Απευθύνομαι σε εσάς γιατί ελπίζω να κατανοήσετε την παράλογη, αλλά και πολύ δυσάρεστη, θέση στην οποία βρίσκομαι. Δε σας κρύβω ότι είμαι ένας από τα εκατομμύρια Ελληνες «βασικούς μετόχους» στη θέαση και στην ακρόαση των ΜΜΕ. Οχι απλώς βασικός, βασικότατος θα έλεγα. Και πολύ εργατικός... Κάθε πρωί από τη στιγμή που ανοίγω το μάτι μου ανοίγω το ραδιόφωνο και κάνω έλεγχο... σε όλους τους σταθμούς. Βλέπετε οφείλω να σιγουρευτώ, αγαπητή κυρία, ότι οι ειδήσεις είναι έτσι όπως εγώ τις είχα ονειρευτεί το προηγούμενο βράδυ και οι καλεσμένοι «μας» είναι ακριβώς εκείνοι τους οποίους εγώ προσωπικά είχα επιλέξει. Κάθε απόγευμα, ανελλιπώς, «επισκέπτομαι» αυτοπροσώπως με το τηλεκοντρόλ όλα τα κανάλια. Και τότε με πιάνει κάτι, σαν τρέλα, κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, δυστυχώς... Ουρλιάζω από χαρά. Σας έχει ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο; Εμένα μου συμβαίνει καθημερινά. Ακούει η γυναίκα μου, αυτή κι αν είναι «βασική μέτοχος» και τρέχει να μου δώσει ένα χάπι αντι-ευαιξιακό!

Βουρκώνουν, το στομάχι τους δένεται κόμπος και τους κόβετε η όρεξη. «Ομως, η σπατάλη, Μήτσο μου, γίνεται και εμείς οι βασικοί μέτοχοι δώσαμε τα χρήματα για να τα προμηθευτούμε». Επιμένει. Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να πει ότι πρέπει να τους διατάξουμε να παραγγέλνουν λιγότερες ποσότητες δε νομίζεις; Και...

Την κόβω απότομα. Το χάπι έχει αρχίσει να δρα. Πρέπει, λοιπόν, προσεκτικά και μεθοδικά να δράσω και εγώ. Δε νοείται να σπαταλώ όλη μου την ενέργεια στα ΜΜΕ. Εχουμε και άλλες υποχρεώσεις. Τα δημόσια έργα. Και εκεί βασικός μέτοχος είμαι. Βέβαια, η ανάθεση ενός έργου δε γίνεται κάθε μέρα και οι Ολυμπιακοί τέλειωσαν αλλά, ευτυχώς για τους «μετόχους» όπως εγώ, τα έργα θα συνεχίζονται εσαεί. Ομως, εκεί που ετοιμάζομαι να διασχίσω το δωμάτιο και να βγω για να πάρω σβάρνα τις οικοδομές τη βλέπω να αδειάζει το μπουκαλάκι και να καταπίνει όλα τα χάπια. Την κοιτάζω έντρομος. Αυτοκτονείς;

«Ναι, Μήτσο μου», μου απαντά εκείνη ξεψυχισμένη. «Ναι, και θέλω, και πρέπει να πεθάνω. Το λέει και ο Αλμπέρ Καμύ, "η μεγάλη χαρά και η μεγάλη θλίψη δεν αντέχεται για μεγάλο διάστημα". Κι εγώ είμαι δυστυχισμένη. Θυμάσαι τον Κύριο 5%;»

«Ο Γκιουλμπεκιάν. Ηταν ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου. Είχε το 5% σε όλες τις επιχειρήσεις του πλανήτη. Σκέψου να ζούσε τώρα ο άνθρωπος και από "ο κύριος 5%" να γινόταν ξαφνικά κύριος του 1%; Θα το άντεχε; Φυσικά, όχι. Ε, λοιπόν, ούτε εγώ το αντέχω να γίνω η κυρία του 1%».

«Πάμε στο νοσοκομείο να σου κάνουν πλύση στομάχου».

Η φωνή της μόλις ακούγεται. «Κάνε ό,τι νομίζεις Μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ας μου κάνουν και στομάχου. Κι αν επιζήσω κοίτα να βρεις κανένα μεροκάματο».

Μήτσος Ανδρέου

Και για την αντιγραφή