Μπορεί να προκάλεσε κάποιες μικροδονήσεις στο σύστημα εξουσίας η προαναγγελία αποχώρησης του Αλ. Παπαδόπουλου, αλλά κανείς «από τους κάτω» δε θα κλάψει για την «ηρωική» έξοδό του. Αν κάπου διακρίθηκε στη μακροχρόνια διαδρομή του στα υπουργικά πόστα ο Ηπειρώτης πολιτικός ήταν ακριβώς αυτό. Αγνοούσε επιδεικτικά το «πολιτικό κόστος». Περιφρονούσε και χλεύαζε, δηλαδή, τις ανάγκες και τις αγωνίες των λαϊκών μαζών, «σήμα κατατεθέν» βέβαια της εφαρμοζόμενης πολιτικής και των διαχειριστών της.

Το καύχημα των «εκσυγχρονιστών», που στο όνομά του έπιναν νερό στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν είχε ενδοιασμούς προκειμένου να επιβληθούν τα αντιλαϊκά μέτρα. Ηταν ένας αδίστακτος μουτζαχεντίν του «εκσυγχρονισμού». Δεν υπήρχε «μεταρρύθμιση» και αποστολή χτυπήματος λαϊκών αγώνων που να μην αναλάμβανε πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τον «Καποδίστρια» και τις αγροτικές κινητοποιήσεις μέχρι τη «μεταρρύθμιση» στην Υγεία.

Ο «υπερβάλλων ζήλος» του είχε προκαλέσει το θαυμασμό του ίδιου του Κ. Μητσοτάκη και των ηγετικών στελεχών της ΝΔ. Ανετα, πάντως, θα «κοσμούσε», όπως και όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη, μια κυβέρνηση της ΝΔ... Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ένας ακόμα φανατικός της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, μία ακόμα «μονάδα» στο υπαλληλικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό ακριβώς οι όποιες δικαιολογίες για την «έξοδο» ακούγονται -- και είναι -- προσχηματικές και υποκριτικές.

Ακριβώς γι' αυτό η πολιτικοκομματική «εξουδετέρωσή» του είναι πολύ εύκολη υπόθεση. Δεν «πατάει» πουθενά εκτός συστήματος. Ο Κ. Σημίτης μπορεί να έχει ήσυχο το κεφάλι του στο Πεκίνο. Αλλωστε, έχουν γνώση οι «φύλακες» του συστήματος και πραγματικοί «σημιτοφύλακες». Ο «χειρισμός» του θέματος από τις φιλικές -- και όχι μόνον -- εφημερίδες είναι άκρως αποκαλυπτικός. Ενας διαχειριστής λιγότερος λοιπόν. Είχε την -- κοινή -- μοίρα των διαχειριστών: Της στυμμένης λεμονόκουπας.