Ξεκινώντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, αναφέρθηκε στο κάλεσμα που απευθύνει το Κόμμα στη νέα γενιά μπροστά στο Συνέδριο λέγοντας εισαγωγικά: «Βρισκόμαστε στο μέσον της προσυνεδριακής δουλιάς προς το 17ο Συνέδριο του Κόμματος. Θέλουμε να συζητήσουμε, να μιλήσουμε με νέους και νέες που δρουν, αγωνίζονται, αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον τους.

Καλούμε τους νέους και τις νέες, ιδιαίτερα τα παιδιά των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών της πόλης και της υπαίθρου, να σκεφθούν πολύ σοβαρά γιατί όλοι όσοι κυβερνούν, όλοι όσοι έχουν την ιδιοκτησία του πλούτου στα χέρια τους, όταν μιλάνε για το ΚΚΕ, ένα επιχείρημα μεταχειρίζονται: "Είσαστε δογματιστές, παρωχημένοι, ζείτε σε προηγούμενες εποχές".

Πλανώνται ότι μπορούν για πολύ και για πάντα να κοροϊδεύουν τη νεολαία. Δογματισμός γι' αυτούς είναι να λες καθαρά και με σταράτα λόγια ότι ζούμε σε μια ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία, που η κίνησή της καθορίζεται από τον ταξικό συσχετισμό και την ταξική πάλη. Οτι ο ιμπεριαλισμός είναι ισχυρός αλλά όχι ανίκητος. Οτι ο καπιταλισμός δε θα ζήσει για πάντα.

Οι απολογητές του καπιταλισμού υποχρεώνονται από τα πράγματα να αναγνωρίσουν ότι υπάρχει ανισότητα. Μιλάνε γενικά για πλούσιους και φτωχούς χωρίς να εξηγούν πού οφείλεται η ανισότητα, γιατί αυτή αναπαράγεται και μεγαλώνει.

Στη 10ετία του '50, όταν η σημερινή γενιά των πενηντάρηδων και εξηντάρηδων, ήμαστε στη δική σας ή και μικρότερη ηλικία, μας κορόιδευαν με τις ιστορίες του φτωχού Ωνάση, του Νιάρχου και άλλων που έγιναν πλούσιοι από το τίποτε, μόνο και μόνο γιατί ήτανε καπάτσοι και έξυπνοι, γιατί κατάφεραν σε ένα βράδυ να "πιάσουν την καλή", όπως έλεγαν.

Σήμερα μας λένε ότι το φυσικό και φυσιολογικό είναι η κοινωνία του ανταγωνισμού, όπου, τάχα, ο κάθε νέος και η κάθε νέα αντιμετωπίζει μια μεγάλη πρόκληση, να δοκιμάσουν τις ατομικές τους δυνάμεις προκειμένου να επιβιώσουν και να αναρριχηθούν.

Κανόνες ανταγωνισμού υπάρχουν, με διάφορες μορφές, τυπικές ή και μη τυπικές. Αφορούν στην απρόσκοπτη λειτουργία των μονοπωλίων, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, τη σχέση μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το κυνήγι στη διανομή αγορών και σφαιρών επιρροής.

Αρχή και τέλος τους είναι η συνεχής αντεπίθεση κατά των λαών, η μεγιστοποίηση της ταξικής εκμετάλλευσης, της κοινωνικής καταπίεσης, της πνευματικής και πολιτιστικής υποδούλωσης».

Στη συνέχεια αναφερόμενη η Αλ. Παπαρήγα στα σημερινά ιδεολογήματα για την ΕΕ υπογράμμισε:

«Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να βρούμε χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στη σύνοδο της ΕΕ, και στις αποφάσεις της για την ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων όσον αφορά στην Τουρκία, ιδιαίτερα στις αποφάσεις της για τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά ζητήματα, στα ζητήματα για τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.

Τι μας είπε, π.χ., η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τι μας είπαν οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι ηγέτες;

Οτι το κύριο είναι να βγει ενισχυμένη και δυνατή η μεγάλη οικογένεια της ΕΕ, ότι σε μια οικογένεια δεν μπορεί το ένα μέλος της να τα θέλει όλα, να αγνοεί τα άλλα μέλη.

