημαντική προσπάθεια όλο το προηγούμενο διάστημα να συμβάλλουν στην οργάνωση της πάλης σε ταξική κατεύθυνση σε όποια χώρα της Ευρώπης και αν δρούσαν, αποτελεί απόδειξη ότι δεν υπάρχουν κάποιες «ιδιαίτερες» συνθήκες που θα αναγκάσουν ένα επαναστατικό κόμμα να συμβιβαστεί με τον ταξικό εχθρό. Το γεγονός δηλαδή ότι δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να αλλοιώσει την επαναστατική του στρατηγική και να συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο, μαζί άλλες οπορτουνιστικές ή «προοδευτικές» δυνάμεις, στη στήριξη ή τη διαχείριση της εξουσίας των εκμεταλλευτών του λαού.

Βαδίζουμε μπροστά στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας με αισιοδοξία, ότι θα βγούμε πιο ικανοί για τις μάχες που ακολουθούν. Ανάμεσα στα πολλά που ενισχύουν αυτή μας την αισιοδοξία, είναι ότι είναι μεγάλη υπόθεση να υπάρχουν εργάτες στις χώρες της Ευρώπης που να κοιτάνε με ελπίδα στα μάτια τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ότι είναι μεγάλη υπόθεση παιδιά Ελλήνων μεταναστών σε μια ξένη χώρα να μαθαίνουν μέσα από την ΚΝΕ, τη νεολαία του ΚΚΕ, να στέκονται περήφανα και αλύγιστα μπροστά στον ταξικό τους αντίπαλο. Είναι όμως και κάτι που μεγαλώνει τις ευθύνες μας, να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για να σηκωθούμε σαν Κόμμα ένα μπόι ψηλότερα.

Με βάση τον κεντρικό προβληματισμό των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου, πώς το Κόμμα μας, ως η επαναστατικά οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, θα μπορέσει να προετοιμάσει το εργατικό κίνημα να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και να οικοδομήσει τη δική του, θέλω να θέσω κάποια ζητήματα. Ζητήματα που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της πολιτικής και της στρατηγικής μας, ενώ αποτελούν για το Κόμμα πηγή δημιουργικού προβληματισμού για τη βελτίωση της δουλειάς και της παρέμβασής μας με βάση τα νέα καθήκοντα που τίθενται.

Η δουλειά της Οργάνωσής μας στη Γερμανία, χώρα που και παλιότερα αλλά και τελευταία λόγω όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης έχει έντονο ελληνικό μεταναστευτικό στοιχείο, επιβεβαιώνει τη Θέση του 19ου Συνεδρίου ότι μόνο η παρέμβασή μας με κριτήρια κοινωνικοταξικά κινητοποιεί - συσπειρώνει δυνάμεις, τις βάζει σε σωστό ταξικό προσανατολισμό. Αποδεικνύεται ότι βασικό παράγοντα στην ταξική αφύπνιση των εργαζομένων αποτελεί η καθαρή γραμμή αντιπαράθεσης με κάθε ιδεολόγημα «ταξικής ειρήνης», «κοινών προβλημάτων όλων των ανθρώπων». Τα ιδεολογήματα αυτά συγκεκριμένα στο χώρο των μεταναστών αποκτούν, μέσα από το γενικό «όλοι είμαστε Ελληνες», έντονη πατριωτική μορφή, με ένα στόχο: Να κρύψουν από τους εργάτες ότι μοναδικό στοιχείο που τους ενώνει είναι η ίδια ακριβώς μορφή εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης, ανεξάρτητα από το αν τα αφεντικά τους είναι Ελληνες ή Γερμανοί αφού και το κεφάλαιο ποτέ δεν έκανε διάκριση στην εξαθλίωσή τους με βάση την εθνική τους ταυτότητα. Μόνο η παρέμβαση με τέτοια καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά και αντίστοιχα αιτήματα δίνει δυναμική και προσανατολισμό στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και στη Γερμανία. Μία τέτοιου είδους δράση και μόνο είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση Επιτροπής Αγώνα Νέων Μεταναστών Βερολίνου, δείχνοντας ότι μόνο η ξεκάθαρη δουλειά μας, απευθυνόμενη στον εργάτη - μετανάστη με βάση τη θέση του στην παραγωγή και την εκμετάλλευση που βιώνει είναι αυτή που μπορεί να αφυπνίσει τη συνείδησή του, να τον κινητοποιήσει, να τον βοηθήσει να αντιληφθεί την ταξική αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνει απέναντι στον άλλο εργαζόμενο, είτε είναι Ελληνας μετανάστης είτε Γερμανός.

Με τα παραπάνω συνδέεται και το επόμενο ζήτημα, το οποίο προκύπτει από τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου αλλά και από τη συνολική πολιτική του Κόμματός μας. Πρόκειται για το ρόλο του κομμουνιστή, όπου κι αν δρα, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες που εκεί αντιμετωπίζει. Μιλάμε στην ουσία για την ικανότητα του μέλους του ΚΚΕ αλλά και συνολικά του Κόμματος να μην υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης αλλά, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες του χώρου, να προσαρμόζει - εξειδικεύει τη δράση του, χωρίς να αποκλίνει από το βασικό καθήκον του πρωτεργάτη στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης. Η εμπειρία συνολικά του Κόμματος αλλά και της Οργάνωσης Γερμανίας, μιας χώρας με εκφυλισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, αποδεικνύει την πολύτιμη σημασία της δράσης του κομμουνιστή, τόσο μεμονωμένα όσο και συνολικά για το εργατικό κίνημα. Οπου οι δυνάμεις μας συμμετέχουν, έστω κι αδύναμα, στους αντίστοιχους φορείς, με βάση και τις ιδιαίτερες συνθήκες στη Γερμανία και δίχως αυταπάτες για το ρόλο του γερμανικού συνδικαλιστικού κινήματος, και εργαζόμενους επηρεάζουμε και σημειώνουμε ρήγματα στη συνείδησή τους. Ταυτόχρονα προβληματίζουμε και άλλες δυνάμεις να λάβουν ξεκάθαρη θέση, να βελτιώσουν κι αυτές την παρέμβασή τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η συζήτηση που κάναμε με το Γερμανικό ΚΚ στην κατεύθυνση αυτή σχετικά με την ευρωπαϊκή μέρα κινητοποίησης συνδικάτων και η δημιουργική συνεργασία μαζί του στη βάση της Επιτροπής Αγώνα Νέων Μεταναστών Βερολίνου. Η συζήτηση στα πλαίσια του πώς θα διεκδικήσουν οι νέοι μετανάστες τα ταξικά τους δικαιώματα αποτελεί παράδειγμα και για τη δική τους αντίστοιχη δράση. Η πείρα αυτή επιβεβαιώνει και τη Θέση του 19ου Συνεδρίου ότι η ένταξη των μεταναστών στα σωματεία, στην ταξική πάλη ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης κάθε χώρας, αποτελεί βασικό παράγοντα ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

Επόμενο ζήτημα αφορά στη σχέση του Κόμματος με την ΚΝΕ, σχέση καθοριστική για την ανάπτυξη και την εξειδίκευση της δράσης του Κόμματος στις νεότερες ηλικίες. Η εμπειρία μας από την Οργάνωση κι εδώ επαληθεύει πως μόνο η συντονισμένη δουλειά ΚΟΒ-ΟΒ φέρνει αποτελέσματα στην παρέμβασή μας τόσο σε νεότερες ηλικίες όσο και σε μεγαλύτερες. Είναι οι δυνάμεις του Κόμματος εκείνες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη γνωριμία των μελών της ΚΝΕ με όλο και περισσότερους νέους, ενώ έχουμε πολλά παραδείγματα, ως Οργάνωση, που τα ΚΝίτικα μέλη φέρνουν σε επαφή νέους μετανάστες με το Κόμμα, προσπαθούν να γνωριστούν οι ΚΟΒ με γονείς και συγγενείς παιδιών με τα οποία μιλάμε. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις μιλάμε για κοινό περίγυρο ΚΟΒ-ΟΒ, που κινητοποιείται, συσπειρώνεται, υπερασπίζεται το Κόμμα από τον ταξικό εχθρό. Επιβεβαιώνεται ταυτόχρονα πως μία τέτοια από κοινού δουλειά είναι καθοριστικός παράγοντας στην αφομοίωση των συντρόφων μας, ως μελών της Νεολαίας του ΚΚΕ, ενισχύοντας τον ταξικό προσανατολισμό της δουλειάς τους στην εργατική νεολαία.

Τέλος, θέλω να αναφερθώ στο σημαντικό ζήτημα της αυτοτέλειας του Κόμματος. Βασικό που προκύπτει από τις Θέσεις είναι ότι η αυτοτέλεια του Κόμματος είναι θέμα το οποίο ξεπερνά απλά και μόνο την ξεκάθαρη οργανωτική του δομή. Αφορά την ουσία της επαναστατικής στρατηγικής του με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού, το ανειρήνευτο ταξικό του μίσος με τον οπορτουνισμό και όλες τις μορφές του και την πάλη για την οικοδόμηση της εργατικής εξουσίας. Η εμπειρία επιβεβαιώνει ακριβώς ότι όπου η αυτοτέλεια δεν είναι έτσι κατανοητή, αλλά περιορίζεται επιφανειακά στην ύπαρξη ξεχωριστού οργανωτικά και μόνο ΚΚ, χάνει την ουσία της, οδηγώντας το ΚΚ σε σημαντικά στρατηγικά λάθη. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα ΚΚ του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τα οποία ναι μεν επιδιώκουν την οργανωτική τους αυτοτέλεια, και την έχουν, αλλά στην ουσία, αφήνοντας ανοιχτό μέτωπο συνεργασιών με τον οπορτουνισμό σε επίπεδα εκλογικών και μη συμμαχιών, αντιμετωπίζουν σοβαρά ζητήματα τόσο στην παρέμβασή τους στην εργατική τάξη της χώρας τους όσο και στον προσανατολισμό και στην προοπτική που αυτή έχει. Αποδεικνύεται λοιπόν πως αυτοτελές ΚΚ σημαίνει ακριβώς Κόμμα με ξεκάθαρη επαναστατική στρατηγική, το οποίο όχι μόνο δεν θα διαχέεται οργανωτικά αλλά δεν θα δέχεται καμία υποχώρηση στον ένα και μοναδικό του στόχο, στην επαναστατική δηλαδή ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Πιστεύω πως το Κόμμα μας έχει κάνει σημαντικά βήματα, χωρίς υπερβολή θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω άλματα, στην κομμουνιστική σκέψη και δράση, όχι μόνο στο δικό μας, μα και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Νομίζω ότι στη διάθεση του Κόμματος είναι και το παραπέρα προχώρημα αυτής της σκέψης και δράσης που όμως εμποδίζεται από βαρίδια του παρελθόντος και που χρειάζονται μελετημένα, όμως σταθερά βήματα για να ξεπεραστούν και που ήδη το Κόμμα έχει ξεκινήσει με τις διάφορες επεξεργασίες του. Στον προσυνεδριακό και στο ίδιο το 19ο Συνέδριο μπορεί να συνεχιστεί και να ενταθεί αυτή η προσπάθεια.

Ορισμένοι σύντροφοι, επιχειρώντας να υποστηρίξουν την ανάγκη το Κόμμα ν' αποδέχεται τη δυνατότητα συμμετοχής σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, χρησιμοποιούν επεξεργασίες του Λένιν για: «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», κλπ. Ομως ο Λένιν αναφερόταν σε μια χώρα μισοφεουδαρχική, απολυταρχική - ο τσαρισμός δεν ήταν απλά μια μοναρχία - όπου η συντριπτική πλειοψηφία ήταν αγρότες, θέσεις που άλλωστε ο ίδιος άλλαξε χωρίς καθυστέρηση, όταν η κατάσταση το επέβαλε. Δικαιώθηκε.

Οι Μαρξ - Ενγκελς μιλούσαν για την προοπτική της επανάστασης στη Δυτική Ευρώπη, άσχετα αν κι ο ίδιος ο Μαρξ αργότερα διέβλεψε τη μετατόπιση μιας πιθανής επαναστατικής έκρηξης στη Ρωσία. Με την εξέλιξη του καπιταλισμού σε μονοπωλιακό, η ζωή δεν επιβεβαίωσε την πρόβλεψη για επανάσταση στη Δύση. Αντίθετα επιβεβαιώθηκε ο Λένιν. Αυτό σημαίνει από την πλευρά του αναθεώρηση του μαρξισμού;

Ο Λένιν μιλούσε για 5-6 χώρες ληστές που μοιράζονται και ταυτόχρονα διαφιλονικούν για την ανθρωπότητα. Τότε όμως υπήρχαν ακόμα οι αποικίες και χώρες με προκαπιταλιστικά κατάλοιπα. Πάντως στην Ελλάδα φεουδαρχικά υπολείμματα, που να δικαιολογούν αστικοδημοκρατικό στάδιο, είχαν πάψει να υπάρχουν από τις αρχές του 20ού αιώνα, γιατί μετά την επανάσταση στο Γουδί (1909) και το Κιλελέρ (1910), αργά και σταδιακά, με συμβιβασμούς με την αστική τάξη, μ' εξαγορές κλπ., όπως θαυμάσια - αν δεν κάνω λάθος - περιγράφει ο Ζήσης Σκάρος στην τριλογία του «Οι ρίζες του ποταμού», τα τσιφλίκια απαλλοτριώνονταν. Αλλωστε το ελληνικό κράτος από συστάσεώς του ήταν αστικό (με στοιχεία συμβιβασμού με τους κοτζαμπάσηδες - τσιφλικάδες οπωσδήποτε), προερχόμενο από μια αστική εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση.

Οσο για την εξάρτηση από μειονεκτική θέση (που αυτή φυσικά υπάρχει λόγω της ενδιάμεσης θέσης της χώρας στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα) ούτε αυτός είναι λόγος αστικοδημοκρατικού σταδίου, γιατί η αστική τάξη, παρά τις αντιθέσεις στους κόλπους της, στέκεται ενιαία για το δρόμο ανάπτυξης που πρέπει ν' ακολουθηθεί -τον καπιταλιστικό- (το 'δειξε κι η Ιστορία του 1944-49) και στον οποίο δρόμο ομονοούν και οι οπορτουνιστές σήμερα. Η εξάρτηση από υποδεέστερη θέση της αστικής τάξης έχει να κάνει με την αδυναμία μόνη της να μπορέσει να διεισδύσει σε αγορές και περιοχές κι ακόμα - εδώ κι αν είναι αδύναμη - ν' αντιμετωπίσει το επαναστατικό κίνημα.

Ομως το κεφάλαιο από τη γέννησή του ακόμα, όπως το περιέγραψαν ήδη οι Μαρξ - Ενγκελς στο προμονοπωλιακό του στάδιο, ήταν επεκτατικό, για έξοδο απ' τη χώρα συσσώρευσής του. Πολλώ μάλλον στο ιμπεριαλιστικό - μονοπωλιακό του στάδιο. Π.χ. η συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης στην Ουκρανική και στη Μικρασιατική εκστρατεία ήταν γιατί ήθελε να συμμετάσχει στο μοίρασμα - σ' όσο της αντιστοιχούσε λόγω της δύναμής της - και στη διεύρυνση της εσωτερικής της αγοράς. Προς τι λοιπόν οι αντιρρήσεις για ένταξη του ελληνικού κεφαλαίου στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όχι τώρα, αλλά από τότε που διαμορφώθηκε ο μονοπωλιακός καπιταλισμός; Το λάθος μας σαν ΚΚΕ είναι που δεν το είδαμε τότε κι όχι φυσικά μ' αποκλειστικά δικιά μας ευθύνη, λάθος που εδραζόταν σε μεγάλο βαθμό και στις αντίστοιχες επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ).

Ομως το Κόμμα έχει πολλά ακόμα να μελετήσει και κυρίως όλη εκείνη την περίοδο μετά τον Λένιν - και της ίδιας της ΚΔ. Πιστεύω πως καταλυτικά σ' αυτό θα βοηθήσει το ξαναγράψιμο του πρώτου τόμου της Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949). Να ξαναδούμε ιστορικά τα μέτωπα (Αντιφασιστικό, Παλλαϊκό, Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα κλπ.) όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά όσο μπορούμε και σ' επίπεδο ΚΔ, σε Ισπανία, Γαλλία κλπ. και τη συνεπεία αυτών διάλυση της Διεθνούς Κομμουνιστικής Νεολαίας κλπ.

Ακόμα να ξαναδούμε την εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αν υπάρχουν χώρες, στη μεσαία και στην κατώτατη βαθμίδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που χρειάζεται να περάσουν από ενδιάμεσο στάδιο. Τώρα δεν υπάρχουν αποικίες, αλλά υπάρχουν χώρες που διεξάγουν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, π.χ. Κύπρος, Παλαιστίνη, λόγω πραγματικής κατοχής. Επίσης υπάρχουν χώρες με αντιδραστικά καθεστώτα, όπως στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία, κλπ. Σ' αυτές χρειάζεται αστικοδημοκρατικό στάδιο; (Εννοείται με πάντα πρωτοπόρο και αυτοτελή ρόλο της εργατικής τάξης και του Κόμματός της).

Σε τούτα φυσικά μπορούν ν' απαντήσουν μόνο οι συνεργασίες με τα ΚΚ αυτών των χωρών, στη βάση όμως μόνο του μαρξισμού - λενινισμού κι όχι του οπορτουνισμού που κατατρύχει (και γι' αρκετό καιρό ακόμα, απ' ό,τι φαίνεται) πολλά κόμματα. Και φυσικά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, όταν ηττηθεί ο οπορτουνισμός στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, η Νέα Κομμουνιστική Διεθνής (ΝΚΔ) που θα στηθεί πάνω σ' αυτήν την πραγματικότητα.

Μήπως με τη θέση μας για το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα «αναθεωρούμε» το λενινισμό; Οποιος το ισχυριστεί, βρίσκεται μακριά από την ουσία του, όσο μακριά από το μαρξισμό ήταν και ο Κάουτσκι και ο Τρότσκι που κατηγορούσαν τον Λένιν για απομάκρυνση από τον Μαρξ με την επανάσταση στη Ρωσία. (Δεξιός κι «αριστερός» οπορτουνισμός αντίστοιχα που τόσο εύκολα συναντιούνται, όπως στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ κι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πέρα απ' όποιες διαφορές, στην ουσία μιλάνε για κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού).

Σωστά ακόμα κατά τη γνώμη μου απαλείφεται και το «αντιιμπεριαλιστικό» από το Μέτωπο, γιατί πέρα από τις συγχύσεις για ενδιάμεσο στάδιο, είναι και πλεονασμός, αφού ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, δηλαδή η δράση των μονοπωλίων έμπαινε δυο φορές. Ακόμα παραπέρα η συνύπαρξη των όρων αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό μπορεί να προκαλέσει σύγχυση με το διαχωρισμό οικονομίας - πολιτικής, ότι ιμπεριαλισμός σημαίνει απλά επεκτατισμός, κάτι σαν το ρωμαϊκό imperium κι όχι μονοπωλιακός καπιταλισμός.

Ομως «μαζί με τ' απόνερα ας μην πετάξουμε και το μωρό», ας μην απαλλάξουμε την αστική τάξη από τη χαμέρπεια της υποταγής για το κέρδος. Η εξάρτηση βέβαια ήταν πάντα με τη θέλησή της και ποτέ με το μπιστόλι στον κρόταφο. Δε μιλάμε για κατοχή, άλλωστε και σ' αυτήν κομμάτι της άρχουσας τάξης εθελοντικά πήγε με τον κατακτητή. Οι πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, τα συμφέροντα αυτού του κομματιού της αστικής τάξης εξυπηρετούσαν. Οι ριψάσπιδες της Μ. Ανατολής το άλλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε μια φορά στις ΗΠΑ, θα πάει και δεύτερη κι εκεί κι αλλού, μέχρι να του «κάτσει» η «διαχείριση».

Και βέβαια η αλληλοεξάρτηση από μόνη της δεν είναι κάτι το κακό, αλλά αυτή έχει να κάνει με το ότι «εξαρτώμενη» κι «εξαρτώσα» (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) αστική τάξη έχουν κοινό στόχο το ξεζούμισμα των λαών «τους».

Μετά την δύσκολη περίοδο '74-'91, για την οποία το κόμμα θα κριθεί αυστηρά από την ιστορία, το ΚΚΕ με σταθερά βήματα βρίσκει το δρόμο του. Σημαντικός και αναγκαίος σταθμός ήταν το 15ο Συνέδριο και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το σοσιαλισμό (1995). Επόμενο αναγκαίο βήμα ήταν το 18ο Συνέδριο, στο οποίο το κόμμα απέδειξε ότι ως συλλογικός διανοητής μπορεί να αφομοιώνει δημιουργικά την εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι επεξεργασίες του 18ου Συνεδρίου ήταν μία εξαιρετικά σημαντική συμβολή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, συνέβαλλαν στη συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική κάθε επίδοξου κομμουνιστικού κόμματος. Το σχέδιο προγράμματος που προτείνεται στο 19ο Συνέδριο, έρχεται να δώσει υλική μορφή σε αυτά τα συμπεράσματα. Στο πρόγραμμα κάθε κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να σκιαγραφείται η πολιτική του στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ετσι, το σχέδιο προγράμματος καταφέρνει πλέον να ενσωματώσει την εμπειρία της ταξικής πάλης τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού όσο και σε συνθήκες σοσιαλισμού.

Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό στοιχείο στις θέσεις, είναι η απόσταση από τη συμμετοχή σε εξουσία που πιθανόν προκύπτει από το αστικό Κοινοβούλιο. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί να προκύψει όργανο εργατικής εξουσίας (ούτε καν μεταβατικό), στο οποίο να εκπροσωπούνται ταυτόχρονα (ψηφίζοντας ή όχι) εργάτες και καπιταλιστές. Στόχος είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και τίποτα λιγότερο (βλ. «μίνιμουμ πρόγραμμα»). Επίσης, θετική είναι η εγκατάλειψη της παλαιότερης εκτίμησης περί εξαρτημένης χώρας. Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του και η ιμπεριαλιστική πυραμίδα αποτυπώνει τους συσχετισμούς μεταξύ των κρατών σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής. Θετική είναι η (έστω και με καθυστέρηση) αποσαφήνιση των θέσεων για τα «εθνικά ζητήματα». Τέλος, είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ δεν απευθύνεται σε κανενός είδους «αριστερά». Απευθύνεται κατ' αρχήν στην εργατική τάξη, και έπειτα στους συμμάχους της.

Τα τελευταία χρόνια το κόμμα έχει σωστά διατάξει και προσανατολίσει το δυναμικό του στην οικονομική πάλη. Η δράση του κόμματος ήταν που ανέκοψε, στο βαθμό που μπορούσε, την εξαιρετικά ισχυρή επίθεση του αντίπαλου. Παρ' όλα αυτά, τόσο στην περίοδο της κρίσης, όσο και στην περίοδο της ύφεσης που διατρέχουμε αυτή τη στιγμή, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές (γιατί αποκαλύφθηκαν οι συγκαλυμμένες αντιθέσεις του καπιταλισμού), δεν σημειώθηκε άνοδος του υποκειμενικού παράγοντα. Εξετάζουμε κάποιες από τις υποκειμενικές αδυναμίες του κόμματος, που συνέβαλλαν σε αυτό.

Σωστά εκτιμήθηκε ήδη από το 2010, ότι: «Ο βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη».(Απόφαση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στην ε.τ., 3/2010). Η ένταση της επίθεσης στο πεδίο της οικονομικής πάλης, δεν επέτρεψε στο δυναμικό του κόμματος να προετοιμαστεί και να αντεπεξέλθει στο πεδίο της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης, παρά το ότι ήταν έγκαιρα εφοδιασμένο (Αποφάσεις 18ου Συνεδρίου). Το αλάνθαστο και καθολικό μέτρο εκτίμησης της δράσης του κόμματος, πρέπει να είναι η προώθηση της στρατηγικής του. Κύριο καθήκον των κομμουνιστών είναι, στα πλαίσια της δράσης τους να κερδίζουν καθημερινά συνειδήσεις στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Οταν αυτός ο δείκτης είναι θετικός, τότε μόνο μπορεί να προχωρήσει η οργανωτική ανάπτυξη, τα βήματα στο εργατικό κίνημα και όλοι οι υπόλοιποι ποιοτικοί δείκτες. Μόνο αυτό μπορεί να είναι παρακαταθήκη. Τα οφέλη μιας πιθανής νίκης σε μια πλευρά της οικονομικής πάλης, εάν δε συνδέονται με το ζήτημα της εξουσίας, εκτός του ότι είναι πρόσκαιρα, εγκυμονούν τον κίνδυνο της εξαγοράς. Η αστική τάξη ξέρει να αξιοποιεί τις αναγκαίες παραχωρήσεις της, ώστε να ανανεώνει τις συμμαχίες της. Εν τέλει, οι σοβαρές παραχωρήσεις της (στο βαθμό που είναι αντικειμενικά δυνατές), γίνονται μόνο μπροστά στο φόβο και στον κίνδυνο της απώλειας της εξουσίας της. Αντίστοιχα και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες διαλύονται μόνο δίπλα στην πλήρη εικόνα ενός εργατικού κράτους, μόνο με τη συνειδητοποίηση της νομοτέλειας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η δράση των μελών του κόμματος στους φορείς και στα μορφώματα που δρουν και παρεμβαίνουν, δεν πρέπει να αυτονομείται και να υπερτιμάται, δεν πρέπει να γίνεται σε βάρος της προώθησης της στρατηγικής του. Η δράση αυτή πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική. Πρέπει πάντα να είναι σαφές τι ακριβώς κάνουμε και γιατί. Πέρα και πάνω από αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη να πυκνώσει και να δυναμώσει η αυτοτελής δράση του κόμματος, ενώ ταυτόχρονα να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κάθε μορφή πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Με βάση τα παραπάνω, το σχέδιο προγράμματος ανταποκρίνεται καλύτερα στις ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις της εποχής, κατ' αρχήν γιατί βάζει πιο επιτακτικά και στηρίζει επιστημονικά την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Η μικροαστική αντίληψη κάποιων δυνάμεων μέσα και δίπλα στο κόμμα, των δυνάμεων που επί της ουσίας δεν κατανοούν την αναγκαιότητα του 19ου Συνεδρίου, ανάγκασε το κόμμα να προβεί σε ενέργειες που είναι αντίθετες στον προσανατολισμό του, τις οποίες πλήρωσε και πληρώνει. Κάποιες από αυτές είναι: Συνεργασία στις τοπικές εκλογές του 2006 με το ΔΗΚΚΙ, κάλεσμα της ΚΕ (20/5/2012) σε «αριστερούς» στις βουλευτικές του Ιούνη 2012, υιοθέτηση της αριστερίστικης πρακτικής της «άρνησης πληρωμής» π.χ. των χαρατσιών και μάλιστα αναγωγή σε σημαντικό ζήτημα, συλλογή ηλεκτρονικών(!) υπογραφών(!) για πρόταση νόμου(!) στο αστικό κοινοβούλιο που καταργεί τα μνημόνια. Οι ταλαντεύσεις δεν αρμόζουν στο ΚΚΕ. Πρέπει να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στη γραμμή που χαράζει με το 19ο Συνέδριο.

Βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει το κόμμα να ανταποκριθεί στα αυξημένα του καθήκοντα, είναι η άνοδος του χαμηλού ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των στελεχών, μελών και του κύκλου επιρροής. Επίσης, χρειάζεται μεγαλύτερη αυστηρότητα στην υλοποίηση των αποφάσεων όλων των οργάνων. Να πολεμηθούν τα φαινόμενα πρακτικισμού και τυποποίησης, και πιο αποφασιστικά να τσακιστούν τα φαινόμενα οργανωτικού φιλελευθερισμού και παραγοντισμού στα (χαμηλά κυρίως) στελέχη, τα οποία θα μπορούσαν να ελέγχονται και από τακτική ανακαταγραφή. Να τσακιστούν τα φαινόμενα παραβίασης του καταστατικού (βλ. διαρροές εσωτερικών κειμένων στον αστικό Τύπο). Τέλος, το επίπεδο του «Ριζοσπάστη» συμβάλλει και αυτό στη χαμηλή κυκλοφορία του. Είναι ανάγκη να δοθεί βάρος στην επώνυμη πολιτικοποιημένη αρθρογραφία, με τακτική αρθρογραφία των μελών της ΚΕ και των τμημάτων της, με αποφυγή λαϊκισμών και άνευ λόγου χυδαιοτήτων (το τελευταίο ισχύει και για το 902.gr). Στο πεδίο των ανταποκρίσεων, να αποφεύγονται οι υπερβολές και να ανακτηθεί η αξιοπιστία. Τέλος, να δοθεί χώρος στη ΜΛ φιλοσοφία (αντικαθιστώντας π.χ. τις διάφορες «αθλητικές ειδήσεις» με τους γηπεδικούς τίτλους). Να δοθεί χώρος στη ΜΛ θεωρία που αφορά τον πολιτισμό και τις επιστήμες, η απουσία της οποίας έχει περισσότερα από τα προφανή αποτελέσματα.

Εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη!

Ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ!

«Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική;». Το ερώτημα τέθηκε από σύντροφο στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο και έθεσε έτσι τη σφραγίδα της ουσίας των διαφωνιών κάποιων συντρόφων, φίλων και «φίλων» με τη σχετική διατύπωση των θέσεων της ΚΕ «...με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ». Επιτρέψτε μου να παραθέσω ορισμένες σκέψεις που μου γεννήθηκαν με αφορμή αυτό το ερώτημα.

Γιατί πρέπει να αντιπαρατίθεται το χαρακτηριστικό «ιμπεριαλιστική» στο χαρακτηριστικό «εξαρτημένη»; Το πρώτο αφορά χαρακτηρισμό του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που βιώνει ένας λαός και μάλιστα στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του, το δεύτερο αφορά χαρακτηρισμό που επιδρά στον τρόπο ανάπτυξης μιας κοινωνίας, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το εκμεταλλευτικό σύστημα που βιώνει ο λαός και σε ποιο στάδιο αυτό βρίσκεται. Για να έχει βάση αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να δώσουμε άλλο περιεχόμενο στον ένα από τους δύο όρους. Και επειδή ο όρος «εξαρτημένη» δεν προσφέρεται για άλλη ερμηνεία, ο κλήρος πέφτει στον όρο «αντιιμπεριαλιστική». Για να έχει λοιπόν υπόσταση το ερώτημα θα πρέπει με τον όρο «ιμπεριαλιστική» να εννοούμε απλά κάποια χώρα που εξαρτά κάποια άλλη. Αυτό μόνο και τίποτε άλλο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλη τη λενινιστική θεωρία;

Ποια ακριβώς σημασία έχει για ένα κομμουνιστικό κόμμα ο ακριβής προσδιορισμός του μεγέθους και των ειδικών χαρακτηριστικών της όποιας εξάρτησης υφίσταται η χώρα του από άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες και η συνεχής παρακολούθηση της εξέλιξης αυτής της εξάρτησης; Μα, για να πραγματοποιήσουν οι επαναστατικές δυνάμεις τις κατάλληλες δράσεις, ώστε την αποφασιστική στιγμή να εξασφαλίσουν τη συντριπτική υπεροχή στα αποφασιστικά σημεία (θέση 76), είναι προφανές πως είναι αναγκαία η γνώση όλων των παραμέτρων που επιδρούν στο κάθε αποφασιστικό σημείο, μαζί και ο βαθμός πιθανής εξάρτησής του από ξένα οικονομικά, στρατιωτικά ή πολιτικά συμφέροντα ή κέντρα.

Παίζει κανένα ρόλο, σε ό,τι αφορά στον προσδιορισμό του στρατηγικού στόχου ενός Κομμουνιστικού Κόμματος ο βαθμός εξάρτησης της χώρας όπου δρα από άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες; Απολύτως κανένα, μια και ο στρατηγικός στόχος προσδιορίζεται από το χαραχτήρα της ιστορικής εποχής που βιώνει ο λαός. Και αυτή είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Ορθά λοιπόν το ΚΚΕ έχει άμεσο στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό και όχι κάτι άλλο ενδιάμεσο. Τον ίδιο ακριβώς άμεσο στόχο έπρεπε να είχε ακόμα και αν η Ελλάδα ήταν πλήρως εξαρτημένη. Τον ίδιο, ακόμη και αν ήταν υπόδουλη, οπότε ο σοσιαλισμός θα ήταν το έπαθλο της Εργατικής Τάξης για το αίμα που θα έχυνε για την απελευθέρωση της πατρίδας. Τον ίδιο ακόμα και αν το ΚΚΕ ήταν σε βαθιά παρανομία. Τον ίδιο ακόμα και αν το πολιτικό μας σύστημα είχε χαρακτηριστικά φεουδαρχικού τύπου (π.χ. Αραβικά Εμιράτα).

Μήπως ο βαθμός εξάρτησης της χώρας παίζει κανένα ρόλο στο καθορισμό του πολιτικού περιεχομένου της συσπείρωσης, συμμαχίας, μετώπου κλπ. που θα αποφασίσει να οικοδομήσει ένα ΚΚ, προκειμένου να προετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα ώστε κόμμα, τάξη και σύμμαχοι να δράσουν με επιτυχία στη περίοδο της επαναστατικής κατάστασης; Απολύτως κανέναν. Από τη στιγμή που ο άμεσος στρατηγικός στόχος είναι ο σοσιαλισμός, για επανάσταση με τέτοιο στόχο πρέπει να προετοιμάζεται ο υποκειμενικός παράγοντας (κόμμα, τάξη και σύμμαχοι) και όχι για οτιδήποτε άλλο. Εδώ δε χωράει μα και μου. Δεν μπορεί δηλαδή, κάποιος που συμμετέχει στη συσπείρωση, στη συμμαχία, στο μέτωπο κλπ. να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για άλλο στόχο, π.χ. για να βάλει εμπόδια στους ιμπεριαλιστές να εξαπολύσουν πολέμους, επειδή συμφωνεί με τον αντιιμπεριαλιστικό (που τον εννοεί αντιπολεμικό) αλλά ταυτόχρονα διαφωνεί με τον αντιμονοπωλιακό ή τον αντικαπιταλιστικό του χαραχτήρα.

