To να πούμε σήμερα πως η τηλεόραση περισσότερο ίσως από κάθε άλλο μέσο ενημέρωσης έχει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να αντανακλά πραγματικότητα, αλλά και να διαμορφώνει, είναι σαν να ξανα-ανακαλύπτουμε πως... υπάρχει η βαρύτητα. Ακριβώς γι' αυτό έχει σημασία ποιος την έχει στα χέρια του και πώς τη χειρίζεται. Ποια συμφέροντα κάνει μέσω οθόνης κτήμα όλου του κόσμου και ποια ρίχνει στα αζήτητα, αν και μπορεί να είναι συμφέροντα της πλειοψηφίας του κόσμου.

Οι τεχνικές είναι πολλές και τόσο εύκολες, όταν κανείς χειρίζεται - πλάθει τις εικόνες, που ακόμα και οι άσχετοι θεωρητικά, τις εφαρμόζουν από ένστικτο με μεγάλη επιτυχία. Πάντως, σε ιδιαίτερες περιόδους, όπως αυτές των εκλογών, συνήθως τελειώνουν τα «ψιλά γράμματα» και αρχίζουν τα κλασικά «μεγάλα κόλπα...». Αν, για παράδειγμα, πρέπει να φιμωθεί το ΚΚΕ, η αποδεδειγμένα φωνή των εργαζόμενων και τα μυαλά του κόσμου να πηγαίνουν και να έρχονται ανάμεσα στο ποιος είναι πιο άξιος νεοφιλελεύθερος να κυβερνήσει για χάρη του κεφαλαίου, τότε μία μόνο τεχνική υπάρχει: Το ΚΚΕ να φιμωθεί.

Θεσμοί και νομικά πλαίσια είναι έτσι και αλλιώς κοστούμια παραγγελμένα από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες των καναλιών και κομμένα (ψηφισμένα) από τους εκπροσώπους τους, που τώρα ξανασπρώχνουν στις οθόνες τους... καθημερινές οι περιπτώσεις. Προχτές, για παράδειγμα, ίσως τυπικά το ALTER και ο κ. Ευαγγελάτος, να ισχυριστούν, πως με βάση τη νομοθεσία είχαν προσκαλέσει εκπρόσωπο του ΚΚΕ στην εκπομπή τους. Είχαν πραγματικά προσκαλέσει, όχι όμως για να μιλήσει ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, αλλά για να φυτέψουν αυτοί στους τηλεθεατές την εντύπωση που θέλουν για το ΚΚΕ.

Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός πως ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ «δέθηκε» ολομόναχος σε ένα ξεχωριστό στούντιο με κλειστά μικρόφωνα, καταδικασμένος να ακούει επί μία ώρα τους εκπροσώπους του δικομματισμού αλλά να μην μπορεί να παρέμβει. Αυτή η παράσταση από μόνη της δεν αποκαλύπτει πως θέλουν να φυτέψουν στον τηλεθεατή την εντύπωση πως εκεί είναι η θέση του κόμματος της εργατικής τάξης; Απομονωμένο, κάτι ξεχωριστό, ίσως και «συμπαθητικό» κατά περίπτωση αλλά όχι και να είναι με τα «μεγάλα φρόνιμα παιδιά»; Ο τηλεθεατής, να ακούει, πως υπάρχει ΚΚΕ, αλλά άλλοι να του λένε γιατί υπάρχει και τι ζητάει.

Το παράδειγμα αναφέρεται γιατί είναι ολόφρεσκο. Κατά τ' άλλα, δεν είναι το μοναδικό και ίσως ούτε το πιο κραυγαλέο. Καθημερινά, στην κυριολεξία, βιώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις «τηλεοπτικής δικτατορίας». Η αλήθεια είναι πως οι κομμουνιστές δεν αιφνιδιάστηκαν. Καιρός είναι το κεφάλαιο να μη ρίχνει τους προβολείς στους εκπροσώπους του και να τους ρίχνει στους μοναδικούς αντιπάλους του. Ισα ίσα οι κομμουνιστές πεισματώνουν πιο πολύ και διεκδικούν όχι μόνο την ισότιμη προβολή αλλά και τον καλύτερο κόσμο. Στις 7 του Μάρτη και με την ψήφο τους.