Ναι, υπάρχει αυτή η οικογένεια των καπιταλιστικών κρατών, με 25 μέλη, με σκληρούς ανταγωνισμούς και φιλοδοξίες μεταξύ των μελών της, με σχέσεις ανισοτιμίας, εξάρτησης και αλληλεξάρτησης. Η οικογένεια των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστών. Που αντέχει να είναι φιλική μόνο με εκείνους που στο όνομα της αντιδογματικής ανανέωσης έχουν προσκυνήσει και φιλήσει όλες τις συνθήκες και τις βίβλους της, δήθεν, ειρηνικής συνύπαρξης μονοπωλίων και λαών, ιμπεριαλισμού και λαών, κεφαλαίου και εργασίας. Εμείς παλεύουμε για την οικογένεια των λαών, για μια Ευρώπη που μπαίνει σε πορεία ενότητας, ανάλογα με την εξέλιξη της πάλης, για το σοσιαλισμό.

Δεν προσχωρούμε στη λογική που λέει ότι η Τουρκία έχει το δικαίωμα να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, να μην αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, που μπορεί να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, να αμφισβητεί τα ελληνικά σύνορα.

Δεν προσχωρούμε στην ιμπεριαλιστική λογική που λέει ότι οι όποιες αδικίες υπάρχουν θα εξομαλυνθούν με βάση τις αρχές και τις αξίες της ΕΕ.

Αρχές και αξίες η ΕΕ διαθέτει, δεν τις απαρνείται. Αλλά σε αυτές τις αρχές και αξίες δεν πιστεύουμε, τις απορρίπτουμε.

Για τον αποπροσανατολισμό του λαού, για την προκλητική παραπλάνηση και κοροϊδία του έχουν ευθύνες και όλοι εκείνοι που εμφανίζονται στη χώρα μας ως εσαεί ανανεωτές.

Από το 1974 και μετά οι πρωταγωνιστές του ανανεωτισμού στην Ελλάδα, οι πάσης φύσεως οπορτουνιστές, δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διαδίδουν ότι η ΕΟΚ τότε και η ΕΕ σήμερα είναι υποχρεωτική επιλογή για τους λαούς. Στην πολιτική απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του ΣΥΝ γίνεται λόγος ότι μέσα από την ΕΕ θα βαδίσει η Ευρώπη στο σοσιαλισμό, δίνοντας έμφαση στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Δηλαδή, όσο ισχυροποιείται η Ευρώπη των μονοπωλίων με τη λαϊκή συναίνεση, τόσο πιο κοντά μας έρχεται η σοσιαλιστική προοπτική! Είτε ανοησία το πείτε, είτε ανορθολογισμό, είτε συμβιβασμό, τα αποτελέσματα είναι τα ίδια. Το θέμα είναι ότι σε μια πορεία 100 χρόνων και πάνω, αποδεικνύεται ότι ο οπορτουνισμός έχει απελπιστικά παρωχημένη ιδεολογική ταυτότητα, ακόμα και μειωμένη ικανότητα αντιγραφής, συγκρίνοντάς τον με τους πρωτοπόρους θεωρητικούς του».

Επικεντρώνοντας σε αυτό που «πονάει» την άρχουσα τάξη σε σχέση με την πολιτική του ΚΚΕ η ομιλήτρια σημείωσε με έμφαση:

«Δύο ζητήματα που αλληλοδιαπλέκονται, αλληλοεπηρεάζονται σε ενιαία κατεύθυνση, χωρίς να ταυτίζονται μεταξύ τους, πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή μας. Αυτά ακριβώς που ο αντίπαλος βαφτίζει δογματισμό και οπισθοδρόμηση του ΚΚΕ. Δεν απολογούμαστε για τις θέσεις μας, αντίθετα σήμερα οφείλουμε να τις προωθήσουμε, να τις αναπτύσσουμε με βάση τις εξελίξεις που συμβαίνουν, να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ικανότητα εξειδίκευσης και ανάλυσης.