Μήπως, λοιπόν πρέπει να πούμε όχι στα αντιπολεμικά μέτωπα; Οχι βέβαια. Οι κομμουνιστές μπορούν και πρέπει να δουλεύουν σε όλα τα μέτωπα, αντιπολεμικά, περιβαλλοντικά, άλλα μέτωπα τοπικού ή προσωρινού χαραχτήρα, προσπαθώντας να «τραβήξουν» στις δομές της Λαϊκής Συμμαχίας αγωνιστές που συμμετέχουν σ' αυτά, πείθοντάς τους για την αναγκαιότητα να αγωνιστούν για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Δεν επιτρέπεται όμως να μπερδεύουν τα μέτωπα αυτά και να τα ταυτίζουν με το μέτωπο, τη συσπείρωση, τη συμμαχία που οφείλει να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για την επανάσταση.

Γιατί λοιπόν αυτή η επιμονή να διαχωρίζουμε τις χώρες σε ιμπεριαλιστικές και εξαρτημένες; Μήπως γιατί θεωρούμε πως οι εξαρτημένες, μια και δεν είναι ιμπεριαλιστικές δε βιώνουν το ανώτερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, επομένως μπορεί να στέκει κάποιο στάδιο, έστω κάποιο σκαλοπάτι πριν από τον σοσιαλισμό; Και έτσι να βάζουμε πάλι τη λογική των σταδίων από τη πίσω πόρτα;

Τι ακριβώς εννοούν όταν λένε πως στο ΑΑΔΜ υπήρχε η δυνατότητα συσπείρωσης μεγαλύτερων μαζών από ό,τι στη Λαϊκή Συμμαχία; Μήπως έβλεπαν το ΑΑΔΜ σαν ένα οικοδόμημα που αποτελείται από τρία διαφορετικά διαμερίσματα, όπου στο κάθε ένα από αυτά θα μπορούσαν να «μένουν» όσοι συμφωνούσαν με το περιεχόμενο που «κρύβοταν» πίσω από ένα συγκεκριμένο γράμμα του ΑΑΔΜ, και ας διαφωνούσαν με το περιεχόμενο των υπόλοιπων γραμμάτων; Τότε, για ποιον ακριβώς στόχο και πόσο αποτελεσματικά τα μέλη του ΑΑΔΜ θα ωρίμαζαν τον υποκειμενικό παράγοντα (κόμμα, εργατική τάξη και συμμάχους) όταν τα ίδια αυτά μέλη, oι πρωτοπόροι, δηλαδή, αγωνιστές για την επανάσταση δεν είχαν όλοι την ίδια, ενιαία αντίληψη για την αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και υπέρ της εγκαθίδρυσης της λαϊκής εξουσίας; Και πόσο κερδισμένοι με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού μπορούν να θεωρούνται αγωνιστές που απλά επιδιώκουν να εμποδίσουν τους ιμπεριαλιστές να διεξάγουν επιθετικούς πολέμους;

Είναι υπαρκτό το ζήτημα της συσπείρωσης των ταλαντευόμενων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού με την επαναστατική τάξη, την εργατική; Ζήτημα που διακαώς θέτουν οι «εραστές» του ΑΑΔΜ, εκτιμώντας ότι η Λαϊκή Συμμαχία δεν το λύνει με ικανοποιητικό τρόπο; Βεβαίως και είναι. Αλλωστε και οι θέσεις της ΚΕ αναφέρουν ότι πρέπει αυτά τα στρώματα να προετοιμαστούν έτσι ώστε τα περισσότερα να βρεθούν στο πλευρό της επανάστασης και τα υπόλοιπα να μείνουν ουδέτερα. Φυσικά, πάει πολύ να πιστεύουμε πως το ζήτημα αυτό το ανακαλύψαμε σήμερα εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές. Απασχολεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τα πρώτα του βήματα. Ομως υπάρχει και η ιστορία του κινήματός μας που διδάσκει. Η σχετική συζήτηση είχε φουντώσει εκεί, στα μέσα του 1917 στη Ρωσία, σε μια εποχή δηλαδή όπου η αστική τάξη μόλις, κυριολεκτικά μόλις, είχε πάρει την πολιτική εξουσία -και μόνο την πολιτική- και μάλιστα με συμβιβασμό με την τάξη των φεουδαρχών και όχι τσακίζοντάς τους. Τότε ο Λένιν, απαντώντας σ' όσους, στο όνομα της αδυναμίας συσπείρωσης της ταλαντευόμενης αγροτιάς, ήταν αντίθετοι στην αλλαγή του προγράμματος και στην υιοθέτηση του στόχου της δικτατορίας του προλεταριάτου, αντί του στόχου της δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς που είχαν μέχρι την επανάσταση του Φλεβάρη σημείωνε στις «Θέσεις του Απρίλη»: «Αφήστε τους νεκρούς να θάβουν τους εαυτούς τους. Οποιος θέλει να βοηθήσει τους ταλαντευόμενους, πρέπει να πάψει να ταλαντεύεται ο ίδιος».

Ενενήντα έξι χρόνια μετά, πόσο παραμένει επίκαιρος!

«Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο, ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής, οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο, παρά τούτο μόνο: είτε δικτατορία της αστικής τάξης, είτε δικτατορία του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού».

Είναι φανερό πλέον ακόμα και στον πιο αδαή ότι μια μερίδα συντρόφων επέλεξαν να μεταφέρουν το επίκεντρο του προσυνεδριακού διαλόγου στο ζήτημα της εγκατάλειψης του ΑΑΔΜ και πιο συγκεκριμένα σε δύο πλευρές: 1) Στην ύπαρξη ή όχι μεταβατικών περιόδων, σταδίων ή ενδιάμεσων εξουσιών για το σοσιαλισμό. 2) Στη δυνατότητα ύπαρξης μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού που να προωθεί την επίλυση του ζητήματος της εξουσίας, τοποθετημένη με την πλευρά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Για τα 2 προηγούμενα πιστεύω ότι επαρκώς απαντά ο Λένιν. Ετσι και αλλιώς αφενός το 15ο Συνέδριο δεν προσδιόριζε το ΑΑΔΜ ως στάδιο και αφετέρου είναι αβάσιμο ότι ο υποκειμενικός παράγοντας (ακόμα και με τη μορφή της αστικής διακυβέρνησης) μπορεί να καθορίσει το χρόνο επίλυσης του ζητήματος «εξουσία». Το μόνο που επιθυμώ να επισημάνω είναι ότι από την κριτική δεν μπορούν να διαφύγουν ούτε όσοι πιστεύουν ότι μια τέτοια κυβέρνηση αν και δε θα επιλύσει το ζήτημα εξουσίας είναι δυνατόν να προωθήσει ορισμένες θετικές διεργασίες (εξελικτικισμός), ούτε όσοι προασπίζονται ότι το έργο της θα κριθεί και από την πίεση που θα της ασκεί ο λαϊκός παράγοντας (αλήθεια, ο λαϊκός παράγοντας θα είναι στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση;).

Ωστόσο, το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιος ο λόγος της επιμονής ορισμένων συντρόφων στα συγκεκριμένα θέματα, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω απαντιούνται εύκολα για όσους συνεχίζουν να πατάνε στο έδαφος του μαρξισμού - λενινισμού (ή τουλάχιστον για όσους ως λενινισμό αντιλαμβάνονται το σύνολο του έργου του Λένιν με ιδιαίτερη έμφαση στις διορθωτικές κινήσεις που επέβαλε η Οχτωβριανή Επανάσταση και όχι μόνο την περίοδο 1905-17);

Η προσπάθεια αναμέτρησης με το ερώτημα απαιτεί την καταγραφή - υπενθύμιση ορισμένων δεδομένων. Ο προσυνεδριακός διάλογος διεξάγεται την επαύριον δύο εκλογικών αναμετρήσεων, στη δεύτερη εκ των οποίων το ΚΚΕ σημείωσε απώλεια δυνάμεων κοντά στο 50%. Το εκλογικό αποτέλεσμα επέφερε σύγχυση ή απογοήτευση σε ένα μεγάλο μέρος οπαδών ή ακόμα και μελών του Κόμματος. Την ίδια στιγμή (αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η πλειοψηφία τους κατευθύνθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ), οι απώλειες αφορούσαν ουσιαστικά στο σπονσοράρισμα και εν τέλει τη νίκη μιας βαθιά αστικής κοινοβουλευτικής αντίληψης, δηλαδή αυτής που καλεί το λαϊκό παράγοντα να αναθέσει την επίλυση των βασικών προταγμάτων της ταξικής πάλης στους πολιτικούς του αντιπροσώπους. Και θυμίζω! Αυτή η αντίληψη δεν περιφρονεί απαραίτητα τους μαζικούς αγώνες, ούτε την ανάγκη της πολιτικοποίησής τους. Απλά τους υποτάσσει στη διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και όχι στην ανατροπή του καπιταλισμού, μεταφέροντας κίβδηλα την αντιπαράθεση από την οικονομία στην πολιτική. Ετσι, το «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» έγινε «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», πάντα χωρίς αναφορά στο κεφάλαιο και τις ευθύνες του για την κρίση.

Η επικράτηση αυτής της αντίληψης, πέρα από την αμέριστη στήριξη που de facto της παρέχεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, μιας που αποτελεί ένα από τα κεντρικά ιδεολογήματα δικαιακής - πολιτικής νομιμοποίησης της αστικής εξουσίας, βασίστηκε και στο γεγονός ότι μοιάζει να προσφέρει άμεσες λύσεις χωρίς προσωπική συμμετοχή και επόμενα θυσίες από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Εξάλλου, στο μύλο αυτής της αντίληψης κουβαλήσαμε και εμείς νερό, σύντροφοι, αρκετές φορές, μέσα από τις θεωρητικές μας ανεπάρκειες, δουλεύοντας εντεινόμενα στις προεκλογικές περιόδους, αδυνατώντας να αναδείξουμε στους οπαδούς και συμπαθούντες του Κόμματος έγκαιρα το ασύμβατο των στόχων μας με την εξουσία του κεφαλαίου, προωθώντας πολιτικές συνεργασίες τύπου Μπουτάρη, μη αντιστοιχίζοντας τις δομές και τη λειτουργία των μαζικών φορέων με ταξικό προσανατολισμό με τον επιδιωκόμενο στόχο της εργατικής εξουσίας και επόμενα σε ρήξη με λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης κ.λπ. Στο βαθμό που δεν αναστραφεί η επικράτηση της συγκεκριμένης αντίληψης, εύκολα αύριο μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση του λαϊκού παράγοντα εξαιτίας των «κατορθωμάτων» της «αριστερής διακυβέρνησης» και μεθαύριο στην υποστήριξη αντιδραστικών λύσεων τύπου Χρυσής Αυγής.

Βέβαια, ορισμένοι σύντροφοι αποδίδουν όλα αυτά που συντελέστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα στη συνειδητή παραβίαση του προγράμματος από την ΚΕ. Στην πραγματικότητα λένε πως το ΚΚΕ θα μπορούσε να είχε διασωθεί κοινοβουλευτικά, πρωτοστατώντας το ίδιο στη διάδοση της αστικοδημοκρατικής ψευδαίσθησης στην εργατική τάξη. Αυτό που δε λένε είναι, γιατί επιμένουν σε ζητήματα από καιρό ξεπερασμένα από τις συλλογικές επεξεργασίες του Κόμματος;

Η επικέντρωση στα συγκεκριμένα ζητήματα, όπως και η ενοποίηση της επιχειρηματολογίας (προκειμένου να ενοποιήσει και να καρπωθεί την όποια απογοήτευση), στοχεύει στην άσκηση όλο και μεγαλύτερης πίεσης από τα μέσα και από τα έξω προκειμένου είτε το ΚΚΕ να εγκαταλείψει τη θεμελιώδη αρχή της πάλης για επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, είτε αν τη διατηρήσει να μετρά σημαντικές απώλειες (όχι μόνο κοινοβουλευτικές). Ο ταξικός αντίπαλος εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες μας και σκοπεύει να τις εκμεταλλευτεί και άλλο, αξιοποιώντας όλα τα μέσα.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, χρειάζεται δουλειά μυρμηγκιού προκειμένου να πείσουμε την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι μόνο για το δίκιο τους, αλλά και για τη δυνατότητα που έχουν να το επιβάλουν μέσα από την οργάνωσή τους και από την προάσπιση μιας επαναστατικής στρατηγικής. Με αυτή την έννοια, κρίνεται απαραίτητη το επόμενο διάστημα για το κομματικό και ΚΝίτικο δυναμικό η βαθιά και ουσιαστική γνώση της πολιτικής με τη λενινιστική έννοια, δηλαδή της σχέσης των τάξεων ως προς την εξουσία και όχι μια μηχανιστική αναφορά του σοσιαλισμού ως εικόνισμα (που καμιά φορά και ανεξαρτήτως προθέσεων είναι το ίδιο επιζήμια με την προάσπιση της διαχείρισης).

Σε μια εποχή μεγάλης κινητικότητας των μαζών, η επαναστατική στρατηγική θα γίνεται υλική δύναμη ανατροπής, όσο η πολιτική πρωτοπορία θα την καθιστά υπόθεσή τους και έτσι θα αναδεικνύονται οι σημαντικότατες παρακαταθήκες του καινούριου προγραμματικού ντοκουμέντου (σοσιαλιστική επερχόμενη επανάσταση, κοινωνική-ταξική συμμαχία για την ανατροπή του καπιταλισμού, αυτοτέλεια του Κόμματος σε όλες τις συνθήκες, στάση των κομμουνιστών στον πόλεμο κ.λπ.).

Οποιος απ' την άλλη επιλέγει την εύκολη λύση της αστικής διαχείρισης, ο δρόμος ανοιχτός...

Παραπομπή

1. Βλαντιμίρ Λένιν, Το Ι Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς - Απαντα, τόμ. 37 (σ. 498), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

Το προηγούμενο διάστημα δεχτήκαμε την κριτική από εχθρούς και «φίλους» ότι τα αποτελέσματα των αγώνων δεν είναι αυτά που θα έπρεπε, ή ότι είναι μηδαμινά και δε δημιουργούνε ρεύμα. Πολλές φορές κατηγόρησαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι αυτό φταίει που δεν κινητοποιούνται οι εργάτες. Αλλες φορές ότι για τη μικρή συμμετοχή φταίει η γραμμή μας που είναι στενή δεν πείθει και δε συσπειρώνει γιατί είναι σεχταριστική.

Ολοι τους γνωρίζουν ότι η οργάνωση της πάλης δεν εξαρτάται μόνο από το τι θέλει ή το τι δε θέλει το ΚΚΕ αλλά και από τις διαθέσεις που είναι αντικειμενικό γεγονός και δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς. Αυτά τα λένε όμως γιατί θέλουν στην πραγματικότητα ένα άλλο ΚΚΕ και ρίχνουν στάχτη εκφράζοντας αγωνία για τη γραμμή μας. Ως ΚΚΕ και ΠΑΜΕ για παράδειγμα, κάναμε ό,τι μπορούσαμε «για να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία», αλλά αυτό δεν έγινε. Με την ίδια γραμμή πήγαμε στα εργοστάσια του Τύπου, στα τρόφιμα στον ιματισμό, σε δεκάδες χώρους της βιομηχανίας, που αντιμετωπίζανε αντίστοιχη επίθεση με τους χαλυβουργούς κι όμως δεν κινητοποιήθηκαν.

Επομένως όσο και αν το επιθυμούμε εμείς, όσο και αν οργανωθεί η απαραίτητη δουλειά απ' έξω και από μέσα, αν δεν υπάρχει διάθεση, αγωνιστικό κλίμα, θέληση και απόφαση από τους ίδιους τους εργάτες για αγώνα, τέτοιοι αγώνες δε μπορούνε να γίνουν, δεν επιβάλλονται. Δεν πυροδοτούνται από τα πάνω με μεγάλες κορώνες. Αγώνες γίνανε και στη ΔΕΗ, στο ΜΕΤΡΟ με μεγάλα επαναστατικά λόγια από τους συνδικαλιστές και ούτε βήμα οργάνωσης από τα κάτω, και είδαμε πού καταλήξανε, δε φοβίζουν αυτά τον αντίπαλο.

Ο ρόλος μας δεν είναι να αποτυπώνουμε τις διαθέσεις, αλλά να προσπαθούμε να επιδρούμε όσο μπορούμε πάνω σε αυτές και να είμαστε σε θέση όταν υπάρξει αγωνιστικό κλίμα, να βοηθήσουμε να εκφραστεί σε σωστή κατεύθυνση. Να παρακολουθούμε από κοντά τις διαθέσεις των εργατών και να δουλεύουμε σταθερά. Μπορεί να μη γνωρίζουμε προκαταβολικά σε ποια στιγμή και με ποια αφορμή θα ξεχειλίσει το ποτήρι στον κάθε χώρο ώστε να κάνουν το βήμα οι εργάτες. Εμείς όμως οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι τη στιγμή που θα υπάρχει όξυνση της ταξικής πάλης να έχουνε γίνει βήματα στην υποδομή. Να μη μας βρούνε φοβισμένους και υποταγμένους στις δυσκολίες, αλλά οργανωμένους αποφασισμένους και έμπειρους σε ζητήματα οργάνωσης.

Γι' αυτό η καθημερινή μας δουλειά δεν πρέπει να έχει μόνο τα χαρακτηριστικά της ζύμωσης, του μπούγιου, αλλά και της οργάνωσης. Να είναι προσανατολισμένη στην οργάνωση των εργατών στο Κόμμα και στα Συνδικάτα. Στη συγκρότηση των ανάλογων κομματικών και συνδικαλιστικών υποδομών μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, σωματειακών επιτροπών, κομματικών πυρήνων, κομματικών οργανώσεων.

Η προσπάθεια να ανοίξουμε δουλειά σε ένα μεγάλο εργοστάσιο, δε φέρνει γρήγορα και εύκολα αποτελέσματα, δεν είναι ευθύγραμμη, έχει σκαμπανεβάσματα. Θέλει αξιοποίηση κάθε δυνατότητας που μας δίνεται, από εξόρμηση μέσα ή απ έξω, περιοδείες, συσκέψεις στενή κομματική και συνδικαλιστική δουλειά που θα απαντάει στα ζητήματα που συναντάμε στον κάθε χώρο. Θέλει δουλειά με τους εργάτες στον τόπο κατοικίας τους. Μπορεί για χρόνια να παλεύουμε σε ένα χώρο να πιάσουμε επαφή για να σπάσει ο κρίκος, άλλα όταν τελικά το πετύχουμε, κάθε νέο ΚΜ που στρατολογούμε στα εργοστάσια, δεν μετριέται απλά ως ένας αριθμός, έχει πολλαπλασιαστική δύναμη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις πολλές δεκάδες στρατολογίες που κάναμε στη Βιομηχανία από το προηγούμενο Συνέδριο.

Αναδείχτηκε το πόσο μεγάλη αξία έχουν τα ΔΣ των σωματείων και κάθε μέλος τους, να έχουν κύρος στο χώρο δουλειάς τους, να τους σέβονται και να τους εμπιστεύονται οι εργάτες. Αυτό δεν εξασφαλίζεται με λόγια, αλλά καθημερινά στην πράξη. Η καθημερινή μας δράση στο χώρο δουλειάς, η αδιάλλακτη στάση μας απέναντι στην εργοδοσία, η ταύτιση λόγων και έργων μετράνε και υπολογίζονται πολύ.

Τέτοιες δυνάμεις έχουμε και πρέπει να στηριχτούμε περισσότερο. Πολλές φορές δεχόμαστε πίεση για να αναδεικνύουμε αυτούς που τα λένε καλά, που μετράνε στο γυαλί και όχι αυτούς που εμπιστεύονται οι εργάτες στους χώρους δουλειάς τους, που είναι φυσικοί ηγέτες στο χώρο τους, που συγκρούονται με την εργοδοσία χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.

Το γεγονός ότι κάποιοι αναδεικνύουν αδύνατες πλευρές της πάλης για να χρεώσουν τη γραμμή μας, δεν πρέπει να μας φοβίσει. Εμείς πρέπει να δουλεύουμε καλύτερα με τη γραμμή μας, που καθημερινά επιβεβαιώνεται η ορθότητά της.

Να χρεώνουμε καθήκοντα τους εργάτες δίπλα στο Κόμμα και τα Σωματεία. Χωρίς φόβο να τους εμπιστευόμαστε να πάρουν πρωτοβουλίες ακόμα και αν κάνουνε λάθη. Να τους λέμε τις όποιες διαφωνίες έχουμε, τίμια και συναδελφικά. Εχουμε έναν εφεδρικό στρατό δίπλα στις οργανωμένες μας δυνάμεις, που δεν τον αξιοποιούμε. Να τους βοηθάμε να οργανώνονται και να παίρνουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους. Πολλές φορές τους προσπερνάμε και δραστηριοποιούμαστε εμείς εξ ονόματός τους. Πρέπει να βοηθήσουμε τους εργάτες σε κάθε χώρο δουλειάς, να συζητάνε και να αποφασίζουν για τα προβλήματα, τα αιτήματα, τις μορφές πάλης και εμείς να τους στηρίζουμε όσο μπορούμε καλύτερα ιδεολογικοπολιτικά, οργανωτικά και πρακτικά.

Φάνηκε ότι δε φτάνει μόνο η συμμετοχή στον αγώνα για να γίνουν ολοκληρωμένα βήματα στη συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται γερή κομματική δουλειά. Μόνο με την καθημερινή δουλειά με το «Ριζοσπάστη», τις τακτικές κομματικές συσκέψεις, την προσωπική επαφή και καθοδήγηση των πρωτοπόρων εργατών, κατανοούν σιγά-σιγά τη δυσκολία. Οτι χρειάζεται σύγκρουση και μακροχρόνιος αγώνας. Οτι δε φτάνει η σύγκρουση μόνο με τον εργοδότη, γιατί αυτός δεν είναι μόνος του, έχει την κυβέρνηση, τα κόμματα, την ΕΕ, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, ότι ο αγώνας χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί.

Χωρίς γερό Κόμμα σε κάθε κλάδο και μεγάλο χώρο δουλειάς, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να γίνουν, ούτε να έχουν σωστό προσανατολισμό. Γι' αυτό ο αντίπαλος προσπαθεί συνεχώς να δημιουργεί φράγματα ανάμεσα σε εργάτες που απεργούν και στο ΚΚΕ.

Εμείς πρέπει να «σπέρνουμε» συνεχώς, χωρίς το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, με σιγουριά ότι θα έρθει «στην ώρα του». Γιατί το αποτέλεσμα ενός αγώνα δε μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Ο βασικός δείκτης για ένα επαναστατικό κόμμα σε αυτές τις συνθήκες είναι κατά πόσο συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την τελική αναμέτρηση. Εάν στην επαναστατική κατάσταση οι εργάτες του κάθε κλάδου θα είναι σε θέση να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο, να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής.

Με τις θέσεις και το προτεινόμενο πρόγραμμα διαφωνώ. Αυτές τις θέσεις και το πρόγραμμα εφαρμόζαμε για τουλάχιστον 4 χρόνια με τις γνωστές συνέπειες. Το ερώτημα είναι: βρισκόμαστε σήμερα με αυτή τη γραμμή πιο έτοιμοι, πιο ικανοί απέναντι στην επανάσταση; Η απάντηση είναι όχι! Το κόμμα έχει υποστεί σημαντική συρρίκνωση δυνάμεων, η οικονομική κατάστασή του δεν είναι καλή, ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει κεφάλι για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το κόμμα εν μέσω κρίσης δε φαίνεται να μπορεί να πάρει την πολιτική πρωτοβουλία.

Η ΚΕ όφειλε να κάνει πραγματική αυτοκριτική για το τι κόμμα παρέλαβε και τι κόμμα παραδίδει. Σήμερα δε, που τα «βαρίδια» ...δε μας βαραίνουν και οι Θέσεις δεν κάνουν καθόλου λόγο για «κομματική αντιπολίτευση», κανείς δεν μπορεί να επικαλείται ότι ο γιαλός είναι στραβός... Το κύριο όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι παρά την αυτοϊκανοποίηση για προβλέψεις μας που επιβεβαιώνονται, αμφισβητούνται βασικές επεξεργασίες και εργαλεία της κοσμοθεωρίας μας. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε κάποιες.

• Η ΚΕ υποτίθεται ότι βελτιώνει - διορθώνει το ΑΑΔΜ, ενώ στην ουσία το αρνείται και στη θέση του φέρνει ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Ομως το αντικαπιταλιστικό μέτωπο έχει δοκιμαστεί. Υπήρξε θέση του ΝΑΡ, που ηττήθηκε κατά τη δεκαετία του '90. Ολη η θεώρηση από τη μεριά της ΚΕ εγκλωβίστηκε σε μονοδιάστατη ερμηνεία του ΑΑΔΜ, αυτή του κοινοβουλευτικού περάσματος. Το πρόγραμμα παρά ταύτα, εξηγεί τις προϋποθέσεις στο ενδεχόμενο κοινοβουλευτικού περάσματος. Εδώ εμείς αρνηθήκαμε να οικοδομήσουμε το ΑΑΔΜ μπροστά στο ενδεχόμενο να προκύψει κυβέρνηση του ...ΑΑΔΜ!
• Με τη θέση περί αλληλεξάρτησης η ΚΕ συγχέει το στάδιο του ιμπεριαλισμού, με το αν μια χώρα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Το γεγονός ότι στη χώρα μας επικρατεί μονοπωλιακός καπιταλισμός, δε σημαίνει ότι είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι συγκεκριμένες 6-7 χώρες με ανώτερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, με οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική δύναμη. Ολες οι άλλες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, είναι εξαρτώμενες από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οταν η ΚΕ φτάνει να θεωρεί ότι η Ελλάδα αλληλοεξαρτάται με τις ΗΠΑ, υποτιμά το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μάς επιβάλλουν οικονομική εποπτεία και έχουν στρατιωτικές βάσεις. Μπορεί η Ελλάδα να επιβάλει αντίστοιχες επιδιώξεις σε ΗΠΑ και ΕΕ;
• Διολίσθηση και στη θέση για τον πόλεμο. Το πρόγραμμα υιοθετεί τη θέση των αρχειομαρξιστών του 1942. Εξετάζει τον πόλεμο ως επιθετικό ή αμυντικό, σε σαφή αντίθεση με την εξέταση κάθε πολέμου ως δίκαιου ή άδικου κατά τον Λένιν. Αναιρούμε την ίδια την ιστορική μας πορεία, το γράμμα Ζαχαριάδη, παρά το ότι θέλουμε να λέμε ότι τον δικαιώσαμε πολιτικά.
• Τα ίδια και στην πολιτική συμμαχιών. Οταν απευθύνεσαι στους μικροαστούς και τους λες ότι με εμάς στην εξουσία, το μαγαζί σου θα γίνει κρατικό και εσύ υπάλληλος, στην πράξη δεν οικοδομείς καμία συμμαχία! Κάποιοι προσπαθούν να χρεώσουν στο ΑΑΔΜ ότι αφήνει το περιθώριο συνεργασίας του κόμματος με αστικά κόμματα στα πλαίσια του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ομως η αστική τάξη μπορεί να διεξάγει αγώνα ενάντια σε συνέπειες της εξάρτησης, αλλά όχι αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Κάτι τέτοιο θα την έφερνε σε αντίθεση με την ίδια της τη στρατηγική. Συνεπή αντιιμπεριαλιστικό αγώνα μπορεί να διεξάγει η εργατική τάξη, η νεολαία και τα μικρομεσαία στρώματα. Για παράδειγμα, κατά τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τι χάσαμε με την υπογραφή κοινής καταγγελίας των πολιτικών νεολαιών; Με τη σωρεία κοινών αποφάσεων σε όλα τα συνδικαλιστικά όργανα; Αντιθέτως, αναδειχθήκαμε στην πρωτοπόρα δύναμη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και αυτό με τη σειρά του έδωσε νέα φτερά στο ίδιο το κίνημα. Καμία υποχώρηση από τον στρατηγικό μας στόχο, αντιθέτως το ΚΚΕ βρέθηκε ισχυρότερο, με περισσότερο κύρος στην εργατική τάξη και τη νεολαία, δηλαδή πιο κοντά στον στρατηγικό του στόχο. Και αυτό γιατί ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι τελικά αντικαπιταλιστικός.

Σύντροφοι, να το έχουμε ξεκάθαρο, χωρίς συσπείρωση δυνάμεων και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, επανάσταση δεν πρόκειται να δούμε! Ο Λένιν έκανε επανάσταση με τέσσερα αστικοδημοκρατικά αιτήματα. Στις θέσεις του Απρίλη (θέση 8) λέει όχι άμεσος στόχος ο σοσιαλισμός, παρότι έχει ξεκαθαρίσει ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Τι πρότεινε, αστική διαχείριση; Εγώ αρνούμαι να διαλέξω αν θέλω να είμαι δεξιός ή αριστερός οπορτουνιστής, δηλαδή να διαλέξω ανάμεσα στο να επιδιώξω κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ ή να αρνηθώ το ΑΑΔ μέτωπο. Λέγεται ότι κάποτε ρωτήσανε τον Στάλιν «Ποιος οπορτουνισμός είναι πιο επικίνδυνός; Ο αριστερός ή ο δεξιός;» και ο Στάλιν απάντησε «αυτός που υποτιμούμε»...

Οι Θέσεις της ΚΕ με βρίσκουν σύμφωνη σε όλες τις πλευρές. Βοηθάνε πολύ οι επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα για τη λαϊκή συμμαχία, το σοσιαλισμό, την επαναστατική κατάσταση. Ολος ο προβληματισμός μας πρέπει να κινείται στον άξονα που μπαίνει και μέσα ότι η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατική κατάσταση είναι κομβική για την υλοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων μας. Απ' αυτό πηγάζει και η έντονη αυτοκριτική που γίνεται, αφού δεν μπορέσαμε να αντιστοιχηθούμε στις οξυμένες συνθήκες αλλά και μπαίνει πιο επιτακτικό το πώς θα είμαστε πιο αποτελεσματικοί στους άξονες διαφώτισης και κινητοποίησης που συζητάμε κατά καιρούς.

Πώς αντιστοιχιζόμαστε; Το Κόμμα μας παίρνει συλλογικές αποφάσεις, χαράζει συλλογικά την πολιτική. Αντιλαμβανόμαστε όμως την ατομική ευθύνη του καθενός; Η μόνη αποτελεσματική δουλειά είναι αυτή του μυρμηγκιού, άνθρωπο τον άνθρωπο, και όσον αφορά τα στελέχη το πώς σχεδιάζεται η δουλειά αυτή για να πατήσει στον καθένα. Το σημειώνει και μέσα στις Θέσεις και συμφωνώ απόλυτα ότι υπήρχε εφησυχασμός ότι η ΚΕ χαράζει σωστή πολιτική. Λείπει όμως από τις Οργανώσεις το εξειδικευμένο σχέδιο για την υλοποίηση των στόχων. Αλλά ακόμα και αυτό είναι γενικό, γιατί για να γίνει χρειάζονται μέτρα, να σκεφτόμαστε ότι έχουμε την ευθύνη να διαπαιδαγωγήσουμε κόσμο με τα κομμουνιστικά πρότυπα, το πείσμα, την αντοχή, την ανιδιοτέλεια σε κάθε πλευρά της ζωής του.

Για παράδειγμα: γνωρίζει μια Κομματική Οργάνωση κάποιον σε μια συνοικία, υπάρχει έγνοια και σχέδιο να καλλιεργούνται αυτά τα χαρακτηριστικά καθημερινά, να αντιλαμβάνεται το ταξικό του συμφέρον και το καθήκον του μέσα από πλευρές που ακουμπάνε τη ζωή του; Δηλαδή αν αυτός ο άνθρωπος πιάσει κάπου δουλειά θα του πούμε να γραφτεί στο σωματείο ή θα περιμένουμε να κάνει η Οργάνωση καμπάνια για τους εργαζόμενους νέους και τότε θα του κάνουμε κουβέντα γι' αυτό; Κάποιες φορές θα κάνουμε το δεύτερο, πάμε δηλαδή με τη λογική του «ντου», ξεκομμένα και όχι τι θα κάνουμε καθημερινά να ωριμάζει μέσα του ο αγώνας για άλλη εξουσία, να διαπαιδαγωγείται. Ουσιαστικά πρέπει να λύσουμε τι θα πει περίγυρος, πώς αναπτύσσονται οι δεσμοί με τον κόσμο, σε συνδυασμό να ξεριζωθούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το πώς δουλεύεται αυτός ο κόσμος άσχετα από το επίπεδο συμφωνίας του, αν πείθεται για να συμμετάσχει και αν παίρνει πάνω του ευθύνες στην οργάνωση του ταξικού αγώνα. Τέτοιες πλευρές έχουν να κάνουν και με την πρωτοβουλία και τα αυξημένα αντανακλαστικά, με διάφορες μορφές έχοντας γνώση του κάθε χώρου και των ιδιαιτεροτήτων του.

Ενα άλλο θέμα που πρέπει να δώσουμε βάρος είναι αυτό του πολέμου. Αναφέρεται και στις Θέσεις ποια θα είναι τα καθήκοντά μας σε μια τέτοια περίπτωση. Να βάλουμε πρώτα από όλα στα μυαλό μας ότι είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο, χωρίς αυτό να μας φοβίζει. Αλλά και για να το κατανοήσει το σύνολο του δυναμικού μας κι ο κόσμος παραέξω πρώτα πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι η κρίση, όρο που τον ακούμε συχνά να τον χρησιμοποιούν ακόμη και μαθητές μικρής ηλικίας χωρίς να τον καταλαβαίνουν. Αν κατανοηθεί αυτό, θα φανεί η σκληρότητα αλλά και η σαπίλα αυτού του συστήματος, ότι η κοινωνία είναι άδικη γιατί υπάρχει εκμετάλλευση και το σύστημα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει και τη μορφή του πολέμου. Τον κόσμο τον αγγίζει το ζήτημα αυτό από ανθρωπιστικής άποψης, γιατί σου λένε ότι όπως και να έχει σκοτώνονται ζωές. Πρέπει όμως να προετοιμάσουμε το δυναμικό μας, ακόμα και τους μαθητές συντρόφους μας, να συζητούν γι' αυτό το θέμα ακόμα και μέσα στην τάξη τους. Ποιος είναι δίκαιος και ποιος άδικος πόλεμος, έχει στόχο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ή το ξαναμοίρασμα των αγορών, τα κέρδη των λίγων;

Βελτίωση χρειάζεται και συμμετοχή των κνιτών στις Λαϊκές Επιτροπές. Δεν έχει ακόμα κατανοηθεί ότι εκεί θέλουμε να δουλεύουν όλα τα μέλη και τα στελέχη και να κερδίζει έδαφος ο αγώνας για τη λαϊκή εξουσία, μέσα από τα καθημερινά οξυμένα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας στη γειτονιά. Αλλά χρειάζεται και να βελτιωθούν οι παρεμβάσεις στα σχολεία, με παρουσία απ' έξω, κινητοποιήσεις για τη θέρμανση, για τον υποσιτισμό των μαθητών, καλέσματα που να απευθύνονται στους γονείς. Η δημιουργική συμμετοχή και των μαθητικών μας δυνάμεων θα μας ανοίξει δρόμους, να φτιάξουμε μουσικά σχήματα, θεατρικές ομάδες, να προβάλλουμε και την αγωνιστική κατεύθυνση που πρέπει να έχει η τέχνη, τι να εξυπηρετεί, να εμπνέει. Ζητήματα αλληλεγγύης να απασχολούν καθημερινά τη δράση μας. Στη Λαϊκή Επιτροπή Πολίχνης γίνεται ήδη μια καλή δουλειά, έχει απήχηση, ο κόσμος βοηθιέται να καταλάβει ότι η βοήθεια αυτή είναι προσωρινή και ότι για να αλλάξει τη ζωή του ριζικά, να λύσει μια και καλή το πρόβλημά του πρέπει να παλέψει. Τέτοια ζητήματα να απασχολήσουν και τις μαθητικές κοινότητες, να γίνει υπόθεση του σχολείου αν ο συμμαθητής τους δεν έχει να φάει, δεν έχει ρεύμα στο σπίτι για να ζεσταθεί και να διαβάσει.

