Ο εργάτης που σκοτώθηκε την Κυριακή στο Δημοσιογραφικό Χωριό ήταν ο 12ος νεκρός στα Ολυμπιακά έργα... Η είδηση, πέραν του «Ρ», δε γράφτηκε πουθενά (εκτός αν πέρασε κάπου στα «ψιλά» και δεν την πήρε το μάτι μας. Γι' αυτό, άλλωστε, γράφονται στα «ψιλά» όσα γράφονται. Για να μην τα παίρνει το μάτι...).

***

Αντιθέτως, η συνέντευξη της κ. Αγγελοπούλου, προχτές στον ΑΝΤΕΝΝΑ, και μεταδόθηκε και πολυδιαφημίστηκε... Και δόθηκε έτσι στην κ. Αγγελοπούλου η ευκαιρία να επικοινωνήσει με το «λαό της», να «ανοίξει την καρδιά της» και να εντυπωσιάσει με την απλότητα του ανθρώπου που δηλώνει: «Ναι, και εγώ κλαίω»...

***

Επίσης, και η γυναίκα του εργάτη που σκοτώθηκε κλαίει. Αλλά, φυσικά, άλλη η αξία των δακρύων της κ. Γιάννας... Και στο φινάλε, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τι αξία έχει ο θάνατος ενός εργάτη; `Η ο θρήνος της γυναίκας του; Σιγά το θέμα, που θα ασχοληθούν μαζί του «τα μάτια της Ελλης». Ασε, που δεν είναι και καθόλου πρωτότυπο. Σκεφτείτε ότι από το 2000 έχουν χάσει τη ζωή τους 640 εργάτες, ενώ πάλευαν για το μεροκάματο. Από μια αναφορά να έκαναν στις τηλεοράσεις, πού να βρεθεί χρόνος μετά για «Φέιμ Στόρι»...

***

Μην παραλείψουμε, δε, μια ακόμα λεπτομέρεια: Αυτός ο τελευταίος στη λίστα των νεκρών εργατών ήταν και Αλβανός... Πολύ δεν πάει, για έναν «παλιοΑλβανό», να χαλάσουμε τη βιτρίνα των Ολυμπιακών Αγώνων και, μάλιστα, λίγες μέρες πριν από τη φαντασμαγορική έναρξη;..