Είναι η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος δεμένη με την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, η στρατηγική του Κόμματος για το σοσιαλισμό, άρα η σχέση του Κόμματος με την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Ξέρει καλά τι κάνει ο αντίπαλος όταν βάζει στο στόχαστρό του αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Δε φοβίζει τον αντίπαλο η λαϊκή δυσαρέσκεια, ακόμα και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όταν αυτές δεν ανεβάζουν την πολιτική πείρα του λαού, όταν εκτονώνουν και εκτονώνονται.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει μεγάλες εμπειρίες χειρισμού των λαϊκών κινητοποιήσεων, όταν αυτές δεν οδηγούν στην πολιτική χειραφέτηση.

Αρκεί να θυμηθούμε την κριτική που δέχτηκε το ΚΚΕ στις τοπικές εκλογές και στις εθνικές. Η κατηγορία ήταν ότι το ΚΚΕ δε στήριξε την πρόταση για ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, πρόταση που τουλάχιστον από την πλευρά του ΣΥΝ έγινε μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσουν το ΟΧΙ του ΚΚΕ, πράγμα που το ήθελαν και το περίμεναν.

Στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μας εγκαλούσαν γιατί δε μετέχουμε στο γνωστό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τα ποσοστά του ΚΚΕ, ούτε είχαν και έχουν άγνοια ότι όταν ο δικομματισμός φθείρεται, ένα άλλο σχήμα, ακόμα και με αντιδικομματική πρόσοψη, μπορεί να του αφαιρέσει κάποιες φέτες από τα κοινοβουλευτικά του ποσοστά. Προτιμούν ένα πολιτικό σχήμα συνεργασίας που έχει μέσα του ως ισχυρότερο στοιχείο την ενσωμάτωση, από μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία που στοχεύει στη χειραφέτηση του λαϊκού παράγοντα.

Δε θέλουν μια συμμαχία που η δύναμή της στηρίζεται στον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, στη συμμαχία της με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα και τη νεολαία, με πρόταση διακυβέρνησης και εξουσίας. Απεχθάνονται μια συμμαχία που προπαγανδίζει νέους θεσμούς, βγαλμένους από τη λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Προτιμούν συμμαχίες που δρουν αποκλειστικά και μόνο στους υπάρχοντες, ελεγχόμενους αστικούς θεσμούς.

Δεν μπορείς να έχεις κόκκο εμπιστοσύνης στις απόψεις που λένε ότι μπορεί να συνδυαστεί αρμονικά η λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, και η πολιτική εξυπηρέτησης των λαϊκών στρωμάτων. `Η τα λαϊκά στρώματα θα κερδίζουν ή θα κερδίζουν οι δυνάμεις της αγοράς.

Βεβαίως, μπορεί να υπάρξουν κατακτήσεις ακόμα και σήμερα από το λαϊκό κίνημα. Τις διεκδικούμε καθημερινά με προτάσεις και με τη δράση μας. Βεβαίως και μπορούμε να χαλάσουμε και να δυσκολέψουμε τα άγρια σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων, των καπιταλιστών. Βεβαίως και δεν πρέπει στο όνομα της πάλης κατά του καπιταλισμού να παραιτηθούμε από νίκες και κατακτήσεις έστω και προσωρινές και μικρότερης εμβέλειας. Λόγου χάρη, άμεσα πρέπει να δούμε τι και πώς πρέπει να κάνουμε, ώστε να αναπτυχθεί ένα κίνημα κατά της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, κατά της ανοιχτής ταξικής κατηγοριοποίησης των σχολικών ιδρυμάτων. Κατά της ιδιωτικής Κοινωνικής Ασφάλισης.

Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο πράγμα να θεωρείς εναλλακτική λύση την αποδοχή της επίλυσης των προβλημάτων με ευαγγέλιο τη δήθεν ειρηνική συνύπαρξη των μονοπωλίων και του λαού.

Οι συμβιβασμοί έχουν όρια, και αυτά τα καθορίζει όχι η αδιαλλαξία ή διαλλακτικότητα του ΚΚΕ ή των άλλων κομμάτων, αλλά η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα που ζούμε.

