Μετά την ανασφάλιστη εργασία κατά 4 τουλάχιστον χρόνια των νέων ανέργων, ο Γ. Παπανδρέου χτυπάει και δεύτερη φορά. Η «ρουκέτα» που εξαπέλυσε, προβλέπει την αύξηση του συνταξιοδοτικού χρόνου κατά 4 χρόνια. Συγκεκριμένα, μιλώντας προχτές στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, «δεσμεύτηκε» κιόλας για «την αύξηση της εθελοντικής μέσης ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 4 χρόνια, χωρίς αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης». Βέβαια, όλα αυτά περί «εθελοντισμού» και ότι δε θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας, δεν έχουν καμία αξία, αφού ακόμα και αν προσωρινά δεν αλλάξουν τα τυπικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ο εργάτης τελικά θα παραμένει επιπλέον χρόνια στη δουλιά. Είναι σίγουρο ότι μια τέτοια εξέλιξη, αργά ή γρήγορα θα κατοχυρωθεί και νομοθετικά, στο όνομα της διαμορφωθείσας πραγματικότητας.

Αλλωστε σε αυτή την κατεύθυνση το ΠΑΣΟΚ έχει δώσει δείγματα γραφής. Με τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο του 2002, το ανώτερο όριο αυξήθηκε στα 67 χρόνια και εδώ «εθελοντικά»! Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ διατήρησε σε ισχύ το καθεστώς για τους «νέους εργαζόμενους» που επέβαλε ο νόμος Σιούφα και αύξησε για τις γυναίκες τα όρια ηλικίας από τα 60 στα 65 χρόνια, αλλά και αύξησε τα όρια σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων εκτός ΙΚΑ.

Και βέβαια ο Γ. Παπανδρέου, με την πρότασή του κάνει συγκεκριμένο το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ 2004-2008, το οποίο και αυτό προβλέπει την «παράταση του ενεργού επαγγελματικού και εργασιακού βίου». Είναι δε σίγουρο ότι μετά τις εκλογές, όταν οι προγραμματικές διακηρύξεις - που σκοπίμως πολλές φορές είναι ασαφείς - μετατραπούν σε συγκεκριμένα μέτρα, τότε οι εργαζόμενοι θα βρεθούν μπροστά σε νέα επίθεση στα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Πολύ περισσότερο που οι αποφάσεις της Λισαβόνας ορίζουν με ακρίβεια την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά πέντε χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχνάνε οι εργαζόμενοι και το γνωστό «πακέτο Γιαννίτση», με το οποίο η ίδια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να μεταθέσει το δικαίωμα συνταξιοδότησης, χωρίς όριο ηλικίας, στα 40 χρόνια!

Σε κάθε περίπτωση, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, είτε άμεσα, είτε μέσω της παράτασης του εργάσιμου βίου, είναι μια στρατηγική επιλογή της ΕΕ και των κομμάτων του ευρω-μονόδρομου. Είναι ένα από τα όπλα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στον αγώνα του για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» απέναντι στα άλλα οικονομικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είναι το σκληρό τίμημα που υποχρεώνεται να πληρώσει η εργατική τάξη της Ευρώπης, στο βωμό της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Με τον τρόπο αυτό, οι εργάτες όχι μόνο παραμένουν στη δουλιά περισσότερα χρόνια, αλλά στερούν από τον εαυτό τους αντίστοιχα χρόνια από τη σύνταξη που θα απολάμβαναν. Επιτυγχάνεται έτσι και ο στόχος της «εξυγίανσης» των οικονομικών των ταμείων, κατά την εκσυγχρονιστική άποψη.

Η δυνατότητα «επιλογής» που δίνει ο Γ. Παπανδρέου είναι μόνο το δόλωμα για να περάσει στα μαλακά και αυτή η «δέσμευση». Καμιά επιλογή δε θα υπάρξει. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, φαίνεται ότι τουλάχιστον 80.000 εργαζόμενοι παραμένουν στη δουλιά και μετά τα 65 χρόνια. Ο αριθμός αυτός τα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί με σημαντικούς ρυθμούς. Η μερική απασχόληση, η υποαπασχόληση, το καθεστώς της μαύρης εργασίας, που τροφοδοτείται από την κυβερνητική πολιτική, σπρώχνουν όλο και πιο πολλούς εργαζόμενους στην ανάγκη να παραμένουν στη δουλιά και πέραν των σημερινών ανώτερων ορίων.