Ολα τα παραπάνω, και η διαφωτιστική δουλειά και η κινητοποίηση κόσμου δεν μπορούν να ξεκόβονται από την αύξηση των μελών μας, η έμπρακτη συμφωνία κάποιου να παλέψει για το σοσιαλισμό. Οι ανησυχητικοί ρυθμοί στρατολογίας θα παραμείνουν αν δεν αξιοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις, αν δεν έρχεται πείρα θετική και αρνητική, καινούργιες δυσκολίες και άρα πώς τις λύνουμε. Εχει μείνει πίσω στο πώς το αντιλαμβάνεται το κάθε μέλος ως δική του υπόθεση, αλλά τα μέτρα σε αυτήν την κατεύθυνση δεν πρέπει να είναι στείρα, καθηκοντολογικά. Η ουσιαστική κατανόηση θα γίνει μέσα από τα μαθήματα του Δοκιμίου π.χ. πώς συνδέεται η σωστή γραμμή με το συσχετισμό δύναμης, θα γίνει μέσα από τον εξοπλισμό των συντρόφων μας για το τι θέλουμε να μας μείνει από μια μάχη, από ένα σταθμό π.χ. μια απεργία. Να δημιουργείται κλίμα ανησυχητικό όταν μια ΟΒ έχει να στρατολογήσει πάνω από 2 βδομάδες, όταν κάποιος σύντροφος δε συμβάλλει στην ανάπτυξη της οργάνωσής του, συλλογικά να συζητιέται στην ΟΒ και να παίρνονται μέτρα.

Τέλος θέλω να τονίσω τις αυξημένες ευθύνες των στελεχών. Να μας προβληματίσει αυτό που μπαίνει μέσα ότι πολλά στελέχη δεν αντιστοιχήθηκαν με τα καθήκοντα και χάθηκαν. Οποιος μένει στάσιμος τώρα σε λίγους μήνες θα έχει περισσότερες δυσκολίες. Με μεγαλύτερο πείσμα και αντοχή να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα του 19ου Συνεδρίου, αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες και τον ιστορικό μας ρόλο.

Θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, πως ο πολιτικαντισμός μέσα στο κόμμα, ο κάθε είδους συνδικαλισμός, η προσπάθεια να ξεγελάσουμε ο ένας τον άλλον είναι ξένες πρακτικές για όλους μας. Είναι ο προθάλαμος αλλά και η πεμπτουσία της πολιτικής πρακτικής του φραξιονισμού. Οι κομμουνιστές στις αναμεταξύ τους σχέσεις και στη σχέση τους με τον εργαζόμενο λαό χρησιμοποιούν πάντοτε τη γλώσσα της αλήθειας.

Θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, πως ο φραξιονισμός - που καμία σχέση δεν έχει με τις διαφορετικές απόψεις -, το κόμμα μέσα στο κόμμα, όποτε και όπου εμφανίστηκε μόνο ζημιά προκάλεσε στο ΚΚΕ. Κι αν συμφωνήσουμε σ' αυτό, όσοι από μας γνωρίζουμε λίγο ιστορία ή έχουμε τη διάθεση να το ψάξουμε, δε θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ένας τέτοιος φραξιονισμός ήτανε πάντοτε προνόμιο της ηγεσίας. Μέσα στις τάξεις της κυοφορούνταν, εκεί έβρισκε το πρόσφορο έδαφος και την κάλυψη για να αναπτυχθεί, γιατί πριν απ' όλα διέθετε την προστασία της κομματικής εξουσίας που γι' άλλο λόγο δόθηκε κι αλλιώς χρησιμοποιήθηκε.

Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας του Κόμματος. Την επομένη του 19ου Συνεδρίου τίποτα δεν θα είναι ίδιο με το σήμερα από άποψη περιεχομένου όσο κι αν οι τίτλοι, τα σύμβολα, με δυο λόγια το εξωτερικό περίβλημα θα είναι στη θέση του. Οφείλουμε επομένως να πούμε αλήθειες. Κι ο καθένας ας πράξει ό,τι του λέει η συνείδησή του.

Σε πολλά κείμενα που δημοσιεύτηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο, η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται γιατί με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο εγκαταλείπει το πρόγραμμα του 15ου και συγκεκριμένα την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την πολιτική δεν την εφάρμοσε ποτέ. Δεν επιχείρησε να την εφαρμόσει ποτέ. Την άφησε στα χαρτιά και την εγκατέλειψε στην πράξη την επομένη του 15ου Συνεδρίου, αξιοποιώντας ασάφειες και κενά εκείνου του προγράμματος τα οποία γέμισε με τις δικές της απόψεις που κανένα συνέδριο δεν είχε εγκρίνει. Γι' αυτό και σήμερα δεν νιώθει καμία ανάγκη να απολογηθεί ή να εξηγήσει πού σκόνταψε εκείνο το πρόγραμμα και υποχρεώνει στην αλλαγή του. Τι μπορεί να πει κανείς για κάτι που δεν πίστεψε και πολύ περισσότερο για κάτι που δεν επιχείρησε να εφαρμόσει; Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό με ντοκουμέντα αλλά δεν αρκεί ο χώρος των 1.000 λέξεων ούτε για τους τίτλους. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου αυτό τον κίνδυνο τον είχα επισημάνει («Ριζοσπάστης» 7-5-1996).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται σήμερα για τον ακραίο συγκεντρωτισμό που εισάγει με το σχέδιο του νέου καταστατικού. Η αλήθεια είναι πως - ως καθοδήγηση - ποτέ δεν επιδίωξε να λειτουργήσει το Κόμμα διαφορετικά. Σήμερα νομιμοποιεί ό,τι προηγουμένως εφάρμοσε στην πράξη. Ο γράφων είναι σε θέση να το αποδείξει αυτό σημείο προς σημείο αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στις 1.000 λέξεις που δίνει η Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου. Θυμίζω μόνο ότι στον προσυνεδριακό διάλογο του 16ου Συνεδρίου είχα μιλήσει για υπερσυγκεντρωτισμό και για φραξιονισμό από τα πάνω («Ριζοσπάστης» 18-11-2000).

Η καθοδήγηση του Κόμματος ελέγχεται επίσης για την εξαφάνιση της τακτικής και την ταύτισή της με τη στρατηγική, για την απομόνωση του Κόμματος από τις μάζες, για την εγκατάλειψη της πολιτικής των συμμαχιών και για την αντικατάστασή της με μια ψευδεπίγραφη πολιτική συμμαχιών όπου εμείς συμμαχούμε με τον εαυτό μας. Η αλήθεια είναι πως η καθοδήγηση του Κόμματος δεν είχε ποτέ διαφορετικό προσανατολισμό. Αλλοτε με βήματα κι άλλοτε με άλματα οδηγούσε το Κκόμμα με σαφήνεια προς αυτή την κατεύθυνση. Και για να τα πράξει όλα αυτά, φρόντισε μέσα στο Κόμμα να ακούγεται μόνο η δική της φωνή, να παραγκωνίζονται από τα όργανα όσοι είχαν διαφορετική άποψη, να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης σύντροφοι έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθε γραμμή και νέοι σύντροφοι που ήρθαν στο Κόμμα μετά το 1991 οι οποίοι (όσοι τουλάχιστον αναδείχτηκαν) δεν έχουν ιδέα τι είναι και από πού έρχεται το ΚΚΕ. Ο γράφων μπορεί να το αποδείξει αυτό με ονόματα και με παραδείγματα.

Αν η καθοδήγηση σήμερα στεκόταν μπροστά στο Κόμμα με τη γλώσσα της αλήθειας θα έπρεπε να έχει έναν πολύ μικρό πρόλογο στα προσυνεδριακά κείμενα που να έλεγε: «Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα νέου τύπου έχει τελειώσει. Τα τριτοδιεθνιστικά κόμματα έφαγαν τα ψωμιά τους. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για ένα άλλου τύπου επαναστατικό κόμμα κι αυτό το κόμμα εισηγούμαστε στο συνέδριο». Αν η καθοδήγηση (ένα μικρό τμήμα της που δίνει κατεύθυνση στο Κόμμα) έλεγε τη γλώσσα της αλήθειας θα παραδεχόταν πως αυτές τις απόψεις, της αμφισβήτησης δηλαδή του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος, τις είχε από την εποχή του 13ου Συνεδρίου αλλά τότε δεν τόλμησε να τις εκφράσει γιατί θα είχε καταλήξει στα αζήτητα. Αλλωστε, το Κόμμα τότε δεν το κερδίσαμε με τις σημερινές απόψεις της καθοδήγησης. Το κερδίσαμε εμμένοντας στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία του, στην ιστορία και στις παραδόσεις του που σήμερα πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων ως οπορτουνισμός.

Το 19ο Συνέδριο θα είναι συνέδριο επανίδρυσης του ΚΚΕ εφόσον τα προσυνεδριακά κείμενα εγκριθούν. Για την ακρίβεια, θα είναι συνέδριο ίδρυσης ενός άλλου κόμματος με το όνομα, τα σύμβολα, τις σημαίες και όλα τα τυπικά γνωρίσματα του ΚΚΕ. Από τα ουσιαστικά του γνωρίσματα όμως δεν έχει μείνει τίποτα. Και να υπάρχουν κάποια υπολείμματα αυτά παραμένουν για να εγκαταλειφθούν, στη συνέχεια, στην πράξη.

Ολα τα προαναφερόμενα θέτουν το καίριο ερώτημα: Και τώρα τι;

Το ερώτημα αυτό μπορεί να το απαντήσει ο καθένας με τη δική του συνείδηση, με τις δικές του αρχές, με τη δική του στάση ζωής. Συμβουλές δεν διαθέτω για κανέναν. Οποιος όμως νομίζει ότι το Κόμμα θα επανέλθει στο σωστό δρόμο αφού εφαρμόσει την πολιτική των προσυνεδριακών κειμένων - κι εφόσον αυτή εγκριθεί από το συνέδριο - γιατί έτσι θα φανούν τα αδιέξοδα, προφανώς δεν έχει καταλάβει πού βρισκόμαστε. Περιθώρια πειραματισμών δεν υπάρχουν. Αλλωστε αυτή η πολιτική εφαρμόζεται εδώ και χρόνια κι έχει δείξει τα αδιέξοδά της. Το Κόμμα φθίνει, ζωντανές δυνάμεις καταστρέφονται και τα πλήγματα που δέχεται, αν ήδη δεν είναι, σε λίγο θα πάψουν να είναι αναστρέψιμα. Η καθοδήγηση θα μπορούσε να δώσει τις αποδείξεις της καταστροφής αν δημοσιοποιούσε τι κόμμα παρέλαβε στη διάσπαση του '91 και τι κόμμα υπάρχει σήμερα. Σε κάθε πάντως περίπτωση η ρήση του Ν. Ζαχαριάδη παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ: «Ο Κουκουές μέσα από τη στάχτη του ξαναγεννιέται»!

Αρχικά παραθέτω δύο αποσπάσματα από το έργο του Λένιν Τι να κάνουμε;:

«Αυτό σήμαινε ότι το συνειδητό πνίχτηκε ολότελα από το αυθόρμητο των "σοσιαλδημοκρατών" εκείνων που επαναλάμβαναν τις "ιδέες" του κυρίου Β. Β., από το αυθόρμητο των εργατών εκείνων που παρασύρονταν από το επιχείρημα ότι μια αύξηση κατά ένα καπίκι στο ρούβλι αξίζει περισσότερο από κάθε σοσιαλισμό και κάθε πολιτική, και ότι πρέπει "να αγωνίζονται όχι για κάποιες μελλοντικές γενεές, μα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους". Φράσεις σαν κι αυτές ήταν πάντα το αγαπημένο όπλο των αστών της Δυτικής Ευρώπη που, μισώντας το σοσιαλισμό, πάσχιζαν οι ίδιοι να μεταφυτέψουν στον τόπο τους τον αγγλικό τρεϊντ-γιουνιονισμό στον τόπο τους, λέγοντας στους εργάτες ότι μόνο ο συνδικαλιστικός αγώνας είναι αγώνας για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, κι όχι ο αγώνας για κάποιον μελλοντικό σοσιαλισμό» (σελ. 46).

«...κάθε υπόκλιση μπροστά στο αυθόρμητο του εργατικού κινήματος, κάθε μείωση του ρόλου του συνειδητού στοιχείου, της σοσιαλδημοκρατίας, σημαίνει ταυτόχρονα - εντελώς ανεξάρτητα από το αν αυτός που μειώνει αυτό το ρόλο το θέλει είτε όχι - δυνάμωμα της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες» (σελ. 48).

Τα λόγια αυτά του Λένιν αποδεικνύονται προφητικά σήμερα που πάνω από εκατό χρόνια μετά - είτε μιλάμε για το καρότο είτε το μαστίγιο - η αστική τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη πείρα στην εξαγορά και χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Ακόμη και αν αυτές οι δυνατότητες σήμερα μειώνονται λόγω του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, το Κόμμα μας σωστά εκτιμά ότι η παρακαταθήκη που άφησε η ενσωμάτωση της μεταπολίτευσης στην εργατική τάξη είναι σοβαρό δίδαγμα και για μας. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για να μιλήσει κανείς για αυθόρμητο. Σχεδόν σήμερα δεν υπάρχει. Φτάνει μέχρι τη διάθεση κάποιου εργάτη να παλέψει, το περισσότερο. Ακόμη και όταν πρωτομπαίνει στην πάλη κουβαλάει βαριά μπαγκάζια, όλο το συρφετό της αστικής ιδεολογίας, δεν καταλαβαίνει ακριβώς ποιος του φταίει, έχει την αυταπάτη ότι αν συζητήσει με τον εχθρό ίσως να βγει κάτι, πιστεύει ότι με ένα μικρό αγώνα μπορεί να καταφέρει εύκολα αποτελέσματα. Δεν αλλάζει δηλαδή αυτόματα η συνείδησή του, εξακολουθεί άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο να είναι ενσωματωμένος στην αστική ιδεολογία, παρότι έχει κάνει σπουδαίο βήμα προς τον απεγκλωβισμό.

Με λίγα λόγια, η ταξική πάλη είναι πρώτα από όλα ιδεολογική και πολιτική, αυτό διέπει το σύνολο των θέσεων του 19ου Συνεδρίου. Σήμερα για το εργατικό κίνημα δεν κρίνεται αν θα του πετάξουν ένα ψίχουλο οι αστοί για ανακούφιση. Η αριστοτεχνική ανάλυση του Κόμματός μας για το χαρακτήρα της εποχής, για τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τους οξύτατους ανταγωνισμούς, την αδυναμία διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου που ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ για το κεφάλαιο το τσάκισμα της εργατικής δύναμης, αποδεικνύει ότι το βασικό καθήκον σήμερα δεν είναι απλά η ένταξη των εργατών στην πάλη, αλλά πόσοι περισσότεροι θα κατανοούν το χαρακτήρα της επίθεσης ως επίθεσης τάξης απέναντι σε τάξη, θα ξεμπερδεύουν με αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Πώς οργανωμένα, με υπομονή, επιμονή, αποφασιστικότητα θα δυναμώνει καθημερινά ο στρατός των κομμουνιστών και των πυρήνων γύρω από αυτούς κάτω, στους κλάδους, ώστε την κατάλληλη στιγμή η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Εν τέλει δεν είμαστε Κόμμα που παλεύει ενάντια στην πιο βαριά ΜΟΝΟ εκμετάλλευση των εργατών και των συμμάχων τους. Εμείς αντιπαλεύουμε την εκμετάλλευση στην ουσία της, ανεξαρτήτως βαθμού, κατανοώντας πως η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με την εμφάνιση και τη γιγάντωση των μονοπωλίων, την ίδια ώρα που γεννά τη μεγαλύτερη αντίφαση, εμπεριέχει όλα τα υλικά της ανατροπής του συστήματος, καταρχάς την τάξη που θα οικοδομήσει τη νέα εξουσία.

Απλά τα πράγματα. Εμείς παλεύουμε στο σήμερα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και σε αυτό υποτάσσεται κάθε πλευρά της καθημερινής πάλης. Αυτό εξυπηρετεί η συμμαχία που θέλουμε να οικοδομήσουμε ακριβώς για να τραβήξουμε στον άλλο δρόμο ανάπτυξης τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η συμμαχία μπορεί να δώσει απάντηση και στα άμεσα προβλήματα ακριβώς γιατί δεν κάνει τουφεκιές στον αέρα αλλά κλιμακώνει, γιατί στην εμπροσθοφυλακή βρίσκονται οι μόνοι που πραγματικά εμπιστεύονται την εργατική τάξη, όχι απλά για έναν αγώνα, αλλά για την ίδια την εξουσία.

Η κατανόηση και εφαρμογή αυτών των καθηκόντων στην ΚΝΕ, ειδικά στο χώρο των ΑΕΙ, που η κυρίαρχη ιδεολογία σπάει κόκαλα και το κίνημα είναι - πλην του ΜΑΣ - διαλυμένο, κρίνεται από το σωστό τιμόνι των ΟΒ, του κάθε μέλους, να δώσουμε τέλος σε έναν τρόπο δουλειάς που δεν εξυπηρετεί τη στρατηγική μας. Εχουμε ισχυρό όπλο τις εκτιμήσεις του Κόμματος, το ζητούμενο είναι η σωστή εξειδίκευση και καθημερινή διαπάλη για να επιβεβαιώνονται στη ζωή των παιδιών της εργατικής τάξης. Παρά την απειρία και τις μειωμένες απαιτήσεις, τα εργατόπαιδα στις σχολές δένονται με πολύ λιγότερους μηχανισμούς από τον αντίπαλο. Υπάρχουν όροι η γενικότερη αηδία για το αστικό πολιτικό σύστημα, που συχνά τσουβαλιάζει και εμάς, να μετατραπεί σε ταξική συνείδηση.

Εκεί κρινόμαστε, στο πώς θα βοηθήσουμε το κάθε μέλος της ΚΝΕ να ξεχωρίσει τα παιδιά που έχουμε τα ίδια χνότα, να αναπτύξουμε ισχυρούς προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς. Δουλειά με κοινωνικοταξικό προσανατολισμό σημαίνει τα παραπάνω μαζί με επιμονή στην ανάδειξη της αδιάρρηκτης σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής, διαπάλη των δύο δρόμων ανάπτυξης στη βάση της κλαδικής αναφοράς του κάθε χώρου, προβολή αιτημάτων πάλης που θα συνδέουν τις επιτροπές και τους συλλόγους με το εργατικό κίνημα, τις λαϊκές επιτροπές. Σε τέτοια βάση και με οδηγό τα κομματικά έντυπα αναδεικνύουμε την ανάγκη οργάνωσης απέναντι στον αντίπαλο, έχουμε τη δυνατότητα να προβλέπουμε, να προετοιμάζουμε μάζες, να μπαίνει στην πάλη κόσμος που δικαιωματικά μας ανήκει αλλά πριν ήταν στην αφάνεια. Κρίσιμο ζήτημα είναι στην καθημερινή δράση να μην υποκύπτουμε, λόγω αρνητικού συσχετισμού, στην προβολή μόνο των αιτημάτων πάλης, αφήνοντας πίσω την ιδεολογικοπολιτική δουλειά. Ετσι αποστεώνεται ο χαρακτήρας του ΜΑΣ, ακόμη και αν τραβήξει κόσμο βραχυπρόθεσμα, σύντομα μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση ενός κόσμου. Οδηγός πρέπει να είναι η οικοδόμηση, το βάθεμα της συμφωνίας με τη γραμμή σύγκρουσης, σε αυτή τη βάση πρέπει να συνεδριάζουν και να κάνουν απολογισμό οι ΟΒ.

Με όπλο το Συνέδριο του Κόμματος και την κοσμοθεωρία μας, υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες να εξοπλίσουμε αύριο το εργατικό κίνημα με εκατοντάδες κομμουνιστές σε κομβικούς κλάδους, μαχητές στη στρατιά της επανάστασης.

Τίθεται το ερώτημα, αρχή λειτουργίας του κόμματος ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ή λειτουργία του κόμματος μέσω οργανωμένων τάσεων; Εδώ υπάρχουν παραλλαγές, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να λέει ότι είναι ενάντια στην ύπαρξη τάσεων αλλά είναι υπέρ του να δημοσιοποιούνται οι διαφορετικές θέσεις από την άποψη της πλειοψηφίας (ή της ηγεσίας όπως υπονοούν ή εννοούν) να συζητιούνται μέσω σημειωμάτων ανάμεσα στις οργανώσεις κλπ. Εγώ με αυτή τη λογική διαφωνώ διότι, αφ' ενός, παραγνωρίζει ότι υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ βάσης και ηγεσίας μιας και η ηγεσία είναι αντανάκλαση της βάσης και ακόμα και αν υπάρξει αναντιστοιχία αυτό είναι θέμα λίγου χρόνου να λυθεί. Ενα επαναστατικό Κόμμα πρέπει να είναι μια γροθιά, να γίνονται σεβαστές οι απόψεις αλλά να ακολουθείται ενιαία η πλειοψηφική άποψη. Ακόμα και αν σε κάποιο σημείο υπάρχει λάθος αν παλέψεις ενιαία, το λάθος θα χρειαστεί πολύ λιγότερο χρόνο να φανεί. Η εμπειρία μου έδειξε ότι πρέπει να έχω περισσότερο εμπιστοσύνη στο συλλογικό κομματικό νου παρά αποκλειστικά στο δικό μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναλύω, να ελέγχω και μόνο μέσα στις κομματικές διαδικασίες να λέω την άποψη μου και ας είναι διαφορετική. Γι' αυτό συμφωνώ με το καταστατικό που κατατίθεται.

Μελετώντας τις Θέσεις του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο, τις θεωρώ εμπεριστατωμένες. Φωτογραφίζουν σωστά την εσωτερική και εξωτερική παγκόσμια οικονομική πολιτική κατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΚΚΕ όταν επικαλείται Ανυπακοή - Ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος διακυβέρνησης που είναι σαπισμένο, δεν μπλοφάρει. Τι κι αν το έσωσε ο 1ος Παγκόσμιος και ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Η αειφόρος ανάπτυξη, η παγκοσμιοποίηση, η ενοποίηση τραπεζών και βιομηχανιών, ο στείρος ανταγωνισμός, η διακίνηση εμπορευμάτων, κεφαλαίων, εργαζομένων είναι το ίδιο σκηνικό της ιμπεριαλιστικής δράσης που γεννάει πολέμους ανεργία και φτώχεια.

Χρειάζεται οργάνωση, ιδεολογική κατάρτιση, ταξική συνείδηση, διαφώτιση στα εργοστάσια, στα χωράφια, στα σχολειά, στις γυναίκες, στη νέα γενιά, σε κάθε γειτονιά. Η συμπεριφορά μας να αποτελεί παράδειγμα, τα ιδανικά μας για μια κοινωνία ανθρώπινη, η στρατηγική μας οργάνωση σε ταξική βάση.

Με οδηγό τον Μαρξισμό-Λενινισμό, με την εμπειρία που δίνει ο αγώνας μας αλλά και οι πάνω από 94 χρόνια αγώνες του Κόμματος μάς δείχνουν το δρόμο. Το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε πρώτα απ' όλα στην ΕΣΣΔ αλλά και στις άλλες χώρες, και μελετήσαμε τις αιτίες των ανατροπών. Ολοι μαζί με την τακτική και στρατηγική του Κόμματος και στόχους δράσης έτσι ώστε η νίκη να είναι της εργατιάς και των άλλων εργαζομένων.

ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στις ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ 19ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΜΑΣ

ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ

Ευελπιστώντας να συμβάλλω στον προσυνεδριακό διάλογο, θέλω να θίξω δυο ζητήματα που κατά τη γνώμη μου δημιουργούν συγχύσεις σε θεωρητικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο. Το πρώτο για τον «Αγροτικό Παραγωγικό Συνεταιρισμό» και το ρόλο του στον Ανώριμο Κομμουνισμό και δεύτερο για τον όρο «Αντιιμπεριαλιστικό» για τον οποίο γίνεται πολλή συζήτηση.

Για το ΠΡΩΤΟ, παραθέτω αποσπάσματα από τις Θέσεις:

Θέση 82. Κοινωνικοποιείται η γη. Η ελληνική πραγματικότητα δεν απαιτεί αναδιανομή της γης. Οι μη κατέχοντες γη καλλιεργητές θα εργάζονται στις σοσιαλιστικές μονάδες. Το μέτρο της κοινωνικοποίησης της γης αποκλείει την αλλαγή χρήσης. - Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση ξένης εργασίας από τους ακόμα κατέχοντες μεμονωμένα μέσα παραγωγής σε κλάδους που δεν υφίστανται υποχρεωτική κοινωνικοποίησή τους, π.χ. στην αγροτική παραγωγή.

Θέση 83. Προωθείται ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, ο οποίος έχει δικαίωμα χρήσης της κοινωνικοποιημένης γης ως παραγωγικού μέσου. Η ένταξη των μικροϊδιοκτητών αγροτών πραγματοποιείται εθελοντικά.

Θέση 87. Αλλάζει ο ρόλος και η λειτουργία της Κεντρικής Τράπεζας. Η ρύθμιση της λειτουργίας του χρήματος ως μέσου κυκλοφορίας εμπορευμάτων περιορίζεται στην ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή, γενικότερα με την εμπορευματική παραγωγή ενός μέρους των καταναλωτικών προϊόντων που δεν παράγονται από σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες μέχρι την πλήρη εξάλειψη κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας σε μέσα παραγωγής και ύπαρξης εμπορευματικής παραγωγής. Η Κεντρική Τράπεζα ελέγχει τις ανάλογες λειτουργίες ορισμένων εξειδικευμένων κρατικών πιστωτικών οργανισμών για τους αγροτικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς.

Θέση 97. Θεμέλιο της εργατικής εξουσίας είναι (μεταξύ άλλων) ο παραγωγικός συνεταιρισμός.

Από τις παραπάνω θέσεις, εξάγονται -νομίζω αβίαστα- τα εξής συμπεράσματα:

1ο. Μέρος της «κοινωνικοποιημένης γης» παραχωρείται για χρήση σε μη κοινωνικοποιημένο τομέα εμπορευματικής παραγωγής, κάτι που συνιστά καραμπινάτη αλλαγή χρήσης, αφού η «κοινωνικοποιημένη γη» που πρέπει να παράγει «αγαθά» για τις ανάγκες της κοινωνίας, τώρα θα παράγει «εμπορεύματα». Επομένως αντιφάσκουμε λέγοντας πως «η κοινωνικοποίηση της γης αποκλείει την αλλαγή χρήσης της».

2ο. Θα δίνονται πιστώσεις από πόρους της κοινωνικής παραγωγής σε τομέα εμπορευματικής παραγωγής.

3ο. Φορέας εμπορευματικής παραγωγής (ο παραγωγικός συνεταιρισμός) αναγορεύεται σε «θεμέλιο της εργατικής εξουσίας».

Αν τα συμπεράσματα μου είναι σωστά (που νομίζω πως είναι) τότε οι παραπάνω θέσεις χρειάζονται διόρθωση. Επίσης, θα πρέπει να προστεθεί κομμάτι όπου θα προσδιορίζονται (έστω και στο περίπου) οι όροι με τους οποίους θα γίνεται η «ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή», δηλαδή μεταξύ «κοινωνικά παραγμένων αγαθών» και «εμπορευμάτων».

Για το ΔΕΥΤΕΡΟ: Νομίζω πως παραμένει σωστή η θέση του 15ου Συνεδρίου για το ΑΑΔΜ: «Το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους. Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό». «Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου».

Αυτό που κατά τη γνώμη μου περισσεύει, είναι το «Δημοκρατικό» που έτσι κι αλλιώς δεν είναι και ο πιο σαφής όρος με αποτέλεσμα να τον καταλαβαίνει ο καθένας όπως θέλει. Το «Αντιιμπεριαλιστικό» όμως χρειάζεται, μιας και τονίζει -εκτός των άλλων- και το ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο του στάδιο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρέπει η Θέση 77 «Τα μέτωπα πάλης και οι μορφές της Λαϊκής Συμμαχίας με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους» να αναδιατυπωθεί χωρίς το «αντιμονοπωλιακούς». Οσο ισχύει το ότι ο σημερινός καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός (για την ακρίβεια Κρατικομονοπωλιακός) άλλο τόσο ισχύει και το ότι βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Αλλωστε αναγνωρίζουμε -και σωστά- την ύπαρξη αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με τα παρακάτω:

Θέση 69. ε) Ενίσχυση της διεθνούς δράσης της ΚΝΕ για την ανασυγκρότηση των Κομμουνιστικών Νεολαιών και την κοινή δράση, την ένταση της διαπάλης με αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που περνούν στις γραμμές του νεολαιίστικου κομμουνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

στ) Κινητοποίηση και δράση για την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των ιμπεριαλιστικών συνθηκών «ειρήνης». Στήριξη των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, του ΠΣΕ, της ΠΟΔΝ, της ΠΔΟΓ.

Με την αφαίρεση επομένως μόνο του «Αντιιμπεριαλιστικού» -εκτός των άλλων- δημιουργούνται συγχύσεις και αντιφάσεις, χωρίς λόγο και αιτία.

Με τη βεβαιότητα της επιτυχίας του 19ου Συνεδρίου.

Oι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο είναι σε απόλυτη συμφωνία με το μαρξισμό - λενινισμό, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας του Κόμματος, την οποία και τιμούν. Ξεκαθαρίζοντας αυτό οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ορισμένα ζητήματα.

Ο τίτλος μιας συμμαχίας υπηρετεί την εξισορρόπηση μεταξύ της οργανωμένης πρωτοπορίας, του Κόμματος, και του αυθόρμητου και σε σημαντικό βαθμό προσηλωμένου σε οικονομίστικους στόχους κινήματος, με τις διάφορες μορφές του, περιλαμβάνοντας το συνδικαλισμό και όχι μόνο, αλλά και τα διάφορα μερικώς αντιτιθέμενα λαϊκά στρώματα τα οποία περικλείει.

Δημιουργεί έτσι το έδαφος για ένα συνδετικό επίπεδο οργάνωσης μέσω μιας άρρητης και ρευστής συμφωνίας μεταξύ των μελών της, η οποία διασφαλίζει την ταξική και όχι καθαρά πολιτική, κομμουνιστική, βάση της συμμαχίας ως τακτικό ελιγμό για την επίτευξη ευρύτερης συσπείρωσης, ενώ αποτρέπει να παρεισφρήσουν στοιχεία που ουδεμία σχέση έχουν με το στόχο της και θα έθεταν σε κίνδυνο τη σταθερότητα, το χαρακτήρα και τον προσανατολισμό της.

Ο προσανατολισμός αυτός, όπως τίθεται από τον τίτλο και το περιεχόμενό του, λειτουργεί ως φάρος προς το εσωτερικό της συμμαχίας και πάνω από όλα προς το ίδιο το κόμμα και τους οπαδούς του και κερδίζεται στην πράξη, στην καθημερινότητα, στην πορεία για την κατεύθυνση την οποία παλεύει να εμφυσήσει και να διατηρήσει στη συμμαχία αυτή μέσω της προπαγάνδισής του στα υπόλοιπα μη αντιστοίχως ώριμα και πολιτικά συνειδητοποιημένα μέλη της.

Με λίγα λόγια, ο τίτλος αντικατοπτρίζει την ουσία της συμμαχίας ως όχημα με το οποίο στοχεύουμε να καθοδηγήσουμε το λαό προς το σοσιαλισμό. Το όχημα αυτό δεν αντικαθιστά κανένα από τα μέρη του, αλλά τα εμπλουτίζει, συνδέοντάς τα οργανικά, δεν αναιρεί τη δράση των σωματείων ή των κομμουνιστών μέσα σε αυτά, αλλά την ανάγει σε ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο στο οποίο μερικός και τελικός σκοπός, υποκειμενικός και αντικειμενικός παράγοντας αλληλοπροωθούνται διαλεκτικά.

Αυτή είναι η ουσία της λεγόμενης πολιτικής συμμαχιών που θα έπρεπε να θέτει οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα και την οποία πάλευε να εδραιώσει το ΚΚΕ, τόσο με το ΑΑΔΜ όσο και με τη λαϊκή συμμαχία. Κανένα από τα δύο δεν έθεταν στάδια για το σοσιαλισμό, σε κανένα από τα δύο δεν ετίθετο ως προϋπόθεση η συμφωνία με το πρόγραμμα του Κόμματος, κανένα από τα δύο δεν ήταν σεχταριστικό, κανένα από τα δύο δεν απέκλειε τη συμμετοχή μικρών επαγγελματιών, μικροαστικών στρωμάτων που πλήττονται, όπως με κάθε ευκαιρία άλλωστε δηλώνει το κόμμα και κανένα δεν απέκλειε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.

Το Κόμμα στόχευε ορθά πάντοτε στη συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων που πλήττονταν από τον καπιταλισμό, για να παλέψει μαζί τους τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους μέσα στο σύστημα, μη παραιτούμενο από την υποχρέωσή του να προσπαθεί μέσω αυτής της πάλης να τα στρέψει προς την επανάσταση και το σοσιαλισμό.

