Είναι πολλές οι διακηρύξεις που κλείνουν σε κάμποσες αράδες μεγαλόστομες δεσμεύσεις για μόρφωση, για μια στέγη και μια δουλιά, για «προστασία» όσων εγκαταλείπουν την πατρίδα τους είτε επειδή κινδυνεύει η ζωή τους, είτε για οικονομικούς λόγους, ειδικά των πιο ευπαθών ομάδων. Ωστόσο, οι εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες - και όχι μόνο - που μεταναστεύουν ή παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, συχνά αφήνοντας το σύντροφό τους στον πόλεμο και φέροντας μαζί παιδιά και ηλικιωμένους, βρίσκονται αντιμέτωπες με την εντολή της «Ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης»: «Ας στήσουν οι επιχειρήσεις πάνω στην αγωνία κυνηγημένων ανθρώπων νέα θησαυροφυλάκια».

Η πλειοψηφία των αλλοδαπών γυναικών δουλεύουν σε ιδιωτικά συνεργεία καθαρισμού ή σε σπίτια. Δουλεύουν χωρίς δικαιώματα. Χωρίς ασφάλιση. Χωρίς ξεκούραση. Χωρίς ωράριο. Χωρίς τίποτα από όσα προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις. Και φυσικά, χωρίς καμία μέριμνα για τις μητέρες. Δουλεύουν μονάχα με τον τρόμο της απόλυσης και της απέλασης. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργοδότες παίρνουν με τη βία τα χαρτιά τους, ώστε, όμηροι της παρανομίας, να μην μπορούν να τους καταγγείλουν. Η ανεργία αναγκάζει πολλές να δώσουν τα τελευταία τους 150 ευρώ σε «γραφεία ευρέσεως εργασίας». Για να σταλούν σε σπίτια, απ' όπου τις διώχνουν δυο μέρες μετά, χωρίς αποζημίωση, «επειδή είναι άτακτες», που μεταφράζεται, «επειδή διεκδικούν τα δικαιώματά τους».

Οι ληγμένες άδειες παραμονής, η πολύμηνη αναμονή για το αν θα γίνει η αίτηση δεκτή, η άρνηση παροχής πολιτικού ασύλου σε ανθρώπους που φέρουν στο κορμί τους σημάδια βασανισμού, η απίστευτη γραφειοκρατία είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής βούλησης. Η ΕΕ ετοιμάζει πλέον στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, οργανώνει καλύτερα το πώς θα τους ξεφορτώνεται, πώς θα διατηρεί εντός των συνόρων της τον αριθμό που χρειάζονται οι επιχειρήσεις ως φτηνό εργατικό δυναμικό.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εγκλωβίζονται στην απόγνωση και την εξαθλίωση. Η ένταση της εκμετάλλευσης συνεπάγεται και την ένταση της γυναικείας ανισοτιμίας, τον αποκλεισμό τους από υπηρεσίες πρόνοιας, από ελεύθερο χρόνο, απ' τη μόρφωση τη δική τους και των παιδιών τους. Τα κροκοδείλια δάκρυα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ για τους «κατατρεγμένους» δεν καλύπτουν τη συνενοχή τους. Ολοι γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει, αλλά επιλέγουν συνειδητά τη στήριξη της πολιτικής και των μηχανισμών που αναπαράγουν αυτήν την κατάσταση.

Οσο κυριαρχούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστών, δε θα υπάρχει καταφύγιο για κανένα λαό μέσα κι έξω από την πατρίδα του. Γι' αυτό είναι μονόδρομος η συνειδητή επιλογή του δρόμου της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική. Η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι απλά έκφραση αλληλεγγύης στις αλλοδαπές εργάτριες, είναι βροντερό μήνυμα πως οι εργαζόμενοι κάθε φύλου και κάθε φυλής ενώνονται στην ανυποχώρητη πάλη ενάντια στους ταξικούς εκμεταλλευτές τους.