Βεβαίως και δε βάζουμε όρο συμφωνίας για το Μέτωπο το σοσιαλισμό αλλά κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από εμάς να μη δείχνουμε την αναγκαιότητα η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη να έχει έκβαση το σοσιαλισμό. Εχουμε επίσης έναν πρόσθετο λόγο σήμερα να αποκρούουμε τη λασπολογία και το μηδενισμό που επιχειρείται σε βάρος του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο το εργατικό, κομμουνιστικό κίνημα, δεν είναι αποκλειστικά εσωτερική μας υπόθεση, αφορά το λαό, όλους τους λαούς.

Ολα τα μέτρα που πέρασαν τα τελευταία χρόνια, μέχρι και ο βάρβαρος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, συνοδεύτηκαν με το επιχείρημα ότι είναι ο μονόδρομος».

Στο ζήτημα της αποτίμησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και στην αντίληψη του ΚΚΕ για την πάλη για την υλοποίησή του στη χώρα μας, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:

«Είναι αλήθεια ότι το όραμα του σοσιαλισμού θόλωσε, λόγω των ανατροπών. Στο χέρι μας είναι να το ξαναφέρουμε στην επικαιρότητα, κυρίως δική μας ευθύνη είναι να αναπτύξουμε παραπέρα την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό, με βάση την κοσμοθεωρία μας, παίρνοντας υπόψη ό,τι καινούριο πρόσθεσε η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Να υπερασπίσουμε το καινούριο και πρωτόγνωρο που έφερε η Οχτωβριανή Επανάσταση και η πρώτη προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Παρά τα όποια προβλήματα των σοσιαλιστικών χωρών το συγκεκριμένο σύστημα επιχείρησε ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του πολιτισμού, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η οικοδόμηση ήταν πρώτη απόπειρα χωρίς προηγούμενη πείρα, γιατί, όπως ήταν φυσικό, η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού δεν μπορούσε να δώσει τις λεπτομέρειες οικοδόμησης.

Ο σοσιαλισμός έλυσε κοινωνικά προβλήματα. Σκεφθείτε ότι το 1956 στην ΕΣΣΔ εφαρμοζόταν καθεστώς 7ωρης και 6ήμερης εργάσιμης μέρας, πενθήμερης εργάσιμης βδομάδας. Η Κοινωνική Ασφάλιση ήταν πρώτη προτεραιότητα του κράτους, η χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις εισφορές των ιδρυμάτων και επιχειρήσεων. Τέτοιες συνθήκες κυριαρχούσαν και στις υπόλοιπες σοσιαλιστικές χώρες. Ο εργαζόμενος άνθρωπος στις σοσιαλιστικές χώρες δε δοκίμαζε τις γνωστές αγωνίες και τα προβλήματα που γνώρισαν και γνωρίζουν οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες. Τα πολιτιστικά αγαθά ήταν κτήμα του λαού, ανήκαν στο λαό.

Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην υπερασπιστούμε το ρόλο του σοσιαλιστικού συστήματος στο διεθνή αγώνα των εργαζομένων, στην υπόθεση της ειρήνης, κατά του πολέμου, στη διεθνή αλληλεγγύη, στη συναδέλφωση των λαών. Το αντίθετο, η παρουσία και δράση του σοσιαλιστικού συστήματος έφερε σημαντικές αλλαγές, έφερε ορισμένες κατακτήσεις στο διεθνές δίκαιο, που σήμερα βεβαίως ανατράπηκαν, πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων.

Εύλογο το ερώτημα του κάθε νέου και κάθε νέας: Μα τότε, γιατί ανατράπηκε το σοσιαλιστικό σύστημα, γιατί οι λαοί των χωρών αυτών έμειναν ουδέτεροι και παθητικοί, γιατί δεν το υπερασπίστηκαν;

Δεν ανέτρεψε την εξουσία κανένα λαϊκό κίνημα, ούτε καμία λαϊκή επανάσταση. Η επανάσταση έφερε το σοσιαλισμό, η αντεπανάσταση τον νίκησε σε συνθήκες όπου παγκόσμια ο ιμπεριαλισμός ήταν πιο δυνατός, σε συνθήκες που συμβάδισαν και εξωτερικοί λόγοι, δηλαδή η ιμπεριαλιστική εκστρατεία και παρέμβαση και εσωτερικοί που σχετίζονται με τα λάθη της σοσιαλιστικής εξουσίας που συσσωρεύτηκαν σε πορεία χρόνων και ενισχύθηκαν, όταν στον αφρό βγήκαν οι δυνάμεις της λεγόμενης περεστρόικα.