Τι άλλαξε λοιπόν μεταξύ του ΑΑΔΜ και της λαϊκής συμμαχίας και γιατί αντιδρούν ορισμένοι, όταν ως τίτλος μάλιστα η δεύτερη φαντάζει ευρύτερη του πρώτου. Η αλλαγή απλούστατα σηματοδοτεί την αυξημένη πλέον αυτοπεποίθηση του Κόμματος να φέρει μπροστά στην προπαγάνδα του το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, το στόχο του σοσιαλισμού, χωρίς να νιώθει την ανασφάλεια της ανάγκης ενός ενδιάμεσου σταδίου στη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του κόσμου, το οποίο οφείλει αρχικά να πετύχει προτού προχωρήσει παρακάτω.

Αυτό βέβαια, όπως με λύπη τους διαπιστώνουν ορισμένοι, έχει ήδη συντελεστεί στην πράξη εδώ και καιρό, με τις Θέσεις απλά να έρχονται να το επισφραγίσουν, όπως και σωστά κάνουν.

Η ουσία αυτής της ανάλυσης εκφράζεται στον ίδιο τον τίτλο του ΑΑΔΜ, ο οποίος είναι φοβικά πλεονασματικός, αγωνιώντας για την πρόληψη ενάντια στην εχθρική στάση μέρους του λαού ως προς το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, πράγμα λογικό από την ιστορική σκοπιά των συνθηκών, μετά τις ανατροπές, στο πλαίσιο των οποίων δημιουργήθηκε.

Ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και άρα η έννοια του «αντικαπιταλισμού» αρκεί και προλαμβάνει συγχύσεις περί σταδίων και αριστερών κυβερνήσεων, ενώ η συμμαχία με τα μικροαστικά, μη μονοπωλιακά στρώματα εξασφαλίζεται μέσω της θέσης, ότι στο σοσιαλισμό, το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, θα κοινωνικοποιηθούν μόνον τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Η δημοκρατικότητα της λειτουργίας της συμμαχίας αυτής κερδίζεται στην πράξη μέσω της συμμετοχής μας και όχι μόνο, ενώ σε περίοδο αστικής δημοκρατίας, με τα ιδεολογήματα περί ξένης κατοχής και χούντας να οργιάζουν, καθίσταται περιττή η εμφάνισή της στον τίτλο. Οι όποιοι δισταγμοί απέναντι στην έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι στα χέρια μας να σπάσουν και δεν αντιμετωπίζονται με λεκτικούς ακροβατισμούς.

Η υπεράσπιση του ΑΑΔΜ από τους περισσότερους συνδέθηκε με φλυαρίες περί προδοσίας των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Το πνεύμα των Θέσεων αυτών αναφερόταν σε συνθήκες ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ στις οποίες η οργανωμένη ηγεσία της επανάστασης με την όποια της μορφή, και ο επαναστατημένος λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, μέσα από τον οποίο θα προέκυπτε η πρώτη, είτε θα ανατρέπονταν είτε θα προχωρούσαν προς τη θεμελίωση του σοσιαλισμού. Το διάστημα που θα διαρκούσε αυτή η διαδικασία δεν μπορεί και δεν έχει νόημα να προσδιοριστεί αλλά ούτε και να τεθεί ως στόχος ενός προγράμματος εφόσον είναι κάτι που ή θα διαρκέσει δυο μέρες ή δύο μήνες, ή θα γίνει ή δε θα γίνει, η δε αναφορά του προκαλεί συγχύσεις. Αναφέρομαι στο πνεύμα, διότι οι συγχύσεις αυτές, στο βαθμό που είναι καλοπροαίρετες, είναι και εν μέρει δικαιολογημένες, εφόσον το γράμμα, η διατύπωση δηλαδή του συγκεκριμένου σημείου ήταν σίγουρα ασαφής. Ασάφεια η οποία ενδεχομένως αιτιολογείται από τη μεγαλύτερη αμηχανία του Κόμματος την εποχή εκείνη να λάβει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε φαινόμενα τύπου Τσάβες, χωρίς βέβαια να τα θεωρεί στάδιο προς το σοσιαλισμό.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση, με οποιοδήποτε τίτλο ή πρόσημο, στο έδαφος της αστικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να αποτελεί όργανο της αστικής τάξης και να συμβάλλει στη σταθερότητα του συστήματος, του καπιταλισμού, σε μεγαλύτερο βαθμό δε όσο μεγαλύτερη είναι και η «επαναστατικοφάνειά» της. Είναι προφανές τόσο λογικά όσο και ιστορικά, ότι ο λαός δεν πρόκειται να επαναστατήσει όσο τρέφει αυταπάτες ότι η οποιαδήποτε ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής του είναι δυνατό να έρθει μέσω της μεταρρύθμισης και όχι της ανατροπής. Για το λόγο αυτό, η απόφαση του Κόμματος να μην πάρει μέρος σε οποιαδήποτε τέτοια κυβέρνηση, όσο ιστορικά σημαντική και αν είναι, άλλο τόσο θα έπρεπε να είναι και αυτονόητη.

Συμφωνώ και με τα τρία κείμενα της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Ειδικά το Σχέδιο Προγράμματος που επεξεργάστηκε και προτείνει η ΚΕ συμπυκνώνει όλη την πείρα, την ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος των τελευταίων ετών σε ζητήματα όπως για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, τη σχέση του ΚΚΕ με τη Λαϊκή Συμμαχία, τα καθήκοντα και τη στάση του ΚΚΕ τώρα σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης - προετοιμασίας, συγκέντρωσης δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και στη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον εμπλουτισμό της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό ως συνέχεια της απόφασης του 18ου Συνεδρίου.

Χρειάζεται να αντιστοιχηθούμε με το Σχέδιο Προγράμματος, τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτό, όπως προτείνεται από την ΚΕ, διότι αν δεν αντιστοιχηθούμε, οι εξελίξεις που αντικειμενικά θα έρθουν, υπάρχει κίνδυνος να μας βρουν ανέτοιμους.

Για την άμεση ευθύνη του Κόμματος στη δουλειά - παρέμβαση στη νεολαία:

Καταρχήν, για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην παρέμβασή μας στη νεολαία χρειάζεται πιο βαθιά, νομίζω, να γίνει κατανοητό στο σύνολο των κομματικών μελών αυτό που λέμε και αναλύεται σωστά στις Θέσεις ότι οι συνθήκες αντικειμενικά έχουν δυσκολέψει σε σχέση με παλιότερα χρόνια. Αρκούν ορισμένα παραδείγματα, όπως οι συνθήκες ένταξης των νέων στην παραγωγή, τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, το ανέβασμα των ηλικιακών ορίων που οι νέοι κάνουν οικογένεια και ακόμα ότι μιλάμε για γενιές που γαλουχήθηκαν σε συνθήκες οπισθοχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σε συνθήκες αντεπανάστασης, ένα μεγάλο κομμάτι νεολαίας δε γνωρίζει καν ότι οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός στον 20ό αιώνα. Αρα δεν μπορούν να είναι ίδιοι οι όροι παρέμβασης με παλιότερα, άρα είναι διαφορετικές και οι απαιτήσεις πρώτα απ' όλα από τα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ. Αν γίνει αυτό αντιληπτό, τότε μπορούμε να κάνουμε και πιο ουσιαστικά βήματα στην παρέμβαση στη νεολαία.

Η ΚΝΕ ως νεολαία του ΚΚΕ δε θα μπορούσε να μην αντιστοιχηθεί ως ένα βαθμό και με αρκετές αδυναμίες φυσικά στην ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος (αποφάσεις 18ου Συνεδρίου, Β' τόμος Δοκιμίου Ιστορίας, 10ο Συνέδριο ΚΝΕ). Αυτό έχει έκφραση σήμερα στη λειτουργία και δράση των Οργανώσεων της ΚΝΕ στα εξής:

Στην ίδια τη λειτουργία και συγκρότηση των ΟΒ, όπου έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα όχι απλά στη σταθερή συνεδρίασή τους αλλά και στο πλούσιο περιεχόμενο δεμένο με την ιδεολογική δουλειά διαπαιδαγώγησης που εξοπλίζει, μαχητικοποιεί τους νέους συντρόφους, τους προετοιμάζει για να αποκτήσουν τον τιμημένο τίτλο του μέλους του ΚΚΕ. Σ' αυτά έχουν βοηθήσει το ενιαίο περιεχόμενο και θεματολογία στις μαθητικές ΟΒ, ο προσανατολισμός των εδαφικών ΟΒ στους ΟΑΕΔ, τα νυχτερινά, τα ΔΙΕΚ και τα ΕΠΑΛ, δηλαδή στους χώρους που μαθητεύει η νέα βάρδια της εργατικής τάξης κι όχι γενικά στη γειτονιά και τις πλατείες, κι ακόμα τα μαθήματα για την ιστορία του ΚΚΕ με βάση το Β' τόμο του Δοκιμίου, η προσπάθεια αφομοίωσης της απόφασης του 18ου Συνεδρίου για το σοσιαλισμό. Υπάρχουν βέβαια ακόμα αδυναμίες στο να κατακτιούνται ολοκληρωμένα τα θετικά αυτά βήματα σε όλες τις ΟΒ.

Εχει σημειωθεί πρόοδος στη δουλειά για την προετοιμασία ένταξης νέων στις ΟΒ της ΚΝΕ, είναι πολύ ουσιαστικότεροι οι όροι στρατολογίας κι αυτό απορρέει πάλι από την αξιοποίηση των ντοκουμέντων του Κόμματος. Εχει βοηθήσει ουσιαστικά η αφομοίωση των αποφάσεων του 18ου Συνεδρίου για το Σοσιαλισμό τα μέλη της ΚΝΕ να αφομοιώσουν οι ίδιοι βαθύτερα και να πείσουν αποτελεσματικότερα για το κύριο και βασικό καθήκον στην προετοιμασία ενός νέου, να πειστεί δηλαδή για το σκοπό της πάλης μας, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό αποδεικνύεται και από το ότι η απόφαση του νέου στις σημερινές συνθήκες να ενταχθεί στην επαναστατική νεολαία, τη νεολαία του ΚΚΕ, δεν ακυρώνεται μπροστά στην πρώτη δυσκολία, στο πρώτο εμπόδιο που του ορθώνει ο αντίπαλος. Δημιουργούνται και καλύτερες προϋποθέσεις για αφομοίωση των νέων μελών μέσα από τη λειτουργία και το περιεχόμενο των ΟΒ.

Ολα αυτά προσκρούουν πιο έντονα βέβαια στο γεγονός ότι έχουν δυσκολέψει οι όροι για να προσεγγίσει ένας νέος την οργανωμένη, επαναστατική πάλη μέσα από αγώνες που έτσι κι αλλιώς είναι και ελάχιστοι ειδικά στους χώρους μάθησης. Αρα, δε βοηθάει να μεταφέρεται απλά μια πείρα ή, ακόμα χειρότερα, μια εικόνα - σύγκριση από τη λειτουργία, την παρέμβαση και την ανάπτυξη της ΚΝΕ πριν αρκετά χρόνια, που δρούσαμε σε άλλες συνθήκες, με άλλες απαιτήσεις, αν αυτή η πείρα δε γειώνεται στα σημερινά δεδομένα.

Στο Σχέδιο Προγράμματος (Θέση 76) για τα καθήκοντα του ΚΚΕ για την επαναστατική κατάσταση αναφέρεται ότι είναι δυνατόν να δημιουργηθούν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα από την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που να φτάσουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις. Προσδιορίζονται τα καθήκοντα του Κόμματος σε περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδας είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο για τη συγκρότηση εργατικού - λαϊκού μετώπου που θα έχει στόχο την κατάκτηση της εξουσίας αξιοποιώντας όλες τις μορφές δράσης, αναφέρεται ακόμα και το κεντρικό σύνθημα που θα ρίξουμε στην εργατική τάξη και το λαό. Τα ίδια όμως αναφέρονται και στη Θέση 60, που αφορά τα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος έως το 20ό Συνέδριο, κι αυτό γιατί νομίζω ότι ακόμα κι αν δε φαίνονται στον ορίζοντα κάποια στοιχεία επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι ο «χρόνος είναι λίγος» για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας. Ποτέ δε θα είναι βραχυπρόθεσμα προβλέψιμη η σπίθα, ο καταλύτης που θα αλλάξει τις διαθέσεις των μαζών. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε όξυνση της ταξικής αντίθεσης, καθώς φαίνεται ότι η ταξική πάλη περνάει σε νέο επίπεδο, έχουμε μπροστά μας εξελίξεις με έντονο ενδιαφέρον, το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Με αυτήν την έννοια σωστά ξεχωρίζεται στη Θέση 75 του Σχεδίου Προγράμματος στα στρατηγικά καθήκοντα του ΚΚΕ που υλοποιούνται μεν σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, εφόσον όμως η δράση του Κόμματος σε μη επαναστατική κατάσταση (δηλαδή τώρα) έχει συμβάλει στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, ως ένα από τα τέσσερα στρατηγικά καθήκοντα: «Η στήριξη του επαναστατημένου λαού από όσο το δυνατόν ευρύτερες δυνάμεις που αποσπώνται από το στρατό». Είναι βασικό ζήτημα προετοιμασίας, δεν πρόκειται να γίνει ξαφνικά, να ξεκινήσει δηλαδή η επανάσταση και οι στρατευμένοι να ακολουθήσουν το επαναστατικό ρεύμα έτσι απλά.

Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπως η σημερινή, η κοινωνική συνείδηση βρίσκεται σε ιδιαίτερα ρευστή κατάσταση. Η ύπαρξη ενός ΚΚΕ, που θα μπορέσει να οδηγήσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στην επανάσταση και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι δική μας ευθύνη. Ομως η κρίση φέρνει και αναδίπλωση. Διατυπώνονται απόψεις που - στην καλύτερη περίπτωση - δεν παίρνουν υπόψη τη νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και απαιτεί την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, την πιο σαφή και καθαρή διατύπωση της στρατηγικής, που θα οδηγήσει στην εκπλήρωση του λόγου ύπαρξης του ΚΚΕ.

Κάποιοι μιλούν για πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος του Κόμματος, από το προτεινόμενο. Για σεχταρισμό που θεσμοθετείται στο νέο Καταστατικό. Εκλεκτικά αναφέρουν τσιτάτα των κλασικών, εκτός του ιστορικού πλαισίου και του γενικότερου σκεπτικού μέσα στο οποίο διατυπώθηκαν. Οι γνώμες τους, αντί να φωτίζουν, θολώνουν την εικόνα. Μιλάνε με μισόλογα, επικεντρώνοντας περισσότερο στο πώς το Κόμμα οδηγείται τάχα στην καταστροφή, επισημαίνοντας πραγματικές και ανύπαρκτες αδυναμίες, καταγγέλλοντας τη Λαϊκή Συμμαχία ότι αποκλείει τη συνάντηση του ΚΚΕ με ευρείες λαϊκές μάζες. Χωρίς να αρνούνται ανοιχτά το χαρακτήρα της επανάστασης, που αποφασίστηκε από το 15ο Συνέδριο, καταγγέλλουν την ΚΕ ότι βάζει σε θέση πρώτης γραμμής την υπόθεση του σοσιαλισμού. Ανακαλύπτουν ως στόχο τάχα του ΑΑΔΜ, τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και καλούν να μείνουμε στο ΑΑΔΜ.

Στο όνομα της επανάστασης, μεταθέτουν την επανάσταση στο απροσδιόριστο μέλλον, όταν μια κυβέρνηση του Μετώπου θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις, με το λαό απλό υποστηρικτή αυτής της κυβέρνησης, όχι πρωταγωνιστή στην επαναστατική πάλη. Οταν - μια αυτοκτονική - αστική τάξη επιτρέψει τη διαμόρφωση από την κυβέρνηση των προϋποθέσεων, που θα αναγκάσουν τους αστούς να παραδεχτούν την ήττα τους και να παραδώσουν και την οικονομική εξουσία. Οι λαϊκές μάζες, θα πρέπει να περιμένουν από την κυβέρνηση να δώσει την αποφασιστική μάχη ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, για να αρχίσουν μετά να σκέφτονται για σοσιαλισμό. Ορισμένοι φτάνουν να φαντασιώνονται ότι πρώτα θα συντριβεί το αστικό κράτος από την κυβέρνηση των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και μετά θα μπει ζήτημα να θέσει το κίνημα υπό τον έλεγχό του τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή ότι κάποια μέρα μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, η κυβέρνηση θα ανακοινώσει τη διάλυση του αστικού κρατικού μηχανισμού και τότε, χωρίς να διατρέχουν κίνδυνο, οι εργάτες θα πάνε στους εργοστασιάρχες να ζητήσουν τα κλειδιά των εργοστασίων!

Η ιστορία αποδεικνύει πως η αστική τάξη, έχοντας την οικονομική και κρατική εξουσία, θα ανεχτεί την ανάληψη της διακυβέρνησης από αντιιμπεριαλιστικές - αντιμονοπωλιακές δυνάμεις, μόνο στην έσχατη περίπτωση ή αν βλέπει ότι μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να εκτονώσει υπό διαμόρφωση επαναστατικές συνθήκες. Διατηρώντας την οικονομική εξουσία θα μπορεί να γονατίζει οικονομικά την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και έχοντας ουσιαστικά την κρατική εξουσία θα μπορεί να εκθέτει και να προβοκάρει την κυβέρνηση στα μάτια του λαού, ώστε να πέσει χωρίς να χρειαστεί ανοιχτή επέμβαση του αστικού κράτους. Οποιοδήποτε κυβερνητικό μέτρο φανεί ότι ξεπερνάει τα όρια, θα αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που η αστική τάξη ξέρει να διατηρεί την εξουσία της, όταν η δημοκρατική επίφαση παύει να είναι επαρκής. Ποιος φαντασιώνεται, λοιπόν; Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όταν βάζουν κατεύθυνση να συγκροτηθεί η κοινωνική συμμαχία που θα αμφισβητήσει την αστική εξουσία εκεί όπου έχει τις βάσεις της και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ θα γίνει η δύναμη ανατροπής της, ή εκείνοι που βλέπουν το λαό ως ψηφοφόρο, άντε και διαδηλωτή στους δρόμους και τις πλατείες και περιμένουν να κάνει τη δύσκολη δουλειά μια ουτοπική αντιαστική διακυβέρνηση - διαχείριση της αστικής εξουσίας;

Η στρατηγική που προτείνεται στις Θέσεις, λένε ορισμένοι, εμποδίζει την προσέγγιση λαϊκών μαζών στο Κόμμα, άρα και την ίδια την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτή η άποψη είναι απόδειξη της ανάγκης για στρατηγική ακριβέστερα διατυπωμένη και προσαρμοσμένη στις εξελίξεις. Γιατί, όπως φαίνεται, το ΑΑΔΜ παρεξηγήθηκε από κάποιους. Αλήθεια, η πάλη του ΑΑΔΜ ενάντια στα μονοπώλια πού θα οδηγούσε; Στην επάνοδο του προμονοπωλιακού καπιταλισμού; 'Η μήπως σε μια διακυβέρνηση ενάντια στα μονοπώλια, με συνέχιση της ύπαρξης, άρα και κυριαρχίας των μονοπωλίων στην οικονομία, μια διακυβέρνηση που θα έβαζε «τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη»; Συνεπής αντιμονοπωλιακός αγώνας σημαίνει κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και στο πολιτικό και στο οικονομικό επίπεδο. Κατάργηση της εξουσίας τους σημαίνει αντικατάστασή της από την εξουσία του αντίπαλου κοινωνικού πόλου, τη λαϊκή εξουσία, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και χρησιμοποίηση των παραγωγικών μονάδων με κεντρικό σχεδιασμό υπό εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Μοναδική εναλλακτική εξουσία απέναντι στη δικτατορία των μονοπωλίων είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Ολα τα άλλα, τα μισόλογα, η στρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης» που θα διαμορφώσει καλύτερες προϋποθέσεις για την επανάσταση, είναι επαναφορά των σταδίων από το παράθυρο. Των σταδίων που απέρριψε το 15ο Συνέδριο, διακηρύσσοντας ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, ούτε αντιιμπεριαλιστική, ούτε αντιμονοπωλιακή, ούτε δημοκρατική.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι εξέλιξη των επεξεργασιών που οδήγησαν στην πρόταση του ΑΑΔΜ πριν δυο δεκαετίες, τονίζει τον κοινωνικό και όχι πολιτικό χαρακτήρα της συμμαχίας, προσαρμόζει τη στρατηγική μας στις εξελίξεις που μεσολάβησαν, στο σχηματισμό των φύτρων αυτής της κοινωνικής συμμαχίας, όπως εκφράζεται από το συντονισμό και τις κοινές δράσεις του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ. Είναι ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ για τη συνάντηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, δηλαδή της εργατικής τάξης με τις αντιμονοπωλιακές, δηλαδή τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά. Συμβιβασμό στον οποίο το ΚΚΕ, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, προσέρχεται με κατεύθυνση πάλης για τη λαϊκή εξουσία, χωρίς να απαιτεί να έχουν την ίδια αντίληψη και οι μικροαστικές δυνάμεις της συμμαχίας. Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο αγροτικός παραγωγικός συνεταιρισμός, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι από μόνες τους σοσιαλισμός. Το ΚΚΕ ούτε θα μπορούσε να ζητήσει, ούτε και ζητά από τους συμμάχους να ασπαστούν το Πρόγραμμά του στο σύνολό του. Αλλά πίσω από τους στόχους αυτούς, αν για παράδειγμα δε βάζαμε ζήτημα κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, παρά μόνο λήψη μέτρων ενάντια στα μονοπώλια, η όποια συμμαχία θα κατέληγε σε αστική διαχείριση.

Σύντροφοι, οι θέσεις είναι ένα κείμενο δυνατό που θέλει παραπέρα μελέτη και αφομοίωση. Στο κομμουνιστικό μανιφέστο αναφέρεται ότι «Ολη ως τώρα ιστορία των κοινωνιών είναι ιστορία της ταξικής πάλης». Οι θεωρητικοί του επιστημονικού κομμουνισμού καταγράφουν τους νόμους εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας. Νόμοι αντικειμενικοί που έχουν σαν κινητήριο μοχλό την ταξική πάλη που οδηγεί στο αναπόφευκτο του περάσματος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό κατά τη γνώμη μου τονίζουν οι θέσεις που έχουμε στα χέρια μας. Τονίζουν όχι μόνο το αναπόφευκτο νομοτελειακά, ο παλιός ξεπερασμένος ιστορικά καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης θα αντικατασταθεί με τον καινούριο, τον κομμουνιστικό τρόπο ανάπτυξης. Αλλά ότι σήμερα σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και με τις αντιθέσεις (ας όψεται η ανισόμετρη ανάπτυξη) στα ιμπεριαλιστικά κέντρα να κτυπάνε στο κόκκινο, οι υλικές αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες, η εξουσία (οικονομική και πολιτική) του γερασμένου μονοπωλιακού καπιταλισμού να ανατραπεί από την εξουσία των μαζών με μπροστάρη την εργατική τάξη και το κόμμα της.

Οι ίδιο νόμοι κίνησης του καπιταλισμού δείχνουν ότι τα όριά του δεν είναι απεριόριστα, αντικειμενικά φτάνει στο τέλος του. Το βασικό κριτήριο γι' αυτήν τη διαπίστωση είναι η όλο και μεγαλύτερη όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού. Της αντίθεσης κεφαλαίου και εργασίας. Η μονοπώληση των μέσων παραγωγής από τη μια (ιδιοκτησία των μέσων) και η κοινωνικοποίηση της εργασίας από την άλλη (παραγόμενος πλούτος), δεν μπορούν να συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο κέλυφος, αυτό το κέλυφος πρέπει να σπάσει. Ο νεκροθάφτης που κουβαλάει στα σπλάχνα του ο καπιταλισμός ήρθε η ώρα να τελειώσει το έργο του. Να τον θάψει.

Τα λέω αυτά σύντροφοι γιατί οι αντικειμενικοί λόγοι υπάρχουν και οι ώριμες υλικές προϋποθέσεις, για το άλμα στον ουρανό. Τι μένει λοιπόν να γίνει; Να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας. Ποιος τον καθορίζει; Το υποκείμενο της επανάστασης. Ποιο είναι αυτό; Η εργατική τάξη με την πρωτοπορία της, καθοδηγούμενη από το κόμμα της, το κομμουνιστικό κόμμα.

Το προηγούμενο 18^ο Συνέδριο σύντροφοι, μας έδωσε δυο βασικά, κατά τη γνώμη μου, στηρίγματα για να περάσουμε στην ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση. Το πρώτο είναι το ντοκουμέντο για το σοσιαλισμό, που βοήθησε να ορθοποδήσουμε (να το πω έτσι) μετά το στραπάτσο της προσωρινής ήττας και της βοήθειας να κατανοήσουμε τους νόμους οικοδόμησης του σοσιαλισμού και όταν αυτοί παραβιάζονται οδηγούν στο αποτέλεσμα που γνωρίσαμε. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον προσανατολισμό του συνεδρίου να εντάξουμε όσο καλύτερα γίνεται την τακτική μας στη στρατηγική. Να πούμε στο λαό τη δική μας πρόταση που σχετίζεται με το ποιος πρέπει να πάρει την εξουσία. Σε σχέση με το δεύτερο νομίζω, δεν έγινε το άλμα που οι καιροί ζητούσαν και αυτό γιατί πιστεύω, η πρόταση για την εξουσία δεν αφομοιώθηκε από όλο το κομματικό δυναμικό.

Σήμερα, από χτες, είμαστε ποιο σοφοί αντλώντας από τα συμπεράσματα, περισσότερο δυνατοί ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά. Μπορούμε να φτιάξουμε τη Λαϊκή Συμμαχία (οι Θέσεις το τονίζουν με έμφαση) πρώτα από όλα στους χώρους δουλειάς, εκεί που ο καταπιεσμένος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον καταπιεστή του, που θα αγκαλιάσει όσο γίνεται περισσότερα λαϊκά στρώματα, να γίνει ένα θυμωμένο καλά οργανωμένο λαϊκό ορμητικό ποτάμι, με ένα σκοπό, να φτάσει στο τέρμα, στο στόχο. Με έναν τέτοιο προσανατολισμό θα έχεις αποτελέσματα και για τα καθημερινά, που ο λαός βιώνει με το χειρότερο τρόπο. Αυτό να είναι και σαν απάντηση στους οπορτουνιστές που μας κατηγορούνε πως όλα τα παραπέμπουμε στην δευτέρα παρουσία, αυτοί που έχουν αγιοποιήσει το καπιταλιστικό σύστημα, που ανιστόρητα και αντιεπιστημονικά, δέχονται στην ουσία ότι είναι απεριόριστα τα όριά του. Είναι καραμπινάτοι εχθροί του λαϊκού κινήματος, προπαγανδίζουν ξεδιάντροπα την υποταγή. Με όλους αυτούς να έχουμε πρέπει καθημερινό ανοιχτό ιδεολογικό πόλεμο.

Σύντροφοι, η πρόταση για το σχέδιο προγράμματος είναι αντάξιο ενός επαναστατικού κόμματος μαρξιστικού-λενινιστικού, που δεν παραιτείται από το ιστορικό του καθήκον, να κτίσει την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μιλάει πολύ πολύ συγκεκριμένα πώς θα πάρουμε την εξουσία και πώς αυτή θα στεριώσει. Ακόμα, στη χώρα μας δεν έχουν δημιουργηθεί συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Δεν έχει φτάσει εκείνη η στιγμή που «οι από πάνω να μην μπορούν να κυβερνήσουν και οι από κάτω να μη θέλουν να κυβερνηθούν». Σίγουρα ο συσχετισμός στην παρούσα κατάσταση είναι αρνητικός, το κόμμα με τη δράση του αυτό θέλει να αλλάξει. Πρέπει να ξέρουμε όμως, στην υλιστική αντίληψη των πραγμάτων τίποτα δε μένει αναλλοίωτο. Αυτό που σήμερα φαίνεται βαλτωμένο, αύριο γίνεται εκρηκτικό ηφαίστειο. Ούτε ντε και καλά ο συσχετισμός δύναμης είναι αυτός που αποκλειστικά καθορίζει την επαναστατική κατάσταση, είναι και άλλοι λόγοι αντικειμενικοί που την καθορίζουν.

Παράδειγμα: Η κρίση βαθαίνει, οι ανταγωνισμοί διακρατικοί, ιμπεριαλιστικοί αγριεύουν, πόλεμοι περιφερειακοί υπάρχουν, ένα γενικευμένο πόλεμο δεν μπορούμε να τον αποκλείσουμε. Σε τέτοια περίπτωση θα έχουμε επαναστατική κατάσταση, τότε το ζητούμενο είναι σε ποιο βαθμό ετοιμότητας θα βρίσκεται το κόμμα, το υποκείμενο της επανάστασης. Πόσο ικανό θα είναι να συγκεντρώσει μεγάλες μάζες του λαού στη φωτιά της επανάστασης. Το μεγάλο όπλο του κόμματος είναι η οργάνωση έγραφε ο Λένιν: «Κόμμα είναι το συνειδητό, το πρωτοπόρο τμήμα της τάξης, η πρωτοπορία της. Η δύναμη της πρωτοπορίας αυτής είναι δέκα, εκατό και πάνω φορές μεγαλύτερη από την αριθμητική της δύναμη. Μπορεί να γίνει αυτό; Μπορεί η δύναμη των εκατό να ξεπερνάει τη δύναμη των χιλίων; Μπορεί να την περνάει όταν οι εκατό είναι οργανωμένοι. Η οργάνωση δεκαπλασιάζει τις δυνάμεις».

Στο πρόγραμμα αναφέρεται σχεδόν με λεπτομέρεια πώς θα οργανώσει η εργατική εξουσία άμεσα την οικονομία με τον κεντρικό σχεδιασμό, έτσι που να μπορέσει να αντιμετωπίσει οικονομικούς πολέμους και αποκλεισμούς του εχθρού. Κυρίως όμως σύντροφοι, θα οργανώσει έτσι την εξουσία της περιφρουρώντας την επανάσταση. Η δομή των οργάνων της νέας εξουσίας θα έχει σαν βάση τους χώρους εργασίας. «Εκλογική μονάδα και βασικό κύτταρο του κράτους δεν είναι η περιφέρεια, αλλά η παραγωγική μονάδα (το εργοστάσιο, η φάμπρικα)» έλεγε ο Λένιν. Αυτός ο τρόπος ανάδειξης των οργάνων είναι η ασφαλιστική δικλείδα σε κάθε πισωγύρισμα.

Ούτε τέχνη -εδώ και καιρό- ούτε επιστήμη. Οι Θέσεις της ΚΕ στερούνται τεκμηρίωσης της πολιτικής μας. Τα όποια στοιχεία παρατίθενται δεν οδηγούν στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Η πολιτική ανάλυση μετατρέπεται σε απλή περιγραφή, οι εκτιμήσεις σε θέσφατα και μεταφυσικά αξιώματα. Η πολιτική στάση παίρνει αφοριστικό χαρακτήρα, επενδύεται ηθικολογικά. Η διαφωνία χαρακτηρίζεται οπορτουνισμός και μάλιστα «μονόπαντος»: ρέπει πάντα προς ΣΥΡΙΖΑ!

Αλλάζει άρδην το ισχύον πρόγραμμα και η «τεκμηρίωση» εξαντλείται στο «κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι». Χάνουμε τη μισή εκλογική δύναμη και για όλα φταίνε οι «αυταπάτες». Μιλάμε για την αυξημένη επιρροή του ΠΑΜΕ, για θετική πορεία της ΚΝΕ και της οργανωτικής αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων και πουθενά δεν υπάρχει ένας μετρήσιμος δείκτης. Εκτός των άλλων, η τελευταία μήπως άφησε ελεύθερο χώρο δράσης σε σχολεία και συνοικίες στη Χρυσή Αυγή; Δρουν νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, επικρατεί λογική «Νόμος και Τάξη» κι εμείς απαξιώνουμε ζητήματα δημοκρατίας!

Ο «Ριζοσπάστης» συρρικνώνεται, η «Τυποεκδοτική» υπό πτώχευση, ο «902» ανοιγοκλείνει και δεν αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη για την αποδυνάμωση του προπαγανδιστικού μηχανισμού και της όποιας οικονομικής αυτοτέλειας του Κόμματος. Η κρίση και οι επιθέσεις κατά του Κόμματος δεν αρκούν ως εξήγηση.

Οι κλασσικοί έκριναν πάντα απαραίτητη την παράθεση συγκεκριμένων αποδείξεων. Η ΚΕ πάλι όχι. Μόνο η θρησκευτικού τύπου πίστη δε χρειάζεται τεκμήρια για να εξάγει συμπεράσματα και αποδέχεται κοινοτοπίες ως «πρωτότυπες» επεξεργασίες που μας «επιβεβαιώνουν» κιόλας (το εργατικό κίνημα σε περιόδους κρίσης θα παρουσιάσει άνοδο ή υποχώρηση).

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ατεκμηρίωτης εκτίμησης: η άποψη περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας που βρίσκεται σε «ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Βασικό επιχείρημα οι επενδύσεις στο εξωτερικό (Θέση 21).

