Μνημείο υποταγής στα κελεύσματα των Ηνωμένων Πολιτειών και τεκμήριο συνενοχής στην επιχείρηση περιστολής, ή κατάργησης των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, στο όνομα της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας», είναι η «Συμφωνία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, σχετικά με την έκδοση και την αμοιβαία δικαστική συνδρομή». Με τη Συμφωνία θα αρκεί μια απλή αίτηση, για να εκδοθεί στις ΗΠΑ οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολίτης, εναντίον του οποίου θα υπάρχει, απλή έστω, υποψία για εγκληματική πράξη.

Η Συμφωνία θα υπογραφεί από τις δύο πλευρές, στις 25 Ιουνίου, στην Ουάσιγκτον. Πρόσθετες ευθύνες, για τη διάπραξη αυτού του ανοσιουργήματος, εις βάρος των λαών των κρατών - μελών της ΕΕ, αναλαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση, αφού, ως προεδρεύουσα, συνέβαλε στη διατύπωση της Συμφωνίας, αλλά και γιατί θα βάλει την υπογραφή της (εκ μέρους όλων των κρατών - μελών της ΕΕ) σε ένα κείμενο που ισοπεδώνει Συντάγματα, διεθνές δίκαιο, εθνικούς νόμους, ακόμη και τα «νομικά ήθη» που ίσχυαν επί αιώνες.

Χτες, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Φίλιππος Πετσάλνικος, επιχείρησε ανεπιτυχώς να ανασκευάσει τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν κατά της Συμφωνίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από διεθνείς οργανισμούς, πολιτικά κόμματα, νομικούς, και τον Τύπο.

Παρουσιάζοντας τον απολογισμό της Ελληνικής Προεδρίας σε θέματα Δικαιοσύνης, ο κ. Πετσάλνικος έκανε εκτεταμένη αναφορά στη Συμφωνία για την έκδοση και τη δικαστική συνδρομή, την οποία χαρακτήρισε «την πιο σημαντική εξέλιξη στον τομέα των συμφωνιών δικαστικής συνεργασίας».

Ο υπουργός Δικαιοσύνης και προεδρεύων του συμβουλίου των υπουργών Δικαιοσύνης της ΕΕ τόνισε: «Οι δύο συμβάσεις έχουν μια εσωτερική ισορροπία. Από τη μια καθιστούν τον αγώνα κατά του διεθνικού εγκλήματος πιο αποτελεσματικό, από την άλλη διασφαλίζουν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές αξίες του νομικού μας πολιτισμού. Δεν καταργούν τις υφιστάμενες διμερείς συμβάσεις μεταξύ κάθε κράτους - μέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ΗΠΑ... Οι συμβάσεις αυτές στοχεύουν αφ' ενός στο να είναι περισσότερο αποτελεσματική η προσπάθεια καταπολέμησης του διεθνούς εγκλήματος και αφ' ετέρου προσθέτουν διασφαλίσεις στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χωρίς τη σύναψή τους η παρεχόμενη έννομη προστασία θα ήταν ελαττωμένη και ατελής».

Ωστόσο, από την ανάγνωση της Συμφωνίας, που περιλαμβάνει 22 άρθρα, προκύπτουν σαφέστατα συμπεράσματα σχετικά με το χαρακτήρα της και τις επιπτώσεις από την εφαρμογή της.

Από το πρώτο, κιόλας, άρθρο της Συμφωνίας προκύπτει ότι οι αμερικανικές αρχές θα έχουν στη διάθεσή τους όποιον θεωρούν απλώς ύποπτο, πολίτη, ή μη, κράτους της ΕΕ. «Τα συμβαλλόμενα μέρη αναλαμβάνουν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας Συμφωνίας, να προβούν σε ενίσχυση της συνεργασίας στα πλαίσια των ισχυουσών σχέσεων σε θέματα έκδοσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και των κρατών - μελών, όσον αφορά την έκδοση εγκληματιών» αναφέρει το 1ο άρθρο και αυτό δίνει απάντηση στους ισχυρισμούς του υπουργού Δικαιοσύνης περί του δικαιώματος άρνησης του κράτους που δέχεται την αίτηση για έκδοση.

Ενα άλλο σημαντικό στοιχείο της Συμφωνίας είναι η αναδρομική της ισχύς. «Η παρούσα συμφωνία εφαρμόζεται στα αδικήματα που διαπράχθηκαν πριν και μετά την έναρξη ισχύος της», αναφέρεται στο άρθρο 16. Ετσι, οι ΗΠΑ αποκτούν το δικαίωμα να ζητήσουν και να πάρουν οποιονδήποτε «ύποπτο» ακόμα και αν το αδίκημα για το οποίο τον κατηγορούν έχει παραγραφεί.

Με τη Συμφωνία παρέχεται ακόμη η δυνατότητα της έκδοσης, στις ΗΠΑ, προσώπου που έχει δικαστεί σε ένα κράτος - μέλος της ΕΕ. Η σχετική πρόβλεψη διατυπώνεται στο άρθρο 9 της Συμφωνίας, όπου τονίζεται: «Εάν εγκριθεί αίτηση έκδοσης στην περίπτωση προσώπου, το οποίο διώκεται ή εκτίει ποινή το προς ό η αίτηση κράτος μπορεί να παραδώσει προσωρινά το πρόσωπο του οποίου ζητείται η έκδοση στο αιτούν κράτος για τους σκοπούς της δίωξης». Με το άρθρο αυτό δίνεται η δυνατότητα στις αμερικανικές αρχές, να ξαναδικάζουν σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, έναν πολίτη κράτους - μέλους της ΕΕ, ο οποίος καταδικάστηκε στη χώρα του, αλλά η δίκη και η ποινή που επιβλήθηκε κρίνονται ανεπαρκείς από τους Αμερικανούς.

Μείζον ζήτημα προκύπτει για την έκδοση στις ΗΠΑ, όπου ισχύει η ποινή του θανάτου, η οποία θα μπορούσε να επιβληθεί σε άτομο που εκδόθηκε από την ΕΕ, με αυτή τη Συμφωνία. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του κ. Πετσάλνικου, το άρθρο 13 με τίτλο «Θανατική ποινή», αναφέρει: «Αν το αιτούν κράτος δε δεχτεί τους όρους, η αίτηση έκδοσης μπορεί να απορριφθεί». Ομως, οι περίπλοκες διατυπώσεις που αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο της έκδοσης ακόμη και με την πιθανότητα επιβολής της θανατικής ποινής θα μπορούσαν να είχαν αντικατασταθεί με μια και σαφή διατύπωση: «Απαγορεύεται η έκδοση σε περίπτωση επιβολής θανατικής ποινής». Η διατήρηση της ασάφειας είναι μια ακόμη επιβεβαίωση ότι και σε αυτό το θέμα έχουμε μια σαφέστατη υποχώρηση των «εταίρων» στις αμερικανικές απαιτήσεις.