Γι' αυτό και εμείς εδώ και 10 χρόνια που δημόσια ξεκινήσαμε τη μελέτη των αιτιών της ανατροπής επιχειρούμε να βαθύνουμε σε όλη την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δε θέλουμε να μείνουμε μόνο στα προβλήματα της οικοδόμησης που αναδείχτηκαν καθαρά, ιδιαίτερα εκείνα που σχετίζονται με το κόμμα, το κράτος, τη σχέση του κόμματος με την εργατική τάξη, ζητήματα σοσιαλιστικής δημοκρατίας, την υποτίμηση της ανάπτυξης της θεωρίας.

`Η τα προβλήματα που σχετίζονται με την έλλειψη επαγρύπνησης, με την ουτοπική άποψη ότι μπορεί να συνυπάρξει ειρηνικά ο σοσιαλισμός και ο ιμπεριαλισμός, όταν μάλιστα ο τελευταίος έχει την παγκόσμια ηγεμονία. Τα αναδείξαμε, ασκήσαμε κριτική, χωρίς φόβο, γιατί οι κομμουνιστές δεν πρέπει να κρύβουμε τα λάθη μας, όταν τα ανακαλύπτουμε.

Το ζήτημα της διερεύνησης της νίκης της αντεπανάστασης πάει πιο βαθιά, στο πεδίο της σοσιαλιστικής οικονομίας, ώστε από αυτή την αφετηρία να ερμηνεύσουμε και τα προβλήματα του εποικοδομήματος.

Θέλουμε να γίνει ευρύτερος διάλογος στην Ελλάδα και σε διεθνές επίπεδο, όμως ξεκαθαρίζουμε ότι η σύγκριση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει με την ίδια μεζούρα, ούτε έξω από τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, μέσα στην οποία και τα δύο συστήματα εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν».

Στο κλείσιμο της ομιλίας της η Αλ. Παπαρήγα τόνισε τις δυνατότητες που έχει το Κόμμα να βγει από το Συνέδριο πιο ισχυρό και ικανό. Επισήμανε: «Είμαστε υπερήφανοι γιατί το ΚΚΕ 86 χρόνια στέκεται όρθιο, παλεύει, υπερασπίζεται τα δικαιώματα του λαού, χωρίς να φοβάται και την πιο σκληρή δίωξη και περιπέτεια.

Μπορεί στη διαδρομή κάποιοι να κουράστηκαν, κάποια στελέχη να εγκατέλειψαν το μετερίζι του αγώνα. Αυτό δεν αλλάζει το κύριο και βασικό, τις μεγάλες θυσίες, τον ηρωισμό, το γνήσιο πατριωτισμό και διεθνισμό που επέδειξαν εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, με ανιδιοτέλεια.

Δεν προδώσαμε όμως ποτέ το λαό. Οι αντίπαλοι δεν κάνουν λάθη, κάνουν συγκεκριμένες επιλογές σε βάρος του λαού, συνειδητά, με σχέδιο.

Μπροστά στο 17ο Συνέδριο η ΚΕ του Κόμματος έκανε προσπάθεια να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην αυτοκριτική εξέταση της δουλιάς της, στην αυτοκριτική εξέταση της δουλιάς του Κόμματος. Σε καμία περίπτωση δε βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την ανοδική θετική πορεία ανασυγκρότησης του Κόμματος σε μια περίοδο γενικής υποχώρησης των δυνάμεων του σοσιαλισμού.

Δεν είναι λίγο πράγμα αυτό που πετύχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα είναι λάθος όμως να μη βάλουμε ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων.

Αυτή την περίοδο γίνονται, πιο έντονα, προτάσεις και επισημάνσεις, κριτικές παρατηρήσεις και προβληματισμοί σε όλο το Κόμμα πάνω στις Θέσεις. Ακόμα πιο πολύ χρειάζεται να εξαντληθεί ο προβληματισμός, η κριτική, η επεξεργασία προτάσεων, και συγκεκριμένων παρατηρήσεων, ώστε το συνέδριο να βγάλει πιο ολοκληρωμένες, μελετημένες αποφάσεις, πιο συλλογικές αποφάσεις. Οι πολλοί έχουν λιγότερο κίνδυνο να πέσουν έξω.