Ενα παράδειγμα αλληλεξάρτησης μεταξύ αμερικανικού ιμπεριαλισμού και Ελλάδας; Για να μην πάμε στην Ουγκάντα. Αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε «ενδιάμεση» θέση στην «πυραμίδα», ποιες χώρες που βρίσκονται «κάτω από την Ελλάδα» έχουν εξαρτήσεις από εμάς; Αυτές που είναι στη βάση της «πυραμίδας» θεωρούνται επίσης ιμπεριαλιστικές χώρες; Η «πυραμίδα» αυτή έχει τέλος; Ποιο μεθοδολογικό μαρξιστικό εργαλείο χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε στο «σχήμα της πυραμίδας»;

Ποια από τα χαρακτηριστικά που ο Λένιν περιγράφει στον Ιμπεριαλισμό αφορούν στην Ελλάδα; Ποια είναι τα τόσο μεγάλα μονοπώλια -με πλειοψηφία ελληνικών κεφαλαίων- που κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία και πώς η συγκέντρωσή τους οδήγησε στην κυριαρχία ελληνικής χρηματιστικής ολιγαρχίαςⁱ; Το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο τι εξαγωγές κεφαλαίου έκανε υπό τη μορφή πίστωσης (δανείων) που θεωρείται από το Λένιν η βασικότερη και χαρακτηριστικότερη μορφή εξαγωγής κεφαλαίου υπό συνθήκες ιμπεριαλισμούⁱⁱ; Ο ελληνικός «ιμπεριαλισμός» κάνει αναδιανομή του πλανήτη, των ζωνών επιρροής και εκμετάλλευσης και ελέγχει πρώτες ύλες;ⁱⁱⁱ

«Ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη-τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη-οφειλέτες»^iv σημειώνει ο Λένιν. Στην οικονομική βάση της «ιμπεριαλιστικής ανόδου» βρίσκεται το ότι ο πιστωτής είναι πιο γερά δεμένος με τον οφειλέτη από ό,τι ο πωλητής με τον αγοραστή^v, ο ανταγωνισμός οξύνεται μεταξύ «μερικών ιμπεριαλισμών» και υπεροχή έχει ο χρηματιστής έναντι του εμπόρου^vi, τονίζει. Η Ελλάδα σε ποια ακριβώς ομάδα χωρών ανήκει;

Η ελληνική πραγματικότητα τείνει προς τις χώρες εκείνες που «πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης»^vii.

Δεν υιοθετώ επ ουδενί απόψεις περί «ψωροκώσταινας». Ομως στερείται οποιασδήποτε επιστημονικής-μαρξιστικής επιχειρηματολογίας η ταύτιση εξαγωγής κεφαλαίων με τις άμεσες επενδύσεις, που έκαναν άλλωστε και οι αστικές τάξεις αποικιοκρατούμενων χωρών^viii. Με τη «λογική» των Θέσεων, Κύπρος και Παλαιστίνη, που έχουν εταιρείες συμφερόντων τους στο εξωτερικό, είναι ιμπεριαλιστικές χώρες;

Με τον ίδιο παραλογισμό προσεγγίζουμε και τις διεθνείς εξελίξεις. Είτε πρόκειται για Αφρική, είτε για ΗΠΑ, είτε για Χιλή, είτε για Γαλλία, είτε για Πακιστάν, η μόνιμη επωδός είναι η έλλειψη «κινήματος ταξικά προσανατολισμένου». Αυτό εφαρμόζεται «τυφλοσούρτης» από την έρημο Σαχάρα μέχρι το Μανχάταν, αγνοώντας την ύπαρξη προκαπιταλιστικών σχέσεων στο Αφγανιστάν και αρκετές αραβικές και αφρικανικές χώρες -π.χ. σύστημα φυλών- αδιαφορώντας για το διαφορετικό εποικοδόμημα. Τελικά, τι συγκεκριμένο περιεχόμενο δίνουμε στην περιβόητη «ανισόμετρη ανάπτυξη»;

«Σύμφωνα με την ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ο καθοριστικός παράγοντας στην ιστορία είναι σε τελευταία ανάλυση η παραγωγή και η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. Ούτε ο Μαρξ, ούτε εγώ ισχυριστήκαμε ποτέ τίποτε παραπάνω. Αν κάποιος τώρα το διαστρεβλώνει αυτό έτσι που να βγαίνει πως ο οικονομικός παράγοντας είναι ο μοναδικά καθοριστικός, τότε μετατρέπει τη θέση σε αφηρημένη, παράλογη φράση που δε λέει τίποτα. Η οικονομική κατάσταση είναι η βάση, αλλά τα ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ...[...νομοθεσία, σύνταγμα, παραδόσεις, θρησκεία...] ...ασκούν και αυτά την επίδρασή τους πάνω στην πορεία των ιστορικών αγώνων και ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥΣ...»^ix.

Είναι δυνατόν οι προτεραιότητες του κινήματος στο Αφγανιστάν να είναι ίδιες με της Γερμανίας; Του Λιβάνου με τον Καναδά; Του Μπαχρέιν με της Αυστραλίας; Η μελέτη της συγκεκριμένης κατάστασης μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες -επίσης βασικό στοιχείο της λενινιστικής σκέψης^x- είναι εντελώς απούσα. Ετσι απαξιώνουμε εξελίξεις, τις προσεγγίζουμε αντιδιαλεκτικά και αφ' υψηλού, ως προϊόντα αποκλειστικά ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και υποτιμάμε με περισσή αλαζονεία, τη δράση των ανθρώπων, την κίνηση των μαζών, όπως στην Τυνησία, στην Αίγυπτο, στη Λατινική Αμερική.

Στον πυρήνα αυτής της ισοπεδωτικής αντιμετώπισης -που ισχύει και στη στάση μας εντός συνόρων- υπάρχει η άποψη περί ταύτισης στρατηγικής - τακτικής. Περί «καθαρότητας» της θεωρίας και περί πολιτικής μάχης στη βάση της στρατηγικής, γιατί οτιδήποτε άλλο εμπίπτει στη διαχείριση του καπιταλισμού. Βρίσκεται στον αντίποδα της λενινιστικής άποψης περί τακτικής και άσκησης πολιτικής και τη χαρακτηρίζει ο ίδιος «παιδαριωδία»^xi. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «το πιο ασφαλές μέσο για να δυσφημήσεις μια νέα πολιτική ιδέα και να τη βλάψεις είναι να την τραβήξεις, στο όνομα της υπεράσπισής της, ως τον παραλογισμό»^xii.

ΔΕΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥΜΕ. Από το 2000, οι θεωρητικοί του κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης, ΝΕΓΚΡΙ και ΧΑΡΝΤ, υποστήριζαν (στο πλαίσιο της δικής τους οπτικής) ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ - ΤΑΚΤΙΚΗΣ^xiii, γιατί είναι στην ημερήσια διάταξη ένα πιθανό πλήγμα στην «καρδιά της Αυτοκρατορίας», λόγω της ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ και της δικτυακής μορφής της!

Οι Θέσεις, ακολουθώντας τη λογική ταύτισης, απομακρύνουν το Κόμμα από την πραγματικότητα και τον ΑΠΩΤΕΡΟ στόχο του, που δεν είναι «το αναγκαίο, στενάχωρο, μεταβατικό στάδιο της δικτατορίας του προλεταριάτου»^xiv. Είναι η ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. «Ο κομμουνισμός είναι αναγκαίος για το μέλλον αλλά δεν είναι αυτοσκοπός»^xv. «Η ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε έχει ως στόχο μια πιο δίκαιη ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου. Εχει ως στόχο μια κοινωνία ένωσης των ανθρώπων όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων»^xvi. Στο «βασίλειο της ελευθερίας» η ανάπτυξη του καθενός θα είναι αυτοσκοπός πέραν από το «βασίλειο της ανάγκης», που υπάρχει και μετά την ανατροπή του συστήματος^xvii.

Τα ντοκουμέντα του συνεδρίου δεν υπηρετούν ούτε την πραγματικότητα, ούτε το ΟΡΑΜΑ μας για την «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα»^xviii.

Παραπομπές

i Λένιν Β.Ι., «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 2001, σελ. 34-35, 41, 48, 56, 64.

ii Στο ίδιο, σελ. 70-78.

iii Στο ίδιο, σελ. 91, 96

iv Στο ίδιο, σελ. 117

v Στο ίδιο, σελ. 118

vi Στο ίδιο, σελ. 107

vii Στο ίδιο, σελ. 99

viii Kazamias Alexander, «The British Occupation of Egypt and Alexandria's Greek Bourgeoisie, 1882-1919», Conference: «Bourgeois Seas. Revisiting the History of the Middle Classes in the Eastern Mediterranean Port Cities», European University Institute, Robert Schuman Center for Advanced Studies Department of History and Civilisation, Florence, 2008.

ix Ενγκελς Φρ., «Ο Ενγκελς στον Μπλοχ», Γράμματα, Διαλεχτά Εργα, Εκδόσεις «Γνώση», Τόμος ΙΙ, σελ. 572-574.

x Λένιν Β.Ι., «Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1986, σελ. 76, 78.

xi Στο ίδιο, σελ. 22, 76, 78.

xii Στο ίδιο, σελ. 48.

xiii Νέγκρι Α. - Χαρντ Μ., «Αυτοκρατορία», Εκδ. «Scripta», 2002, σελ 89-95.

xiv Μαρξ Κ., «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος Ι, σελ. 252 και Ενγκελς Φρ., «Πρόλογος στη Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο του Κ. Μαρξ», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος , σελ. 73.

xv Μαρξ Κ., «Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα» 1844, Εκδ. «Γλάρος», 1975, σελ. 140.

xvi Μαρξ Κ. - Ενγκελς Φρ., «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», «Διαλεχτά Εργα», Εκδ. «Γνώση», Τόμος Ι, σελ. 44.

xvii Μαρξ Κ., «Το Κεφάλαιο», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1978, Τόμος ΙΙΙ, σελ. 1.007.

xviii Ενγκελς Φρ., «Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της Κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» 1995, σελ. 68. (Καρλ Μαρξ: Θέσεις για το Φόιερμπαχ, 10^η θέση).

Κατ' αρχήν συμφωνώ με τις Θέσεις που έδωσε η ΚΕ του Κόμματός μας ως βάση συζήτησης για το 19ο Συνέδριο.

Εδώ παρουσιάζω μερικές ιδέες και προτάσεις σχετικά με τις Θέσεις προκειμένου να αξιολογηθούν και να ληφθούν ενδεχομένως υπόψη στη συζήτηση.

Χαίρομαι ιδιαίτερα και σας συγχαίρω για την πρόσφατη επαναλειτουργία του τηλεοπτικού «902». Είναι πολύ αναγκαία η λειτουργία του.

Στη Θέση 14 περιλαμβάνονται δεδομένα για τον αγροτικό τομέα. Εχω τη γνώμη ότι η ανάλυση με βάση τον ΤΑΚ δεν είναι επαρκής στα πλαίσια μιας Μαρξιστικής ανάλυσης. Ο ΤΑΚ είναι ένας δείκτης που καθόρισε η ΕΕ για να μπορεί να ταξινομήσει τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις αξιοποιώντας στατιστικούς όρους για την περιγραφή μέσων καταστάσεων και όχι μια σαφή εικόνα ιδιαίτερα της προλεταριοποίησης του αγροτικού πληθυσμού.

Χρησιμοποιούμε στην αρθρογραφία μας στον «Ριζοσπάστη» τους όρους εναλλάξ φτωχομεσαία ή μικρομεσαία αγροτιά, όρους τους οποίους θεωρώ χωρίς σύγχρονο και σαφή ταξικό περιεχόμενο της διαστρωμάτωσης της αγροτιάς. Εχω τη γνώμη ότι πρέπει να προσεγγίσουμε όλα αυτά τα ζητήματα και δεδομένα με βάση υπολογισμούς της γαιοπροσόδου. Χρειάζεται μια Μαρξιστική - Λενινιστική προσέγγιση και του αγροτικού τομέα για τη χώρα ως σύνολο, αλλά και κατά νομό. Ηδη από το 16ο Συνέδριο αλλά και στο 17ο έχουμε διαπιστώσει ότι τα ποσοστά των απασχολουμένων μισθωτών (αν έτσι μπορούν να χαρακτηρισθούν) αγροτοεργατών (κυρίως αλλοδαποί) στον αγροτικό τομέα έχουν αυξηθεί και στις περισσότερες περιπτώσεις εργάζονται σε άθλιες συνθήκες «γαλέρας». Ηδη σε άρθρο στην ΚΟΜΕΠ 6/2012 έχουν παρουσιαστεί πιο σύγχρονα δεδομένα γι' αυτά τα στοιχεία. Επίσης η ενοικίαση γης από «μεσαίους» και «μεγάλους» αγρότες θεωρώ ότι αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά διεύρυνσης των καπιταλιστικών σχέσεων στον αγροτικό τομέα και ιδιαίτερα στη φυτική παραγωγή.

Στο κεφάλαιο για τα καθήκοντα μέχρι το 20ό Συνέδριο προτείνω να οργανωθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα τον αγροτικό τομέα και την οργάνωση της αγροτιάς.

Στο κεφάλαιο σχετικά με το σχέδιο Προγράμματος θεωρώ ότι σωστά και αντικειμενικά μπαίνει το θέμα της επαναστατικής σοσιαλιστικής αλλαγής ως προοπτικής για τα επόμενα χρόνια. Ομως ορισμένες λεπτομέρειες που αναφέρονται στις Θέσεις 75, 76 για τις εκτιμήσεις για το πώς και τι θα πράξουν οι επαναστατικές δυνάμεις θα μπορούσαν να μην υπάρχουν στην Απόφαση. Δεν χρειάζεται να αποκαλύπτουμε στον εχθρό πώς σκοπεύουμε να δράσουμε. Αλλωστε δεν είναι σήμερα εφικτό να γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί η κρισιακή κατάσταση, ποιες θα είναι οι ενέργειες του ντόπιου και διεθνούς εχθρού. Καλύτερα να λέμε λίγα και να κάνουμε τα απαραίτητα. Η προετοιμασία θα είναι επίπονη, αλλά και επαναστατική ετοιμότητα αναγκαία.

Στο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο χρησιμοποιούσαμε την έννοια του μετώπου (λαϊκό, ΑΑΔ κτλ) και την έννοια «λαϊκή οικονομία». Τώρα προτείνεται ο όρος Συμμαχία. Θεωρώ αναγκαία αυτήν την τροποποίηση στους όρους διότι μονίμως στα προηγούμενα συνέδρια όταν λέγαμε για τη «λαϊκή οικονομία» και «λαϊκή εξουσία» άφηνε την εντύπωση, χωρίς να το υποστηρίζουμε, αναγκαιότητας για ένα προστάδιο πριν το σοσιαλισμό. Οσο για τους όρους ήδη από το 16ο Συνέδριο θεωρούσαμε το λαϊκό μέτωπο ως λαϊκή συμμαχία. Επίσης διαπιστώνω ότι το περιεχόμενο της Λαϊκής Συμμαχίας δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το ΑΑΔΜ.

Για τον κεντρικό σχεδιασμό (κ.σ.) νομίζω θα πρέπει να εντρίψουμε περισσότερο. Να δούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της πρωτογενούς παραγωγής με στόχο να καλύπτονται οι διατροφικές ανάγκες της εργατικής τάξης σε συνθήκες επανάστασης. Βασικές προϋποθέσεις στον κ.σ. στον αγροτικό τομέα παραγωγής βεβαίως πρέπει να είναι ο παραγωγικός συνεταιρισμός με εθελοντική συμμετοχή της αγροτιάς αλλά και της εργατικής τάξης, η κοινωνικοποίηση της γης και η δημιουργία κρατικών μονάδων παραγωγής στη γη ιδιαίτερα που ανήκει στην Εκκλησία. Θεωρώ κάπως υπεραισιόδοξη τη άποψη ότι όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις δημιουργίας παραγωγικών αγροτικών συνεταιρισμών οι αγρότες παραγωγοί θα προτιμήσουν τον π.σ. έστω και με κίνητρα. Η πορεία ίδρυσης και προώθησης των π.σ. θα είναι επίπονη και μακροχρόνια ανάλογα και με το βαθμό συνείδησης συμμετοχής στο συνεταιριστικό κίνημα. Ομως όλα αυτά για την περίοδο που οι επαναστατικές δυνάμεις θα είναι στην εξουσία. Μέχρι τότε οι αγρότες κομμουνιστές και οι συναγωνιστές τους θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στους ήδη υπάρχοντες συνεταιρισμούς και να παλεύουν για τον εκδημοκρατισμό τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις με τους γνωστούς Νόμους για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς ουσιαστικά διέλυσαν το συνεταιριστικό κίνημα. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο αγροτικός συνεταιρισμός είναι αμυντική οργάνωση απέναντι στα μονοπώλια που διαθέτουν εφόδια στους παραγωγούς και στα κυκλώματα των εμπόρων. Με βάση αυτή τη θέση θεωρώ ότι πρέπει οι παραγωγοί να συμμετέχουν ενεργά στους συνεταιρισμούς. Η αλήθεια είναι ότι όλο το νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 15 χρόνια έχει αλλάξει ριζικά το χαρακτήρα των συνεταιρισμών, τις μετέτρεψε σε επιχειρήσεις σε βάρος των φτωχών αγροτών. Ομως το ζήτημα είναι το πώς δουλεύουν οι δυνάμεις που διαθέτουμε στους υπάρχοντες και εναπομείναντες συνεταιρισμούς. Πώς βοηθιούνται αποτελεσματικά.

Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 μάς βρήκε να προετοιμαζόμαστε για το 18ο Συνέδριο, που ονομάστηκε και «συνέδριο της αντεπίθεσης». Μπροστά μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύσκολα και σύνθετα καθήκοντα.

Στο διάστημα που ακολουθεί η χώρα μας ασφυκτιά στη μέγκενη της οικονομικής κρίσης. Η ανεργία εκτινάσσεται και τα μικροαστικά στρώματα καταστρέφονται ραγδαία. Το βιοτικό επίπεδο πέφτει απότομα. Εκδηλώνεται παρατεταμένη πολιτική κρίση και η αστική τάξη ανησυχεί έκδηλα για τη στρατηγική της, την ΕΕ και το ευρώ. Παρατηρείται αυξανόμενη κινητικότητα και μαχητικότητα των λαϊκών μαζών, το εργατικό κίνημα διεξάγει σημαντικούς αγώνες. Εκδηλώνεται ανοιχτή πολιτική και οικονομική παρέμβαση ΕΕ, ΔΝΤ και ΗΠΑ. Στις εκλογές σημειώνονται μεγάλες μετακινήσεις, ο δικομματισμός χρεοκοπεί, κυβερνητικά κόμματα καταρρέουν ή εξαφανίζονται. Ολοι μιλούν για την επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, που όμως δεν ήρθε.

Το πολιτικό συμπέρασμα για το κόμμα μας είναι: Φανήκαμε φανερά ανέτοιμοι. Χάσαμε σημαντικό έδαφος στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, των πολιτικών εξελίξεων, στην οργάνωση των αγώνων, στη συσπείρωση εργατικών δυνάμεων και μικροαστικών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη περνά την πολιτική της, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανίζεται κοινοβουλευτικά ο νεοναζισμός. Αυτή πρέπει να είναι η βάση της συζήτησης.

Η ΚΕ, όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να παραδεχτεί ότι η σημερινή θέση του Κόμματος είναι πολύ χειρότερη σε σχέση με το προηγούμενο συνέδριο, σε όλους τους τομείς της δράσης του και της λειτουργίας του και όχι μόνο εκλογικά, ούτε επικεντρώνει στους παράγοντες που μας έφεραν μέχρι εδώ, δεν δίνει εξήγηση γι' αυτή την κατάσταση.

Παρά τη σαφή υπεκφυγή της ΚΕ το γεγονός αυτό εξηγείται. Οφείλεται στην εγκατάλειψη του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, στις προγραμματικές επεξεργασίες της ηγεσίας και της ΚΕ. Η πολιτική γραμμή που εφαρμόζεται από το 18ο μέχρι σήμερα είναι ...του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο. Απλώς, τώρα, επιχειρείται να επισημοποιηθεί. Αυτή η γραμμή δοκιμάστηκε και η ΚΕ δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια της ως προς το τελικό αποτέλεσμα, γιατί είναι δικιά της η ευθύνη.

Θα το διατυπώσω με όση μεγαλύτερη σαφήνεια μπορώ. Οι προγραμματικές επεξεργασίες της ΚΕ φέρουν έντονα τα στοιχεία της άρνησης του μαρξισμού - λενινισμού, έστω και εάν παρουσιάζονται ως «ιδεολογία του ΚΚΕ»! Τέτοιες επεξεργασίες μπορούν να βρεθούν και σε άλλα πολιτικά ρεύματα (ΝΑΡ), ακόμη και σε οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιός).

Ούτε νέες ούτε πρωτότυπες είναι. Πρόκειται για ξαναζεσταμένες και από δεύτερο χέρι αντιγραφές. Ελκουν την προέλευσή τους από τον ακαδημαϊκό «μαρξισμό». Στη ρίζα τους είναι καουτσκικές και νεοτροτσκιστικές. Αναπόδεικτες ακαδημαϊκές φλυαρίες, χαώδεις γενικολογίες, που σπέρνουν σύγχυση με την αναπαλαιωμένη «αύρα» της πολυλογίας ενός Ντίρινγκ. Μας απομάκρυναν από τη λενινιστική αρχή «της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης». Τέτοια, π.χ., είναι η θεωρία για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, την έχει διαψεύσει παταγωδώς, το δε ελληνικό παράδειγμα είναι κόλαφος για αυτή. Και σήμερα «μια χούφτα» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κυριαρχεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό, ενώ η εξάρτηση της χώρας μας εντάθηκε πιο πολύ. Διερωτάται κανείς, πώς η Ελλάδα μπορεί να ανακατανέμει την παγκόσμια αγορά με το 0,34% (από 0,72% το 1980) του παγκόσμιου ΑΕΠ;

Ενα βήμα προς την υπερβολή είναι αρκετό για να σε βγάλει έξω από τον μαρξισμό, μας διδάσκει ο Λένιν!

Το ουσιαστικό θέμα, όμως, παραμένει. Ενώ η θεωρία αυτή αποτελεί την άρνηση της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, πάνω της στηρίζεται η στρατηγική του Κόμματος, η θέση του για την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Το αποτέλεσμα είναι στο όνομα της στρατηγικής να στραγγαλίζεται και να εξαφανίζεται κάθε έννοια λενινιστικής τακτικής. Ταυτόχρονα συμπαρασύρονται, στην ίδια κατεύθυνση, μεγάλης σημασίας ζητήματα: Της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της εξάρτησης, του πολέμου, των μορφών περάσματος, των μορφών πάλης, του χαρακτήρα του μετώπου, της δράσης και της ενότητας της εργατικής τάξης, της ωρίμανσης της ταξικής και πολιτικής της συνείδησης, της οργάνωσης του εργατικού κινήματος και του ρόλου του Κόμματος σε αυτό, των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, της σχέσης εξουσίας - κυβέρνησης, των μορφών εξουσίας, της ιστορίας και των επαναστατικών παραδόσεων του Κόμματος.

Πού καταλήξαμε; Χάσαμε τις μισές μας δυνάμεις «εν ριπή οφθαλμού». Υπονομεύσαμε την ιδεολογικοπολιτική μας ταυτότητα, το κύρος του Κόμματος. Αδυνατίσαμε τη θέση μας στο εργατικό κίνημα. Σπείραμε σύγχυση, απορίες και ερωτηματικά. Περιγράψαμε τον ιμπεριαλισμό με δύο λέξεις, ως «μονοπωλιακό καπιταλισμό» και μόνο. Θεωρήσαμε προσχηματική την κρίση και ταυτόχρονα την προβλέψαμε. Παραμερίσαμε καίρια πολιτικά ζητήματα, ενοχοποιήσαμε τις μάζες. Προβάλαμε την εργατική εξουσία και την εργατική κυβέρνηση παραιτημένοι από την πρόταση του 15ου. Ουσιαστικά θεωρήσαμε την κυβέρνηση του 15ου κυβέρνηση αστικής διαχείρισης! Και όλα αυτά στο όνομα του σοσιαλισμού, όταν αναγνωρίζαμε ότι ο λαός δεν είναι ώριμος για το σοσιαλισμό!

Είναι απολύτως καθαρό. Από τη μια αντιφάσεις και ταλαντεύσεις. Από την άλλη εκβιασμός της συνείδησης των εργαζομένων. Κραυγαλέα παραίτηση από τα μικροαστικά στρώματα. Απόδοση κοινοβουλευτικών αυταπατών στους εργαζόμενους, όταν ζητάγαμε συνεχώς εκλογές από το καλοκαίρι του 2011!

Η ΚΕ, με τις «Θέσεις» και το προτεινόμενο πρόγραμμα, βάζει τέλος σε μια υπαρκτή εσωκομματική διαπάλη ερμηνείας του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, που είχε εμφανιστεί στον τότε προσυνεδριακό διάλογο και το αμφισβητούσε από τα «αριστερά», με κύριο επιχείρημα τον κυβερνητισμό. Κατά τη γνώμη μου η κριτική αυτή ήταν αβάσιμη και αυθαίρετη και συνιστούσε έναν ολοφάνερο αριστερισμό.

Μπορεί στο κόμμα μας να υπήρχαν, και υπήρχαν, απόψεις που κατανοούσαν λάθος το ΑΑΔΜ, και μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως δεξιά παρέκκλιση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για να φτάσουμε σε μια αριστερίστικη παρέκκλιση. Κάθε παρέκκλιση από τη λενινιστική αντίληψη είναι καταστροφική και απαράδεκτη. Σαφώς, έπρεπε να αντιμετωπιστούν αμφισημίες, ανεπάρκειες, ελλείψεις του προγράμματος του 15ου, αλλά εμείς το πετάξαμε ολόκληρο. Ο βασικός κορμός του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου ήταν σε λενινιστική κατεύθυνση.

Το προτεινόμενο πρόγραμμα είναι ένα ΑΛΛΟ πρόγραμμα, γι' αυτό δεν αναφέρεται τίποτα για το ΑΑΔΜ, είναι μια εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση για το μέλλον του Κόμματος, που αφορά στη φυσιογνωμία, στον επαναστατικό χαρακτήρα, στον ιστορικό του ρόλο. Η ΚΕ δεν νομιμοποιείται να πάρει μια τέτοια ευθύνη. Οχι γιατί δεν έχει το τυπικό δικαίωμα, αλλά γιατί ζήσαμε μια σπάνια πολιτική εκδίκηση.

Η ζωή η ίδια, σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, επαλήθευσε τον κορμό των προβλέψεων ενός αποβεβλημένου προγράμματος, του 15ου, και μας εκδικήθηκε για την αντικαταστατική και αναδρομική εφαρμογή του προτεινόμενου προγράμματος στο 19ο! Η ΚΕ έχει ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν.

Είναι η στιγμή των ρηξικέλευθων αποφάσεων. Η ΚΕ οφείλει να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που έχει περιέλθει το Κόμμα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες διάψευσής της δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να συζητήσουμε γιατί φτάσαμε έως εδώ και τη διέξοδο.

Προτείνω την αναβολή του 19ου Συνεδρίου, την επεξεργασία νέων θέσεων με βάση το πρόγραμμα του 15ου και η ημερήσια διάταξη του 19ου Συνεδρίου να έχει ως θέμα: «Η διέξοδος από την οικονομική κρίση και τα καθήκοντα του Κόμματος».

Οταν η ζωή μάς εκδικείται επιβάλλεται να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

α) Λειτουργικά απαραίτητη είναι κατά τη γνώμη μου η γενόμενη προσθήκη στο άρθρο 47 του σχεδίου, σύμφωνα με την οποία, για την επιβολή της ποινής της καθαίρεσης σε στελέχη καθοδηγητικών οργάνων «ενημερώνεται η ΚΟΒ στην οποία ανήκει, αλλά και οι ΚΟΒ που περιλαμβάνονται στην ακτίνα δράσης του οργάνου το οποίο του επέβαλε την ποινή».

Επίσης είναι θετική και η μετατροπή της πειθαρχικής κύρωσης της διαγραφής του άρθρου 51 του ισχύοντος καταστατικού για τη μη πληρωμή της συνδρομής, σε απλή θέση του ελεγκτέου μέλους «εκτός της οργανωτικής δύναμης», με συγκριτικά ευνοϊκή συνέπεια την αποφυγή της προβλεπόμενης (σε περίπτωση επιβολής πειθαρχικής κύρωσης) προσεκτικότερης και επομένως περισσότερο χρονοβόρας διαδικασίας (συνδυασμένα άρθρα 49 και 51 του σχεδίου).

β) Ομως, πέρα από τις παραπάνω θετικές τροποποιήσεις, θεωρώ υπέρ το δέον αναγκαίες και τις ακόλουθες.

Αρθρο 47

Λογικά δεν ευσταθεί η επιβολή της πειθαρχικής κύρωσης της διαγραφής από το Κόμμα και της σχετικής προειδοποίησης, σε Κομματικές Οργανώσεις Βάσης και Οργανα του Κόμματος, γιατί προσήκει μόνο σε μέλη και στελέχη του (πρόσωπα).

Γι' αυτό πρέπει να απαλειφθεί η μνεία τους από το άρθρο 47 που προβλέπει πειθαρχικές κυρώσεις προσωπικού χαρακτήρα. Στο δε άρθρο 50 του Σχεδίου που προβλέπει τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων Βάσης ή καθοδηγητικών οργάνων να προστεθούν οι προσήκουσες σ' αυτά πειθαρχικές κυρώσεις της παρατήρησης και της μομφής.

Στο Αρθρο 48 του σχεδίου ορίζεται μεταξύ άλλων ότι «διαγράφονται οπωσδήποτε από το Κόμμα ... ειδικά μέλη που α) καταχράστηκαν χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία του Κόμματος ή άλλων οργανισμών, στους οποίους εκπροσωπούν το Κόμμα».

Ο (α) ορισμός αφορά τα δικαστήρια που απασχολούν ένα ευρύτατο κοινωνικό στρώμα εργαζόμενων, με τους οποίους ο διάλογος στην κατεύθυνση ανάπτυξης της Λαϊκής Συμμαχίας θα ήταν αποτελεσματικότερος αν ο παραπάνω ορισμός, χωρίς να χάνει τον πειθαρχικό στόχο του, διαμορφωνόταν με βάση την προσφορότερη για το Λαϊκοσυμμαχικό διάλογο διατύπωση του άρθρου 8 του σχεδίου που μεταξύ άλλων ορίζει τα εξής: Το μέλος του Κόμματος έχει την υποχρέωση «να περιφρουρεί το Κόμμα στην πρακτική του δουλειά, στην ανάκριση, στο δικαστήριο και τη φυλακή».

Ο δε (β) ορισμός πρέπει να συμπληρωθεί κατά τρόπο που να περιλαμβάνει εκτός των σε αυτόν, σε βάρος του Κόμματος μνημονευομένων οικονομικών εγκλημάτων και αλλά όμοια μη συνάδοντα με την κομματική ηθική, όπως π.χ. είναι η δωροληψία των κομματικών μελών - δημοσίων υπαλλήλων, φορολογική καταπίεση, τοκογλυφία κλπ.

Αυτή η έστω ενδεικτική συμπλήρωση, ως μη δυνάμενη να είναι εξαντλητική, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, για να προστατεύσει το Κόμμα από τη σε βάρος του κύρους του κακοπροαίρετη κριτική ότι δήθεν αδιαφορεί για τα οικονομικά εγκλήματα των μελών του, όταν αυτά δε θίγουν τα στενά συμφέροντά του.

Οταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε απόλυτη κρίση κατάρρευσης, ξεβράζει τα συστατικά στοιχεία της δομής του· την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κυριαρχία του απόλυτου κέρδους και τον πόλεμο.

Στο 19ο Συνέδριο, οι αποφάσεις που θα πάρουμε, πρέπει να προετοιμάσουν τον εργαζόμενο λαό, όλη την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους προλετάριους της αυτοαπασχόλησης και του πνεύματος, για το καινούριο που έρχεται· τον σοσιαλισμό που θα κατακτήσουμε.

Να σχεδιάσουμε τους αγώνες μας και την επαναστατική μας διαδρομή στην ελληνική πραγματικότητα, διδασκόμενοι από τις εμπειρίες του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, εφαρμόζοντας τους λενινιστικούς κανόνες στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας στα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Μεσογείου (ορυκτός πλούτος, πετρέλαια, υδρογονάνθρακες, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο, κλπ.), μας βάζουν μέσα στον καβγά των δεινοσαύρων ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, και από κοντά οι «νεόπλουτοι» ιμπεριαλιστές, Κίνα, Ινδία κλπ. Δεν έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με αντίπαλους μόνον τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, το τραπεζικό σύστημα και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Στις παραμέτρους μας περιλαμβάνονται ως δεδομένα πια, 1.500.000 άνεργοι, 5.000.000 πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας, εθνική άμυνα και ασφάλεια, σύστημα Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Αυτοδιοίκησης να καταρρέουν κάτω απ' την εφαρμογή των αντιλαϊκών αποφάσεων των «μνημονιακών» κυβερνήσεων των δανειστών, που βέβαια τις ψήφισε ο ελληνικός λαός!

Μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα του 19ου Συνεδρίου, παλεύαμε «υλοποιώντας» τις αποφάσεις των προηγούμενων συνεδρίων με καθήκοντα πρώτης γραμμής το ΑΑΔΜ, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα προετοίμαζε το αύριο των αγώνων μας. «Ξεχνώντας» την ΕΣΑΚ και φτιάχνοντας το ΠΑΜΕ, συσπειρώνοντας συνδικαλιστές που ήθελαν να βαδίσουμε μαζί, πετύχαμε σπουδαίες νίκες στον ταξικό αγώνα, ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., απαίτηση, για δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, ξεσκέπασμα της συνθήκης της Λισαβώνας, κλπ.

Η ατμόσφαιρα γύρω από το κόμμα ήταν ν' αφουγκράζονται όλοι, ανεξάρτητα πολιτικής ή ταξικής θέσης, τις αναλύσεις μας για τις πολιτικές εξελίξεις και προβλέψεις, που έβγαιναν μέσα απ' τη διαλεκτική, πραγματικά, αντιμετώπιση. «Φίλοι» και αντίπαλοί μας ακούν, δεν μας επαινούν, αλλά μας ακούν! Μετά από τόσα χρόνια, με όλες τις πολιτικές ανατροπές γύρω μας, καταφέραμε να έχουμε «μαζί» μας το 10% περίπου του ελληνικού λαού. Με αυτή τη στάση βαδίζαμε μέχρι και τις διπλές εκλογές. Αλλά τα τελευταία χρόνια «κλειστήκαμε» μέσα στην αγωνιστική μας προσπάθεια (δε λείψαμε έτσι κι αλλιώς από κανένα αγώνα), με μια διάθεση να μείνουμε αλώβητοι από ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά χτυπήματα(;), δεξιά και αριστερά. Παρεξηγήθηκε η στάση μας (όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια), για τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, κλπ.

