Ο καθένας κρατάει ό,τι θέλει. Αλλος τη «δόξα της Ελλάδας». Αλλος τα περί τον Ηφαιστίωνα.

Αλλά, πέρα από τα «ελληναράδικα», τα «μακεδονομαχικά» και τα «σεξολογικά» που μπορεί να προκαλέσει η προβολή μιας ταινίας, ο κινηματογράφος, όπως κάθε Τέχνη, είναι προσφορά. Επ' αυτού θα μας επιτραπεί - κάνοντας χρήση (και ελπίζουμε όχι κατάχρηση) της ιδιότητας του θεατή - να σημειώσουμε:

Αν η κινηματογραφική «σφαγή» ενός σφαγέα (υπάρχουν και πολιτισμένοι σφαγείς) είναι «προσφορά», τότε ο Στόουν (που με ταινίες όπως το «Πλατούν», το «Σαλβαδόρ», το «Νίξον» έχει υπάρξει απλόχερος σε προσφορά) με αυτή του την ταινία ατύχησε τόσο πολύ, ώστε η «σφαγή» του Αλέξανδρου, να είναι και το μοναδικό που «πρόσφερε».