Μέσα σε όλους μας, φαντάζομαι και σε εσάς τους νέους ανθρώπους, αναβλύζει ένα πολύ εύλογο ερώτημα. Μετά το 17ο Συνέδριο είναι σίγουρο ότι θα πετάξουμε από πάνω μας αδυναμίες και ελλείψεις που έχουμε, πως θα καλύψουμε ανεπάρκειες;

Τι εγγυήσεις θα έχει η ΚΝΕ ότι θα γίνει πιο ουσιαστική η βοήθεια του Κόμματος; Τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι το ΚΚΕ θα καταφέρει να επικοινωνήσει καλύτερα με τη νεολαία, την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα; Οτι θα δει καλύτερα τις ελλείψεις του στη δράση για τα γυναικεία προβλήματα; Τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα αναπτύξει πιο στενούς δεσμούς με τους μισθωτούς επιστήμονες, τη διανόηση που οραματίζεται το σοσιαλισμό, που μετέχει με το δικό της τρόπο στους αγώνες; Τι εγγυήσεις ότι θα δουλέψει καλύτερα για την υπόθεση των συμμαχιών;

Νομίζουμε ότι μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση μακριά από συναισθηματισμούς και υπερφίαλες αντιλήψεις.

Ναι, μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, όσο εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς.

ΠΡΩΤΟ, είμαστε πιο έμπειροι και πιο ώριμοι καθώς στη μακρόχρονη εμπειρία του Κόμματος προστέθηκε η εμπειρία της περιόδου 1991-2004.

Εχουμε επεξεργασμένο Πρόγραμμα και Πρόταση Συμμαχίας. Εχουμε διαμορφωμένο πλαίσιο στόχων πάλης.

ΔΕΥΤΕΡΟ, η αυτοκριτική προσπάθεια του Κόμματος είναι ειλικρινής, ωριμάσαμε και βλέπουμε καλύτερα τις ελλείψεις μας, άρα μπορούμε πολλά περισσότερα.

ΤΡΙΤΟ, δεν ωριμάζουμε μόνο εμείς, αλλά και οι σύμμαχοί μας, οι συνεργαζόμενοι, μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού. Ολοι διδασκόμαστε. Υπάρχουν διεργασίες, που μπορούν να βγουν και θα βγουν στην επιφάνεια.

ΤΕΤΑΡΤΟ, η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα είναι σήμερα πιο αποκαλυπτική, το λούστρο έφυγε, τώρα η πραγματικότητα είναι πιο γυμνή. Αντίπαλοι και επικριτές του σοσιαλιστικού συστήματος, σήμερα, είτε ανοιχτά, είτε έμμεσα αναγνωρίζουν ότι εκεί αντιμετωπίστηκαν κοινωνικά προβλήματα, ότι ο σοσιαλισμός ήταν το βασικότερο θετικό αντίβαρο.

ΠΕΜΠΤΟ, υπάρχουν πολλά αποθέματα και εφεδρείες που σήμερα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε στην αξιοποίησή τους.

Διαθέτουμε τσαγανό, δε φοβόμαστε, γιατί έχουμε μάθει να αντέχουμε στις θύελλες. Δε μας παρασύρει η επιφανειακή επιτυχία, τα προσωρινά και επισφαλή κέρδη.

Είμαστε κομμουνιστές, και μείναμε κομμουνιστές σε πολύ δύσκολους καιρούς.

Δίπλα στο Κόμμα υπάρχει ΚΝΕ γερή και δυνατή, την εμπιστευόμαστε.

Είμαστε βέβαιοι ότι τα επόμενα χρόνια θα δείξουμε την ικανότητά μας να γινόμαστε καλύτεροι, μαχητικότεροι, ικανοί στη συσπείρωση, ικανοί να βοηθήσουμε να βγει στο προσκήνιο ο λαός, η εργατική τάξη, η νεολαία, οι σύμμαχοί τους».