Με το σύνθημα - πολιτικό στόχο «έξοδο από ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, λαϊκή εξουσία», κάναμε τη στρατηγική μας θέση, τα σοσιαλισμό, τακτική καθημερινής πάλης. Φτάνοντας όμως με το πρόγραμμα, στις θέσεις του 19ου Συνεδρίου, να προδικάζουμε ότι η «λαϊκή συμμαχία» που θα οικοδομήσουμε δε θα εμπλέκεται στη δοκιμασία των εκλογών, αλλά θα προετοιμάζει τις «υλικές» υποδομές για τις επιτυχίες των στόχων του ΚΚΕ. Η «λαϊκή συμμαχία» που κατά βάση είναι το άθροισμα του ΠΑΜΕ, ΟΓΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ, θα τραβήξει το κουπί, αλλά δε θα φτάσει στη βρύση να πιει νερό. Στις εκλογές θα κατεβαίνει μόνο το ΚΚΕ, που θα συσπειρώνει όλη την αγωνιστική προσπάθεια της «λαϊκής συμμαχίας», θα την εκφράζει και θα την αναδεικνύει.

Σ' αυτό το σημείο, νομίζω, ότι κλεινόμαστε και περιχαρακώνουμε τον εαυτό μας. Υποτιμούμε τις εκλογές και τα αποτελέσματα που φέρνουν, την πιθανή διακυβέρνηση της χώρας μέσα στον καπιταλισμό. Ετσι, ένα κομμάτι του λαού μας πατάει την πεπονόφλουδα ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων και διαχέεται στα κόμματα - αυθεντίες της καπιταλιστικής διαχείρισης.

Να καταλήξουμε πια, ότι θέλουμε να κυβερνήσουμε με βάση το στόχο μας! Μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την Ε.Ε., λαϊκή εξουσία, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, κοινωνικοποίηση των πόρων εθνικού πλούτου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), κοινωνικοποίηση τραπεζών, ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που δρουν στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Πρόνοια. Αν η λαϊκή συμμαχία - ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές, θα καταφέρει να συσπειρώσει όλα τα ριζοσπαστικά στοιχεία της κοινωνίας μας, που για διάφορους λόγους, ενώ κάποτε πάλευαν μαζί μας, τώρα μόνο μας αφουγκράζονται. Αλλωστε, με βάση το γνωμικό που λέει «μια φορά στη ζωή σου κνίτης, για πάντα κνίτης», όλος αυτός ο κόσμος από τη φάση της διαπίστωσης θα περάσει στη φάση της αγωνιστικής ανατροπής, της ρήξης και θα εισέλθει στη λογική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας.

Η κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας θα κάνει πράξη με νόμο του κράτους τη συλλογική σύμβαση εργασίας του ΠΑΜΕ. Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, με βάση τη σοσιαλιστική προοπτική της πατρίδας μας. Ετσι λοιπόν, είτε με εκλογές, είτε με επαναστατικές διεργασίες ανατροπής, η λαϊκή κυβέρνηση θα βιώσει, για ένα διάστημα, την πολιτική διαχείριση σε αστικές συνθήκες.

Το ΚΚΕ δε διαθέτει κάποιο μηχάνημα, που πατώντας ένα κουμπί, να μπορέσει ν' αλλάξει αυτόματα τις οικονομικές συνθήκες. Ετσι τουλάχιστον, μας δείχνει η ιστορική πείρα. Η λαϊκή κυβέρνηση επιβάλλει τη δική της ταξική δημοκρατία, (εφ' όσον η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι στην εξουσία) εξασφαλίζοντας την ασφαλή διαδρομή για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.

Αυτός ο δρόμος, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός. Δεν είναι ούτε «στάδιο», ούτε «σκαλοπάτι». Δεν είναι οπορτουνιστικό ανάχωμα. Ταιριάζει με τη φύση του κόμματός μας, τόσο στην ελληνική πραγματικότητα, όσο και στα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Νομίζω, ότι θα 'ναι η δικαίωση των αγώνων, 100 χρόνων πια, του ΚΚΕ, αλλά και του λαού μας!

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος , χωρίς να μειώνουμε τη σημασία των προηγούμενων συνεδρίων, με βάση το ότι θέτει σε διάλογο μαζί με τον απολογισμό το ΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ , το ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η σημασία υπογραμμίζεται και από τις συνθήκες της βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην οικονομία και την κοινωνία γενικότερα.

Ο απολογισμός, μαζί με τα δύο σχέδια που έχουν ενσωματώσει σημαντικές επεξεργασίες και μελέτες του ΚΚΕ που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, εκφράζουν τα βήματα προόδου του Κόμματος και βάζουν γερές βάσεις για τη δύσκολη συνέχεια που έχουμε μπροστά μας. Δημιουργούν προϋποθέσεις για δράση των οργανώσεων με επίκεντρο τη στρατηγική χωρίς αυτό να μας απομακρύνει από την πάλη για τα άμεσα λαϊκά προβλήματα, για όσα βασανίζουν καθημερινά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Με καθαρό τον ορίζοντα σε καίρια ζητήματα, όπως: Η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, το ΚΚΕ και ο ρόλος του στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και της Λαϊκής Συμμαχίας, η αντικειμενική βάση της συμμαχίας των λαϊκών δυνάμεων με την εργατική τάξη, ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας, το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συμμαχία, μπορούμε να προχωρήσουμε με βάση το στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Στο Σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ, έχουν αξιοποιηθεί δημιουργικά η θετική και αρνητική πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση - τις άλλες χώρες και τα κρίσιμα διδάγματα από την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Οι δραματικές - για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα - εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια, επιβεβαιώνουν τις θέσεις και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ, δείχνουν το πόσο σαθρές και αβάσιμες ήταν οι θέσεις εκείνων που πανηγύρισαν και πρόβαλαν την εκδοχή της νέας περιόδου, «ειρήνης και ευημερίας». Ναι είναι ισχυρή από κάθε άποψη η θέση 70: Οι αντεπαναστατικές ανατροπές των τελευταίων 30 χρόνων δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό και όπως σωστά τονίζεται στη θέση 73 , υπάρχει η υλική βάση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού στην Ελλάδα και η επαναστατική αλλαγή θα είναι σοσιαλιστική. Στην ίδια θέση, αναφέρονται οι κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος - συμμαχίες σε κοινωνικό επίπεδο - θα συμβάλει αποφασιστικά στη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στον ταξικό αντίπαλο, ενάντια στον καπιταλισμό - ιμπεριαλισμό στο μονοπωλιακό του στάδιο. Η κοινωνική - Λαϊκή Συμμαχία - έχει αντικειμενική βάση, σήμερα μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα βήματα, υπάρχει πείρα. Μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που ορθώνονται μπροστά μας, εξαιτίας της ταύτισης των συμμαχιών με τις πολιτικές συμμαχίες, τις συμμαχίες από τα πάνω, ανάμεσα σε κόμματα, πολιτικές κινήσεις, πολιτικές προσωπικότητες.

Ο απολογισμός δράσης του Κόμματος, δεν μπορεί να κρίνεται με άλλα κριτήρια - κοινοβουλευτικά κ.λπ. - έξω από το χαρακτήρα του ΚΚΕ και την Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου. Εξετάζουμε, λοιπόν, τη δράση μας με τα δικά μας κριτήρια κι όχι εκείνα που θέλουν να μας υπαγορεύσουν άλλοι έξω από εμάς. Αυτό σημαίνει ότι βάζουμε στο κέντρο της προσοχής τα όσα πράξαμε για την ισχυροποίηση του Κόμματος, την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, την αφαίρεση δυνάμεων από τον ταξικό αντίπαλο - τη συγκέντρωση δυνάμεων για τη λαϊκή συμμαχία και την οργανωτική ανάπτυξη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Στο κεφάλαιο «ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 18ο ΣΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ» (θέση 20 έως 58) η ΚΕ σαν καθοδηγητικό όργανο παραθέτει τα πράγματα ως έχουν, αναλαμβάνει τις ευθύνες όπου τις έχει, δίνει τη δυνατότητα σε όλους εμάς, να δούμε ο καθένας τη δική του συμβολή αλλά και λάθη - αδυναμίες - παραλείψεις, στη δράση των οργάνων, των οργανώσεων του Κόμματος. Ολο το Κόμμα μπορεί να βγει πιο δυνατό από όλη αυτή τη συζήτηση μέχρι το ανώτατο επίπεδό της, το Συνέδριο.

Η θέση 53 για τη στάση της ΚΕ απέναντι στην πίεση ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας είναι παρακαταθήκη για το Κόμμα και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα γενικότερα. Να τη σταθμίσουμε - για να την αποτιμήσουμε στις πραγματικές της διαστάσεις - στο φως της διεθνούς πείρας από άλλα ΚΚ που μπήκαν στο παιχνίδι της διαχείρισης της αστικής τάξης πραγμάτων. Κομμάτια και θρύψαλα τα ίδια τα κόμματα και το εργατικό κίνημα, βλέπε ΓΑΛΛΙΑ , ΙΤΑΛΙΑ για μην πάμε και μακρύτερα.

Η θέση 37 για τον περίγυρο της ΚΟΒ , μαζί με όσα αποφασιστούν στο 19οΣυνέδριο, θα βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι την αντίληψή μας για τον περίγυρο που σωστά τονίζεται πως «πρέπει να διευρυνθεί με όλους όσους ερχόμαστε σε επικοινωνία στους τόπους δουλειάς και στους αγώνες...». Να γίνει συνείδηση σε όλους εμάς ότι οι εργαζόμενοι δεν μπαίνουν σε «κουτάκια», ότι τα πράγματα - αυτό λέει άλλωστε και η θεωρία μας - αλλάζουν τίποτα δεν μείνει ακίνητο. Και οι συνειδήσεις αλλάζουν ... Να πηγαίνουμε καθημερινά κοντά στους εργαζόμενους, να αφουγκραζόμαστε τις ανησυχίες και αγωνίες που εκφράζουν. Οπου υπάρχει μια «χαραμάδα» επικοινωνίας να την ανοίγουμε να την κάνουμε δίαυλο. Οπου δεν υπάρχει τίποτα, να συνεχίζουμε με υπομονή, να «σκάβουμε» να ανοίγουμε «χαραμάδες».

Να αξιοποιήσουμε το μεγάλο όπλο της επιβεβαίωσης των θέσεων του Κόμματος. Να αξιοποιήσουμε το μεγάλο όπλο που λέγεται «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» στην καθημερινή δουλειά. Υπάρχει μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στις ανάγκες της πάλης - τις δυνατότητες διάδοσης και το ύψος της καθημερινής κυκλοφορίας του «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» είναι δύναμη στον καθημερινό αγώνα. Ενημερώνει, αποκαλύπτει, καθοδηγεί, ανοίγει δρόμους στη λαϊκή αυτενέργεια, σκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τη σκόνη και τη σκουριά του αντικομμουνισμού, της διαστρέβλωσης των θέσεων και της δράσης του ΚΚΕ, των ταξικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ. Να μας πεισμώσει κομμουνιστικά, το «ενδιαφέρον» «αριστερών» και άλλων για την εφημερίδα μας, για τους εργαζόμενους, στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ και στον «902».

Να είμαστε σταθερά στην πρώτη γραμμή σε κάθε τόπο δουλειάς, να «μπολιάζουμε» τις συνειδήσεις, τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις με το στόχο της αλλαγής τάξης στην εξουσία.

Η τεράστια πείρα άνω των 90 χρόνων που έχει συγκεντρώσει μέχρι σήμερα το Κόμμα μας αποτυπώνεται κατά τη γνώμη μου και στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου. Το ΚΚΕ σε συνθήκες ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος, σε συνθήκες αντεπανάστασης, έχοντας ισχυρές ιστορικές παρακαταθήκες, όχι μόνο άντεξε αλλά και κάνει βήματα μπροστά. Αποτελεί μεγάλη κατάκτηση η κατανόηση της εξουσίας σαν δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς τη μεσολάβηση ενδιάμεσων (και μη ιστορικά επιβεβαιωμένων) μορφών εξουσιών, η συνειδητή απόρριψη των σταδίων «ενδιάμεσης» εξουσίας ανάμεσα στην αστική και την εργατική - λαϊκή. Το 15ο Συνέδριο, ήδη, ξεκαθάρισε ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική και θα πάμε χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Ο εμπλουτισμός που κάνει σήμερα το 19ο ξεκαθαρίζοντας το ρόλο της Λαϊκής Συμμαχίας είναι ένα πολύ καλό βήμα και γι' αυτό ενοχλεί αυτούς που διαστρεβλώνουν το ΑΑΔΜ (του 15ου) λέγοντας ότι αυτό επιδιώκει συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης. Το Κόμμα της εργατικής τάξης ξέρει τι κόμμα είναι και το απέδειξε στις τελευταίες εκλογές με την άρνηση συμμετοχής σε μια αστική «αριστερή» κυβέρνηση. Εχει ξεκάθαρο το ΚΚΕ ότι ο χαρακτήρας της εξουσίας δεν πρέπει να συγχέεται με τις μεταβατικές «στιγμές» του ιστορικού χρόνου (18ο Συνέδριο).

Η μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη 2011) και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της ΕΣΣΔ (απόφαση 18ου Συνεδρίου) πιστεύω ότι μας πήγε ένα βήμα μπροστά, ειδικά τους νέους και άπειρους κομμουνιστές αλλά και το Κόμμα συνολικά, στο να βγάλει πολύτιμες εκτιμήσεις και συμπεράσματα, όπως ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα για τη νικηφόρα εκδήλωση της επανάστασης. Αυτό επιδιώκει, λοιπόν, το Κόμμα μας στις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, να διαμορφώσει τον υποκειμενικό παράγοντα για την επανάσταση και το σοσιαλισμό - κομμουνισμό στα πλαίσια της σημερινής κοινωνικής συμμαχίας ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ, με την οποία το ΚΚΕ πρωτοστάτησε σε σημαντικούς για την εποχή αγώνες και αποτελεί πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Πώς θα συγκεντρώσει τις κοινωνικές δυνάμεις και θα συσπειρώσει την εργατική τάξη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Γι' αυτό και η Λαϊκή Συμμαχία είναι μια κοινωνική συμμαχία και όχι μια συμμαχία κομμάτων αριστερών. Μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών και κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας με επανάσταση σοσιαλιστική.

Μέσα από την παρέμβαση του ΜΑΣ στο Πανεπιστήμιο βρεθήκαμε αντιμέτωποι με κοινωνικοπολιτικά ανώριμες μάζες, στις οποίες - και με την ανοργανωσιά του φοιτητικού κινήματος - επιδρούν η ιδεολογία του αντιπάλου, η ηττοπάθεια, η αναποτελεσματικότητα, ο εκφυλισμός. Ο φοιτητής περιμένει μέσα από μια συνέλευση ότι θα του λυθούν - μάλλον θα του λύσουν - όλα τα προβλήματα χωρίς ο ίδιος να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν. Το ΜΑΣ έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας φοιτητών, όχι όμως τους ίδιους. Η εμπειρία έδειξε την ανάγκη αλληλεπίδρασης του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα. Η νεολαία είναι η αυριανή βάρδια των εργαζομένων και αυτό πρέπει να το κατανοήσει άμεσα. Και το χρέος της διαπαιδαγώγησης της νεολαίας το έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Χρειάζεται βελτίωση της συνεργασίας για κοινή δράση των Κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων ώστε η παρέμβασή μας να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο με βάση τις εξελίξεις στο χώρο της Παιδείας συνάμα με την πολιτική πρόταση του Κόμματος. Η ιδεολογικοπολιτική ζύμωση και έμπνευση της ΟΒ με τα διδάγματα των αλύγιστων κομμουνιστών είναι σημαντική και για την αποφυγή καθηκοντολογίας. Είναι σημαντικό πώς η ΟΒ θα αποκτήσει κομμουνιστικά χαρακτηριστικά στη στάση ζωής αλλά και στην ταξική πάλη, να μη λυγίσει. Πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί στο να κατακτούμε την τέχνη της ζύμωσης, της οργάνωσης και της σταθερής ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης των φοιτητών, που να πατάνε στα ζητήματα του κάθε χώρου με τον αντίστοιχο κλάδο, αλλά κυρίως στο να πείθουμε τι μορφή οργάνωσης έχει συμφέρον να αναπτύξει ο φοιτητής, ο οποίος έχει έλλειψη οργανωτικής και αγωνιστικής πείρας.

Γι' αυτό δεν πρέπει να κατανοούμε την Επιτροπή Αγώνα του ΜΑΣ (ή τη Λαϊκή Επιτροπή ή τη Συνέλευση μιας ομάδας της ΟΓΕ) ως ευκαιρία απλά για να βρούμε ή να έρθουμε σ' επαφή με έναν κόσμο. Πρέπει μέσα από αυτές τις μορφές οργάνωσης να δείχνουμε σ' αυτό τον κόσμο ότι η οργανωμένη ταξική πάλη στις γραμμές της Κοινωνικής Συμμαχίας τον συμφέρει και φοβίζει την αστική τάξη, να του κάνουμε ξεκάθαρο ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι που ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση και όχι οι πολιτικές διαχείρισης (αυτού του συστήματος που το υπηρετούν) της κάθε αστικής κυβέρνησης, με την πολιτική πρόταση του Κόμματος να του δείχνουμε τη λύση ότι ο ίδιος πρέπει να καρπώνεται τον πλούτο που παράγει, με τη συνεχή ιδεολογικοπολιτική δουλειά να τον συσπειρώνουμε και να δοκιμάζεται (είναι σημαντικό) σε καθήκοντα και ευθύνες, ώστε να αποκτά πείρα και με πείσμα να οργανώνει την πάλη του. Απαιτείται να γίνουμε καλύτεροι στην αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις ξεμπροστιάζοντάς τες.

Συγκεκριμένα, στο χώρο του Παιδαγωγικού (Αθήνας), έχουν γίνει περιοδείες του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών ενόψει απεργιών, αντίστοιχες εκδηλώσεις που μας έβγαλαν μπροστά. Θα συνεχίσουμε έτσι και πιο δυναμικά, με πιο συχνές περιοδείες και εκδηλώσεις για το ρόλο του δασκάλου στο σημερινό αστικό σχολείο, την αξιολόγησή του, την πρόταση του Κόμματος για την Παιδεία, το παράδειγμα της ΕΣΣΔ. Η παρέμβασή μας στα μαθήματα της αστικής ιδεολογίας πρέπει να είναι άμεση, να απαντάμε σε καθετί ιδεαλιστικό ή αντικομμουνιστικό προωθούν οι καθηγητές μας. Προτείνεται (όπως και για το χώρο της Φιλοσοφικής) καλύτερη αξιοποίηση των Επιστημονικών Συνεδρίων του Κόμματος για τον Ρίτσο, τον Βάρναλη και τον Μπρεχτ.

Τέλος, να πω ότι σωστά μπαίνει παράγραφος για την ανάγκη δημιουργίας ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών μέσων (π.χ. πόρταλ ή ηλεκτρονικές διευθύνσεις ΚΚΕ, ΚΝΕ, ΜΑΣ, «Οδηγητή» κ.λπ.), καθώς το διαδίκτυο έχει πάρει ιδιαίτερη έκταση στην καθημερινότητα της νεολαίας ειδικά, η οποία μέσα στην «τόση ελευθερία» του διαδικτύου πρέπει να βρίσκει και την αντικειμενική πλευρά της αλήθειας. Ωστόσο, χρειάζεται καλύτερη επαγρύπνηση στους κινδύνους που ενέχει η χρήση του διαδικτύου στον ταξικό αγώνα, καθώς στο διαδίκτυο γίνεται πιο εύκολη η παρακολούθηση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η ιδεολογική τρομοκρατία του αντιπάλου σπάει με τον «Ριζοσπάστη», να τον διαβάζουμε φανερά, να τον διακινούμε σε ολοένα και περισσότερα νεανικά χέρια. Ετσι φαίνεται ότι η εργατική τάξη έχει πρωτοπορία, που είναι έτοιμη να πάει την υπόθεση μέχρι το τέλος.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Θεωρώντας και τα τρία μέρη των θέσεων ως συστατικά ενός ενιαίου συνόλου, μιας επεξεργασίας, χωρίς προφανώς να ταυτίζονται, πιστεύω ότι αποτυπώνουν την πολιτική και θεωρητική ωριμότητα του κόμματος, την ικανότητά του να εξελίσσει τη συλλογική του σκέψη με βάση τις συνθήκες που δρα και τα καθήκοντα που προκύπτουν, την πείρα που έχει συσσωρεύσει, βασισμένο στην επιστημονική μας θεωρία. Είναι μια ικανότητα που εκφράζεται αρχικά από το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο, μέσω της συγκεκριμένης επεξεργασίας, αλλά πιστεύω ότι ολοκληρώνεται και ακουμπάει στο κάθε κομματικό και κνίτικο μέλος, που τις θέσεις, το πρόγραμμα και το καταστατικό, τα θεωρεί με τη συγκεκριμένη τους μορφή αναγκαία και φυσική συνέχεια, της δράσης που ανέπτυξε ο καθένας όλο το προηγούμενο διάστημα, καθοδηγούμενος από τα κείμενα του 18ου Συνεδρίου και των κατοπινών συλλογικών επεξεργασιών.

Η οργάνωση κατάφερε να ισχυροποιηθεί. Σε συνθήκες που η επίθεση απέναντι στο Κόμμα γίνεται σε πιο επεξεργασμένη βάση. Ιδιαίτερα και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, η πίεση για την απεμπόληση των επαναστατικών μας χαρακτηριστικών είναι μεγάλη. Εκδηλώνεται με την ενσωμάτωση στη συνείδηση της πλειοψηφίας των φοιτητών, όλων των πλευρών που αφορούν ζητήματα όπως: Το Κόμμα έχει ξεπερασμένη στρατηγική, ο σοσιαλισμός απέτυχε δεν υπάρχει σαν προοπτική και είναι ξεπερασμένος σαν στόχος πάλης ή πως όλα αυτά μπορεί να είναι ρομαντικά και ωραία αλλά σε καμία περίπτωση δε δίνουν λύση στα οξυμένα προβλήματα που ο λαός αντιμετωπίζει στο τώρα, άρα πρέπει να εξετάσουμε με ποιους συμμαχούμε, τι στόχους βάζουμε.

Μέσα σε αυτές λοιπόν στις συνθήκες που μέσα στα πανεπιστήμια ντύνονται και με το μανδύα ενός ψευδεπίγραφου ακαδημαϊσμού, η οργάνωση κατάφερε να αυξήσει την πολιτική της επιρροή, να ζωντανέψει την παρέμβασή της στους χώρους των πανεπιστημίων, να εμπλουτίσει το περιεχόμενό της με εκδηλώσεις - συσκέψεις που είχαν πλατιά απήχηση, να οργανώσει δεκάδες κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Αποδεικνύεται ότι όταν έχεις ξεκάθαρο τι Κόμμα θέλεις να έχεις, και πού θέλεις να πας, την πάλη για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μπορείς να την διεξάγεις, εντοπίζοντας καθυστερήσεις στην υλοποίηση των καθηκόντων, αλλά μετρώντας βήματα και στο σήμερα.

Είναι πολύ δύσκολο σε καθημερινό επίπεδο να ξέρεις ότι η δράση σου κρίνεται με βάση το πώς απεγκλωβίζεις, επηρεάζεις και οργανώνεις τις χιλιάδες του κόσμου που σχεδόν το κάθε όργανο του Κόμματος και της ΚΝΕ έχει στην ευθύνη του και αυτό να διαπερνάει όλη τη καθοδηγητική σου δουλειά. Είναι χαρακτηριστική και η εμπειρία που έρχεται από τις τελευταίες κινητοποιήσεις στο χώρο του ΤΕΙ, με αφορμή το σχέδιο «Αθηνά». Κρίνεται η ικανότητά μας να καθοδηγήσουμε χιλιάδες κόσμου και έρχονται στην επιφάνεια αδυναμίες που συσσωρεύονται χρόνια, όπως το πόσες οργανωμένες δυνάμεις έχουμε σε αυτόν το χώρο που ιεραρχούμε, αλλά και με τι όρους καθοδηγήθηκαν ώστε να προσανατολιστούν στο χτίσιμο δεσμών με μεγάλο κομμάτι των σπουδαστών. Στη πράξη κρίνεται το πώς θα μπορέσουμε μέσα από μια σχεδιασμένη δουλειά να βγάλουμε τις δυνάμεις μπροστά, να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των σπουδαστών. Χρειάζεται ανέβασμα των οργανωτικών μας ικανοτήτων, στο να καταφέρουμε στην καθημερινή μας δουλειά να μετράμε βήματα στο πόσος κόσμος υιοθετεί τα συνθήματά μας, μπαίνει σε κίνηση και μέσα από την ίδια του την πάλη βγάζει συμπεράσματα για το σύνολο της πολιτικής του τοποθέτησης και στάσης απέναντι στη στρατηγική του Κόμματος.

Είναι λοιπόν σημαντικό να εξετάσουμε πώς σε αυτούς τους χώρους ακουμπάει και εξειδικεύεται η στρατηγική μας.

Δημιουργήθηκαν οι όροι ώστε ένα δυναμικό να αντιλαμβάνεται καλύτερα τη σημασία της δουλειάς στο κάθε τμήμα και στην κάθε σχολή με βάση τις εξελίξεις που υπάρχουν στους χώρους δουλειάς που σχετίζονται, καλύτερα μπόρεσε να ενοποιηθεί μια επιχειρηματολογία, για το πώς ένας φοιτητής πρέπει να αντιλαμβάνεται τα προβλήματά του και με ποιους πρέπει να συντάσσεται στον αγώνα του. Ατσαλώθηκε ένα δυναμικό και αναδείχθηκαν στελέχη, με καλύτερη γνώση των επεξεργασιών μας, ζήτημα που τους βοηθά συνολικά στην καθοδηγητική τους δουλειά. Χρειάζεται σε αυτή την κατεύθυνση να δούμε καλύτερα πώς ανοίγουμε ζητήματα σχετικά με το ρόλο του επιστημονικού δυναμικού, πώς κάνουμε κτήμα μας τη γνώση που παράγεται, τι σημαίνει ότι θέτω τον εαυτό μου στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, και με ποιες προϋποθέσεις μπορεί αυτό να υλοποιηθεί.

Παραμένει θέμα το κατά πόσο, και με αυτήν την πείρα που αντλούμε, αποκτάμε την ικανότητα να εξειδικεύουμε ουσιαστικά στους χώρους ευθύνης μας, ώστε η δουλειά μας να μην είναι συνθηματολογία και καμπανιακή, αλλά να αποτελεί καθημερινό στοιχειό σχεδιασμού και παρέμβασης ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύουμε τη σχέση που έχουν τα πανεπιστήμια με την οικονομία.

Στη προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε για να αντιμετωπίσουμε τέτοιες αδυναμίες είναι καθοριστικό να προχωρήσει η δουλειά για τη βελτίωση της συμπόρευσης ΚΚΕ-ΚΝΕ και στους χώρους των πανεπιστημίων.

Είναι πολλά τα παραδείγματα που έχει προχωρήσει στη ζωή μια τέτοια δράση.

Παρουσιάζονται δυνατότητες για παρεμβάσεις και δουλειά μέσα στα μαθήματα, κοινός σχεδιασμός για εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Αλλά και πιο ουσιαστικές πλευρές όπως είναι η προσπάθεια να μεταφέρεται η γνώση του χώρου, των εξελίξεων που υπάρχουν και να παίρνονται υπόψη στην κατάρτιση του σχεδιασμού. Να μεταδίδεται η υπομονή και η ηρεμία στην εξαγωγή των συμπερασμάτων.

Πρέπει να πούμε όμως ότι τα βήματα που έχουν γίνει είναι πολύ πίσω από της ανάγκες που υπάρχουν. Πρέπει να μας απασχολήσει περισσότερο πώς, για παράδειγμα, δίνουμε στις δυνάμεις μας να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει στην πράξη γνώση του χώρου που παρεμβαίνουμε. Είναι ουσιαστικό το πώς βοηθάμε το κάθε μας μέλος να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αποτελεί στοιχείο της σκέψης του το πώς οι εξελίξεις συμβάλλουν στην διαμόρφωση της συνείδησης των φοιτητών, στην αναπροσαρμογή της τακτικής του αντιπάλου και πώς αυτά εμείς πρέπει να τα παίρνουμε υπόψη μας. Να συμβάλουμε περισσότερο στο πώς βοηθάμε να αφομοιώνεται το πολιτικό βάθος του σχεδιασμού μας, του κάθε καθήκοντος που προκύπτει, να γίνουν βήματα στη δουλειά της ΚΟ στο να πατήσουν στην κάθε ΟΒ οι επεξεργασίες που έχουμε για τον κάθε χώρο.

Αυτή η δουλειά είναι που θα βγάλει τις δυνάμεις μας μπροστά. Η διαφώτιση και η οργάνωση του κόσμου με στοιχεία που θα αναδεικνύουν την ανάγκη της σύγκρουσης με την αστική εξουσία, θα δίνουν τη διέξοδο που προκύπτει από νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης πατώντας στην ίδια την κοινωνική πείρα του κάθε νέου, θα απελευθερώσει τις δυνατότητες στη διαδικασία της συγκέντρωσης δυνάμεων. Θα ανοίξει δρόμους για την ενίσχυση της Λ.Σ. και την κομματική οικοδόμηση, που είναι τα βασικά καθήκοντα για το κάθε μέλος του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Σύντροφοι, είναι λάθος να φέρνουμε το πρόγραμμα του 15ου σε αντιπαράθεση με το προτεινόμενο, αλλά πρέπει να το βλέπουμε σαν εξέλιξή του.

Από τις αρχές του '90 μέχρι το 2009 στη χώρα μας μπορεί οι εργαζόμενοι να μη φάγανε με «χρυσά κουτάλια» αλλά υπήρξε μια σχετική «ευημερία».

Από το 2009, όμως, με το ξέσπασμα της βαθύτατης κρίσης έχουμε περάσει σε άλλη περίοδο, σε περίοδο σκληρής επίθεσης από το κεφάλαιο. Για το ΚΚΕ είναι χρέος να αναδεικνύει την αιτία της επίθεσης, που είναι η καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση. Αφού λοιπόν το πρόβλημα είναι η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης, τι πιο φυσιολογικό η Συμμαχία που αντιπροτείνεις, να έχει αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά; Θα ήταν πίσω από τις ανάγκες, σε αυτή την εποχή να συνεχίζουμε με τα ίδια εργαλεία.

Δεν θα πρέπει να μας φοβίζει η εξέλιξη. Αντίθετα, η σταθερότητα θα έπρεπε να μας τρομοκρατεί.

Στο πρόγραμμα του 1996 (σελ. 38) λέμε: «Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων - η επίθεση στην κρίση δεν είναι ταξική σύγκρουση; - θα φέρνει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας». Τι άλλο, λοιπόν, κάνει το Κόμμα από το να εφαρμόζει το πρόγραμμα; Και συνεχίζει: «Το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων». Τι άλλο κάνουμε;

Αλλωστε κάποια πράγματα τα λύνει η ίδια η ζωή. Για παράδειγμα, τόσα χρόνια φαγωθήκαμε να λέμε για τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Μεγάλο κομμάτι του κόσμου πλέον αντιλαμβάνεται ότι η ΕΕ δεν είναι καλό πράγμα. Εμείς δεν θα πρέπει τώρα πλέον να προετοιμάζουμε τη συνείδησή του για το παραπέρα; Οτι χρειάζεται και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής;

Οσον αφορά την κυβέρνηση που θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε στα πλαίσια του καπιταλισμού. Παραδείγματα πάρα πολλά. Γαλλία, Ιταλία, Κύπρος και όπου αλλού. Ναι, μας λένε, μα αυτοί είναι οπορτουνιστές. Ναι, ενώ εμείς, μάγκες! Σύντροφοι, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες! Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Κυβέρνηση Τσάβες. Στα λόγια αντιιμπεριαλιστική, στην πραγματικότητα το πολύ αντιαμερικάνικη, έχοντας διαλέξει άλλους «φίλους». Τα ρώσικα μονοπώλια μια χαρά επενδύουν στα ενεργειακά κοιτάσματα της χώρας. Με την αστική τάξη της χώρας πότε θα συγκρουστεί; Είναι ή δεν είναι εγκλωβισμένο το ΚΚ Βενεζουέλας; Εκτός αν αυτό που λέμε στο πρόγραμμα «βραχύχρονο διάστημα» είναι καμιά 15αριά χρόνια και βάλε!

Σχετικά με το άρθρο του Λένιν «Κανένας Συμβιβασμός;» που βρίσκεται στην μπροσούρα του «Αριστερισμού». Ορισμένοι σύντροφοι στον προσυνεδριακό διάλογο το έχουν πετσοκόψει για να το φέρουν στα μέτρα τους!! Ο Λένιν πριν φτάσει στις συγκεκριμένες περικοπές, που έχουν χρησιμοποιήσει οι σύντροφοι, έχει γράψει τέσσερις σελίδες παραδείγματα για το ότι υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Για να μην αναφερθούμε στα παραδείγματα του Λένιν, να πούμε για κάτι πρόσφατο. Αγροτικές κινητοποιήσεις. Τα 15 αιτήματα των αγροτών είναι στο πρόγραμμά σου; Η ικανοποίησή τους θα έδινε λύση ή απλά θα καθυστερούσε το «θάνατο»; Είναι ένας συμβιβασμός, όμως, που βοήθησε στην ανάπτυξη του αγώνα με αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά; Ασφαλώς. Τι σχέση έχει λοιπόν αυτός ο συμβιβασμός με το συμβιβασμό που θα κάναμε αν «σκεφτόμασταν» και μόνο, προεκλογικά, τα περί συνεργασίας της αριστεράς; Καμία!!!

Θεωρώ ότι πρέπει να δούμε καλύτερα την παρέμβασή μας στους μετανάστες. Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος τη δεκαετία του '30 είχε να κάνει με την ένταξη των προσφύγων της Μικράς Ασίας στις τάξεις του. Πογκρόμ δεχόντουσαν και αυτοί, «τουρκόσπορους» τους έλεγαν. Σίγουρα ήταν πιο εύκολο γιατί μιλούσαν ελληνικά. Η γλώσσα είναι μια σοβαρή δυσκολία. Μπορούμε να βρούμε λύση όμως. Το μορφωτικό επίπεδο είναι ανεβασμένο. Να πάρουμε μέτρα. Ισως να χρεώσουμε στελέχη να μάθουν τη γλώσσα τους. Οι μετανάστες είναι μέρος της εργατικής τάξης, και οι αλήτες που τους κυνηγούν θα πρέπει να βρίσκουν μπροστά τους την πρωτοπορία της, τους κομμουνιστές.

