Μπορεί να κυριαρχεί στην οικονομική και τη δημόσια ζωή γενικότερα το μεγάλο κεφάλαιο -όπως συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας και την ΕΕ - αλλά να βασιλεύουν η κοινωνική συνοχή, οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα; Μπορεί να κυριαρχούν οι πολυεθνικές και ο συνεχώς εντεινόμενος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και, ταυτόχρονα, να οικοδομείται μια διαφορετική ΕΕ της φιλίας και της ειρήνης; Οχι, θα απαντούσε κάθε λογικός άνθρωπος στα ερωτήματα αυτά και θα είχε απόλυτο δίκιο.

Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, με την ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία «απορρίπτει το διαμορφωθέν σχέδιο Ευρωσυντάγματος», αλλά «θα αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και με τα κινήματα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για ένα δημοκρατικό Σύνταγμα που θα προωθεί την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με όρους κοινωνικής συνοχής, προκειμένου να ενισχυθεί ο στόχος μιας διαφορετικής Ευρώπης, δημοκρατικής, κοινωνικής, αυτόνομης και φιλειρηνικής».

Και μετά, όταν τους λέμε ότι εξωραΐζουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, σκορπίζουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις και αφοπλίζουν το μαζικό λαϊκό κίνημα, παραπονούνται και εξανίστανται...