«Μα, δε βλέπουν, δεν ακούν, δε συγκινούνται; Και βλέπουν, και ακούν, και συγκινούνται, και αισθάνονται. Στο πετσί τους, στις σχέσεις τους, στο πορτοφόλι τους, στο σπίτι τους, στα παιδιά τους, στο τσιγάρο τους, στη δουλειά τους, στην πίκρα τους - σε όλα τους. Τότε, γιατί πηγαινοέρχονται από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη; Από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ στη ...λαϊκή ΝΔ; Επειδή φοβούνται. Λιμούς, καταποντισμούς, πολέμους, δυστυχίες, μικρόβια, ιούς, σεισμούς, αποκλεισμούς. Ολα είναι εναντίον τους. Το διεθνές κλίμα μοιάζει με τον Γκοτζίλα. Ετσι και η πατούσα του μισομπεί στην Ελλαδίτσα θα μας πλακώσει και θα μας λιώσει. Ο φόβος προκαλεί ανασφάλεια, η ανασφάλεια παράλυση και η παράλυση παράδοση. Παράδοση στο ρητό της γιαγιάς μας "κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι". Κάποτε, ο ηρωισμός ήταν οι προκηρύξεις εναντίον του Χίτλερ, ο Μαραθώνιος της Ειρήνης, το Πολυτεχνείο. Σήμερα είναι η πίστη σ' ένα σύνθημα από το παρελθόν: "Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!"». Του Δημήτρη Δανίκα, από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».