Η δημιουργία κομματικού portal, μας δίνει τη δυνατότητα καλύτερης, πιο άμεσης και επιπλέον αμφίδρομης επαφής της βάσης με την ΚΕ. Μπορεί να μεταφερθεί, και μάλιστα πολύ γρήγορα, εικόνα, εμπειρία, επιχειρήματα, άμεσα από τη μια μεριά της χώρας στην άλλη. Να βάλει συντρόφους να τριφτούν με το γράψιμο. Αυτό θα βοηθήσει να αναδειχτούν καινούρια στελέχη. Είναι «στοίχημα» της νέας ΚΕ να εμφυσήσει σε όλους τους συντρόφους, αν είναι δυνατόν, το ότι η ενημέρωση του portal, σχετικά με ζητήματα του χώρου που είναι χρεωμένοι, είναι δική τους υπόθεση. Αυτό θα κάνει και το «Ριζοσπάστη» πιο πλούσιο, πιο ζωντανό.

Και κάτι τελευταίο. Είναι γνωστό ότι η ταξική πάλη δεν είναι εύκολο πράγμα. Κάποιοι είναι φυσιολογικό να δυσκολεύονται να ακολουθήσουν. Η συγκυρία τους δίνει τη δυνατότητα να «θεωρητικοποιήσουν» την αδυναμία τους. Είναι κρίμα για τους ίδιους, να ταυτίζονται με ανοιχτούς εχθρούς του ζητήματός μας. Προτείνω ψυχραιμία, μη γινόμαστε το μέσον να χτυπηθεί το Κόμμα.

Εχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η καπιταλιστική κρίση δείχνει τα αδιέξοδα του συστήματος και το ανέφικτο μιας φιλολαϊκής διαχείρισης και εξόδου από την κρίση. Η συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή εξουσία αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για το λαό. Η τακτική για τη συμμαχία της Εργατικής Τάξης (ΕΤ) με λαϊκά στρώματα πρέπει να διαμορφώνεται με σχετική ευελιξία αρκεί να είναι διαλεκτικά δεμένη και να υπηρετεί το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η εκτίμηση ότι «η Ελλάδα παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» και η «αλληλοεξάρτηση» είναι το λιγότερο χωρίς πολιτική σημασία, αφού καμία χώρα δεν είναι έξω από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αν δεν παραπέμπουν έμμεσα στον «υπεριμπεριαλισμό». Σημασία για την επαναστατική πάλη έχει να προσδιορισθεί αν η Ελλάδα είναι βασικά ιμπεριαλιστική χώρα ή είναι ο «αδύναμος κρίκος» του ιμπεριαλιστικού κέντρου της ΕΕ και όχι κάποιας «διακρατικής συμμαχίας», όπως χαρακτηρίζεται η ΕΕ στις Θέσεις.

Στην ΚΟΜΕΠ και στο «Ρ» των τελευταίων χρόνων δε βρέθηκε άρθρο, που να αποτελεί ολοκληρωμένη μελέτη των χαρακτηριστικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Οι αποσπασματικές αναφορές στη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου είναι ποσοτικές και δε συμπεριλαμβάνουν ποιοτικά και συγκριτικά χωροχρονικά στοιχεία, όπως η εξέλιξη της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, της συμμετοχής στο παγκόσμιο ΑΕΠ, στον έλεγχο και συγκέντρωση της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσης και στην ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων των ελληνικών μονοπωλίων. Στις Θέσεις αναφέρονται στοιχεία για τη διαμόρφωση του ΑΕΠ, που δείχνουν την υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά δεν αναφέρεται πως ικανοποιούνται τα λενινιστικά κριτήρια ώστε να προσδιορίζεται επιστημονικά ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού.

Η θέση αυτή προκάλεσε συγχύσεις και δε βοήθησε στο ξεπέρασμα της θεωρίας των σταδίων. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη δε σημαίνει και συνεργασία με την αστική τάξη ή ένα μέρος της, αλλά τη σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ κλπ). Αν δεχθούμε την «ενδιάμεση θέση» πρέπει να προσδιοριστούν αυστηρά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εκμεταλλεύονται διπλά την ελληνική εργατική τάξη (ΕΤ) και οι λαοί που υφίστανται την καταπίεση και διπλή εκμετάλλευση τόσο από τη δική τους και από την ιμπεριαλιστική ελληνική αστική τάξη, αλλιώς η ΕΤ γίνεται συνένοχη στη ληστεία των λαών αυτών. Η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική συμμαχία περιορίζεται στα στενό πλαίσιο της χώρας και δεν ταυτίζεται με την αντιιμπεριαλιστική, που έχει χαρακτηριστικά εργατικού διεθνισμού και είναι απαραίτητη μπρος στην αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.

Η θέση αυτή είναι μια από τις βασικές αιτίες γιατί σχεδόν εξαφανίστηκε από τα κομματικά κείμενα η αποδέσμευση από την ΕΕ για μια πενταετία, όπως προκύπτει από τη μηχανή αναζήτησης του «Ρ», για την περίοδο από 2004-2008, όπου η «αποδέσμευση από την ΕΕ» εμφανίζεται περίπου 70 φορές ενώ μετά την εκδήλωση της κρίσης (2009-2012) πάνω από 1.500. Θεωρώ ότι αυτή η στάση, και η σύνδεση της εξόδου από την ΕΕ με τη λαϊκή εξουσία συνέβαλαν στην ενίσχυση των φιλοευρωενωσιακών κομμάτων στην ελληνική κοινωνία. Η έξοδος από την ΕΕ συνδέθηκε μόνο με την οικονομική πλευρά και γι' αυτό στελέχη του Κόμματος θεωρούν ότι είτε μέσα είτε έξω είναι καπιταλισμός, που παραβλέπει τη σημασία της επιλογής της ελληνικής αστικής τάξης να ενταχθεί στην ΕΕ γιατί της παρέχει το θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο για την εξασφάλιση της κυριαρχίας πάνω στην ΕΤ από καλύτερες θέσεις, παρά τις όποιες απώλειες στην ανακατανομή της υπεραξίας υπέρ του κεφαλαίου των χωρών της «πρώτης ταχύτητας». Αυτό αποδείχθηκε με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, όπου το ευρωπαϊκό με το ελληνικό κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ επέβαλαν την κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ, που θα προέλθει από την πάλη ενός αντιΕΕ κινήματος με την ηγεμονία της εργατικής τάξης, ανοίγει το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική, δε σημαίνει αριστερή κυβέρνηση ή στάδιο, αλλά αποδυνάμωση των θέσεων της αστικής τάξης και την ενίσχυση της θέσης της ΕΤ και των συμμάχων στρωμάτων στην ταξική πάλη. Δε σχετίζεται με τον καπιταλισμό της δραχμής και τις λογικές της κατοχής ή σύνδεση με άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Η εκτίμηση της ΚΕ ότι η Ελλάδα αποτελεί τον «πιο αδύναμο κρίκο» στην ΕΕ μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις στη σύγκρουση με τα μονοπώλια, που θωρακίζουν την πολιτική τους εξουσία μέσα στην ΕΕ, όπως αναγνωρίζεται από τις Θέσεις της ΚΕ. Συμβάλει αποφασιστικά στην επιτυχία του στρατηγικού στόχου γιατί αποτελεί βασική πλευρά της σύγκρουσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους οικονομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς τους.

Η Λαϊκή Συμμαχία οργανώνει ένα μαζικό κίνημα απόκρουσης των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, αφού όπως αναφέρεται στη Θέση 62 πέραν των άλλων «προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Το πλαίσιο της συμμαχίας χρειάζεται διεύρυνση και με τα κατώτερα μικρομεσαία στρώματα και τους επιστήμονες ελευθέρους επαγγελματίες, που γενικά αλλά ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης καταστρέφονται με απίστευτους ρυθμούς. Πολλά στελέχη περιορίζουν την ενωτική δράση για την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης θέτοντας σαν προϋπόθεση τη συμφωνία με τη σοσιαλιστική προοπτική. Θεωρούν ότι η πάλη με οικονομικά αιτήματα υπονομεύει τη στρατηγική γιατί ενέχει ρεφορμισμό ή δεν αξίζει γιατί οι κατακτήσεις των εργαζομένων είναι προσωρινές. Αυτή η κατεύθυνση, οφείλεται σε οικονομίστικη θεώρηση της ταξικής πάλης και σε αντιδιαλεκτικές απόψεις ότι προηγείται η ισχυροποίηση του Κόμματος και ακολουθεί η συμβολή στην ενίσχυση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Το Κόμμα και οι κομμουνιστές ατσαλώνονται στην οργάνωση της ΕΤ για την όξυνση της ταξικής πάλης, όπου συμμετέχουν οπορτουνιστικές και μικροαστικές δυνάμεις, που επηρεάζουν την ΕΤ αλλά έχουν διάθεση να παλέψουν για την αποτροπή της καταστροφής τους και την αφαίρεση των δικαιωμάτων τους. Μαζί με αυτούς και σε συνεχή αντιπαράθεση με τις λαθεμένες ή/και αντιδραστικές αντιλήψεις τους και με τα κόμματα που τις εκφράζουν, δίνουμε τη μάχη με στόχο την ηγεμονία της στρατηγικής για τη νίκη του σοσιαλισμού. Ο οργανωμένος μαζικός αγώνας για την αποτροπή των αντιλαϊκών μέτρων και για κατακτήσεις αποτρέπουν την εξαθλίωση, κλείνουν το δρόμο στις φασιστικές δυνάμεις, περιορίζουν δραστικά τις διαχειριστικές λογικές, δυναμώνουν το εργατικό κίνημα και κυρίως οξύνουν την κρίση του συστήματος, ώστε να δυσκολεύεται μέχρι να εμποδίζεται η καπιταλιστική ανάκαμψη. Το τελευταίο μαζί με την πάλη για την αναίρεση της ευρωενωσιακής θωράκισης της εξουσίας των μονοπωλίων είναι κλειδιά για μια τακτική που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Καταρχάς χαιρετίζω τον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Συμμετέχοντας στον διάλογο θα ήθελα να εκφράσω τη συμφωνία μου με το πρόταγμα των θέσεων και τη θεώρηση ότι αποτελούν μια ακόμα πιο βαθιά επαναστατική τομή για τους αγώνες που έρχονται.

Ξεκάθαρα ο στόχος του Κόμματος είναι η ένταση της ταξικής πάλης και η ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας για τη δημιουργία ταξικής συνείδησης και ταξικής αλληλεγγύης στους εργάτες και στους συμμάχους τους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ενταση της ταξικής πάλης όχι απλά μόνο για την προάσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων ή για την ανάκτηση των ήδη απολεσθέντων αλλά για να καταδείξουμε ότι όλα αυτά δε θα υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού αλλά μόνο στο σοσιαλισμό - εξ ου και ο στόχος που θέτουμε: η εξουσία, όχι μέσω κοινοβουλευτικών αυταπατών αλλά μέσω της αλλαγής της τάξης που επιβάλλει τη δικτατορία της στο εποικοδόμημα και όχι με αντιεπιστημονικό τρόπο, αντίστροφα.

Στο στόχο αυτό καταλυτικό ρόλο θα διαδραματίσει όχι μόνο η σύγκρουση με το φανερό ταξικό εχθρό (αστικό κράτος, μηχανισμούς καταστολής, ΜΜΕ, κυβερνητικό συνδικαλισμό, εθνικοσοσιαλιστές και πατριδοκάπηλους) αλλά κυρίαρχα η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό (δεξιό και αριστερό).

Η στρατηγική στόχευση του καπιταλισμού, η διάσωση της κερδοφορίας του και άρα η συμπίεση του εργατικού κόστους, οδηγεί στη μαζική φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η επίθεση σε συνδυασμό με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, τον εκφυλισμό και την απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την προηγούμενη συστηματική ενσωμάτωση και εξαγορά μεγάλου τμήματος της εργατικής τάξης δημιουργούν την ακόλουθη αντίφαση: Ενώ ο υποκειμενικός παράγοντας - η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα οδηγούνται στην εξαθλίωση και συνεπώς αντικειμενικά δεν έχουν κανένα λόγο πλέον ούτε προσχηματικό ούτε ουσιαστικό να στηρίζουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, από την άλλη μεριά δυσκολεύονται ή και αρνούνται να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, στην ταξική πάλη, στη ρήξη. Ετσι μερίδα τους στρέφεται στην παραίτηση, άλλοι υποκύπτουν στη λαϊκίστικη ρητορεία εθνικοπατριωτικών δυνάμεων και άλλοι (ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι) τρέφουν αυταπάτες περί κοινοβουλευτικής διεξόδου μέσω μιας «αριστερής» κυβέρνησης.

Κι εδώ σ' αυτό το σημείο έρχεται ο οπορτουνισμός να αποτρέψει τη ριζοσπαστικοποίηση, δηλαδή την ανάδειξη της πραγματικής αιτίας της κρίσης, και να αποπροσανατολίσει για να επαναλάβει τη διαδικασία της ενσωμάτωσης. Σκόπιμα καλλιεργεί αυταπάτες στην εργατική τάξη ότι η βαθιά οικονομική κρίση είναι δυνατόν να ξεπεραστεί μέσω μιας «αριστερής» κυβέρνησης, η οποία θα διαχειριστεί το καπιταλιστικό κράτος και τους μηχανισμούς του (δηλαδή το εποικοδόμημα) για να επιφέρει αλλαγές στην οικονομία και στις σχέσεις παραγωγής (δηλαδή στη βάση, στη μήτρα του συστήματος) προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αποπροσανατολίζει ο οπορτουνισμός υποσχόμενος εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, τη στιγμή που γνωρίζει καλά ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση είναι είτε με τους εργαζόμενους ισοπεδωμένους, δηλαδή σε όφελος του κεφαλαίου, είτε με την εργατική τάξη κυρίαρχη του πλούτου που παράγει. Ολα τα ενδιάμεσα είναι εσκεμμένα ψεύδη.

Η ένταση της ταξικής πάλης και η ταξική συνειδητοποίηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων περνάει, κατά τη γνώμη μου, μέσα από την ολομέτωπη σύγκρουση με τον οπορτουνισμό μέχρι το τελικό τσάκισμά του. Εκεί υστερούμε: Εχουν την πρωτοβουλία και λασπολογούν. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Οι συκοφαντίες για τις απολύσεις στο «Ριζοσπάστη», η ταύτιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με πρόσωπα (Στάλιν), ακόμα και η υιοθέτηση χυδαίων αστικών συκοφαντιών για το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ. Ισως το τρανταχτότερο όλων είναι αυτό του ΕΑΜ (το αρτιότερο δείγμα του πώς ο οπορτουνισμός διαστρεβλώνει και χαλκεύει την ιστορία και τους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος). Τι μας λένε: Οτι ενώ το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΕΑΜ και στην ένοπλη ταξική σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ, ωστόσο εμπιστεύτηκε μερίδα της αστικής τάξης και τελικά αυτή η εμπιστοσύνη οδήγησε από μέρους μας σε προδοσία του αγώνα!! Τι μας ζητάνε; Γιατί μας εγκαλούν τώρα; Επειδή δε συνεργαζόμαστε για μια μεγάλη «αντιμνημονιακή» συμπαράταξη, το «νέο ΕΑΜ», που θα αγκαλιάζει μερίδα της αστικής τάξης και θα επιλέγει ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών!! Προδοτικό το ΚΚΕ το 1944 για το λάθος της Καζέρτας, του Λιβάνου, της Βάρκιζας. Σεχταριστικό το ΚΚΕ το 2012-2013 που δεν επαναλαμβάνει το λάθος του (λάθος που το πλήρωσε με αίμα και το διόρθωσε έμπρακτα μέσω του ΔΣΕ και μέσω της επαναστατικής αυτοκριτικής του). Χυδαία και άθλια οπορτουνιστική προπαγάνδα η οποία όμως αναπαράγεται και υιοθετείται από μεγάλο κομμάτι εκείνων που αποκαλούμε «προοδευτικό κόσμο» έως και από φίλους του Κόμματος.

Η ιστορική πείρα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς έχει αποδείξει περίτρανα ότι ο ταξικός αγώνας δεν περνάει μέσα από τους διαδρόμους και τα έδρανα του αστικού κοινοβουλίου, ούτε δίνεται μέσα από «αριστερές» κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία τέτοιου είδους κυβέρνηση θα παρέδιδε την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημά της δεμένους χειροπόδαρα στις ορέξεις της εγχώριας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Θα κήρυσσε ταξική ειρήνη καταμεσής του πιο ανηλεούς ταξικού πολέμου σπέρνοντας στο λαό φρούδες ελπίδες πρόσκαιρης βελτίωσης της άθλιας θέσης του ή έστω ανακούφισης από την αντιλαϊκή λαίλαπα. Με λίγα λόγια, θα έστελνε το λαϊκό κίνημα σπίτι του, θα πισωγύριζε τους ήδη αναιμικούς ταξικούς αγώνες και θα έστρωνε το δρόμο για ακόμα πιο έντονη επίθεση του κεφαλαίου. Ενα τέτοιο ΚΚΕ δεν το έχει ανάγκη η εργατική τάξη και δεν το φοβάται η αστική. Ενα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα θα ήταν το δεκανίκι των αστών και ο «εφιάλτης» των εργατών.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην «αριστερή» κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, η ένταση και η σκλήρυνση της ταξικής πάλης και ο αγώνας για το σοσιαλισμό αποτελούν τη μοναδική ρεαλιστική και επίκαιρη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου και στον ύπουλο ρόλο του οπορτουνισμού, που ανέκαθεν υπονόμευε τους αγώνες με απώτερο στόχο να τους συντρίψει.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι σε αυτό το συνέδριο θέτουμε ξεκάθαρα ζήτημα εξουσίας χτυπώντας λυσσαλέα τον οπορτουνισμό και παίρνοντας επιτέλους την πρωτοβουλία: Από την «επίθεση φιλίας» που δεχτήκαμε, να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Ως τελευταία παρατήρηση θέλω να επισημάνω ότι μελετώντας τόσο τα έντυπα του Κόμματος όσο και τις τοποθετήσεις αρκετών συντρόφων ιδιαίτερα μετά το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη, έχω καταλήξει στη διαπίστωση του εξής φαινομένου: Υποτιμούμε τη στάση και τη νοοτροπία του υποκειμενικού παράγοντα και οδηγούμαστε ταυτόχρονα σε υπερβολική αυτοκριτική που φτάνει στα όρια του «αυτομαστιγώματος».

Ας περάσουμε λοιπόν στην αντεπίθεση με όπλο μας τους ανιδιοτελείς αγώνες και την ανωτερότητα της ιδεολογίας μας, του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Αντί διαλόγου, έτσι για να θυμόμαστε, κάποιες θέσεις του Λένιν.

«Η ικανότητα να κάνουμε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις είναι σπουδαίος όρος για ένα εργατικό κόμμα» έλεγε ο Λένιν... «Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν κατάλαβε τίποτα από το Μαρξισμό».

«Το κόμμα μας χωρίς να υποχωρεί από τις αρχές της Μαρξιστικής μας ιδεολογίας πρέπει να δείχνει ευλυγισία παίρνοντας υπόψη και τα συμφέροντα των άλλων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Και είναι αδύνατη η εφαρμογή της πολιτικής της Δημοκρατικής Ενότητας χωρίς τον αποφασιστικό αγώνα κατά του Σεχταρισμού και του Δεξιού Οπορτουνισμού.

Ιδιαίτερο κίνδυνο αποτελούν τα αριστερο-σεχταριστικά στοιχεία που απωθούν από την εργατική τάξη τους ισχυρούς της συμμάχους. Οι Σεχταριστές θεωρούν απαράδεκτους τους αναγκαίους συμβιβασμούς για να μπορέσουν να εισχωρήσουν στα κλειστά κυκλώματα των οπορτουνιστών για να αποσπάσουν από την επιρροή τους τη μάζα των εργαζομένων. «Και οι κομμουνιστές που δεν θέλουν να το καταλάβουν και να διδαχτούν απ' αυτό», έλεγε ο Λένιν, «δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα κατακτήσουν την πλειοψηφία των εργατών...».

Ο Αναθεωρητισμός προσπαθεί να συμφιλιώσει το κόμμα με τον καπιταλισμό.

Ο Δογματισμός-Σεχταρισμός του αφαιρεί τους δεσμούς με τις μάζες.

Η βάση του Σεχταρισμού είναι η δογματική προσήλωση σε θεωρητικές, θέσεις του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του σήμερα, και πρακτικά σημαίνουν, όπως είπε ο Λένιν: «Πολιτική πολιτικής απραξίας».

Ο Σεχταρισμός εκδηλώθηκε από μέλη του κόμματος που θεωρούσαν τον εαυτόν τους «υπερεπαναστάτες» με την απροθυμία να δουλέψουν σε χώρους που βρίσκονταν στα χέρια των αντιδραστικών και οπορτουνιστών. Κάτι που ο Λένιν τότε το ονόμασε: «Αριστερισμό».

Ο Στάλιν είχε πει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι εκείνος που υποτιμάς, είτε είναι η δεξιά είτε αριστερή η παρέκκλιση και ο σ. Φλωράκης αναφέρθηκε στον κίνδυνο μετά την καταπολέμηση της δεξιάς παρέκκλισης να υποπέσουμε στην αριστερή.

Για να κατανικηθεί η ρεφορμιστική ιδεολογία χρειαζόμαστε τη μέθοδο της υπομονητικής πειθούς, της συντροφικής ανταλλαγής απόψεων και όχι της επανάληψης από καθέδρας των συνθημάτων μας σε τόνους μάλιστα που δεν επιδέχονται αντιρρήσεις.

Είναι απαράδεκτη η περιφρονητική στάση προς τις απόψεις του σοσιαλδημοκράτη εργαζόμενου και η όλη πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να έχει το χαρακτήρα πάλης γνωμών και όχι ανταλλαγής μειωτικών επιθέτων.

Ο Λενινισμός μας διδάσκει πως από το καπιταλιστικό κράτος με κοινές προσπάθειες μπορούν να αποσπασθούν μια σειρά μέτρα προς όφελος των εργαζόμενων (τα οποία και βέβαια απέχουν από εκείνα που μπορεί να δώσει ο Σοσιαλισμός). Αλλά και η μελέτη της πρόσφατης Ιστορίας μας διδάσκει για το πόσο αναγκαία στάθηκε στο παρελθόν, η συγκρότηση πλατιών Λαϊκών Μετώπων ενάντια στη πολύμορφη επίθεση του κεφαλαίου.

Από θέση μιας υπερώριμης ηλικίας, πιστεύοντας πάντα ότι το όμορφο μέλλον στον πλανήτη μας ανήκει στο Σοσιαλισμό προσπάθησα και προσπαθώ να συμβάλω, στην ολοκλήρωση της νικηφόρας πορείας του.

Και κάτι που δε θα το ήθελα. Να αποχωρήσω απ' τη ζωή σέρνοντας μαζί μου το χαρακτηρισμό του «Σταλινικού» ή «Αντι-Σταλινικού», του «Ζαχαριαδικού» ή «Αντι-Ζαχαριάδικού» κλπ.

Να μπορώ να πεθάνω όπως έζησα, Κομμουνιστής!

Στο κομμουνιστικό κίνημα διαχρονικά αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται αντιπαράθεση πάνω σε ερωτήματα και ανάλογα με το πώς τοποθετείται κάθε κόμμα καθορίζεται ο χαρακτήρας και η στρατηγική του. Μπορώ να τα προσδιορίσω ως εξής: Επανάσταση ή μεταρρύθμιση; Συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων ή συμμαχία πολιτικών φορέων και συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης; Συσπείρωση με βάση το πρόβλημα ή με βάση τη λύση; γίνεται σοσιαλισμός σε μία χώρα ή όχι; Αρχή λειτουργίας του Κόμματος ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός ή λειτουργία μέσω οργανωμένων τάσεων;

Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα εξετάζω πώς τοποθετούνται οι Θέσεις, το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού.

Στο πρώτο ερώτημα επανάσταση ή μεταρρύθμιση οι Θέσεις τοποθετούνται ρητά με την επανάσταση. Το ζήτημα όμως της μεταρρύθμισης του συστήματος πολλές φορές μπαίνει από την πίσω πόρτα, για παράδειγμα η ύπαρξη σταδίων ή η συμμετοχή σε κυβέρνηση της αριστεράς ή το ότι μπορείς να πάρεις την κυβέρνηση μέσω αστικών εκλογών είναι επί της ουσίας παραλλαγές της άποψης ότι με έναν τρόπο μπορεί να μεταρρυθμιστεί το σύστημα. Οι Θέσεις δε μένουν μόνο στην αναφορά στην επανάσταση ξεκαθαρίζουν ότι δεν υπάρχει κάποιο ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, ότι αποτελεί παρακαταθήκη η άρνηση του ΚΚΕ για συμμετοχή σε κυβέρνηση της αριστεράς, ότι δεν προσδοκούμε την ανάληψη της εξουσίας μέσω αστικών εκλογών μόνοι μας ή σε συμμαχία με κάποιο άλλο κόμμα ή μέσω κάποιου μετώπου. Με αυτή την καθαρή τοποθέτηση εγώ συμφωνώ.

Στο ζήτημα των συμμαχιών οι Θέσεις ξεκαθαρίζουν ότι η Λαϊκή Συμμαχία είναι κοινωνική συμμαχία τάξης και στρωμάτων. Κάποιοι λένε ότι η συμμαχία πρέπει να έχει αντανάκλαση και στο πολιτικό επίπεδο και με κόμματα τα οποία έχουν έναν προσανατολισμό ενάντια στο σύστημα. Ομως ποια μπορούν να είναι τα κόμματα με τα οποία το ΚΚΕ μπορεί να καταλήξει σε κοινό πρόγραμμα; Αν ένα κόμμα έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, αναφορά στην εργατική τάξη, βάζει στόχο τη σοσιαλιστική επανάσταση, τότε για ποιο λόγο τα μέλη του να μην είναι μέλη του ΚΚΕ ή στον περίγυρό του; Και αν μιλάμε για μικροαστικό κόμμα πώς μπορεί το ΚΚΕ να καταλήξει σε κοινό πρόγραμμα με ένα κόμμα το οποίο μπορεί να βάζει μεν μια γραμμή ενάντια στα μονοπώλια, αλλά στη λύση θα επιδιώκει την παλινόρθωση επί της ουσίας του βικτοριανού καπιταλισμού με τις μανιφακτούρες. Οσο δε για το ζήτημα της εξάρτησης η συζήτηση που γίνεται στόχο έχει να ξαναμπάσει το ζήτημα της συμμαχίας με τμήμα των αστών οι οποίοι έχουν εθνική αναφορά και ανήκουν στις ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις. Για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα η Ελλάδα έφτασε να ανήκει μέσα στις 25 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη έχει μονοπώλια με διεθνή ρόλο (εφοπλιστές, ΧΑΛΚΟΡ, ΙΝΤΡΑΛΟΤ, ΤΙΤΑΝ, ΦΑΓΕ, στα Βαλκάνια: το τραπεζικό σύστημα ελέγχεται από ελληνικές τράπεζες, στις τηλεπικοινωνίες το μεγαλύτερο μερίδιο σε ΟΤΕ και COSMOTE, οι μεγαλοκατασκευαστές δραστηριοποιούνται σε ανατολική Ευρώπη και μέση Ανατολή κτλ.). Η αστική τάξη της Ελλάδας είναι δυνατή, ενδυναμωμένη τα προηγούμενα χρόνια της ανάπτυξης και όποιος νομίζει ότι μπορεί η εργατική τάξη να κερδίσει οτιδήποτε σε συμμαχία μαζί της ή με ένα τμήμα της είναι γελασμένος. Η Λαϊκή Συμμαχία όπως περιγράφεται έχει σωστό προσανατολισμό και συμφωνώ.

Στο ερώτημα συσπείρωση στο πρόβλημα ή συσπείρωση στη λύση. Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να εντοπίζεις προβλήματα που συγκινούν και να δημιουργείς συσπειρώσεις, για παράδειγμα επιτροπή αγώνα ενάντια στα χαράτσια, κίνημα δεν πληρώνω, κ.ά. έτσι ώστε πρώτα να συγκεντρώνεται κόσμος και μετά να ζυμώνεις τις θέσεις σου. Από την άλλη υπάρχει η προσπάθεια, δουλεύοντας μέσα στις μάζες, να δημιουργείς συσπείρωση δυνάμεων που αντιπαλεύει τα αίτια για τα βάσανα του λαού, βάζει ολοκληρωμένο πλαίσιο πάλης και τη διέξοδο, αξιοποιώντας βέβαια προβλήματα κρίκους, άλλα πάντα ενταγμένα στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος. Οι Θέσεις τοποθετούνται ξεκάθαρα με τη δεύτερη τακτική σωστά κατά τη γνώμη μου. Από την εμπειρία μου είδα ότι για παράδειγμα, όταν καλείς κάποιον να παλέψει ενάντια στις απολύσεις και αυτός βλέπει ότι η επιχείρηση πάει για φούντο, του φαίνεται ανούσιο να αγωνιστεί γιατί ούτως ή άλλως θα απολυθεί ή αν δεν το έχει καταλάβει όταν απολυθεί θα απογοητευθεί και θα αναδιπλωθεί. Αν όμως με αφορμή τις απολύσεις καταλάβει τι φταίει και ότι η πάλη του εκτός από τον ειδικό σκοπό εξυπηρετεί έναν ευρύτερο που είναι η ανατροπή συνολικά των αιτίων που προκαλούν τις απολύσεις, τότε στον αγώνα θα αποκτήσει αντοχή, δεν θα κάνει πίσω όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.

Για το ερώτημα αν γίνεται σοσιαλισμός σε μια χώρα ή όχι. Οι θέσεις απαvτάνε ότι γίνεται, οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν, βρισκόμαστε στο ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού τον ιμπεριαλισμό και γι' αυτό στην Ελλάδα η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική όπως και σε κάθε άλλη χώρα η επανάσταση με την επιστημονική έννοια του όρου μόνο σοσιαλιστική μπορεί να είναι. Εδώ κάποιοι λένε ότι ναι μεν είμαστε στο ιμπεριαλιστικό στάδιο αλλά ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα σε κρίση επομένως το να προβάλεις σαν άμεσο προγραμματικό στόχο το σοσιαλισμό είναι μαξιμαλιστικό, πρέπει πρώτα να διαμορφωθούν οι συνθήκες για γενικευμένη διεθνή επαναστατική κατάσταση κ.ά., γι' αυτό σωστό λένε είναι ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που να στοχεύει στην ελάφρυνση του λαού. Δηλαδή επανάσταση να πετύχει σε μία χώρα, την Ελλάδα εν προκειμένω, είναι αδύνατο. Εγώ με αυτήν τη λογική διαφωνώ, γιατί από τη μια υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες και από την άλλη υπάρχει η λενινιστική θέση, ότι κάθε κομμουνιστικό κόμμα είναι πρώτα απ' όλα υπεύθυνο να αντιπαλεύει στο εθνικό πεδίο τη δική του αστική τάξη μέχρι την ανατροπή της. Το ΚΚΕ πρέπει να είναι προσηλωμένο στο στόχο ασχέτως του τι συμβαίνει διεθνώς. Αυτό δεν αναιρεί την προσπάθεια να βελτιώνεται ο συσχετισμός και στο διεθνές πεδίο. Οι Θέσεις και σε αυτό το θέμα με βρίσκουν σύμφωνο.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επιβεβαιώνουν τη στρατηγική ωριμότητα του Κόμματός μας. Συγκεντρώνουν εμπειρία 95 χρόνων αδιάκοπης ταξικής πάλης. Εμπειρία που αξιοποιούμε για να εμπνευστούμε, να αντέξουμε και να ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα που μας αναλογούν σαν νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία στο κείμενο των Θέσεων αναφέρεται η στάση του ΚΚΕ και ο ρόλος των κομμουνιστών σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα συνεπές στο σκοπό της πάλης του πρέπει να διαμορφώσει στρατηγική ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του και δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησης της χώρας του.

Με βάση την εξέλιξη της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, προκύπτει η ανάγκη για νέο μοίρασμα των αγορών. Οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν, η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και η επιλογή συμμαχιών προετοιμάζουν αντικειμενικά έναν πόλεμο. Η ίδια η στάση της χώρας μας είναι που κυοφορεί πολέμους. Αυτός ο πόλεμος θα είναι ιμπεριαλιστικός ακριβώς επειδή και ο χαρακτήρας της εποχής είναι τέτοιος, ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχει η Ελλάδα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

O Μπ. Μπρεχτ γράφει για τον πόλεμο: «Οσο μπορούμε να ζούμε μόνο στηριζόμενοι στο δικό μας όφελος, όσο ισχύει το «εσύ ή εγώ» και όχι το «εσύ κι εγώ», όσο δεν πρόκειται για την πρόοδο αλλά για το προβάδισμα - τόσο θα υπάρχει πόλεμος. Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και πόλεμος». Περιλαμβάνοντας το ουσιώδες, μας λέει ότι αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να εξαλείψουμε την αιτία που γεννά πολέμους, να παλέψουμε ενάντια στον καπιταλισμό.

Ο πόλεμος δε θα είναι κάτι άλλο από τη συνέχεια της ίδιας πολιτικής με άλλα μέσα. Για τους κομμουνιστές όμως θα είναι η συνέχεια της ταξικής πάλης με άλλα μέσα. Η επαναστατική κατάσταση είναι αντικειμενικό γεγονός και έρχεται μετά από έναν τέτοιο πόλεμο. Το ζήτημα είναι αν θα είμαστε έτοιμοι, αν θα έχουμε προετοιμάσει την εργατική τάξη να συνεχίσει την πάλη της μετατρέποντας τον πόλεμο από άδικο ιμπεριαλιστικό, σε δίκαιο, δηλαδή ταξικό-εμφύλιο πόλεμο.

Προετοιμασία για πόλεμο σημαίνει προετοιμασία επαναστατικής κατάστασης. Από τώρα η σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος - επανάσταση πρέπει να εξηγείται στους εργαζόμενους. Τα ιδεολογήματα γύρω από αυτό το ζήτημα είναι πολλά. Αν δεν τα αποκρούσουμε από τώρα, τα πράγματα σε κατάσταση πολέμου θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Είναι καθήκον για το σήμερα.

Η προετοιμασία σε αυτές τις συνθήκες είναι τεράστιας σημασίας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ξεσπάσει πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή για να προετοιμάσουμε. Ξεκινάμε από τώρα. Αν από τώρα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις, με πολύ καλύτερους όρους θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις πολέμου.

Εδώ γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο στη Θέση 79.

