Η κυβέρνηση επικαλείται την καραντίνα και ισχυρίζεται ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα μέτρα «θα είχαμε πάνω από 2.000 νεκρούς» και θα γινόμασταν Ιταλία. Ακόμα κι έτσι, αποθεώνει την ατομική ευθύνη στην τήρηση των μέτρων αυτοπεριορισμού ως το μοναδικό «φάρμακο» για τον κορονοϊό, την ώρα που το δημόσιο σύστημα Υγείας αποδεικνύει ολοένα και περισσότερο τις ανεπάρκειες και τις ελλείψεις του, εξαιτίας της πολιτικής υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης από όλες τις κυβερνήσεις, που συνεχίζεται ακάθεκτη, ακόμα και στις έκτακτες συνθήκες της επιδημίας. Η κατάσταση αυτή και η πολιτική που την προκαλεί δεν γίνεται να κρύβονται κάτω από το χαλί των λιγότερων κρουσμάτων και θανάτων σε σύγκριση με άλλα κράτη, για τα οποία μάλιστα η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι καθυστέρησαν να πάρουν μέτρα εκτόνωσης της πίεσης στα ξεχαρβαλωμένα συστήματα Υγείας. Και επειδή ακούμε και ξανακούμε ότι «οι νεκροί δεν είναι αριθμοί αλλά άνθρωποι», ας μας πουν: Αν το δημόσιο σύστημα Υγείας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες δεν ήταν αυτό που είναι, θα είχαμε αυτές τις εικόνες στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και αλλού; Αν στην Ελλάδα η ΠΦΥ ήταν πλήρως ανεπτυγμένη και οργανωμένη, με έμφαση στην Πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση, θα είχαμε τους θανάτους ανθρώπων που «νοσηλεύονταν» στο σπίτι τους, όπως η 41χρονη από την Καστοριά, η 70χρονη στο Πήλιο ή ο 52χρονος εργαζόμενος στη χημική βιομηχανία; Για όλα αυτά τα ερωτήματα δυναμώνουμε σήμερα τη φωνή μας και διεκδικούμε μαζί με τους υγειονομικούς σε όλη τη χώρα μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας του λαού, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία για τις σύγχρονες ανάγκες του.