Η έκβαση της επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί από την ύπαρξη ή όχι γερών Κομματικών Οργανώσεων στους κλάδους και στη μαθητεία-κατάρτιση. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο το πόσοι είμαστε αριθμητικά, αλλά και πού είμαστε, σε ποιους χώρους πατάμε πόδι. Με λίγα λόγια, αν δεν οικοδομήσουμε οργανώσεις σε σημαντικούς κλάδους - στρατηγικούς τομείς για το κεφάλαιο θα δυσκολευτούμε ακόμα περισσότερο κατά την επαναστατική κατάσταση, δεδομένου ότι επαναστατική κατάσταση δεν σημαίνει απαραίτητα και σοσιαλιστική επανάσταση.

Υπό αυτό το πρίσμα δίνουμε βάρος στην οικοδόμηση στους κλάδους του Εμπορίου, Τουρισμού - Επισιτισμού, Υγείας - Πρόνοιας και στους χώρους μαθητείας - κατάρτισης. Οι σχολές μαθητείας, όπως η ΕΠΑΣ σε νοσοκομεία, η ΣΤΕ κλπ, είναι χώροι που σπουδάζουν παιδιά φτωχών λαϊκών οικογενειών, που αύριο θα δουλεύουν στους αντίστοιχους κλάδους ως πρακτικάριοι με μισθούς πείνας, χωρίς ασφάλιση. Είναι, όπως λέμε, το αυριανό φτηνό εργατικό δυναμικό. Είναι τα μελλοντικά μέλη του Κόμματος, που θα δίνουν ταξική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα ενισχύουν τη δουλειά για τη κοινωνική συμμαχία, θα οργανώνουν νέους εργάτες στο Κόμμα μας. Η οικοδόμηση σ' αυτούς τους χώρους θα βελτιώσει την κοινωνική σύνθεση της ΚΝΕ, κατ' επέκταση και του Κόμματος. Είναι αυτοί που θα συμμετέχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ετσι πρέπει να βλέπουμε αυτά τα παιδιά και να τους έχουμε εμπιστοσύνη.

Βασικός κρίκος για την ανάπτυξη και καθοδήγηση των δυνάμεών μας σ' αυτούς τους χώρους είναι να δυναμώσουμε την προώθηση της στρατηγικής μας. Το ζητούμενο είναι η αξιοποίηση των ντοκουμέντων του κόμματος, η επεξεργασία των Θέσεων σε κάθε χώρο, δηλαδή να προσαρμόζουμε και να εξειδικεύουμε τη δουλειά μας. Πρέπει η καθημερινή μας παρέμβαση να γίνεται από τη σκοπιά της στρατηγικής μας, να επικεντρώνει και να εξειδικεύει στις αντίστοιχες ειδικότητες.

Η κοινή δράση και λειτουργία των κνίτικων και κομματικών ομάδων, η καθημερινή παρέμβαση του σωματείου, η σύνδεση με τις Λαϊκές Επιτροπές θα μας ανοίξει δρόμους.

Είναι μεγάλο το βάρος που πέφτει στην ΚΝΕ για να βοηθήσει το Κόμμα.

ΚΚΕ και ΚΝΕ στη πράξη θα μετρηθούμε ενιαία.

Οι Θέσεις γρήγορα πρέπει να μπουν στη ζωή και να γίνουν κτήμα της εργατικής τάξης.

Καλές αποφάσεις σύντροφοι!

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών Ιούνη ήταν αρνητικό για μας, με το χάσιμο της μισής μας εκλογικής μας δύναμης φάνηκε ότι ο κόσμος αλλά και περισσότερο οι δικοί μας ψηφοφόροι δεν έχουν καταλάβει τι Κόμμα είμαστε.

Φαίνεται ότι συμμετέχοντας μετά το '74 στις βουλευτικές εκλογές μας βάζουν στην ίδια μοίρα με τα άλλα κόμματα του κατεστημένου και όχι ένα επαναστατικό Κόμμα όπως είναι το ΚΚΕ. Αυτό, βέβαια, το ζήτημα είναι δικιά μας αδυναμία όμως όλα αυτά τα χρόνια μετά την παρανομία δε δώσαμε να καταλάβει ο λαός μας τη διαφορά από τα άλλα Κόμματα.

Αυτό συνέβαλε, βέβαια, και στη θεωρία που είχαμε τη δεκαετία του '80 που συζητάμε για στάδια ότι υπάρχει ειρηνικός δρόμος για το Σοσιαλισμό.

Θέσεις μας για τις δημοκρατικές δυνάμεις. Η συνεργασία με τους οπορτουνιστές το '89 που παραλίγο να μας διαλύσουν. Ολα αυτά πιστεύω είναι ακόμα στο μυαλό των απλών ψηφοφόρων του Κόμματος και όχι μόνο γι' αυτό είναι ευάλωτοι από διάφορους καλοθελητές ότι για το καλό της αριστεράς είναι καλό να ενωθούμε σε πρόγραμμα διαχείρισης του συστήματος που κάνουν κατά καιρούς οι οπορτουνιστές, αλλά έντονα στις τελευταίες εκλογές το έβαλαν.

Παίζουν με έναν κόσμο που αγνά και χωρίς σκοπιμότητα θέλει την ενότητα του λαϊκού κινήματος και τον εκφοβίζουν με αυταπάτες ότι μέσα σε αυτό το άθλιο και απάνθρωπο σύστημα θα λυθούν τα προβλήματα του λαού μας.

Ολη μας η δουλειά, λοιπόν, είναι να προπαγανδίσουμε το Πρόγραμμά μας το Καταστατικό μας που καθιστά τη φυσιογνωμία του Κόμματός μας. Κόμμα επαναστατικό Κόμμα της εργατικής τάξης.

Και με πρωτοπόρα την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να ανατρέψουν αυτό το βάρβαρο σύστημα που έχει σαπίσει και μόνο βαρβαρότητα έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους.

Υπάρχουν κατά τη γνώμη μου 3 κατηγορίες που ψηφίζουν το Κόμμα. Η κομματική δύναμη με τους στενούς οπαδούς μας και που κατά καιρούς έχουν περάσει από το Κόμμα και παλεύουν και ξέρουν πώς λειτουργεί. Η άλλη κατηγορία είναι άνθρωποι συναισθηματικά δεμένοι με το Κόμμα (συγγενείς συντρόφων) και η τρίτη κατηγορία είναι εργαζόμενοι που ψηφίζουν συγκυριακά και ανάλογα σε τι ανάπτυξη είναι το κίνημα. Χρειάζεται, λοιπόν, σε όλους αυτούς από το Κόμμα περισσότερη ανάλυση με άρθρα στο «Ριζοσπάστη», ΚΟΜΕΠ και Internet τι σημαίνει δημοκρατικός συγκεντρωτισμός πώς γίνονται οι εσωτερικές εκλογές για την ανάδειξη στελεχών, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών του Κόμματός μας.

Να γίνουν συσκέψεις για το θέμα αποκλειστικά με φίλους και τους οπαδούς του Κόμματος δηλ. ανάλυση καταστατικού και προγράμματος.

Η εργατική τάξη όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαιρέτως δέχονται τα τελευταία 3 χρόνια την ανελέητη επίθεση από τους βιομηχάνους, εφοπλιστές, την κυβέρνησης, την ΕΕ.

Το εργατικό κίνημα δεν ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτή τη θύελλα των βάρβαρων μέτρων. Ενας πολύς σοβαρός λόγος είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι γραμμένοι στα σωματεία τους. Δεν προετοιμάζουν, και ούτε ήθελαν, τους εργαζόμενους για τη θύελλα που ερχόταν αλλά και σήμερα που συνεχίζεται και ισοπεδώνει το λαό μας.

Με τη συνδιάσκεψη για την εργατική τάξη, το Κόμμα έκανε μια σοβαρή ποιοτική στροφή για την οργάνωση της εργατικής τάξης στους τόπους δουλειάς.

Εκεί δένεται το ατσάλι, εκεί που αντιμετωπίζεις την εκμετάλλευση κατάματα.

Τα αποτελέσματα είναι ορατά, παρ' όλο που ακόμα είναι αρχή. Εχουμε σε σωματεία αύξηση των ταξικών δυνάμεων συσπείρωση στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Παρακαταθήκη άφησε η μεγάλη απεργία των χαλυβουργών με μεγάλη συμπαράσταση και αλληλεγγύη από την εργατική τάξη. Χρειάζεται να δώσουμε βάρος στο στήσιμο ΚΟ στους τόπους δουλειάς εκεί που αναπνέει η εργατική τάξη. Με βάρος στην ιδεολογική πολιτική και ιδεολογική δουλειά, χωρίς αυτό το τρίπτυχο δεν αναπτύσσεται η εργατική ταξική συνείδηση, δεν αναπτύσσεται η ταξική συνείδηση, δεν αναπτύσσεται η ταξική πάλη, δεν μπορούν να γίνουν βήματα στη συνείδηση του λαού μας για να ξεπεράσει τις εκλογικές αυταπάτες, τους διαχειριστές του συστήματος και να δημιουργήσει το λαϊκό μέτωπο δηλαδή την εργατική τάξη και τους συμμάχους για την κατάκτηση της εξουσίας.

Κομματική οικοδόμηση. Η ένταξη των νέων μελών στο Κόμμα στη σημερινή κατάσταση θέλει μεγάλη φροντίδα. Οι νέοι σύντροφοι πρέπει να ξέρουν πού μπαίνουν, γιατί έρχονται δύσκολες μέρες και η κατάσταση θα δυσκολέψει και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Η ανάδειξη στελεχών στο κόμμα της εργατικής τάξης πρέπει να γίνεται από την εργατική τάξη. Θέλει προσοχή η γρήγορη αναδείξει στελεχών από νέους συντρόφους που δεν έχουν εργασθεί σε τόπους δουλειάς που δεν έχουν πείρα από ταξική πάλη αλλά μόνο θεωρητική αντίληψη. Η πρότασή μου είναι 7 χρόνια για την ΕΠ και 10 χρόνια για την ΚΕ.

Θέλω να εκφράσω την απολυτή συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Σωστά προκύπτει ότι ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η οικοδόμηση γερών κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων στους χώρους μαθητείας. Στο διάστημα που πέρασε από το προηγούμενο Συνέδριο το Κόμμα μας έχει αποκτήσει πλούσια πείρα από την προσπάθεια αυτή, οι Θέσεις συμβάλουν στη γενίκευσή της, αναδεικνύουν τα βήματα που πρέπει να γίνουν στην παρέμβαση και στον προσανατολισμό μας.

Θα ήθελα να σταθώ σε κάποιες πλευρές από τη δουλειά μας στη νεολαία και συγκεκριμένα στις σχολές μαθητείας και τη βοήθεια στην ΚΝΕ.

Βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ΚΝΕ με την καθοριστική συμβολή του Κόμματος μέτρησε βήματα στη συγκρότηση και λειτουργία της, ανέπτυξε και ανανέωσε τις γραμμές της.

Επιβεβαιώνεται και από την προσπάθεια που γίνεται στην προσυνεδριακή περίοδο, στη δουλεία με τις Θέσεις. Στην πανεξόρμηση με τις Θέσεις δόθηκαν εκατοντάδες φύλλα σε νέους από τις σχολές μαθητείας, σε νέους εργάτες. Το δυναμικό μας κάνει προσπάθεια να τις μελετήσει, να τις αφομοιώσει, να συμβάλλει στη βελτίωσή τους, υπάρχουν Κνίτες που πρώτη φορά συμμετέχουν σε τέτοια διαδικασία, είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι δεν έχουν διαβάσει στη ζωή τους κείμενο με αυτή την έκταση. Εχουν γίνει συζητήσεις, συσκέψεις και εκδηλώσεις που συμμετέχουν δεκάδες εργατόπαιδα.

Βελτιώθηκε η λειτουργία και η συγκρότηση των ΟΒ. Βοήθησαν σε αυτό τα μαθήματα που έγιναν για το Δοκίμιο Ιστορίας και τα μαθήματα για το σοσιαλισμό στη βάση της Απόφασης του 18ου Συνεδρίου. Εκφράστηκε αυτό στην άνοδο της διακίνησης του κομματικού Τύπου, στην υπερκάλυψη των πλάνων όλων των Οικονομικών Εξορμήσεων, στην άνοδο της ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης. Βήματα έχουν γίνει και σε σχέση με την προετοιμασία ένταξης ενός νέου στην ΚΝΕ, είναι πιο ώριμα βιογραφικά. Συνέχισε η ΚΝΕ να τροφοδοτεί το Κόμμα με νέα μέλη, εργατικά στελέχη πέρασαν για να αξιοποιηθούν στην Κομματική Οργάνωση.

Κάποια ζητήματα για την παρέμβασή μας στις σχολές μαθητείας.

Στους χώρους όπου δεν έχουμε δυνάμεις το βασικό εμπόδιο είναι η άγνοια, η θολούρα γύρω από τα αίτια της κρίσης, η μεγάλη απόσταση που υπάρχει από τις θέσεις μας, την προσφορά του σοσιαλισμού κλπ. Η λογική του καλού αφεντικού, το κοινό συμφέρον εργοδότη και εργαζομένων είναι το πρώτο και βασικό ζήτημα με το οποίο διαπαιδαγωγούνται καθημερινά οι σπουδαστές.

Η λογική τού μόνοι μας χωρίς κόμματα, ότι όλοι είναι το ίδιο, καλλιεργείται από όλες τις άλλες δυνάμεις, πρώτα και κύρια από τον ίδιο το μηχανισμό μέσα στις σχολές, όπως οι διευθυντές κάθε φορά που πάει να γίνει μια κινητοποίηση. Π.χ. στα νυχτερινά Ευόσμου και Κόκκινο μπροστά στην τελευταία απεργία βάλαμε στο 15μελές προς ψήφιση το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Και στα 2 σχολεία έκαναν παρέμβαση οι διευθυντές για να διακόψουν τη συνεδρίαση με το αιτιολογικό ότι οι μαθητές δεν πρέπει να ασχολούνται με τα πολιτικά και ότι μια απόφαση υπέρ του ΠΑΜΕ θα ενοχλήσει τη Χρυσή Αυγή.

Δυσκολία είναι και η διαλυτική κατάσταση στα σπουδαστικά συμβούλια, η ανοργανωσιά, ο εκφυλισμός που αποτελεί εμπόδιο, δυσκολεύει στο να βγάζουν συμπεράσματα οι ίδιοι οι σπουδαστές από την πείρα τους, στο να ξεχωρίζουν οι πρωτοπόροι, να κερδίζονται με τη στρατηγική μας. Η τυπική λειτουργία τους εξυπηρετεί την κυβέρνηση και τα όργανά της, τη διεύθυνση που θέλουν οι σπουδαστές να δέχονται και να στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική, δημιουργεί τη μοιρολατρία, σπέρνει απογοήτευση και καλλιεργεί στη συνείδηση των σπουδαστών την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, τους απομακρύνει από την αξία της οργανωμένης πάλης.

Η αστική τάξη ιεραρχεί σε αυτούς τους χώρους όπως και εμείς, γιατί από εκεί παίρνει γρήγορα φθηνό εργατικό δυναμικό. Θέλει αυτά τα παιδιά να είναι με σκυφτό το κεφάλι, να μη διεκδικούν τίποτα. Δε θέλουν συμβούλια που θα συμμετέχουν μέλη της ΚΝΕ και αγωνιστές σπουδαστές, που θα οργανώνουν την πάλη, αλλά συμβούλια που εύκολα θα χειραγωγούν και θα ελέγχουν. Σε πολλές άλλωστε περιπτώσεις γίνονται εκλογές νοθευμένες, τα συμβούλια διορίζονται από το διευθυντή.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι: σε έναν ΟΑΕΔ, σε ΓΣ που πραγματοποιήθηκε μπροστά στην τελευταία απεργία, ο πρόεδρος του 7μελούς (χρυσαυγίτης) πρότεινε να παρθεί απόφαση να απαγορεύεται οι σπουδαστές να παίρνουν ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, αντίστοιχα σε άλλον ΟΑΕΔ ο πρόεδρος του 7μελούς (χρυσαυγίτης) απείλησε πως θα πάρουν αντίστοιχη απόφαση. Παλιότερα μέλος της ΚΝΕ εκλεγμένος στο 7μελές είχε καθαιρεθεί λόγω «πολιτικής δράσης», ή στην ΑΕΝ Μακεδονίας που σε συνέλευση των σπουδαστών που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ μέλος του ΔΣ (μέλος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ) «άρπαξε» το μικρόφωνο από την Κνίτισσα που μιλούσε...

Αντιθέτως εκεί που έχουμε δυνάμεις και παρεμβαίνουμε πολύ κόσμος προβληματίζεται, κινητοποιείται. Υπάρχει θετική πείρα από το προηγούμενο διάστημα, όπως στο νυχτερινό των Αμπελοκήπων, που έγινε εκδήλωση για τη στήριξη του αγώνα των χαλυβουργών και οι μαθητές στήριξαν οικονομικά από το υστέρημά τους, που σε όλες τις απεργίες παίρνονται αποφάσεις συμμετοχής μετά από ΓΣ των μαθητών, που είναι προγραμματισμένη εκδήλωση για το ζήτημα των ναρκωτικών.

Στον ΟΑΕΔ Ωραιοκάστρου μπροστά στην τελευταία απεργία που πήγε το ΠΑΜΕ και μίλησε τη μια ώρα του μαθήματος στα 2 έτη της ειδικότητας ζαχαροπλαστών, νέοι ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τα ταξικά σωματεία.

Ακόμα στην ΕΠΑΣ Σταυρούπολης που έκαναν κατάληψη και καθαιρέθηκε ο πρόεδρος που ήταν απέναντι στις κινητοποιήσεις.

Η πείρα από την παρέμβασή μας, παρά τις αδυναμίες και τις δυσκολίες, δείχνει ότι ο δρόμος για να στεριώσει η ΚΝΕ και το Κόμμα σε αυτούς τους χώρους είναι η σταθερή, καθημερινή παρουσία με όλους τους τρόπους και τις μορφές, την κομματική περιοδεία, τη συνεχή παρουσία με τον «Οδηγητή» και τον «Ριζοσπάστη», την προσπάθεια να πρωτοστατούμε και να οργανώνουμε τις διεκδικήσεις των σπουδαστών, να τους φέρνουμε σε επαφή με το ταξικό εργατικό κίνημα.

Είναι χώροι που τροφοδοτούν το Κόμμα με δυνάμεις σε κρίσιμους κλάδους, από αυτούς εξασφαλίζεται η βελτίωση στη σύνθεση και η συνέχεια στην ηλικιακή ανανέωση των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Μπροστά λοιπόν στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ καλούμαστε να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερα βήματα στην παρέμβασή μας στη νεολαία, στον προσανατολισμό μας, στην οικοδόμηση στη βιομηχανία και στις σχολές μαθητείας.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στη δεύτερη παράγραφο, πρώτη σελίδα μου έδωσε αφορμή η φράση «ποτέ δεν φοβήθηκε να αναγνωρίσει το Κόμμα τα λάθη του». Ομως μερικά λάθη αποδεκατίζουν τα καλά στελέχη του Κόμματος και τους υπόλοιπους. Ταλαιπωρούν στις εξορίες και στις φυλακές με τα στημένα στρατοδικεία τους οι καπιταλιστές, όπως το 1945 και μετά που παραδώσαμε τα όπλα στους Εγγλέζους με πόνο της ψυχής μας. Γι' αυτό λιγότερα λάθη δε βλάπτουν που να είναι μάλιστα και μικρά, εάν μπορεί να είναι.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΟ 18ο ΣΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Διαβάζοντας τα άρθρα 20 και 21 στη σελίδα 15 και μετά, μπήκα στη σκέψη ξανά, γιατί άφησαν οι αρμόδιοι στη Σοβιετική Ενωση ύστερα από 73 χρόνια ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ να επέλθει ο καπιταλισμός; Κατά τη γνώμη μου οι μεν κομμουνιστές Ρώσοι με την πάροδο του χρόνου φαίνεται παραμέλησαν τα οργανωτικά καθήκοντά τους, οι δε καπιταλιστές δεν σταμάτησαν να εργάζονται πυρετωδώς, να συνεργάζονται με οπορτουνιστές, ρεφορμιστές και αγγλοαμερικάνους καπιταλιστές και κατάφεραν να φέρουν πάλι τον καπιταλισμό. Οι Ρώσοι έπρεπε να καθαιρέσουν τον Γκορμπατσόφ και να κατασχέσουν την περεστρόικα για να μην κυκλοφορήσει κι έτσι χάθηκαν οι θυσίες που έκαναν οι Ρώσοι ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ στην Επανάσταση του 1917.

Το άρθρο 22, σελίδα 16 γράφει ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 εκδηλώθηκαν αρνητικές συνέπειες (στη ΓΕΣΑΣΕ και στη ΣΥΔΑΣΕ), αλλά το ευχάριστο είναι που ένα τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος συσπειρώθηκε στο ΠΑΜΕ, των αυτοαπασχολούμενων στην ΠΑΣΕΒΕ και του Αγροτικού στην ΠΑΣΥ.

Δυστυχώς ο παλιός συνδικαλισμός έχει πωληθεί στα μονοπώλια και τους εργοδότες. Γι' αυτό πρέπει να γίνει προσπάθεια να καταλάβουν και τα υπόλοιπα τμήματα ότι πρέπει να αγνοήσουν τα πουλημένα συνδικαλιστικά στελέχη και να συσπειρωθούν όλοι στο ΠΑΜΕ.

Στο άρθρο 27, σελίδα 20 στάθηκα στη φράση «ανεξάρτητα από τις απώλειες στη διπλή εκλογική αναμέτρηση». Κατά τη γνώμη μου δεν πιστεύω το αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης να είναι 4,5%, γιατί, αφ' ενός μεν, σε ένα μήνα από το 8,5% σε 4,5% είναι δύσκολο να το πιστέψω και, αφ' ετέρου δε, έχω την ακόλουθη καταγγελία.

Επειδή η ΚΟΒ που έπαιρνα ψηφοδέλτια κάθε εκλογική αναμέτρηση, Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου, έκλεισε λόγο οικονομικής δυσπραγίας, πέρασα από το κιόσκι του ΚΚΕ της Ομόνοιας, δεν είχε ψηφοδέλτια και κατέληξα στην ΚΟΒ επί της Βερανζέρου και Κοτοπούλη και αφού μου έδωσε μια γυναίκα ώριμης ηλικίας μερικά ψηφοδέλτια που ζήτησα για δικά μου και για μερικούς γνωστούς μου συνανθρώπους μου, έφυγα.

Επειτα από μικρό χρονικό διάστημα ήλθε μία κυρία από αυτούς που τους έδωσα από τα ως άνω ψηφοδέλτια και μου είπε το εξής: «Χρήστο ψήφισα το ψηφοδέλτιο που μου έδωσες αλλά συνέβη το εξής: Η κοπέλα που έδινε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων κυκλοφορούσε ελεύθερα στην αίθουσα του εκλογικού τμήματος που ήταν δίπλα από το Δημαρχείο της Δραπετσώνας του Πειραιά και ήλθε μέχρι το παραβάν που ψηφίζουμε και παρακαλούσε να με βοηθήσει με επιμονή, εάν ήθελα βοήθεια και της απάντησα με θυμό γνωρίζω να ψηφίσω και τότε μου έδωσε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Και όταν μπήκα στο παραβάν πέταξα τα ψηφοδέλτια που μου έδωσε των κομμάτων και έριξα στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που μου έδωσες εσύ».

Κατάλαβα ότι της κυρίας της έκανε εντύπωση η συμπεριφορά της κοπέλας. Εγώ πήγα αμέσως στην ως άνω ΚΟΒ και κατήγγειλα το ως άνω συμβάν. Πληροφορήθηκα εκ των υστέρων ότι δεν είχε εκπροσώπους το Κόμμα μέσα στα εκλογικά τμήματα.

Εάν το ΚΚΕ μελλοντικά δεν τοποθετήσει στα εκλογικά τμήματα δυναμικούς και έξυπνους εκπροσώπους να παρακολουθούν τη διεξαγωγή των εκλογών και στη συνέχεια τη διαλογή των ψηφοδελτίων, φοβάμαι μην το πάνε από 4,5% στο 2,5%, δηλαδή εκτός Βουλής διότι οι καπιταλιστές θέλουν να μειώσουν τη δύναμη του ΚΚΕ περισσότερο, να το βγάλουν εκτός Βουλής και αργότερα να το βγάλουν παράνομο και στη συνέχεια να στήσουν ξανά στρατοδικεία, όπως παλιά και να αρχίσουν άλλους να εξορίζουν, άλλους να φυλακίζουν και άλλους να τους στήνουν στα έξι μέτρα και να τους εκτελούν για να αποδεκατίσουν τα καλά στελέχη.

Μακάρι να βγω ψεύτης σ' αυτή την περίπτωση αλλά οφείλω να ενημερώσω το Κόμμα εφόσον είμαι φίλος του ΚΚΕ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ

Στο άρθρο 51 τελευταία, σελίδα 96 που επισημαίνεται για τις κατηγορίες ενός μέλους ότι με προσοχή μεγάλη να παίρνει την απόφαση, εύστοχα επισημάνατε, διότι δημιουργούνται πολλές φορές από συκοφαντίες από ανθρώπους με αίσθημα κατωτερότητας που τους διέπει, ζηλοτυπία και μίσος. Οι άνθρωποι αυτοί τυφλωμένοι από μία πιο πάνω αιτία σπιλώνουν την αξιοπρέπεια ενός συνανθρώπου τους χωρίς να σκεφτούν ή να μην μπορούν να σκεφτούν το αποτέλεσμα της πράξης τους.

Συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας.

Θέλω πρώτα να κάνω μια διευκρίνιση.

Τι σημαίνει θέσεις;

Θέσεις είναι ο δρόμος, η βάση, το καράβι και η πυξίδα που θα βαδίσουμε.

Πολλά κόμματα κάνουν συνέδρια. Η διαφορά μας είναι ότι όλα τα άλλα κάνουν συνέδρια για το πώς θα διαχειριστούν τον καπιταλισμό, το σύστημα, ενώ εμείς κάνουμε συνέδριο για να φτιάξουμε καλύτερα όπλα για την ανατροπή του. Στην πορεία που θα βαδίσουμε πρέπει να προσέξουμε πολύ. Πρέπει να έχουμε το μάτι του αϊτού, τη γνώμη και σκέψη του λύκου και το αυτί του λαγού.

Ρεύματα, Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες θα βρεθούν στο δρόμο μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε τις ηράκλειες στήλες με τις λιγότερες ζημιές. Αυτό θα το καταφέρουμε αν έχουμε εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση, στο κόμμα, στους συντρόφους. Να ξεπεράσουμε γκρίνιες, μουρμούρες, εγωισμούς.

Ολοι οι σύντροφοι πρέπει να είμαστε μονιασμένοι. Να μάθουμε να μιλάμε κατανοητά, αληθινά, σταράτα, χωρίς φόβο και μισόλογα. Να ξεπεράσουμε την ανυπομονησία, να έχουμε υπομονή και επιμονή για το δρόμο που βαδίζουμε. Να προστατεύουμε το Κόμμα και την καθοδήγηση.

Εχει κηρυχτεί πόλεμος. Το Κόμμα τούς έχει μπει στο μάτι. Κάνουν σουρωτήρι το αστικό, ευρωπαϊκό νομοθετικό τους οπλοστάσιο για να βάλουν το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα στο γύψο.

Πώς απαντάμε;

Η λύση είναι μία. Οργάνωση, επαφή με τον εργατόκοσμο.

Ποια μέσα χρησιμοποιούμε γι' αυτό το σκοπό;

Το μέσον είμαστε εμείς, δουλεύουμε για το Κόμμα στη δουλειά, στο καφενείο, στο δρόμο, παντού. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται να έχουμε όπλα (διάβασμα του «Ριζοσπάστη», συχνή επαφή με την Οργάνωση).

Εμπιστοσύνη στο λαό, όχι τυφλή εμπιστοσύνη, να κριτικάρουμε (όχι πολεμικά) τις απόψεις του που είναι προϊόν βγαλμένο και φτιαγμένο στο κεφάλι του από τα ΜΜΕ, τα κάθε είδους όργανα και οργανώσεις που έχει στην κατοχή του το σύστημα (εκκλησία, σχολείο, ΜΚΟ, κόμματα).

Είμαστε κοντά στο Κόμμα και το ΠΑΜΕ, γιατί αυτό αποτελεί τη μοναδική συγκροτημένη δύναμη αντίστασης και επίθεσης με στόχο την αλλαγή αυτής της κοινωνίας. Να είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν έχουμε συνειδητή υπακοή στις αποφάσεις του Κόμματος. Εξαρτάται από εμάς αν θα προχωρήσουμε ή θα μείνουμε στάσιμοι. Η στασιμότητα φέρνει την ηττοπάθεια. Οι κομμουνιστές είναι αισιόδοξοι.

Εμείς που είμαστε δίπλα και κοντά στο Κόμμα, να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Κοντά και δίπλα στο Κόμμα και στους συντρόφους.

Κοντά και δίπλα στον αγώνα του ΠΑΜΕ.

Κοντά και δίπλα στο δύσκολο και ευχάριστο αγώνα του Κόμματος και των συντρόφων, για να βγάλουμε από το σκοτάδι το λαό και να τον ανεβάσουμε στον ήλιο της νέας κοινωνίας, χωρίς εκμεταλλευτές, χωρίς ανέργους, με λουλούδια και φαγητό να στολίζουν το κάθε τραπέζι του εργάτη.

Ενα άλλο ζήτημα καθοριστικό για την πορεία του Κόμματος είναι τα οικονομικά του, που έχουν πέσει πολύ. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Χρέος δικό μας να ενισχύσουμε την Οργάνωση όπως μπορούμε. Είναι δύσκολες εποχές για όλους μας αλλά πιστεύω να καταφέρουμε να βοηθήσουμε το Κόμμα σε αυτόν τον δύσκολο τομέα. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς οι φίλοι του Κόμματος; Οπου μας χρειάζεται η Οργάνωση να είμαστε παρόντες, και να προσπαθήσουμε να φέρουμε και άλλον απλό κόσμο στην Οργάνωση και την Επιτροπή Αγώνα. Το Κόμμα αντιστέκεται, δυναμώνει, προχωρά και βαθαίνει την επαναστατική του πολιτική, χαράσσει το δρόμο του αγώνα, δεν εμμένει στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες διαχείρισης του συστήματος, λέει ξεκάθαρα ότι πρέπει να ανατραπεί. Να συμμετέχουμε ενεργά στο στήσιμο και δυνάμωμα της επιτροπής αγώνα, φρούριο αντίστασης στην περιοχή μας.

Ολοι οι φίλοι πρέπει να πουν τη γνώμη τους θαρρετά και ελεύθερα. Να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που μας φαίνεται ασήμαντο ίσως να βοηθήσει το Κόμμα και το λαό, στο δρόμο για την επανάσταση, γιατί αυτός είναι ο τελικός μας στόχος και συγχρόνως η αρχή για το χτίσιμο μιας νέας αλλά δύσκολης εποχής και πορείας.

Για να τα πετύχουμε όλα αυτά χρειάζεται να περιφρουρούμε το Κόμμα.

Περιφρούρηση του Κόμματος μεταξύ άλλων σημαίνει: Οχι συζητήσεις σε λεωφορεία, σε ανοιχτούς χώρους, όχι σχολιασμός αποφάσεων οργάνων, όχι σπόντες και ειρωνείες.

Περιφρούρηση σημαίνει ότι όσο πιο λίγα ξέρει ο εχθρός, τόσο πιο εύκολα τον αντιμετωπίζεις και με λιγότερες δυνάμεις (τα εν οίκω μη εν δήμω).

Ορισμένες σκέψεις τώρα.

Χρειάζεται καλύτερη ιδεολογική δουλειά για το ζήτημα της θρησκείας και ό,τι αυτή συνεπάγεται για τον επηρεασμό των συντρόφων.

Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να απαλειφθεί το άρθρο για την επιχειρηματική δραστηριότητα του Κόμματος, να αποφασίζει η ΚΕ.

Στις Θέσεις δεν γίνεται αναφορά για το ατομικό επίπεδο πάλης, για τις αυθόρμητες κινήσεις. Τέτοιες μορφές πάλης είναι εν τη γενέσει τους καταδικασμένες. Το πρόβατο που φεύγει από το μαντρί ή του λύκου ή του μαχαιριού. Πίσω από τέτοιου είδους μορφές πάλης κρύβονται και ελέγχουν οι μυστικές υπηρεσίες και υποβοηθούν το σύστημα για το παραπέρα αντιδραστικό νομικό τους οπλοστάσιο.

Να βοηθήσουμε την ΚΝΕ μας με αυτό.

Και ένα τελευταίο ζήτημα, σύντροφοι.

Τα μάτια μας ανοιχτά.

Εκτός από τον ταξικό μας εχθρό, δίπλα μας καιροφυλακτεί και ένας άλλος εχθρός, ντυμένος με κόκκινη σημαία. Είναι αυτοί που κάποτε πρόδωσαν το Κόμμα, όντας στο μέσον του πελάγους. Αυτοί που πρόδωσαν την ΚΕ και που έσυραν τους συντρόφους μας στα δικαστήρια, αυτοί που έβγαιναν στα κανάλια και έσταζαν χολή για το Κόμμα, αυτοί που κατηγορούσαν τον σοσιαλισμό, αυτοί που μέχρι χθες είχαν απαρνηθεί τον κομμουνισμό. Αυτά τα πολιτικά ποντίκια που έφυγαν πρώτα από το πλοίο που είδαν ότι βουλιάζει, αλλά δεν βούλιαξε.

Λοιπόν

Απαξ προδότης εσαεί προδότης

Καμιά συνεργασία με αυτά τα πολιτικά ποντίκια

Η ανταρσία διώκεται και τιμωρείται

Τέλος,

Να γίνουν μαθήματα για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αυτό που αποτελεί το Α και το Ω της δουλειάς.

Να βοηθηθούν τα κομματικά μέλη και οι φίλοι του Κόμματος πώς δουλεύουμε, με ποιον τρόπο και γιατί.

Να είμαστε σίγουροι ότι αυτά τα μαθήματα θα μας κάνουν καλύτερους.

Να κοιτάξουμε μήπως μπορούμε, χωρίς να είμαι ελληνολάτρης, να μεταφράσουμε λέξεις όπως:

Οπορτουνισμός - καιροσκοπισμός, τουφεκιές στον αέρα

Δικτατορία του προλεταριάτου - σιδερένια εξουσία κ.λπ.